Morgunblaðið - 05.12.2001, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Morguninn 19. nóv-
ember fengum við þær
válegu fréttir að okkar
besti vinur, Hólmar
Ingi, væri látinn. Það er erfitt og
ótímabært að þurfa að kveðja þenn-
an vin okkar sem aðeins var 37 ára
gamall.
Kynni okkar hófust fyrir tæpum
tuttugu árum. Það eru margar góðar
minningar sem skjóta upp kollinum
á svona stundu. Við keyptum okkar
fyrstu íbúðir á sama tíma í Vestur-
bænum. Þá sýndi Hólmar hversu
duglegur og ósérhlífinn hann var.
Hann vann á tveimur og um tíma á
þremum stöðum til að eignast fyrstu
íbúðina sína. Þar sem stutt var á milli
heimila okkar var hann tíður gestur
hjá okkur, kom oft í mat og stundum
bara til að spjalla. Hann var einnig
alltaf tilbúinn að koma og passa Unu
Dögg dóttur okkar og síðan Magnús
Inga son okkar, enda mjög barngóð-
ur, og voru þau alltaf ánægð að fá
Hólmar í heimsókn. Hólmar var van-
ur að koma og vera hjá okkur á gaml-
árskvöld, og var hans sárlega saknað
við matarborðið eftir að hann flutti
til Danmerkur. Ferðirnar okkar inn-
anlands og utanlands voru ófáar en
minnisstæðust var þó Flórídaferðin
okkar 1995. Þaðan eigum við ynd-
islegar minningar þar sem við vin-
irnir eyddum saman sumarfríi sem
var einstakt og er okkur fjölskyld-
unni kært í minningunni um þennan
HÓLMAR INGI
ÞVERDAL
KRISTINSSON
✝ Hólmar IngiÞverdal Kristins-
son fæddist í Reykja-
vík 4. apríl 1964.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu í Kaupmanna-
höfn 18. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grafarvogskirkju 3.
desember.
góða og trausta vin
okkar. Hólmar var al-
veg einstaklega já-
kvæður og geðgóður
maður, hress og kátur,
alltaf stutt í hláturinn,
sem var svo smitandi.
Fyrir nokkrum árum
fór hann til Bandaríkj-
anna sem vinnuskipti-
nemi í ár.
Sá tími reyndist okk-
ar góða vini oft erfiður,
hann þurfti að takast á
við sjálfan sig svo fjarri
vinum og fjölskyldu.
En heim kom hann og
lét drauminn rætast um að læra hár-
greiðslu. Hann nam á hárgreiðslu-
stofunni á Sögu. Þar sýndi hann enn
og aftur hversu duglegur hann var,
orðinn rétt um þrítugt þegar hann
útskrifaðist.
Haustið 1996 fluttist hann síðan til
Danmerkur. Fljótlega var hann
kominn í vinnu, þar sem hann varð
fjótt vinsæll hjá viðskiptavinum sín-
um og hafði mikið að gera alveg eins
og hann vildi hafa það, hann hafði
líka kynnst Rene vini sínum. Þeir
hófu búskap saman og maður heyrði
á símtölum hans, sem voru ófá, að
hann var mjög hamingjusamur. Það
var gaman að heyra hvað hann var
ánægður með að fá Hólmfríði móður
sína til sín í heimsókn sl. sumar.
Honum þótti svo óskaplega vænt um
hana. Þeir Rene höfðu keypt sér
yndislegt sumarhús rétt fyrir utan
Kaupmannahöfn.
Þar eyddu þeir öllum helgum ef
þeir voru þá ekki einhvers staðar á
ferð og flugi um allan heim. Við vor-
um svo heppin að heimsækja þá í
fyrra, og gista hjá þeim í sumarhús-
inu. Það er óhætt að segja að mót-
tökurnar voru frábærar.
Elsku Rene, tími ykkar saman
varð allof stuttur, en lífið er oft óút-
reiknanlegt og ósanngjarnt. Við eig-
um eftir að sakna símtalanna sem
alltaf byrjuðu eins: „Sæl elskan.“ En
minningin um góðan dreng mun lifa
áfram með okkur. Og við verðum æv-
inlega þakklát fyrir árin sem við
fengum að eiga með þér, elsku vinur.
Elsku Rene, Hólmfríður og fjöl-
