Morgunblaðið - 30.04.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. APRÍL 2002 47
hvert þeirra var einstakt í huga hans.
„Prinsessan mín“, „uppáhaldið mitt“
voru orð sem hann notaði óspart. En
hann gætti þess þó að hin heyrðu ekki
til því eins og við lærðum síðar meir
vorum við öll uppáhaldið hans. Við
minnumst afa sem einstaklega
skemmtilegrar persónu og dálítils
töffara. Hann var hrókur alls fagn-
aðar hvar sem hann kom en ein af
sterkustu minningum okkar var þeg-
ar hann söng með tilþrifum í fjöl-
skylduboðum „Ó sóle míó“. Ljóst er
að hans verður sárt saknað en eins og
við vorum einstök í huga hans verður
hann ávallt einstakur í hjarta okkar
og þar verður hlýja hans borin um
ókomna tíð.
Karin Erna og Fríða Hrönn.
Þegar fréttin um lát Nonna frænda
barst okkur systkinunum kom upp í
hugann að mikill maður væri horfinn
okkur. Hann var góður frændi og
skemmtileg persóna sem svo sannar-
lega gustaði af. Það bjóst enginn við
því að hann myndi kveðja svona fljótt,
hann sem alltaf var svo hressilegur
og lék á als oddi, eflaust þó miklu
veikari en nokkurn grunaði.
Hann var yngsti bróðir móður okk-
ar Katrínar og var mikill vinskapur
milli foreldra okkar og þeirra hjóna,
sem og allra þeirra Vatnsendasystk-
ina. Við þrjú yngri, Siggi, Ragga og
Hía, áttum öll jafnaldra og leikfélaga
á heimili Nonna og Díu og voru því
samskiptin milli heimilanna talsvert
mikil á árum áður. Þá voru Frank og
Nonni starfsfélagar í Áburðarverk-
smiðjunni til margra ára en þar vann
Nonni mestallan sinn starfsaldur og
fannst okkur alltaf samasem merki
milli Nonna og Áburðarverksmiðj-
unnar.
Þá var nú alltaf glatt á hjalla þegar
stórfjölskyldan Hjaltested hélt upp á
merkisviðburði eða ættarmót og fór
þá Nonni ávallt fremstur í flokki,
söng með sinni fallegu tenórrödd, oft
einn og einnig tvísöng með Pétri
bróður sínum eða Óla Beinteins, og
að sjálfsögðu með þeim systrum,
Ingveldi og Sigurveigu. Það sem ein-
kenndi Nonna var alltaf gleði, honum
lá hátt rómur, eins og þeim systkin-
um öllum, hann hafði ákveðnar skoð-
anir á hlutunum og fylgdi sínu oft fast
eftir. Það fór ekki fram hjá neinum
þar sem Nonni birtist og hreif alla
viðstadda með sér þegar tími var fyr-
ir léttar stundir og við öll vorum sam-
an. Hann var umhyggjusamur og
reyndist öllum vel. Ef hann gat hjálp-
að okkur á einhvern hátt stóð ekki á
því og bar hann hag fjölskyldunnar
allrar fyrir brjósti. Ferðalög voru í
miklu uppáhaldi hjá Nonna og Díu og
voru ófáar ferðirnar til útlanda, einn-
ig ásamt foreldrum okkar meðan
pabbi lifði. Var þá helst farið til sólar-
landa og notið lífsins. Í eina slíka ferð
fórum við báðar fjölskyldurnar, þá
varð Nonni fimmtugur og eitt af okk-
ur átti einnig stórafmæli, var haldið
upp á afmælin á Spáni og var það
ógleymanleg ferð, alltaf var Nonni
kátur og glaður að vanda. Þannig var
Nonni alltaf og þannig viljum við
muna hann í minningunni.
Við leiðarlok viljum við ásamt móð-
ur okkar og fjölskyldum þakka sam-
fylgdina og sendum Díu og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að vaka yfir þeim öllum.
Frank, Sigurður L., Ragn-
heiður og Sigurveig Hall.
Nú er frændi minn og góður vinur
Jón Einar Hjaltested allur. Andlát
hans bar frekar skjótt að. Hann hafði
reyndar glímt við veikindi undanfarið
en varð svo fyrir áfalli sem varð þess
valdandi, að kallið kom fyrr en vænta
mátti. Jón eða „Nonni frændi“ eins og
hann var oftast nefndur innan fjöl-
skyldunnar hafði óvenju margt gott
til brunns að bera. Hann var því sér-
staklega vinsæll og vinmargur, ekki
síst meðal okkar frændfólksins.
Hjálpsemi og greiðvikni voru ríkir
þættir á fari Nonna, enda þykist ég
vita að margir muni minnast hans
með þakklæti. Kostir Jóns verða ekki
allir raktir hér, en hann var sérstak-
lega vinnusamur og verklaginn mað-
ur og vel hagur bæði á tré og járn.
