Morgunblaðið - 07.04.2002, Side 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 7. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ

 


 
 

 





 




  

 

  

    !

   


 
   

  

 




   !!
   "#  $!!

 
$   %
&' !  $!!


$   %
( #  )    $!!

$   
$   %
* !! (   $!!

+ 
$   %
,$  *)),$  $!!


- % 
- )




   

   
  




    
 


 
   
 
 
 
   
   !
   ! 
"  # $%&& 
  !  '"( )
# '" %&& 

 !%&& 

#%"  !%&&  * %%"
#  

 %+  !%&&   %,&
,"#% 
   ! 
$ ! # -+(%&& 
. . . . . /
✝ Ingibjörg HelgaMagnúsdóttir
fæddist í Innstu-
Tungu á Tálknafirði
9. janúar 1921. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
30. mars síðastliðinn
þar sem hún bjó síð-
ustu árin. Foreldrar
hennar voru Magnús
Guðmundsson og
Guðrún Guðmunds-
dóttir, bændur í
Innstu-Tungu. Þau
eignuðust 18 börn og
var Ingibjörg fjórða
yngst þeirra. Eftirlifandi þeirra
systkina er Rósa Magnúsdóttir, f.
1925.
Ingibjörg fluttist ung til Reykja-
víkur og þar kynntist hún manni
sínum, Sigurði Guðmundssyni, f. í
Laxárdal í Dalasýslu 4. júní 1900,
d. 25. apríl 1987. Sigurður var
ekkjumaður og átti fyrir dótt-
urina Elsu Láru. Elsa Lára á þrjú
börn og eru þau: 1) Ásta Fanney, f.
1953. Hún býr í Reykjavík og er
gift Júlíusi Brjánssyni. Þau eiga
fjögur börn og þrjú barnabörn. 2)
Þorgeir Már, f. 1955. Hann býr í
Reykjavík og er
kvæntur Guðrúnu
Bjarnadóttur og
eiga þau tvær dætur.
3) Yngstur er Sig-
urður Björn, f. 1963,
býr í Reykjavík og er
kvæntur Ástu
Björgu Guðjónsdótt-
ur og eiga þau sam-
an tvær dætur. Ingi-
björg og Sigurður
eignuðust saman
eina dóttur, Ástu
Sigurðardóttur, f.
31.10. 1947, gift
Grétari Pálssyni, f.
28.3. 1945. Þau eru búsett í Kópa-
vogi. Ásta og Grétar eiga tvær
dætur: a) Ingibjörgu Berglindi, f.
16.7. 1969, gift Björgvini Rúnars-
syni, f. 17.6. 1971, þau eiga tvær
dætur, Hugrúnu Ástu, f. 1991, og
Bryndísi Grétu, f. 1999; b) Heið-
rúnu Fríðu, f. 25.5. 1972, gift Ást-
valdi Bjarka Þráinssyni, f. 13.5.
1971, og eiga þau eina dóttur,
Ástu Kristínu, f. 1994.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Fossvogskapellu á morgun, mánu-
daginn 8. apríl, og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Jæja, nú er amma farin, ég sem
hélt að hún væri ósigrandi. Þeir
eru ekki margir dagarnir sem hafa
liðið sem ég hef ekki heyrt í henni
eða hitt hana þessi 32 ár sem ég
hef lifað. Það verður því ansi tóm-
legt en minningarnar eru margar.
Stigahlíðin var nánast eins og ann-
að heimili fyrir okkur systurnar
þegar við vorum litlar enda vorum
við miklar afa- og ömmustelpur.
Jól, páskar, afmæli, allt í Stigahlíð-
inni, amma eldaði lambahrygg eða
bakaði súkkulaðiköku.
Þá tók stórfjölskyldan upp á því
að ferðast mikið enda höfðu afi og
amma mjög gaman af því og mun-
aði ekkert um að skella sér með til
Noregs, Ítalíu, Júgóslavíu og eft-
irminnilegt fimm vikna ferðalag til
Flórída. Amma hvarf líka einn góð-
an veðurdag til Mallorca með eldri
borgurum og upp á jökul fór hún
líka í sleðaferð svo fátt sé upp talið.
Hún var mjög nýjungagjörn og
vildi helst snúa öllu við á hverjum
degi, breyta eitthvað eða mála.
Hún hafði gaman af að versla og
voru búðar- og bæjarferðirnar ófá-
ar og ekki stoppaði hjólastóllinn
hana af síðustu árin. Hún var sko
mætt í Smáralindina með þeim
fyrstu og ekki vantaði hana í fjöl-
skylduboðin. En nú er hún komin
til afa og eru þau eflaust í ein-
hverju ferðalaginu að skoða eitt-
hvað nýtt. Megi Guð geyma afa
minn og ömmu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vinininn sinn látna,
er sefur hér sinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ingibjörg Berglind
og fjölskylda.
INGIBJÖRG HELGA
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Leslie JohnHumphreys
fæddist í Brixton,
London 24. nóvem-
