Morgunblaðið - 05.12.2001, Side 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 2001 39
✝ Einar Jónssonfæddist á Set-
bergi í Fellum í N-
Múlasýslu 7. júní
1918. Hann lést á
Landspítala í Foss-
vogi mánudaginn 12.
nóvember síðastlið-
inn. Einar var einn
þrettán barna Katr-
ínar Jónsdóttur, f.
28. maí 1889, d.
5.mars 1955, og Jóns
Friðriks Guðmunds-
sonar, f. 18. feb.
1881, d. 20. mars
1964, en 12 þeirra
komust á legg. Einar átti einnig
einn hálfbróður samfeðra, Karl
og er hann sá eini sem nú er á lífi
af þessum hópi. Eftirlifandi eig-
inkona Einars er Guðlaug Lillý
Ágústsdóttir, f. 16. ágúst 1918.
Foreldrar Guðlaugar voru Ingi-
björg Einarsdóttir og Friðrik
Ágúst Hjörleifsson. Börn Einars
og Guðlaugar Lillýar eru: 1)
Gunnar, f. 18. maí 1948, kvæntur
Guðrúnu Sigríði Kristjánsdóttur.
Börn þeirra eru Elísabet, Reynir
og Birkir og synir Guðrúnar og
Jóns Ólafssonar, Kristján Ingi og
Ólafur Daníel. Kona Ólafs Dan-
íels er Jóna Sigurðardóttir. 2)
Hjörleifur, f. 5. apríl
1954, kvæntur Sig-
urbjörgu Sigurðar-
dóttur. Börn þeirra
eru Vala, Anna og
Einar. Maður Völu
er Óliver Hilmars-
son. 3) Þóra, f. 5.
júní 1955, gift Helga
Guðbjörnssyni. Börn
þeirra eru Róbert
Styrmir og Linda.
Sambýliskona Ró-
berts er Elín Heim-
isdóttir og sonur
þeirra Alexander
Fannar. Sambýlis-
maður Lindu er Björn Eiríksson.
Á yngri árum vann Einar við
ýmis störf, aðallega við landbún-
að, sjósókn, fiskverkun og bar út
póst á Héraði. Hann útskrifaðist
sem búfræðingur frá Bændaskól-
anum á Hólum árið 1941. Seinna
hóf hann nám við Iðnskólann á
Ísafirði og lærði trésmíðar hjá
Óskari Ólafssyni í Stykkishólmi
og unnu þeir saman við smíðar
víða á Vesturlandi. Einar vann
lengst af við smíðar og viðhald í
Hafnarfjarðar Apóteki og m.a. að
uppbyggingu Hafnaborgar.
Útför Einars fór fram í kyrr-
þey.
Einar Jónsson var tengdafaðir
minn í rúmlega 25 ár. Ég átti ekki því
að venjast að karlmenn tækju þátt í
svo kölluðum inniverkum til jafns
eða á móti konum sínum. Því kom
það mér á óvart fyrstu dagana sem
ég dvaldi þar á heimilinu, þegar hann
kom heim í hádeginu til að útbúa
snarlmáltíð handa mér, fullorðinni
stúlkunni sem hafði séð um mig sjálf
í nokkur ár. Þetta var maður sem var
vanur að dekra við börnin sín og nú
var ég orðin ein af þeim. Hann kynnti
fyrir mér rétti sem ég hafði ekki
prófað áður, en oft síðar, t.d. fiskbúð-
ing í dós með bökuðum baunum og
fleira á fljótlegu nótunum.
Ég var lengi að venjast því að hann
kallaði börnin mín hrúgöld þar til
þau fóru að tala, hann var frekar
stríðinn, en það fyrirgafst fljótt.
Hann hafði afar góða nærveru, sagði
vel frá og var notalegt að sitja í róleg-
heitum og heyra frásagnir af æsku
hans og uppvexti á Ísafirði og austur
á Héraði. Einnig var hann vel ætt-
fróður. Á heimilinu var gott safn
bóka og fletti hann því upp sem á
vantaði og bætti um betur næst þeg-
ar við hittumst.
Fáar kynslóðir hafa upplifað eins
miklar breytingar og þeir sem fædd-
ir eru í byrjun síðustu aldar. For-
eldrar Einars voru leiguliðar á jörð-
inni Setbergi í Fellum, en árið 1921
ákváðu eigendur jarðarinnar að selja
ættingjum sínum jörðina og var þá
ekki annað jarðnæði að hafa. Leyst-
ist heimilið upp og voru systkinin al-
in upp víða á Héraði og einnig á Ísa-
firði. Einar fylgdi föður sínum næstu
2 árin, en um vorið 1923 fór hann til
móðursystur sinnar Þóru og manns
hennar Bjarna Hávarðarsonar sem
bjuggu á Ísafirði. Þóra var fyrsta ís-
lenska konan sem lærði hjúkrun og
rak um tíma sjúkrahúsið á Ísafirði
fyrir eigin reikning. Þegar fjárfram-
lög dugðu ekki lengur fyrir rekstr-
inum söðlaði hún um og hóf rekstur
veitingahúss ásamt billjardstofu.
Einar sagði sjálfur stundum svo frá
að hann hefði verið alinn upp á billj-
arðstofu og voru þetta góðir tímar í
lífi lítils drengs, enda naut hann ást-
ríkis hjá móðusystur sinni og jafn-
framt frjálsræðis. Bergrín systir
hans ólst einnig upp á Ísafirði og
eignaðist seinna með Gísla manni
sínum 3 dætur, Láru, Katrínu og
Maríu og sýndu Bergrín og dætur
hennar Einari alltaf mikla ræktar-
semi. Einnig var Björn bróðir hans
alinn upp á Ísafirði og systur hans
þær Sigríður og Þóra komu einnig
vestur og var alltaf kært með þeim
systkinum. Eftir fermingu fór Einar
aftur austur á Hérað og þá kynntist
hann betur þeim systkinum sínum
sem þar bjuggu. Á þessum árum
voru fermdir einstaklingar teknir í
„fullorðinna manna tölu“ og eftir 14
ára aldur sá Einar að mestu um sig
sjálfur. Lengi vel var hann heimilis-
fastur á Litla Sandfelli í Skriðdal. Á
þessum árum var hann m.a. póstur
og átti kolsvartan hund sem hét
Bjartur. Einhvern veginn hef ég á
tilfinningunni að hann hafi fengið
góða yfirsýn yfir fólk og bæi á Héraði
á þessum árum og það síðan lifað í
minningunni alla tíð. Einar hafði
gaman af ferðalögum um Ísland og