skylda. Við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
Guð gefa ykkur styrk í sorginni.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Guðmundur og Lisbeth.
Mér finnst eins og ég hafi þekkt
þig miklu lengur en þetta rúma ár
sem við unnum saman á Street Cut í
Kaupmannahöfn. Ég var svo heppin
að byrja að vinna með þér, Hólmar,
það er bara eitthvað á milli Íslend-
inga í útlöndum.
Það var alltaf svo gaman hjá okk-
ur í vinnunni, augngoturnar okkar
og glottið þitt þegar við vorum að
klippa, þegar við hittumst á morgn-
ana og borðuðum morgunmat sam-
an, rammíslensku gælunöfnin sem
þú varst búinn að finna á dönsku
samstarfsfélagana og svo margt og
svo margt.
Ég mun sakna þín svo mikið,
Hólmar minn. Öll kvöldin sem við
sátum saman eftir vinnu og fengum
okkur einn „øl“ – sem endaði nú yf-
irleitt í þremur því við þurftum að
slúðra svo mikið. Svo ég tali nú ekki
um þorrablótið, landsleikinn og
þessa yndislegu tíu daga á Filipps-
eyjum. Manstu hvað Mikki og René
hlógu mikið að okkur þegar við héld-
um að flugvélin væri að hrapa á leið-
inni? Og hvað við hlógum mikið
fyrsta kvöldið þegar við fundum ekki
kofana okkar? Eða þegar við vorum
sektuð fyrir að dansa á karókíbarn-
um? Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og eyða þess-
um dögum með þér og René, mann-
inum þínum. Þið höfðuð það svo gott
saman og voruð svo duglegir að
ferðast og gera hluti saman. Mottóið
þitt var lika að lifa lífinu lifandi: „Líf-
ið er alltof stutt,“ sagðir þú alltaf. Ég
held líka að þú hafir nýtt þennan allt-
of stutta tíma sem þú hafðir mjög
vel. Þú lifðir lífinu eins og þú vildir
lifa því.
Þú varst alltaf svo góður við alla,
Hólmar. Það var alltaf hægt að tala
við þig um allt. Og það varst þú sem
hélst uppi starfsandanum í vinnunni
með þínum góða og klúra húmor. Svo
varst það þú sem varst alltaf fyrstur
til að ná í nammi handa krökkunum
sem komu á hárgreiðslustofuna.
Mættir líka stundum fyrr á morgn-
ana fyrir þá kúnna sem komust ekki
á afgreiðslutíma eða að þú varst
lengur frameftir.
Þú varst yndisleg manneskja og
kenndir mér margt, sem ég mun allt-
af búa að. Ég er heppin að hafa
kynnst þér og mun aldrei gleyma
þér. Dagarnir verða ekki eins án þín.
Það verður ekkert eins án þín.
Við Mikki sendum móður þinni og
fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur
og svo auðvitað yndislega manninum
þínum honum René, við munum allt-
af vera í sambandi við hann. Svo veit
ég það, Hólmar minn, að þann dag
sem ég kem yfir móðuna miklu tekur
þú á móti mér eins og þú varst vanur
að gera í vinnunni og segja: „Sæl
e’skan, hva’segirru?“ Takk fyrir allt
og allt, elsku vinur.
Þín vinkona,
María Una.
Elsku Hólmar minn, aldrei grun-
aði mig að svona svakalega illa gæti
farið, þrátt fyrir að ég hafi alltaf vit-
að að þú værir með veikt hjarta og að
þú hefðir farið í aðgerð þegar þú
varst lítill. Ég sakna þín svo sárt og
ég veit að það á aldrei eftir að vera
eins að koma í vinnuna á „Street
Cut“ þegar þú, vinur minn og vinnu-
félagi, ert ekki lengur að taka á móti
mér með orðunum „sæl elskan“ og
brosa svo.
Þessi tvö ár sem ég hef fengið að
þekkja þig og vinna með þér hafa
verið mjög skemmtileg, þrátt fyrir
að það hafi nú stundum ýmislegt
gengið á. Við stóðum samt alltaf þétt
saman og studdum hvort annað og
mér hefur alltaf fundist eins og þú