ber 1911. Hann lézt á
Three Ways Beacon
Road Seaford Eng-
landi 3. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Thomas
John og Adeline
Martha Humphreys.
Þrjár systur John’s
voru: Elsie, Gladys
og Doreen. Þær eru
allar látnar. Faðir
John’s var mikill at-
hafnamaður í verzlunar- og við-
skiptalífinu. Í öllum þeim umsvif-
um ólst John upp og mótaðist til
starfa. Meðal annars stjórnaði
hann fyrirtæki vinar föður síns
allt til þess að hann var kvaddur
til herþjónustu, og var einn af
allra fyrstu brezku hermönnun-
um, sem hingað voru sendir, þeg-
ar örlög Íslands stóðu glöggt í
seinni heimsstyrjöldinni.
Hér kynntist hann Guðrúnu
Margrétu Ingimundardóttur, þau
gengu í hjónaband 13. september
1941. Þá var hann fljótlega kvadd-
ur til herþjónustu í
Frakklandi í sam-
bandi við innrásina í
Normandy, sem
leiddi til lykta
heimsstyrjaldarinn-
ar.
Að styrjöldinni
lokinni starfaði hann
sem ritari og með-
stjórnandi í stóru
fyrirtæki í London.
Samtímis leigði
hann smáar verzlan-
ir, sem Guðrún kona
hans starfrækti,
þeim farnaðist vel og
bjuggu í Englandi mörg ár.
Í júní 1960 komu þau í heim-
sókn til Íslands, og í ágúst það
sama ár réðst John til starfa hjá
sendiráði Bandaríkjanna hér í
borg og vann þar rúmlega 20 ár.
Er hann lauk störfum þar, og
með því að kona hans var látin, fór
hann til Englands og bjó þar til
æviloka.
Útför hans verður gerð frá Að-
ventkirkjunni Ingólfsstræti 19 í
Reykjavík á morgun, mánudaginn
8. apríl, og hefst athöfnin klukkan
15.
Kvatt hefur elskulegur og kær vin-
ur, John Humpreys. Hann varð ef-
laust hvíldinni feginn eftir langa og
erfiða sjúkdómslegu. John var einn
af þessum persónuleikum sem manni
gat fundist eftir stutt kynni að maður
hefði þekkt langa lengi. Hann hafði
þessa óbilandi lífsgleði, leiftrandi
kímni og geislandi hlýju. Það var svo
gott að sitja og spjalla við hann að
staður og stund gleymdist. Ég
kynntist þessum sérstaka aldna vini
mínum í skemmtiferð er farin var
sumarið 1994, á vegum Líknar- og
vinafélagsins Bergmáls. Ferðin lá
um Kaldadal áleiðis í Húsafell.
Veðrið lék við ferðafólkið og allir
voru svo glaðir. John var boðið að
sitja hjá mér, ekki síst vegna þess að
ég átti ekki í vandræðum með tungu-
málið og svo hefur einhver vina
minna og ferðafélaga talið að ég yrði
heldur ekki svikin af félagsskap
hans. Það er skemmst frá að segja að
við urðum fljótt bestu vinir. Hann
hafði unun af að tala um gömlu góðu
dagana og ferðir sínar um landið sem
hann unni svo mjög. Ísland eignaðist
nýjan son og ævarandi vináttu í John
er hann gekk að eiga íslenska unn-
ustu sína, Guðrúnu Margréti, í sept-
ember 1941. Hún lést árið 1982.
Greinilegt var af tali hans að hann
elskaði og virti eiginkonu sína meira
en allt annað. Augu hans geisluðu er
hann minntist dýrmætra samveru-
stunda og ferðalaga þeirra um landið
okkar fagra. Hann var tryggur vinur
vina sinna hér og ræktaði sambandið
við þá til síðustu stundar. Í raun var
hjarta hans alltaf á Íslandi þar sem
eiginkonan hvílir.
Mér stóð til boða eitt vorið að
koma til Englands að heimsækja
John og dvelja þar í ró og næði við
sjóinn nokkra daga. Ég hlakkaði
mjög til að sitja á veröndinni og tala
um heima og geima. Hvílast frá
vinnuerli og nýliðnum skammdegis-
tíma hér heima. Við ætluðum að taka
marga göngutúra og jafnvel hugðist
John skreppa með mér yfir Ermar-
sundið og sýna mér svolítið af menn-
ingarborginni frægu.
Daginn eftir að ég náði í flugmið-
ann minn hringdi hann til að segja
mér að hann yrði því miður að leggj-
ast inn á sjúkrahús. Þetta voru mikil
vonbrigði en heilsa hans var orðin
svo tvísýn og lítið hægt að gera.
Hann náði þó að koma aftur til Ís-
lands og ég bar gæfu til að bjóða hon-
um einu sinni í mat og sitja á góðu
spjalli eina stutta kvöldstund.