lagði ýmislegt á sig til þess að kynn-
ast landinu. Sjálfur sagði hann frá
því þegar hann, ungur að árum, rak
stóð úr Skagafirði austur á Hérað og
var greinilega stoltur af. Einnig frá
ferðalagi þeirra systkina, Gunnars
og Sigríðar er þau fóru fótgangandi
frá Vík í Mýrdal austur á Hérað. Eft-
ir að Einar tók bílpróf urðu ferðalög-
in um landið fleiri og auðveldari.
Þau ár sem við bjuggum í Svíþjóð
komu Einar og Lillý nokkrum sinn-
um í heimsókn og árið 1982 fórum við
í þriggja vikna ferðalag á bíl með
tjald um Evrópu. Við fórum m.a. til
Sviss, Parísar, Versala og út á Bret-
agne skaga og sáum hvaðan frönsku
Íslandssjómennirnir komu. Ég held
honum hafi þótt við fara heldur hratt
yfir, hann hefði viljað dvelja lengur
við og skynja hvern stað meira en úr
bílglugga eða af tjaldstæði. Hefði
sjálfsagt farið fótgangandi um Evr-
ópu hefði hann haft tækifæri til á sín-
um yngri árum. Engu að síður naut
hann ferðarinnar og rifjaði oft upp
ýmslegt viðvíkjandi þeirri ferð.
Árið 1946 þegar Einar var við
smíðar á Lundi í Lundarreykjadal
ásamt Óskari vini sínum kynntist
hann eftirlifandi eiginkonu sinni, en
hún vann þá í sumarbústað í Lund-
arhólmanum. Fyrstu búskaparárin
bjuggu þau Einar og Lillý í kjallar-
anum hjá Önnu systur Lillýjar í
Hafnarfirði. Eftir það vann Einar
lengst af við smíðar og viðhald hjá
Sverri Magnússyni apótekara í
Hafnarfjarðar Apóteki og síðustu ár-
in m.a. við uppbyggingu Hafnar-
borgar.
Einar og Lillý byggðu tvisvar
sinnum, fyrst í Kópavogi og seinna í
Garðabæ. Hann sá að mestu leyti um
það sjálfur með hjálp vina og skyld-
menna eins og tíðkaðist þá. Í Kópa-
vogi bjó fjölskyldan 1956 til 1969 en
svo í Garðabænum frá 1971. Þar á
milli tímabundið í Hafnarfirði. Lagði
hann mikla vinnu í að koma upp
görðum við húsin, plantaði, hirti og
hlúði að svo lengi sem heilsan leyfði.
Það voru mikil forréttindi að eiga
Einar fyrir afa. Eftir að hann komst
á eftirlaunaaldur og hafði rýmri tíma
tók hann til við að rækja afahlutverk-
ið með miklum ágætum, tefldi, spil-
aði og keypti snúða ýmist með súkk-
ulaði eða glassúr eftir því hvaða barn
var um að ræða. Börnin okkar Vala,
Anna og Einar nutu þess í ríkum
mæli og ekki síður við, sem aldrei
þurftum að vera frá vinnu vegna
veikra barna eða keyra milli staða í
hádeginu, alltaf voru afi og amma
boðin og búin að koma til hjálpar.
Fyrir rúmlega ári tók svo heilsu hans
að hraka og náði hann sér aldrei til
fulls líkamlega, en andinn var alltaf
sá sami og var gaman að sitja hjá
honum og ræða gamla og nýja tíma
alveg fram á síðasta dag. Minningin
verður ekki frá okkur tekin sem
þekktum hann. Hans er sárt saknað.
Sigurbjörg Sigurðardóttir.
Mikið verður tómlegt að koma í
heimsókn í Reynilundinn og hitta afa
ekki fyrir, sitjandi í stóra brúna leð-
urstólnum sínum. Ég man eftir hon-
um, sitjandi í þessum sama stól, al-
veg frá því að ég var lítil. Þá
spiluðum við stundum rússa og þjóf á
fótskemlinum. Ég held að afi hafi nú
oftast leyft mér að vinna.
Þegar fjölskyldan mín fluttist
heim frá Svíþjóð bjuggum við einn
vetur hjá afa og ömmu í Reynilund-
inum. Þá sagði afi mér stundum frá
því hvernig var hjá honum þegar
hann var að alast upp. Ég man sér-
staklega eftir því þegar hann lýsti
því þegar hann fór í heimsókn til fjöl-
skyldunnar sinnar á Egilsstöðum
með hjól sem frænka hans hafði gefið
honum. Hann hélt að það hefði verið
fyrsta hjólið sem kom á Egilsstaði.
Honum fannst skemmtilegast að
hjóla á brúargólfinu, enda var það
slétt, en ekkert nema malarvegir á
þeim tíma á Egilsstöðum.
Stundum þegar var vont veður
kom afi og sótti mig í tónlistarskól-
ann. Þá komum við oft við í Gullkorn-
inu og keyptum súkkulaðisnúða og
vínartertu og fórum með heim til
ömmu til að hafa með kaffinu. Seinna
komum við Óliver stundum í heim-
sókn í kvöldkaffi sem er alltaf stund-
víslega klukkan 10.10 í Reynilundin-
um. Við sögðum afa frá síðustu
ferðalögum okkar um landið og alltaf
þekkti hann til, enda hafði hann
ferðast mikið og lesið sér til um land
og þjóð.
Systkini mín, Anna og Einar, voru
líka mikið í Reynilundinum og var afi
stundum held ég í fullu starfi við að
keyra þau um Garðabæinn á Opeln-
um, enda voru þau dugleg að láta
hann dekra við sig. En upp á síðkast-
ið var afi orðinn mjög veikur. Eftir
langa ævi og mikla erfiðisvinnu var
hjartað farið að gefa sig, og oft voru
læknarnir búnir að bjarga honum af
ystu nöf. Við vorum öll mjög þakklát
fyrir að fá að hafa afa aðeins lengur,
en ég held að hann hafi verið orðinn
þreyttur á að vera svona veikur.
Okkur Óliver finnst mjög erfitt að
vera svona fjarri fjölskyldunni þegar
svona stendur á, en við sendum ykk-
ur hugheilar samúðarkveðjur og
kveikjum á kerti fyrir afa í gluggan-
um hér í Pasadena.
Vala Hjörleifsdóttir.
EINAR
JÓNSSON
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.

