Morgunblaðið - 09.03.2002, Síða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 45
✝ Ágúst Guðjóns-son bóndi fæddist
að Hrygg í Hraun-
gerðishreppi 1. ágúst
1920 og bjó þar til
dauðadags, 26. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðjón Sigurðsson,
bóndi að Hrygg, og
kona hans, Kristín
Lára Gísladóttir.
Systkini Ágústar
eru: Guðmunda, f.
15.8. 1914, d. 30.5.
1991; Sigurður,f.
27.4. 1916, d. 10.9.
1988; Ásta, f. 17.8. 1917, d. 17.2.
1996; Gísli, f. 17.8. 1917, búsettur
á Hrygg 1; Guðlaug, f. 18.3. 1919,
d. 1.12. 1935; Pétur Mikael, f.
12.12. 1922, d. 1.12. 1990; Guðrún,
f. 15.8. 1927, sambýlismaður Sig-
urður Ólafsson, f. 6.3. 1913; og
Þorbjörg, f. 10.6. 1931. Árið 1960
giftist Ágúst Ólöfu Kristjánsdótt-
ur, frá Jónsnesi á Snæfellsnesi, f.
3.3. 1936. Hún átti tvær dætur frá
fyrra hjónabandi með Einari
Birgi Hjelm: a) Aðalheiður Björg,
f. 8.2. 1955, maki hennar er Magn-
ús Sigurðsson, f. 30.10. 1948.
Börn þeirra eru Íris Björk, f. 14.
des. 1973, maki Jón Ari Guð-
bjartsson, f. 17.6. 1965, sonur
þeirra er Sindri
Magnús, f. 28. 2.
1999; Guðjón Ingi, f.
27.4. 1976, d. 1.6.
2000; Ólöf Ósk, f.
19.3. 1979, dóttir
hennar og Steindórs
Guðmundssonar, f.
27.6. 1975, er Mar-
grét Helga, f. 3.3.
1996; Helga Skúla, f.
7.8. 1980, maki Arn-
ar Þór Sveinsson, f.
22.7. 1973, sonur
þeirra er Brynjar
Breki, f. 7.8. 1999. 2)
Ingveldur, f. 14.6.
1958, maki Axel Kristján Pálsson,
f. 29.8. 1958, sonur þeirra Jón
Birgir, f. 6. 8. 1981, d. 15.3. 1982.
Sonur Ingveldar er Ágúst Óli
Hróðmarsson, f. 26.10. 1976, og
sonur hans og Benediktu Ketils-
dóttur er Ketill Antoníus, f. 15.2.
1995. Einnig ólust upp í Hrygg
þau Guðmundur Þór Jóhannes-
son, f. 28.6. 1973, og Jana Ein-
arsdóttir, f. 6.8. 1968.
Ágúst var bóndi alla sína tíð á
meðan heilsa leyfði. Hann starfaði
einnig við fiskvinnslu af og til hin
seinni ár og var margar slátur-
vertíðir hjá SS. Útför Ágústar fer
fram frá Hraungerðiskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Það var eins og klakaklungur
klemmi hjartað mitt,
sálin rifnaði í ótal sprungur
er ég heyrði andlát þitt.
(Berga G. Ólafsdóttir.)
Svona leið mér þegar mamma
hringdi í mig og sagði við mig:
„Systa mín, vertu nú sterk, hann
pabbi þinn er dáinn“. Af hverju
núna? Þegar allt var svo jákvætt
og gleðilegir hlutir að gerast í
sveitinni þinni. Kiddi uppáhalds-
frændi þinn og Gugga að koma
með vorinu og það gladdi þig mjög
mikið og svo þegar við Axel flutt-
um í sveitina síðasta vor og það
veit ég fyrir víst að gladdi þig, svo
mikið fylgdist þú með öllu sem við
gerðum. Eitt sinn sagðir þú
mömmu að Systa væri búin að
setja nýjar gardínur í eldhúsglugg-
ann, mamma neitaði en þú varst al-
veg viss, sagðir að þetta væru
svona „litlar“ gardínur en þá var
ég með báða gluggana opna og
glampinn virkaði eins og gardínur
séð frá ykkur og ósjaldan sagðirðu
okkur að við hefðum farið seint að
sofa í gærkveldi. Í vikunni áður en
þú kvaddir okkur kom ég til þín
með steiktan fisk ásamt kartöflum
og lauknum ómissandi, það var
eins og þú hefðir himin höndum
tekið, varðst svo ánægður að fá
uppáhaldsfiskinn þinn. Þá fórstu
að spyrja mig út í peningamálin
hjá okkur, hvað við þyrftum að
borga mikið af þessu og þessu lán-
inu og hvernig gengi að halda öllu í
skilum og það sagði ég þér eftir
bestu getu og því skal ég heita þér,
elsku hjartans pabbi minn, að
stuðla að því að þú þurfir ekki að
vera nálægt mér með hrífuna. Ef
vel gekk að afla tekna og þú vissir
um það, þá spurðirðu hvort okkur
vantaði ekki hrífu og samgladdist
okkur. Æ, það er svo sárt að þú
skulir vera farinn, búinn að vera
verkjalaus síðustu daga eða vikur,
sem hafði ekki verið raunin síðan
þú veiktist í kransæðunum fyrir
nokkrum árum, en samt gott þín
vegna að vera ekki sársjúkur og
kvalinn á sjúkrahúsi að veslast
upp. Pabbi, manstu drauminn
minn sem ég sagði þér frá, að ég
var búin að gera í buxurnar mínar,
ef ég hefði getað lesið úr honum,
þá hefði ég verið hjá þér dag og
nótt síðasta hálfa mánuðinn, en
guði sé lof þá vissirðu hvað ég
elskaði þig heitt.
