Morgunblaðið - 09.12.2001, Blaðsíða 36
MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 9. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Garðar Karlssontónlistarkennari
fæddist á Akureyri
10. júlí 1947. Hann
andaðist á heimili
sínu 2. desember síð-
astliðinn. Banamein
hans var krabba-
mein. Foreldrar
hans eru Karl Bárð-
arson, húsgagna-
bólstrari, frá Höfða í
Mývatnssveit, f. 6.1.
1920, d. 6.1 1998, og
Ólöf G. Jónsdóttir
Trampe húsmóðir,
frá Litla-Dal í Eyja-
fjarðarsveit, f. 21.8. 1924. Systk-
ini Garðars eru: 1) Birgir Karls-
son, f. 15.6. 1945, kvæntur
Rebekku Gústafsdóttur, f. 25.4.
1948, börn þeirra eru fjögur. 2)
Haukur Karlsson Trampe, f. 24.5.
1949, kvæntur Ingibjörgu Angan-
týsdóttur, f. 20.8. 1951, börn
þeirra eru þrjú. 3) Þórhildur
Karlsdóttir, f. 13.12. 1952, gift
Sigmundi Hauki Jakobssyni, f.
25.9 1951, börn þeirra eru þrjú. 4)
Unnur Karlsdóttir, f. 4.9. 1955,
gift Helga Sigurðssyni, f. 7.5.
1961, börn þeirra eru fjögur. 5)
Þórdís Karlsdóttir, f. 8.1. 1957,
gift Leifi Guðmundssyni, f. 12.11.
1952, börn þeirra eru fjögur. 6)
Jón Pétur Karlsson, f. 6.6. 1961,
d. 6.2. 1962. 7) Jón Pétur Karls-
son, f. 30.6. 1964, kvæntur Sig-
rúnu Bjarnhéðinsdóttur, f. 23.5.
1962, börn þeirra eru fjögur.
Eftirlifandi eiginkona Garðars
er Steingerður Axelsdóttir hús-
móðir, f. 5.11. 1947 og eignuðust
þau fjögur börn. Þau eru: 1) Ólöf
Birna Garðarsdóttir, grafískur
hönnuður, f. 6.3. 1967, gift Sverri
Pétri Péturssyni málarameistara,
f. 21.6. 1964. Börn þeirra eru
Garðar Steinn og Arna Petra, f.
19.12. 1987. 2) Hulda Björk Garð-
arsdóttir sópransöngkona, f.
24.5. 1969, í sambúð með Ólafi
Stolzenwald prentsmiðjustjóra, f.
8.10. 1961. Hulda á eina dóttur
frá fyrra sambandi, Valdísi Evu
Guðmundsdóttur, f. 28.4. 1988.
Saman eiga Hulda og Ólafur ný-
fæddan dreng, f. 29.11 2001. 3)
Vigdís Garðarsdóttir skólastjóri,
f. 14.4. 1976, í sam-
búð með Halldóri
Gunnari Pálssyni, f.
4.7. 1981. 4) Stefán
Elfar Garðarsson, f.
19.4. 1981, í sambúð
með Ernu Sigur-
geirsdóttur, f. 14.9.
1983. Foreldrar
Steingerðar eru Ax-
el Jóhannesson hús-
gagnasmiður, frá
Móbergi í Langadal,
f. 27.2. 1916, og
Birna Björnsdóttir
húsmóðir, frá Syðri-
Vík Vopnafirði, f.
22.5. 1922. Systkini Steingerðar
eru: Ásdís A. Colbe, f. 31.1. 1941,
gift Anker Kjerulf Colbe, f. 29.12.
1947, börn þeirra eru tvö. 1)
Björn Þröstur Axelsson, f. 20.8.
1944, kvæntur Önnu Halldóru
Karlsdóttur, f. 16.11. 1944, börn
þeirra eru þrjú. 2) Jóhannes Ax-
elsson, f. 30.8. 1951, kvæntur Sig-
rúnu Arnsteinsdóttur, f. 26.6.