 

    













  


  
 
  
   

   !!"
#  
 
$
 % 
$  

 
!"#
$% &
 '"(
)*

 & 
+  ,'' 

,- 

  ,''  
.&/ &

, 
$

  ,''  + %
.,
.,&
0 0#
&%
 %#110# *

 

    
 

 




23
!34

+ 
 2 %
 3"5"/ '

  &  
'
$'   


 (
 !"  
)( $
  
   *
  
+
  (
, 
$  !!"
#  
 
$
- .

+ 
+ &
+"#'
+ & + %
!"#%
+  ,'' 
+ 
+  ,''  /

, &
+ 
+ &  %

,-  ,'' 
 '
+  ,'' 
%

., &
5
+  ,''  +# 

 &

+  ,'' 

, / %
+  ,'' 

", %
+  ,'' 
&%
0 0# *
/ 


 






)

6
 %/
0$'
$  1 

2 
)(   
 /( 

  %(




3   4""
5
  *  
 

#  
 
$
 
 7 
 & %"

8 

 
$
  ,'' 
,- 
+*
. % &
0 0#
&%
0 0 0# *
6  

 + 
!

7
1'/
(
 99/%
:
0%'  2
!  5

( 

7
& $( (  

 5

*
!"  ,''  6( 1
*

,- & *

 

   
 



 
  ; 
 

7
', ' 

<% 
3"5"/ '

$  

 
2  )( 

 
 "   !!"
5
  /
8 

 +


 #    
  
 *

    % 
$  
 -

 0


' %
=  ,'' 
 #5
!  
 ,'' 
/ 
6>'
6>'&
+ 
!"#
 ,''   5

'& ? @
2 % 
 ,''  + ,
 
6( &

'5(
3 5
& 3 

%%  ,'' 
 #5

,  ,'' 
19
0 0#
'
&%
5"#  
A *