Ég var ekki há í loftinu þegar
þið mamma kynntust og fóruð að
búa saman eða rúmlega ársgömul
og Adda systir rúmlega 4 ára. Al-
veg frá mínum fyrstu minningum
varst þú minn eini og sanni alvöru
pabbi og oft og enn sárnar mér
þegar talað er um fósturbörn. Ég
ætla ekki að rifja upp allt æviskeið
þitt, svo margar eru minningarnar,
en þó nokkrar sem eru mér of-
arlega í huga. Eins og þegar við
systurnar fórum með þér í ærhúsið
og þú þurftir að hala vatnið upp úr
brunni handa kindunum, berhent-
ur og blautur í brunagaddi og við
háorgandi úr kulda. Þá tókstu okk-
ur úr vettlingunum og hlýjaðir
okkur með rennandi blautum og
sjóðandi heitum höndunum. Eða
þegar þið mamma keyptuð hænu-
unga í eitt sinn af mörgum og einn
daginn átti ég að telja þá og henti
þeim öllum ofan í tunnu þar sem
þeir drápust auðvitað flestir. Eða
þegar ég þurfti að tannbursta fol-
aldið úti í fjósi læddist ég inn, tók
alla tannburstana og tannkremið
og réðst á folaldsræfilinn og þegar
það vildi ekki skola munninn þá lét
ég renna vatn í margar fötur og
gusaði því bara yfir greyið og fjós-
ið var á öðrum endanum á eftir.
Sökum góðmennsku þinnar gastu
ekki skammað mig almennilega,
sama hvað ég gerði af mér, alltaf
lenti það á mömmu því þú gast
ekki flengt litlu börnin. Við erum
oft búin að rifja þetta upp ásamt
fleiri prakkarastrikum og hlæja að
öllu saman. Guð hefur vantað góð-
an mann í himnaríki og þess vegna
tekið þig og ég veit að það hafa
verið fagnaðarfundir að hitta ást-
vini og kunningja sem fóru á und-
an þér. Guð blessi þig og varðveiti,
elsku pabbi minn, við styðjum við
bakið á mömmu öll sem eitt, stönd-
um saman sem aldrei fyrr. Við
söknum þín öll.
Ingveldur og Axel.
Það er kannski skrýtið að skrifa
minningargrein um föður sinn
brosandi út í annað, en í rauninni
ekki, minningarnar eru þess eðlis.
Ég var svo lánsamur að njóta þess
frá 2 ára aldri að hafa hann Gústa
fyrir pabba og þar með að eiga 2
feður sem nú eru báðir gengnir á
vit feðra sinna. Pabbi var auðvitað
um margt mjög sérstakur maður.
Hann ól upp 4 fósturbörn og varð
okkur öllum hinn eini sanni faðir.
Hann var reyndar þeirri náðargáfu
gæddur að finnast enginn vera
óæðri og fyrir honum voru allir
jafnir. Það er nú enginn smáfjöldi
af fólki sem hefur dvalið að Hrygg
í lengri eða skemmri tíma og öllum
lynti vel við pabba, reyndar eins og
flestum sem hann umgekkst. Ég
man aðeins eftir einum aðila sem
honum þótti leiðinlegur og sá var
vinnumaður hjá honum og var
hann látinn hætta því þetta þótti
merkilegt mjög þegar pabbi lýsti
þessu yfir, mikið hlaut þessi um-
ræddi maður að vera leiðinlegur!