1952, börn þeirra eru fjögur.
Garðar lauk námi í húsgagna-
smíði hjá Ólafi Ágústssyni og
einnig nam hann húsgagnabólstr-
un hjá föður sínum og starfaði
þar um nokkurra ára skeið.
Árið 1976 hóf Garðar störf við
Hrafnagilsskóla í Eyjafirði. Var
hann húsvörður og þá smíða-
kennari fyrstu árin en kenndi síð-
an ýmsar greinar og hafði um-
sjón með tónlistarkennslu og
kórstarfi skólans. Garðar sótti
réttindanám við Kennaraháskól-
ann í Reykjavík meðfram störfum
sínum og aflaði hann sér síðar
skólastjórnunarréttinda. Árin
1983–1992 var hann skólastjóri
við Barnaskólann í Laugalandi og
síðan skólastjóri við Grunnskóla
Skútustaðahrepps árin 1992–
1996. Hann kom aftur til starfa
við Hrafnagilsskóla árið 1996 og
var einnig kennari við Tónlistar-
skóla Eyjafjarðar. Garðar var
tónlistarmaður af lífi og sál og
eftir hann liggja fjölmargar og
fjölbreyttar tónsmíðar.
Útför Garðars fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju á morgun, mánu-
daginn 10. desember, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
„Í vináttu jafnt sem ást sækjum við
æ í félagsskap þar sem okkur leyfist
að vera að fullu og öllu við sjálf.“
(André Maurois.)
Kæri besti Gæi minn. Mig langar
enn einu sinni að fara þakkarorðum
um allan þinn kærleik.
Endalaust gátum við þakkað for-
sjóninni fyrir hvort annað, börnin
okkar og fjölskyldur. Tónlistin, gásk-
inn og lífsgleðin bundu okkur saman
fjórtán ára gömul. Píanóleikur þinn
heillaði mig og ófá símtölin fóru í að
spjalla og hlusta á þig leika sígildar
tónlistarperlur þegar við áttum ann-
ars að sitja við lærdóm! Í kjallaranum
þar sem við hófum búskap gátum við
og vinir setið fram á rauða nótt, þú
lékst á gítarinn og við rödduðum jafnt
bítlalög, ættjarðarlög sem og sálma.
Á okkar heimili var leikið á ótal ólík
hljóðfæri – fyrir utan potta, pönnur
og sleifar má nefna píanó, hljómborð,
fótstigið orgel, gítar, saxófón, tromp-
et, klarinett, þverflautu, blokkflautu,
harmoniku, munnhörpu, mandólín,
langspil, fiðlu, selló og trommur.
Óhætt er að segja að sönggleðin hafi
ríkt í bílferðum okkar, stuttum sem
löngum.
Margir, já, svo ótal margir nutu
tónlistarhæfileika þinna. Nemendur
þínir sýndu þakklæti sitt eftirminni-
lega í verki með öllum þeim fjölda
listaverka, mynda og korta sem inni-
héldu einlægar bataóskir, þetta var
þér ómetanlegt.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Í góðri samvinnu við lækna og
hjúkrunarfólk á Fjórðungssjúkrahúsi
Akureyrar og síðan heimahlynningu
Akureyrar fengum við tækifæri til að
annast þig og eiga með þér ómetan-
legar stundir síðustu vikurnar. Lík-
ami þinn gafst upp fyrir sjúkdómnum
og friður hvíldi yfir ásjónu þinni eftir
þitt síðasta hæga andvarp hér á jörð.
Hittumst fyrir hinum megin.
Þín
Steingerður.
