Morgunblaðið - 24.03.2002, Side 44

MÚSÍKTILRAUNIR
44 SUNNUDAGUR 24. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
ÚRSLITAKVÖLD músíktilrauna var ágæt-
ur þverskurður af því sem í boði var á tilraun-
unum að þessu sinni og kvöldið fjölbreytt og
mjög skemmtilegt. Ýmis afbrigði af rokki voru
á boðstólum í tilraununum, mörg afbrigði af
kjarnarokki, þ.e. afbrigðum af harðkjarna, en
enginn eiginlegur harðkjarni; menn eru að
þróast í ýmsar áttir frá honum og ekkert nema
gott um það að segja. Mætti varpa fram þeirri
tilgátu að harðkjarni sé orðinn álíka yfirheiti
og þungarokk, hann hafi þróast í svo margar
áttir að rétt sé að telja harðkjarna/hardcore
meginstraum með óteljandi kvíslum.
Þessar tilraunir voru óvenjulegar að því leyti
að færeysk hljómsveit tók þátt og komst á
verðlaunapall, en aldrei áður hefur erlend
hljómsveit verið með í tilraununum. Vonandi
er það vísir aukinna samskipta við Færeyinga.
Annað sem er ekki síður fréttnæmt er að sveit-
in sem sigraði, Búdrýgindi, er líkastil yngsta
hljómsveit sem hampað hefur verðlaunum og
er þá átt við aldur sveitarmeðlima. Þeir Bú-
drýgindamenn komust þó ekki áfram á aldr-
inum, þeir voru einfaldlega vel undir keppnina
búnir, góðir hljóðfæraleikarar með skemmti-
leg lög og svalir á sviði.
Vafurlogi var fyrsta hljómsveit á svið og
byrjaði með skemmtilegu lagi, léttvæg en gríp-
andi lyftutónlist krydduð með geimdjassi.
Annað lag þeirra félaga var aftur á móti ekki að
virka, var langdregið og lítt skemmtilegt. Þeir
tóku það því aftur miklu betur, eða svo fannst
mörgum viðstaddra, því þriðja lagið var óneit-
anlega keimlíkt því öðru. Hreint fyrirtak.
Ástæða er til að lofa þeremínleik Árna Þórs Jó-
hannessonar, því þó ekki hafi það ágæta og erf-
iða hljóðfæri verið mikið notað spilaði hann á
það af öryggi.
Fake Disorder lék það sem komst næst eig-
inlegum harðkjarna og byrjuðu í fimmta gír.
Hamagangurinn var fullmikill á köflum, eða
hljómaði svo því Framhúsið er ekki góður stað-
ur fyrir flókið hávært hratt rokk; gítarlínur
runnu saman og þegar mest gekk á var erfitt
að greina sundur bassa og trommur. Fyrir vik-
ið hljómuðu þeir ekki eins sannfærandi og und-
anúrslitakvöldið þar sem þeir spiluðu sig í úr-
slit. Það má líka setja spurningarmerki við það
að vera að frumflytja, eða svo gott sem, lag í
úrslitum þótt það sé ákveðinn klassi yfir því.
Þriðja lag þeirra félaga var frábært og Ólafur
Þór Arnalds fór á kostum á trommurnar.
Einu rappararnir í úrslitum að þessu sinni
voru Tannlæknar andskotans sem voru vel
stemmdir og undirbúnir fyrir úrslitin. Þeir
höfðu bætt sig til muna frá undanúrslitakvöld-
inu og flæðið hjá þeim var býsna gott. Besta
lag þeirra var annað lagið, en í því, og hinu
fyrsta líka reyndar, eru þeir að spá í hinstu rök
tilverunnar. Lokalagið var aftur á móti með
sísta spunanum þótt það hafi verið lífleg
stemmning í því.
Makrel-félagar frá Færeyjum voru fag-
mannlegir í öllu sínu og stóðu sig með prýði.
Aðal sveitarinnar er gítarleikur Rasmus
Rasmusen, sem byggist á hljóðum og hljómum
frekar en skalaæfingum. Hann sýndi það og í
þriðja lagi sveitarinnar að hann getur gefið í
þegar á að rokka. Aðrir liðsmenn voru traustir,
en ekki ýkja spennandi og reyndar verður að
segja að að slepptum gítarfimleikum var fram-
lag sveitarinnar fullvenjulegt. Vert er að geta
um bassaleikarann sem stóð sig mjög vel.
Gizmo átti mikinn hljómgrunn í salnum, sem
sást meðal annars á því að hún varð í öðru sæti
hjá áheyrendum. Gizmo-félagar stóðu sig líka
mjög vel, þéttir og með gott poppað rokk. Gít-
arframlínan virkaði traust og góðar fléttur hjá
einleikurum. Einna best var þriðja lag þeirra
félaga en leið kannski fyrir að keyrslan í lög-
unum var keimlík.
Waste, sem komst áfram á vali dómnefndar,
fór frekar illa af stað, virkaði óstyrk. Það spillti
nokkuð fyrir söngnum, sérstaklega röddun-
inni, hvað þeir Waste-menn þurftu sífellt að
vera að líta á gripin, en það lagast með meiri
samæfingu. Tónlistin sem þeir félagar flytja er
pönkað popp og áhrifin enn fullmikil, en það á
væntanlega eftir að breytast eftir því sem þeim
fleygir fram. Verulega efnilegt sveit og sér-
staklega stóð söngvarinn, Grímur Gíslason, sig
vel, en hann er líka liðtækur gítarleikari. Text-
arnir voru slæmir.