Pabbi var auðvitað umfram allt
bóndi af guðs náð og búskapur og
vinna voru hans áhugamál. Enda
kom það í ljós hin síðustu ár þegar
heilsan varð minni og hann gat
ekki sinnt sínu áhugmáli, þá var
svo sem lítið fyrir stafni þó hug-
urinn væri alltaf mikill. Pabbi var
alvöru framsóknarmaður og trúði
því alla tíð að það væri hið eina
rétta. Ég skildi hann alveg því
hann útskýrði málin það skemmti-
lega í sögulegu samhengi. Ágúst
heitinn á Brúnastöðum var í mikl-
um metum og það sem hann sagði
var mikils metið og ég held að
pabbi hafi kunnað orðrétt afmæl-
isgreinina sem Ágúst reit honum
þegar hann varð fimmtugur, slíkt
var stoltið. Pabbi var umfram allt
mikill húmoristi og þannig kynnt-
ist ég honum sennilega hvað mest í
seinni tíð. Hann hafði sig aldrei
mikið í frammi en þegar menn
voru í kringum hann sem gátu
kallað fram í honum glensið, þá var
gaman. Það var nefnilega einfalt
að gera honum til geðs, hann gerði
ekki kröfur, bara að menn væru
heilir og nenntu að tala við hann.
Það voru t.d. eftirminnilegar
stundir þegar nafni minn Sigur-
björnsson kom að Hrygg. Tónlist
var pabba ákaflega hugleikin og
harmonikkan var alltaf í miklu
uppáhaldi. Sagan segir að hann
hafi eitt sinn spilað á samkomu í
Þingborg en aldrei vildi hann við-
urkenna það, en víst kunni hann að
spila á nikku þó aldrei hafi ég séð
hann gera það. Hinsvegar kunni
hann fantavel á munnhörpu og við
náðum því feðgarnir að glamra
saman nokkur lög, ég á gítar og
hann á munnhörpuna.
Það verður óneitanlega skrýtið
að njóta ekki nærveru pabba fram-
ar, hann hefur hingað til verið einn
af þessu föstu punktum í tilver-
unni. Ég er hinsvegar þakklátur
fyrir að hafa kynnst manni sem
slíkum og öllu því sem hann gaf
mér og kenndi mér, ekki var það
slæmt, hvernig svo sem ég vinn úr
því, svo mikið er víst. Genginn er
maður sem skilað hefur sínu og
rúmlega það.
Ég geri ráð fyrir að þú hafir
fengið viðeigandi móttökur á nýj-
um stað, almennilegt bakkelsi og
kannski einn bjórsopa eða svo, það
væri ekki slæmt en ég kveð þig þó
með varnaðarorðunum hennar
mömmu sem eru ómissandi, hvar
sem er og hvenær sem er, farðu
bara varlega.
Guðmundur Þór Jóhannesson.
Kveðja til ástkærs föður míns.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín
Jana.
ÁGÚST
GUÐJÓNSSON
✝ Ása Tryggvadótt-ir fæddist að Hellu
í Fellsstrandarhreppi
íDalasýslu 9. septem-
ber 1922. Hún lést á
Landspítalanum
mánudaginn 4. mars
síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru Halldóra
Einarsdóttir frá Bíl-
sey á Breiðafirði og
Tryggvi Gunnarsson
frá Skorarvík í Fells-
strandarhreppi, síðar
bóndi í Arnarbæli.
Ása fór kornabarn í
fóstur að Litlu-Tungu
í Fellsstrandarhreppi, til
hjónanna Sesselju Bergþórsdótt-
ur og Pantaleons Guðmundssonar
þar sem hún ólst
upp til fimmtán ára
aldurs, en þá fluttu
þau að Arnarbæli
til föður Ásu og
hófu búskap á parti
úr jörðinni. Árið
1959 flytur Ása að
Staðarfelli, þá búin
að missa báða fóst-
urforeldra sína og
er þar í tólf ár er
leið hennar lá til
Reykjavíkur. Síð-
ustu árin bjó hún á
Vesturgötu 22.
Útför Ásu fer
fram frá Staðarfellskirkju í Döl-
um í dag og hefst athöfnin klukk-
an 14.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín systir,
Edda.
Í dag er til moldar borin að Stað-
arfelli í Dölum Ása Tryggvadóttir.