værir eini öruggi punkturinn í
vinnunni, sá eini sem ég vissi að ég
gæti alltaf stólað á að væri þarna í
sínu góða skapi bæði til að tala við og
hlæja með og bara að stóla á. Mér
finnst svolítið erfitt nú að sitja eftir
og vera þakklát fyrir allt því að mér
finnst nú bara svo ósanngjarnt að þú
skulir ekki hafa fengið að vera leng-
ur á meðal okkar. En ég er það nú
samt. Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem við áttum saman, allar skemmti-
legu stundirnar, sem voru þó lang-
flestar í vinnunni þar sem við spil-
uðum m.a. „Gling Gló“ fyrir Danina,
veltum okkur pínulítið upp úr slúðr-
inu af fólkinu á Íslandi og ýmislegt
fleira. En við áttum þó eftir að gera
svo margt saman. Bara að fá okkur
aðeins meira rauðvín eftir vinnu eða
fara aðeins oftar út að borða en þetta
kennir manni enn betur þá stað-
reynd að enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur.
Mér þykir þó ofsalega notalegt í
allri þessari sorg að vita að þú varst
hamingjusamur á meðan þú lifðir og
kunnir að njóta lífsins. Þú ferðaðist
út um allan heim með René og nú
síðast í vel heppnaða ferð til Filipps-
eyja sem ég komst því miður ekki
með í. Þú áttir margar góðar stundir,
bæði heima og í sumarhúsinu ykkar,
og síðast en ekki síst í sófanum góða
sem þú keyptir dýrum dómum í sum-
arhúsið þitt og hneykslaðir með því
margar danskar dömur. Okkur þótti
líka alltaf jafn gaman að minnast á
sófasettið við þær og sjá viðbrögðin.
Einnig finnst mér gott að hugsa til
þess og muna að þú hafðir þína trú
og trúðir á líf eftir dauðann. Svo hver
veit nema við eigum eftir að hittast
einhvern tímann aftur þrátt fyrir
allt. Elsku vinur, ég mun aldrei
gleyma þér og þínu góða skapi og ég
veit að það eru margir, bæði Íslend-
ingar og Danir, sem eru þakklátir
fyrir að hafa kynnst þér og sakna þín
sárt. Ekki síst allir þínir fjöldamörgu
viðskiptavinir á hárgreiðslustofunni.
Ég vil að lokum senda René, mömmu
þinni og bræðrum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þín vinkona,
Helena.
Minningarnar sem ég á um þenn-
an yndislega vin minn, eru nær ein
samfelld skemmtun. Glaðlega fram-
koman og hláturinn hans Hólmars
heillaði alla þá sem höfðu dottið í
þann lukkupott að kynnast honum. Í
átján ár höfðum við tengst sterkum
vináttuböndum. Við deildum saman
öllu fjöri sem hægt var að komast yf-
ir, en ef eitthvað bjátaði á hjá Hólm-
ari þá leitaði hann til mín og er ég
verulega stolt af því að hafa getað
reynst honum stuðningur. Þetta var
svo sannarlega gagnkvæmt því hann
var „öxlin mín“. Kynni okkar hófust í
afar sundurlausri friðargrúppu, sem
er víst enn við lýði. En ekki dvöldum
við lengi við þá iðju að bjarga heim-
inum frá glötun, en náðum góðum
tengslum við skemmtilegustu kar-
akterana í hópnum. Það má með
sanni segja að Hólmar hafi verið
hinn eini sanni friðarsinni, því í hans
návist leið öllum svo vel að engum
kom til hugar að skemma stemmn-
inguna sem hann skapaði.
Við sonur minn Daníel hittum
Hólmar síðast í Köben. Það voru frá-
bærir dagar sem við áttum saman.
Hann sýndi okkur margt, minnis-
stæðust ferð okkar í hestvagni frá
Nýhöfn. Daníel sat hjá eklinum en
við Hólmar „afturí“ og hlógum okkur
máttlaus þar sem við höktum þarna í
opnum vagni innan um alla bílaum-
ferðina og grimmúðlega Harley Dav-
idson-kalla sem tóku kröftuglega