Í þessum fáu orðum langar mig
minnast tengdaföður míns, Garðars
Karlssonar tónlistarkennara og fyrr-
verandi skólastjóra. Það voru aðeins
fáein ár sem ég fékk að njóta návistar
hans og reyndar aldrei eins mikið eft-
ir að veikindi hans tóku sig upp og
þegar hann dvaldi langdvölum í
Reykjavík. Þegar hann tilkynnti okk-
ur þau tíðindi að alvarlegur sjúkdóm-
ur væri staðreynd flaug í huga minn
gamall jazzstandarður sem við Garð-
ar spiluðum oft saman, „the Party is
Over“, og þetta litla lag hljómaði æ
oftar í huga mínum eftir því sem líðan
hans varð verri og verri. Lífið hans
var veisla og gleði sem lauk of
snemma. Garðar var mér sem annar
faðir og tilviljunin ein var sú, að hann
uppfyllti allar þær óskir um það sem
ég hefði viljað gera með pabba mín-
um heitnum. Óbilandi áhugi hans á
músík, golfi og lífinu sjálfu og gæðum
þess fylltu það skarð hjá mér. Hann
var kennari af guðs náð, ekki bara
tónlistarkennari, heldur vildi hann fá
hvert tækifæri til að miðla þekkingu
sinni til okkar í fjölskyldunni og segja
frá fyrirætlunum sínum í starfinu.
Hann vildi stöðugt vera að bæta sjálf-
an sig sem kennara. Eins barngóðum
manni hef ég sjaldan kynnst og minn-
ist ég hversu hjálplegur og jákvæður
maður hann ætíð var. Garðar frestaði
frekar sínum fyrirætlunum til að geta
lagt til hjálparhönd hjá börnum sín-
um og barnabörnum. Mér eru minn-
isstæðar margar heimsóknir okkar
Huldu norður til Garðars og Stein-
gerðar að Laugalandi og sameiginleg
ferðalög fjölskyldunnar um landið
þvert og endilangt. Skemmtileg er
líka lítil minning frá þorrablóti í Eyja-
fjarðardal, það er að segja þegar
Garðar benti tengdasyninum kurteis-
lega á það að fyrir norðan væri
brennivínið geymt undir borðum, hér
væri siðmenning.
Húmor, glettni og auga fyrir flestu
spaugilegu fylgdi honum alltaf, einnig
þegar veikindin erfiðu fóru að trufla
dómgreindina og kvíðinn við hið
óvænta jókst. Ég lofa því, kæri
tengdó, að litli nýfæddi guttinn okkar
fær að heyra margar sögur af afa sín-
um og hann fær tækifæri til að hlusta
á fallegu músíkina þína.
Elsku Steingerður mín, Stefán Elf-
ar, Vigdís, Hulda Björk og Ólöf, megi
Guð vera með ykkur.
Ólafur Stolzenwald.
Elsku afi minn, ég sakna þín ólýs-
anlega mikið og langar að vera hjá
þér. Það huggar mig mikið að hugsa
um margt sem ég man eftir, eins og
þegar ég var fimm ára og þið amma
bjugguð í Mývatnssveit. Þú varst að
sýna mér, mömmu, ömmu og Stebba
frænda nýja skólann sem var verið að
byggja. Það var rosalega gott veður
og ég var í hjólabuxum og hlýrabol,
hlaupandi í gegnum hálfkláraðan
skólann sem var ekki einu sinni kom-
ið þak á og ekki komin efri hæðin. Út
um allt voru stórir staflar af steinull
og ég held að þú hafir verið búinn að
segja mér svona tíu sinnum að ég
mætti ekki koma við steinullina því þá
mundi mig klæja svo mikið. Ég hafði
svo mikið að hugsa um, veðrið var svo
gott að ég gleymdi mér svolítið og
stökk á einn staflann af steinullinni.
Þar lá ég ofan á og byrjaði að klæja.
Svo komu allir labbandi af því að við
vorum að fara en þá sat ég á gólfinu
og klóraði mér eins og vitleysingur.