Þegar Waste hafði lokið leik sínum kom
stutt hlé en síðan var röðin komin að Búdrýg-
indum. Búdrýgindamenn nutu talsverðar hylli
úti í sal sem sást kannski best á því að klapplið
hópaðist að sviðinu og hélt á borða með nafni
sveitarinnar. Fyrir vikið sáu reyndar fæstir
hverjir voru á sviðinu langtímum saman, en
skipti ekki svo miklu máli; tónlistin talaði sínu
máli. Þeir félagar leika vel þétt grípandi rokk
með skemmtilega kímnum textum, en þó
broddur í. Gítarleikarinn er í meira lagi efni-
legur, var ekki að gleyma sér í tilgerð, bar
keyrsluna uppi og passaði að ekki yrðu glufur
á.
Nafnleysa komst einnig áfram fyrir tilstilli
dómara, en náði sér ekki á flug að þessu sinni.
Fyrsta lagið, sem segir frá krókódílamannin-
um, var ágætt en það annað aftur á móti ekki.
Lokalagið var það besta að þessu sinni, en það
gekk heldur ekki upp.
Nýbylgjan átti verðugan fulltrúa þar sem
fór Ókind, mjög skemmtileg sveit og hug-
myndarík. Fyrsta lag þeirra félaga var eftir-
minnilega gott, besta lag kvöldsins, og söngv-
arinn stóð sig afbragðsvel. Heldur brotlentu
þeir félagar aftur á móti í öðru laginu sem var
langt og blátt áfram leiðinlegt. Þeir rokkuðu
aftur á móti feitt í „hænulaginu“ sem er
skemmtilegt þótt ekki sé það veigamikið.
Pan var líklega þéttasta hljómsveit kvölds-
ins, en vikaði ófrumleg og þunglamaleg þrátt
fyrir það. Hún leikur mjög vandað popprokk
og syngur á ensku sem þvælist fyrir þeim fé-
lögum. Í sjálfu sér er ekkert að því að menn
syngi á ensku og skiljanlegt að íslenskan flæk-
ist fyrir mönnum því það er svo auðvelt að
bulla á ensku, sérstaklega þegar sungið er um
tilfinningar. Það er aftur á móti svo að þegar
menn syngja á ensku eru þeir að stilla sér upp
með mörgu af því besta sem gerist í rokkinu og
glata um leið sérstöðu; oft gera íslenskir textar
útslagið með að hljómsveit verður eftirminni-
leg og / eða skemmtileg. Hvað um það þá stóð
Pan sig vel, sérstaklega í öðru lagi sínu, Strike
Me Down, þar sem ekkert vantaði nema
strengi og bakraddastúlkur til að úr yrði prýð-
is popplag, sannkallað Bylgjusíðkvöldslag.
Áheyrendur urðu til þess að hnika Búdýg-
indum í efsta sætið, en Ókind var traust í það
annað. Makrel hreppti síðan þriðja sætið og er
vel að því komin. Gaman verður að heyra fram-
haldið hjá Búdrýgindum því Edda, útgafa og
miðlun gaf sveitinni síðan útgáfusamning í
verðlaun og líklegt að skífa komi út á árinu.
Dómnefnd þótti Vafurlogi athyglisverðasta
hljómsveitin og verðlaunaði hana samkvæmt
því en aukaverðlaun fóru svo: Besti bassaleik-
ari þótti Birgir Örn Árnason í Ókind, Ólafur
Þór Arnalds úr Fake Disorder besti trommu-
leikarinn, bræðurnir Magnús og Gunnar Guð-
mundssynir úr Equal bestu tölvumenn, Árni
Þór Jóhannesson Vafurlogamaður besti hljóm-
borðsleikari, Kristinn Loftur Einarsson Tann-
læknir andskotans bestu rappari, Rasmus
Rasmusen úr Makrel besti gítarleikarinn og
Grímur Gíslason úr Waste besti söngvarinn.
Búdrýgindin best
TÓNLIST
Músíktilraunir
Músíktilraunum, hljómsveitakeppni Tónabæjar, lauk
í íþróttahúsi Fram í Safamýri sl. föstudagskvöld. Til
úrslita kepptu Ókind, Gizmo, Fake Disorder, Búdrýg-
indi, Tannlæknar andskotans, Pan, Waste, Vafurlogi,
Nafnleysa og Makrel. Áhorfendur um 600.
TÓNABÆR
Árni Matthíasson
Pan-flokkurinn stóð sig vel.
Nafnleysa
Grímur Gíslason í Waste.
Búdrýgindamenn kampakátir.
Ókindirnar fagna. Helgi Hjörvar lengst til
vinstri, en hann afhenti verðlaunin.
Tannlæknar andskotans.
Fake Disorder í stuði.
Gizmo hafði salinn með sér.Vafurlogi, athyglisverðasta hljómsveitin.
Makrel fagnar þriðja sætinu.
Ljósmynd/Björg Sveinsdóttir