fram úr okkar sallarólega kerruklár.
Þessi tími er ógleymanlegur og dýr-
mætur.
Elsku hjartans Hólmar, við Daníel
ásamt systkinum mínum Elínu og
Herði söknum þín sárt. Við heyrum
enn þá hláturinn þinn og minnumst
þín sem mannsins sem sýndi okkur
fram á skondnu hliðar lífsins.
Þinn ástríki eiginmaður, elskuleg
móðir og bræður, megi almættið
styrkja þau í sorg sinni.
Of fljótt, of snöggt
og farinn ertu vinur.
Fögur minning,
eftir stendur ein.
Þín vinkona,
Álfhildur Eygló Andrésdóttir.
Elsku Sigga.
Ég skrifa um þig því
þú áttir sérstakan stað
í hjarta mínu. Þú varst
sérstök.
Þegar ég var lítil varstu bara göm-
ul kona sem talaðir mikið um óskilj-
anlega ættfræði við fullorðna fólkið,
horfðir á Derrick og kallaðir mig
Hrund Óladóttur Ýr. Ég man vel eft-
ir símtalinu sem breytti þessari
skoðun minni. Ég var menntskæl-
ingur, ein heima, límd fyrir framan
sjónvarpið, en neyddist til að svara
símanum. Talið barst að skólagöngu
fyrr og nú og þú sagðir svo skemmti-
SIGRÍÐUR VALDE-
MARSDÓTTIR
✝ Sigríður Valde-marsdóttir fædd-
ist í Fremri-Arnar-
dal við Skutulsfjörð
14. maí 1904. Hún
lést á Landspítala,
Landakoti, 10. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 21. nóvember.
lega frá þegar þú og
Hannibal kennduð sitt
hvorum bekknum í
barnaskólanum á Ísa-
firði. Það var ekki hægt
annað en að verða hug-
fanginn og vilja heyra
meira. Ég fékk líka að
heyra meira, þú hafðir
frá nógu að segja frá
þínum yngri árum og
frá Íslandssögunni.
Ég var heppin að ná
að kynnast þér meira
þegar ég var í Háskól-
anum, svo þegar ég
flutti til Noregs var
alltaf tekið frá kvöld í hverju fríi til
að heimsækja þig.
Elsku Sigga, takk fyrir allan
stuðning sem þú hefur veitt mér.
Styrkurinn úr Menningarsjóði vest-
firskrar æsku, sem þú bentir mér á
að sækja um, kom sér vel í peninga-
leysi sem oft fylgir námi erlendis.
Takk fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman, sögurnar og mynd-
irnar. Ef það er einhver sem ég vil
líkjast þegar ég verð gömul, þá er
það þú.
Kveðja,
Hrund Óladóttir Ýr.
Við fáum ekki allar okkar óskir
uppfylltar í lífinu, en getum þó lagt
okkar af mörkum við að uppfylla
óskir annarra. Það gerði hugsjóna-
konan Sigríður Valdemarsdóttir.
Með stofnun minningarsjóðs um
foreldra sína, Menningarsjóðs vest-
firskrar æsku, hefur Sigríður lagt
mörgum lið í lífsbaráttunni. Úr hon-
um var veitt á ári hverju til ung-
menna sem voru í námi, höfðu misst
föður eða móður og ættaðir voru af
Vestfjörðum. Meira en tvö hundruð
ungmenni hafa þegið styrk úr þess-
um sjóði.
Ég vil þakka Sigríði fyrir það hug-
sjónastarf sem fólst í að halda þess-
um sjóði lifandi. Ég vil þakka fyrir
hönd þeirra ungmenna sem þáðu
styrki úr þessum sjóði, og þar á með-
al tvö af börnum mínum. Ég þakka
henni vináttu síðustu fimmtán ára.
Hún var hafsjór af fróðleik og stál-
minnug á atburði liðinnar aldar.
Stutt spjall við Sigríði varð alltaf að
eins til tveggja tíma umræðu.
Blessuð sé minning hennar.
Urður Ólafsdóttir.
%

 

 8
     (  8 
7 
' 
$ 7$
 
 

 '(   

   
 

 
(

; 
);


L'
 %/ '#1*
10

8
  
  % 
  1
   *   ( 
D 5
 "
3", 5
 H
' % 0#
&%
0 0# *

 

   
 
 




)


 )"(
B
  
 
 

  (

,   !!"
+ 
3", 5 ,'' 

%0"#%
 %, 5 ,''   & 
3  &
 '"(
 %, 5& *
)(   
 

  ( 

(
;D 
;4

3
 5(
9'

= 

 (

,   4""
!#
' % 0#
0 0#
&%
0 0 0# *