Ég leit upp og sá þá andlitið á þér,
þú varst eiginlega svolítið reiður yfir
að ég skyldi ekki hafa hlustað. En ég
sá samt eitthvert bros. Svo byrjaðir
þú að hlæja. Ég varð smáfúl yfir því
en gat eiginlega ekki verið fúl þegar
ég sá þig hlæja, afi minn.
Svo man ég líka þegar ég var lítil
og þú varst svo oft að baka marm-
arakökur eða hollustubrauð. Mér
fannst alltaf svo skrítið að afi minn
væri að baka, mér fannst það svo
gömlukonulegt.
Síðustu stundina sem ég átti með
þér, elsku afi minn, mun ég alltaf
muna. Þá sátum við saman inni í stofu
heima hjá mér og þú varst að hjálpa
mér með stærðfræðina. Þú varst svo
góður kennari, kenndir alltaf svo vel
og mér fannst svo gott að fá hjálp frá
þér. Svo þurftir þú að fara norður og
ég var voðalega bjartsýn á þetta allt
saman hjá þér. Þú munt alltaf verða
besti afi minn og alltaf vera í mínum
bestu minningum.
Elsku amma, ég hugsa hlýtt til þín
og við höldum áfram að gera margt
skemmtilegt saman. Guð geymi þig
og mundu að afi verður alltaf hjá okk-
ur.
Valdís Eva.
Lengi býr að fyrstu gerð er gjarn-
an sagt og vissulega er það rétt að
það sem börn kynnast í uppvexti sín-
um leggur grunn að þeim manneskj-
um sem við verðum sem fullorðið fólk.
Góðar fyrirmyndir sem börn geta lit-
ið upp til og borið virðingu fyrir eru
besta veganesti sem þau geta fengið
út í lífið. Kennarar eru oft, eðli máls-
ins samkvæmt, einhverjar áhrifa-
mestu fyrirmyndir sem börn eiga sér
og minningin um góðan kennara
fylgir manni alla tíð.
Við systkinin vorum svo gæfusöm
að kynnast Garðari móðurbróður
okkar ekki aðeins sem frænda heldur
kenndi hann okkur systkinunum og
var skólastjóri okkar þau ár sem við
vorum í Barnaskólanum á Lauga-
landi. Barnaskólinn var hefðbundinn
sveitaskóli, hæfilega stór og heimilis-
legur. Þau ár sem við gengum í hann
var hann lengst af í húsnæði Kvenna-
skólans á Laugalandi og í skóla-
stjóratíð Garðars var húsnæðinu um-
bylt þar til kominn var afskaplega vel
búinn skóli. Þar fengu nemendur
heitt kakó í hverjum löngufrímínút-
um.
Garðar gerði aldrei neitt án þess að
leggja sig allan í það og kennslan var
svo sannarlega engin undantekning
frá því. Kennslustundir hjá Garðari
voru aldrei dauflegar. Hann var af-
skaplega líflegur kennari og ávallt
stutt í grínið. Námsefnið komst alltaf
til skila en meira er um vert að hann
sinnti hverjum nemanda af hlýju og
alúð svo þeir nutu sín allir sem best.
Skyldleikinn dugði þó okkur systkin-
unum skammt þegar við hegðuðum
okkur ekki sem best og vorum við öll
tekin á teppið fyrir ýmsar syndir þeg-
ar á þurfti að halda.
Garðar kenndi einna helst stærð-
fræði og aðrar raungreinar og smíðar
en hann naut sín best án efa í tón-
menntakennslunni. Þar hafði hann
einstakt lag á að drífa nemendur
áfram af eldmóði og kappi enda var
tónlistin alla tíð hans hjartans mál.
Tónlistaruppeldið náði síðan há-
punkti á árshátíðum skólans á vorin
þegar allur skólinn tók lagið undir
stjórn Garðars. Í minningunni voru
það stórkostlegar stundir. Þar söng
hver eins og mest mátti af innlifun og
innblæstri þau lög sem höfðu verið
æfð um veturinn og fór heim sæll og
glaður eftir mikla leik- og söngsigra á
stóru sviði fyrir framan foreldra og
systkini.
