Morgunblaðið - 05.12.2001, Blaðsíða 49

BRÉF TIL BLAÐSINS
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 2001 49
Tilboð dagsins
fiskfars 2 fyrir 1
Gnoðarvogi 44, sími 588 8686
Fiskur er okkar fag
bre
Stór humar
Óbreytt fiskverð
Glæný línuýsa,
þorskur og lúða
saltsíld - kryddsíld
Frá Óskari í Hnífsdal
Skata - hákarl - harðfiskur
BORGARRÁÐ hefur tekið þá
ákvörðun að leyfa akstur um þann
hluta Hafnarstrætis sem hefur verið
lokaður undan-
farin fimm ár.
Þessi ákvörðun er
tekin vegna
þrýstings frá
þeim eina versl-
unareiganda sem
býr við þennan
hluta götunnar,
og sem hefur
lengi talið að bíla-
umferð muni
auka hjá sér verslun þótt ekki sé
þetta aktu-taktu verslun.
Áður en fjarlægðar verða þær
hindranir sem nú standa í veginum
fyrir bílum í Hafnarstræti vil ég mót-
mæla – og það kröftuglega. Á árun-
um 1994-1996 sat ég sem varamaður
í stjórn SVR og var stundum kölluð á
fundi. Á einum þessara funda var
upplýst um slys á barni sem orðið
hafði við strætisvagnaleiðina um
Hafnarstrætið, sem þá hafði aftur
verið opnað öllum bílum eftir tíma-
bundna lokun. Í kjölfar þeirra upp-
lýsinga samþykkti stjórn SVR ein-
róma að fara þess á leit við
borgaryfirvöld að Hafnarstræti yrði
lokað á þessum kafla. Ekkert okkar
treysti sér til þess að axla þá ábyrgð
sem fylgir því að stefna fólki á öllum
aldri á stað þar sem slysahætta er
veruleg. Borgarstjórn samþykkti
sem betur fer þessa tillögu stjórn-
arinnar og Hafnarstræti hefur verið
lokað á þessum kafla síðan.
Á þeim fimm árum sem liðin eru
hefur bílaeign borgarbúa stóraukist.
Þar með hefur slysahætta á gang-
andi vegfarendum líka aukist. Við
Hafnarstætið hefur Strætó tekist að
byggja upp ágæta aðstöðu fyrir
marga vagna sína og skapað farþeg-
um öruggt skjól. Þetta skjól á nú að
taka af farþegum og stefna þeim út í
óvissu umferðaröngþveitis sem óhjá-
kvæmilega skapast þar sem stræt-
isvagnar þurfa að athafna sig innan
um einkabíla.
Við erum mörg sem þurfum eða
kjósum að spara okkur verulegar
fjárhæðir á ári hverju með því að
ferðast með Strætó til og frá vinnu
og jafnvel meira en það. Tæpast er
hægt að segja að skipulag borgar-
innar hafi verið hagstætt almenn-
ingsfarartækjum. Þvert á móti hafa
yfirvöld skipulagsmála kappkostað
að þenja borgina út og skipuleggja
íbúðabyggð og verslunarsvæði sem
víðast og breiðast um borgina. Þrátt
fyrir þetta hefur að mestu tekist vel
til hjá stjórnendum SVR og nú
áStrætó að halda í horfinu og bæta
inn leiðum. Það hefur ekki alltaf ver-
ið auðvelt verk.
Á allra síðustu árum hafa augu
margra vaknað fyrir því hversu
óhagkvæmur þessi vöxtur er og nær
sé að þétta byggð og styðja almenn-
ingssamgöngur. Umferð einkabíla í
Reykjavík er margfalt meiri en um-
ferð í sambærilegum borgum er-
lendis og mengunin eftir því. Al-
menningssamgöngur verða hins
vegar að vera bæði tíðar og umfram
allt öruggar til þess að standa undir
nafni og laða til sín fleiri farþega.
Einn liður í því var lokun Hafnar-
strætis að hluta á sínum tíma. Ég
skil vel áhyggjur verslunareigand-
ans í Hafnarstræti vegna minnkandi
verslunar, en beini þeim tilmælum til
hans og borgaryfirvalda að endur-
skoða afstöðu sína í þessu máli. Eða
hver vill bera ábyrgð á slysi?
AUÐUR STYRKÁRSDÓTTIR,
stjórnmálafræðingur og
strætisvagnafarþegi.