Ása ólst upp hjá þeim Sesselju
Bergþórsdóttur og Pantaleon Guð-
mundssyni í Litlu-Tungu. Þau fluttu
árið 1937 að Arnarbæli til föður okk-
ar og hófu þar búskap á hluta úr
jörðinni. Fósturforeldra sína missir
Ása með stuttu millibili. Í veikindum
þeirra stundaði hún þau af mikilli
natni og umhyggju, enda voru þau
henni mjög kær.
Árið 1959 flytur Ása að Staðarfelli
til Þuríðar Ólafsdóttur. Ásu líkaði
vel vistin hjá Þuríði og er hún hjá
henni þar til hún bregður búi og
flytur til Reykjavíkur, en þá flutti
Ása einnig til Reykjavíkur. Í
Reykjavík stundaði Ása ýmis störf á
meðan kraftar entust. Á þessum
tíma eignaðist Ása íbúð á Vestur-
götu 22 og bjó sér þar sitt eigið
heimili.
Þuríður hélt alla tíð tryggð við
Ásu, heimsótti hana reglulega og
stytti henni stundir. Undir það síð-
asta heimsótti hún hana alltaf þegar
því varð við komið á spítalann og sá
um allt sem gera þurfti fyrir hana.
Fyrir þessa miklu tryggð og alla þá
hjálp sem þú hefur fært henni Ásu,
þá viljum við systkini hennar þakka
þér sérstaklega fyrir hennar hönd
alla þá góðmennsku og hjálp.
Valdemar Briem orti eftirfarandi
útfararsálm:
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
Þegar við alsystkini Ásu vorum að
alast upp í Arnarbæli þá var þar
einnig hálfbróðir okkar, Ólafur eða
Óli, eins og hann var kallaður. Óli dó
6. febrúar 1982. Nú rúmum tuttugu
árum síðar er Ása systir kölluð yfir
móðuna miklu.
Það fór ekki mikið fyrir henni
Ásu, hún var hæglát, góðlát og
greiðvikin kona sem vildi öllum vel
og var tilbúin til þess að leggja sitt
af mörkum til þess að létta undir
með öðrum.
Ása gerði ekki miklar kröfur til
eins eða neins. Enda alin upp á þeim
tíma og við þær aðstæður sem slíkt
var ekki hægt. Æska hennar og upp-
vaxtarár hafa sjálfsagt mótað hana í
það form sem hún var í, allt sitt líf.
Hún safnaði ekki veraldlegum auði,
en átti nóg fyrir sig og var ekki uppá
aðra komin og við það undi hún vel.
Hinsvegar efast ég ekki um það að
Ása hefur lagt vel fyrir af kærleika
og góðmennsku og kemur nú til með
að njóta þess ríkulega.
Ég man ekki eftir því að ég sæi
Ásu skipta skapi þann tíma sem við
vorum í Arnarbæli. Samt tel ég að
oft hafi verið ærin ástæða til þess
þar sem saman var kominn krakka-
skari, hvert öðru villtara og uppá-
tækin hreint ótrúleg. Ása bjó ásamt
fósturforeldrum sínum í einu her-
bergi á efri hæð íbúðarhússins.
Gangurinn fyrir framan herbergið
var vinsæll til leikja og ærsla.
Stundum þegar þakið hefur senni-
lega verið við það að losna af húsinu
vegna láta og gömlu hjónin skriðin
inní skáp, þá opnaði Ása dyrnar í ró-
legheitum, brosti til okkar og sagði:
„Krakkar mínir eigum við ekki að
lækka svolítið í okkur, þau gömlu
vilja nú fara að ganga til náða.“
Þá er ég líka alveg viss um að Ása
hafi allan tímann vitað hvar hárnetin
hennar væru niður komin þótt hún
væri að spyrja okkur hvort við hefð-
um nokkuð séð þau. Við sögðumst
ekkert vita. En þá voru þau vand-
lega strengd í einhverjum læknum
til þess að veiða í hornsíli. Þau eru
ansi ódrjúg þessi hárnet mín, var
það eina sem hún Ása sagði þá.
Að sjálfsögðu er hægt að halda
lengi áfram á þessum nótum en hér
verður numið staðar. Ása var trygg
og trú sínum vinum. Hún var alltaf
góð og hjálpsöm við okkur yngri
systkini sín og viljum við að leið-
arlokum þakka henni sérstaklega
hlýjan hug og góðvild alla tíð. Sér-
staklega þökkum við henni sam-
verustundirnar í Arnarbæli.
Með þessum orðum kveðjum við
þig Ása mín og við vitum að þú færð
góðar móttökur á betri stað.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Fyrir hönd hálfsystkina,
Gissur Tryggvason.
ÁSA
TRYGGVADÓTTIR