Einn af skemmtilegustu eiginleik-
um Garðars var hvað hann hafði gam-
an af því að segja sögur og alltaf við
og við gleymdi hann sér í því að segja
sögur í tímum. Hlustuðum við and-
aktug á þegar hann sagði okkur frá
prakkarastrikum og óknyttum sem
hann átti til á yngri árum og ekki síst
þegar hann sagði sögur af litlu frekj-
unni systur sinni, þ.e. móður okkar.
Það var líka eitthvað svo fullorðins að
fá að heyra alvöru sögur.
Fyrirmyndarkennarinn er eflaust
vandfundinn en Garðar hafði svo
sannarlega flest það til að bera sem
skiptir mestu máli. Hann var hlýr og
umhyggjusamur kennari og sinnti
starfi sínu af miklum heilindum og
brennandi áhuga. Hann bar virðingu
fyrir nemendum sínum og þeir fyrir
honum. Garðar lagði sitt af mörkum í
veganesti ótal barna og við erum æv-
inlega þakklát fyrir að hafa notið leið-
sagnar hans. Með söknuði kveðjum
við merkan mann, miklu fyrr en við
hefðum kosið. Við biðjum Guð að
geyma fjölskyldu hans á sorgar-
stundu.
Laufey Leifsdóttir,
Karl Óttar Leifsson,
Ingibjörg Leifsdóttir.
,,Sjá ég stend við dyrnar og kný á.
Ef einhver heyrir raust mína og lýkur
upp dyrunum, þá mun ég fara inn til
hans og neyta kvöldverðar með hon-
um, og hann með mér.“ (Opb. 3.20.)
Garðar Karlsson hefur gengið inn
til fagnaðar Herra síns á þeim tíma
árs þegar myrkrið er svo mikið að það
getur ekki annað en gefist upp fyrir
ljósinu. Ljósið fæðist í myrkrinu
miðju. Myrkrið tekur ekki á móti ljós-
inu. Það kann það ekki.
Ljósið sjálft breytir myrkrinu í
ljós.
Á himni næturljósin ljóma,
svo ljúft og stillt og rótt,
og undaðsraddir engla hljóma
þar uppi um helga nótt.
Ó, hvað mun dýrðin himins þýða,
og hvað mun syngja englaraustin blíða?
Um dýrð Guðs Föður, frið á jörð
og föðurást á barnahjörð.
(V. Briem.)
Allar lýsingar á æðri heimum við
fótskör Guðs eru fullar af hljómlist.
Það er líkast til ástæða þess að því
skuli vera þannig farið með margt
tónlistarfólk að það er eins og himinn-
inn hafi tekið sér bólfestu í því.
Ég get ekki haldið því fram að ég
hafi þekkt Garðar Karlsson svo
nokkru næmi. Samt var hann mér
eins og sá sem ég hefði þekkt alla ævi.
Ég hef aldrei saknað nokkurs
manns sem ég þekkti eins lítið, eins
mikið.
Hvaða einkenni hefur minningin
um hann? Lífsgleði, lífskraftur, lífs-
vilji.
Öll þessi þrjú einkenni lýstu af
honum er ég sá hann síðast á Há-
skólatónleikum í Norræna húsinu nú
í haust. Þó var hann helsjúkur. Ég
vakti máls á því að það væri ekki að
sjá á honum að hann hefði gengið í
gegn um miklar hremmingar. Hann
svaraði með sínum hætti: ,,Það var
svo vont að ég hélt það myndi leggja
mig flatan. Það versta var að það skil-
aði engu. En ég hefði glaður gengið í
gegn um aðra umferð ef það hefði
skilað einhverju.“
Það koma dagar þegar maður hlýt-
ur að spyrja Guð í fullri alvöru: Hví
ert þú að kalla góða menn heim af
engjum í miðju verki, meðan ónytj-
ungar híma undir vegg?