Hin vonda ákvörðun
borgarstjórnar
Frá Auði Styrkársdóttur:
Auður
Styrkársdóttir
MORGUNBLAÐIÐ birti fyrir
nokkru athyglisverða frétt af ís-
lenskri konu sem rann í hundaskít og
datt við Kirkjubæ
í Færeyjum. Kon-
an leitaði réttar
síns samkvæmt
færeyskum lög-
um, vann mál og
fékk þokkalegar
bætur vegna
miska sem hún
varð fyrir. Þetta
var fyrir tveimur
árum.
Fyrir rúmum fimm árum lenti und-
irritaður í alvarlegu slysi í Færeyjum,
eins og konan sem rann í hundaskítn-
um. Munurinn var sá að ég féll 12 til
15 metra niður í steinsteypt bryggju-
gólf í Þórshöfn eftir að gámaspredd-
ari gaf sig. Ekki geri ég lítið úr því að
renna í hundaskít, eða afleiðingum
þess, en er þó þeirrar skoðunar að af-
leiðingar 12 til 15 metra falls séu mun
alvarlegri til langs og skemmri tíma
litið en það sem gerðist á hinum forn-
fræga Kirkjubæ. Þetta er þó ekki eini
munurinn á tilvikunum tveim.
Siðferði frændþjóða
Færeyskt siðferði og færeyskar
reglur virðast vernda og tryggja rétt
konunnar með allt öðrum hætti og
greinilegri en þær íslensku reglur og
það íslenska siðferði lögmanna, at-
vinnurekenda og tryggingafyrir-
tækja sem hefur áhrif á afgreiðslu
míns máls.
Sú afgreiðsla þvælist ennþá fram
og aftur milli lækna, lögmannsstofu,
tryggingafyrirtækis og skipafélags
og öll skrefin sem stigin eru virðast
hafa það eina markmið að teygja og
toga málið fram og aftur. Einn kafli
var runninn undan rifjum fyrirbæris
sem kallaði sig í desember 1999
Counsel Office, Established 1907, og
ritaði skipafélaginu leiðbeiningar sín-
ar á enskri tungu. Ráðin sem hið
virðulega Counsel Office, Established
1907, veitti skipafélaginu gengu út á
að gera tilraun til að grafa undan rétti
mínum og hafna bótakröfu minni.
Umhugsunarefni
Konan sem rann í hundaskítnum í
Færeyjum átti sinn sjálfsagða rétt og
gat sótt hann án þess að þurfa að ótt-
ast að af hlytist kostnaður og áralöng
óþægindi. Það er hins vegar til um-
hugsunar fyrir okkur sjómenn, eða al-
mennt íslenskt verkafólk, hversu
langt fyrirtæki eins og Eimskipa-
félagið seilist til að koma í veg fyrir að
þeir sem í hlut eiga nái rétti sínum
eftir alvarleg slys án áralangra lög-
fræðideilna. Vel má vera að þeir
stjórnendur skipafélagsins sem bera
ábyrgð á millljarðatapi síðustu miss-
era hafi lagt línur í þessu máli og
fremur kosið að nota aðstöðu skipa-
félagsins til að fjárfesta í nýja hag-
kerfinu sem nú er að mestu gjald-
þrota en afgreiða sjálfsögð bótamál
starfsmanns sem hefur unnið hjá fé-
laginu í áratugi. Það hlýtur að vera
umhugsunarefni fyrir hluthafana að
félagið skuli fremur kjósa að eyða
milljónum í lögfræðikostnað í mála-
rekstur gegn starfsmanni sínum en
viðurkenna bótakröfur hans.
Hún rann í hundaskít konan við
Kirkjubæ og fékk þessar sjálfsögðu
bætur sínar. Eftir rúmlega fimm ára
streð velti ég því fyrir mér hvort
framvinda málsins hefði orðið önnur
og hvort aðrir siðferðis- og réttlæt-
ismælikvarðar hefðu verið notaðir ef
ég hefði runnið í hundaskít á hafn-
arbakkanum í Þórshöfn sem fær-
eyska landstjórnin ber ábyrgð á. Í
ljósi atburðanna á Kirkjubæ tel ég
líklegt að ég væri löngu búinn að ná
rétti mínum án dýru lögmannanna.
Ég hallast að því að færeysk lög og
færeyskar hefðir hefðu tryggt rétt
minn betur en íslenskar, eða kannski
er það þannig þegar Ísland á í hlut að
menn þurfi að renna í bananahýði til
að ná eyrum þeirra sem ráða.
JÓHANN PÁLL SÍMONARSON
sjómaður.
Að renna í hundaskít
Frá Jóhanni Páli Símonarsyni:
Jóhann Páll
Símonarson