Nú er þessi aðalsmaður af Guðs
náð sofnaður að sinni. Ég treysti á
loforð Frelsarans um að dag einn
munum við vakna á ný, á morgni upp-
risudagsins. Þann dag verður gaman
að hitta þennan góða vin á ný og
kynnast Gunnu hans, en hann talaði
alltaf um konuna sína sem Gunnu.
Hjarta mitt er fullt af þakklæti fyr-
ir að hafa átt þessar örfáu vináttu-
stundir með slíkum heiðursmanni.
Guð blessi minningu hans.
Þórdís Malmquist.
Mig langar að minnast Johns
Humphreys með fáeinum orðum.
John var mikill vinur foreldra minna.
Þegar hann missti konuna sína var
ég um tíu ára. Hann var mjög ein-
mana og sorgbitinn. Mamma stakk
upp á því að ég færi til hans svona
eins og einu sinni í viku til að aðstoða
hann við húsverk, að þurrka af, þvo
upp, laga til og þess háttar svo að
hann væri ekki alltaf svona mikið
einn.
Þegar ég var búin að fara nokkr-
um sinnum spurði ég John, hvort vin-
kona mín, Nanna María, og bróðir
hennar, Garðar Thor, sem var yngri,
mættu koma með mér. John tók vel í
það. „That would be very good,“
sagði hann því við töluðum öll ensku
og gátum þess vegna talað við hann.
Ekki leið leið þó á löngu að yrði
heldur lítið um húsverkin, heldur
varð það þannig að hann fór með
okkur á Kentucky Fried Chicken,
vídeóleigur og svo heim til sín að
borða, drekka, fá nammi, horfa á
myndbönd, eða fara í alls konar leiki,
spilaleiki sem hann kenndi okkur.
Svo spurði hann okkur stundum,
þegar við vorum að fara: „Hvað viljið
þið nú fá næst?“
Eitt skipti, þegar ég kom heim,
spurði pabbi, hvernig gengi með hús-
verkin. Ég sagði honum hvað John
gerði fyrir okkur. Þá sagði pabbi:
„Jæja. Mér sýnist nú bara, að hann
John sé eins og bezti afi við ykk-
ur...hmm.“
Við krakkarnir ræddum þetta
saman og ákváðum að spyrja John,
hvort við mættum kalla hann afa, því
að afar okkar voru dánir áður en við
fæddumst, eða þegar við vorum ung-
börn, svo við höfðum aldrei séð þá
eða kynnst þeim. John varð uppnum-
inn af gleði, því hann átti engin börn
sjálfur. Hann faðmaði okkur og
sagði: „Dásamlegt! Hugsið ykkur!
Nú hef ég loksins eignast barna-
börn!“ Svo tilkynnti hann í allar áttir,
brosandi og glaður, ekki minnst í
Englandi, að nú ætti hann afabörn –
afabörn á Íslandi. Síðan hef ég kallað
hann afa, og hann gjarnan verið kall-
aður það í fjölskyldunni, en hann
kallaði mig afastúlkuna sína – „My
Grand Daughter.“
Þessar reglubundnu heimsóknir
héldu áfram um það bil fjögur ár. Þá
flutti ég burt frá Reykjavík, til
Bandaríkjanna, 16 ára og var áfram
þar við nám, en John afi flutti aftur til
Englands.
Við skrifuðumst á, sem ég þurfti á
að halda á þessum aldri. Hann skrif-
aði skemmtileg bréf um ferðalögin
sín til Ísraels, um Evrópu, um allan
heim og um sitt eigið líf í Englandi.
Svo kom hann sérstaka ferð til Ís-
lands til þess að vera viðstaddur
brúðkaupið mitt, og það gladdi mig
mjög. Seinna fór hann enn lengri ferð
– alla leið frá London til Los Angeles
til að vera viðstaddur útskrift okkar
hjónanna frá háskóla. Það var okkur
sannarlega kærkomið. Það var líka
svo gaman að sjá, hvað hann var
glaður, af því að hann var búinn að
vera svo sorgmæddur.
Þetta var seinasta skiptið, sem ég
hitti afa, hann var búinn að skipu-
leggja ýmsar ferðir til Bandaríkj-
anna til að heimsækja okkur og að
hitta skyldfólk okkar til að kynnast
því betur, en komst ekki vegna veik-
inda. Afi var vingjarnlegur, einlæg-
ur, hugmyndaríkur og heiðarlegur
maður, ákveðinn, hjartahlýr og alltaf
góður við mig. Það sannaðist sem
pabbi sagði: Hann var mér eins og
bezti afi. Ég sakna hans, minnist
hans og kveð hann með mikilli virð-
ingu og þakklæti.
Kolbrún Sif Jónsdóttir
Muchiutti.
LESLIE JOHN
HUMPHREYS



 

 

  

   !"
#$ $



 
 

 
 
  !
" #  

   #



% & ''()



 


 
   

  
  
 


  


    

 !
"   #!!
   ! "