Ungir menn og frískir glíma við
lífsgátuna, sem kallað er, og gapa þar
stundum meir en efni boða. Svar er
þeim þó ekkert gefið. Ekki heldur
með auknum aldri og reynslu.
Lífsgátan verður ekki ráðin á
jörðu.
Fáein andartök fékk ég að standa
við veginn hans Garðars, – rétt nógu
lengi til að hann næði að heilsa og
kveðja með þeim hætti sem var hans.
Að vera til þá var líkast því sem fyndi
langferðamaður læk.
Nú stendur spurull enn við veginn
þegar hann er genginn hjá og hlýtur
að brosa út að eyrum þótt það séu tár
í augunum.
Garðar Karlsson er farinn heim til
Guðs. Hann verður ekki vinafár þar
frekar en hér. Og sungið er þar líka
og klukkum hringt.
Guð blessi hann og styrki þau sem
hann syrgja.
Kristján Valur.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
kennarahóp Tónlistarskóla Eyja-
fjarðar eftir að heiðursmaðurinn
Garðar Karlsson andaðist eftir erfið
veikindi.
Garðar var einn áhugasamasti og
metnaðarfyllsti kennari sem ég hef
kynnst, fullur af orku, opinn fyrir öll-
um nýjungum og endalaust að bæta
við sig þekkingu á öllum sviðum tón-
listar. Það var sama hvaða tónlistar-
stíl var um að ræða, Garðar hafði
áhuga fyrir þessu öllu. Það var hægt
að læra mikið af Garðari því um-
gengni hans við nemendur var ein-
stök og hef ég sjaldan hitt kennara
sem var jafn dáður af nemendum sín-
um eins og hann.
Mín fyrstu kynni af Garðari voru
þegar ég tók við skólastjórn Tónlist-
arskóla Eyjafjarðar 1997og tókst
með okkur mikil og góð vinátta. Við
höfðum að vísu vitað hvor af öðrum en
þetta ár var byrjunin á okkar góðu
kynnum. Garðar var sá maður sem ég
leitaði mikið til þegar ég þurfti á ráð-
leggingum að halda í sambandi við
mitt starf enda hafði hann mikla
reynslu á þeim sviðum og má segja að
hann hafi verið mín hægri hönd í tón-
listarskólanum. Það var hvetjandi
fyrir alla hve tónlistin var Garðari
hjartfólgin og kraftur hans til að
miðla sinni þekkingu og færni til ann-
arra var aðdáunarverður. Nú í seinni
tíð fór ég að kynnast tónsmíðum hans
og á hann þar margar perlur sem ég
veit að munu lifa áfram, bæði sönglög
og einnig píanó- og harmónikulög.
Við áttum margar góðar stundir
saman og er ég þakklátur fyrir að
hafa kynnst honum, Steingerði konu
hans sem stóð sig frábærlega í hans
erfiðu veikindum og börnum sem
hann var svo stoltur af. Það verður
alltaf erfitt að sætta sig við að vinur
minn Garðar sé farinn frá okkur en
eftir sitja samt sem áður góðar minn-
ingar um góðan vin og samstarfs-
mann sem verða ekki frá okkur tekn-
ar. Ég vil votta Steingerði og
fjölskyldu dýpstu samúð mína á erf-
iðri stund.
Eiríkur G. Stephensen.
Garðar var mjög skemmtilegur
maður. Hans yndi var tónlist og að
kenna börnum. Hann sagði mér og
bekknum mínum í Hrafnagilsskóla
margar skemmtilegar sögur. Það var
mjög leiðinlegt að hann þurfti að
kveðja á stund sem þessari sunnu-
daginn 2. desember. Ég sakna hans
mjög.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þorsteinn Hjörtur,
4. bekk Hrafnagilsskóla.
GARÐAR
KARLSSON