Allt sem viðkom vélum lék einnig í
höndum hans, en Jón var menntaður
vélstjóri og eftirsóttur sem slíkur.
Reyndar finnst mér óhætt að segja að
Jón heitinn hefði getað lagt svo margt
fyrir sig, því hann fékk ýmsa góða
hæfileika í vöggugjöf. Hann hafði t.d.
háa og bjarta tenórrödd og lét sig
ekki muna um að syngja einsöng með
glæsibrag á mannamótum, ef sá gáll-
inn var á honum. Nonni frændi naut
sín líka sérstaklega vel á slíkum gleði-
stundum, ekki síst innan fjölskyld-
unnar, enda held ég að annar eins
fjölskyldumaður og hann var sé vand-
fundinn. Heimilið, konan og börnin
voru honum mjög hjartfólgin og var
fjölskyldulíf hans einkar farsælt og
heilladrjúgt. Jón Hjaltested var líka
svo lánsamur að eiga að lífsförunauti
heilsteypta og yndislega konu, Fríðu
Kærnested, sem var stoð hans og
stytta í lífinu. Var samheldni þeirra
hjóna rómuð meðal þeirra sem til
þekktu og þau bæði framúrskarandi
glæsileg og sérstaklega góð heim að
sækja. Fríða eða Día eins og hún er
oft nefnd sér nú á eftir ástríkum eig-
inmanni og góðum heimilisföður.
Telja má víst að margir muni sakna
Jóns heitins Hjaltested, bæði sam-
starfsmenn og þeir sem unnu með
honum að margvíslegum félagsmála-
verkefnum og ýmsum þjóðþrifamál-
um. Eftirlifandi systur hans, Katrín,
Sigurveig, Anna og Ingveldur, sjá nú
á eftir elskulegum, kærum bróður og
frændfólk, tengdafólk og kunningjar
hugsa sjálfsagt með saknaðartrega til
gengins vinar sem setti svip glað-
værðar og hjálpsemi á umhverfi sitt.
Við hjónin vottum eiginkonu, börn-
um, tengdabörnum og afkomendum
öllum okkar dýpstu samúð og hlut-
tekningu. Það er huggun í harmi að
minningin um drenginn góða og
mannkostamanninn Jón Einar
Hjaltested mun lifa áfram og þegar
litið er á lífshlaup hans hlýtur það að
milda þá tómleikatilfinningu sem vill
oft gera vart við sig, þegar ástvinir
falla frá.
Ólafur B. Ólafsson
og fjölskylda.
Móðurbróðir minn, Jón Einar
Hjaltested, er allur. Skarð er fyrir
skildi í stórri fjölskyldu. Síðastur
bræðranna að fara úr stórum systk-
inahópi en systur hans allar horfa nú
á bak honum.
Nonni frændi minn ólst upp á
Vatnsenda við Elliðavatn ásamt sex
systkinum sínum, þriðji yngstur. Sá
innilegi systkinakærleikur sem ríkir
þeirra í millum hefur alltaf vakið að-
dáun mína. Hann hefur verið okkur
afkomendum þeirra systkinanna inn-
blástur og fordæmi. Öll hafa þau
eignast mörg börn og öll hafa þau
sýnt börnum hvert annars mikla um-
hyggju og elsku. Nonni frændi var
þar svo sannarlega engin undantekn-
ing. Mér fannst ég vera prinsessa í
hans augum. Falleg og sniðug og klár
og góð. Ég veit hvað honum þótti
vænt um mig því hann kunni svo vel
að sýna það. Það er ekki öllum gefið.
Frændi minn var gleðinnar maður.
Minningabrotin mín, sem hafa verið
að skjóta upp kollinum síðustu daga,
eru nánast öll í þá veru. Ég sé hann
fyrir mér hlæjandi, syngjandi og
dansandi. Sagði sögur svo maður
hlustaði sperrtur. Einhvern veginn
alltaf miðpunktur, eins og augað í ið-
unni. Snemma fannst mér hann
fyndnastur og flottastur. En sterk-
asta minningin er þó um faðmlögin
hans. Það voru alvöru faðmlög.
Nonni frændi var líka Áburðar-
verksmiðjan í mínum augum. Frá því
ég man eftir mér vann hann þar og
margur karlpeningurinn í fjölskyld-
unni hefur elt hann þangað til lengri
eða skemmri tíma. Þegar frænkan
eignaðist kærasta frá útlöndum þótti
Nonna frænda sjálfsagt að hann
lærði að vinna upp á íslensku í Gufu-
nesi hjá hinum strákunum.
Sumir verða þeirrar gæfu aðnjót-
andi að lifa lífinu lengi sem hluti af
„setti“. Vera helmingur af heilagri
einingu þar sem hvor hlutinn um sig
fullkomnar hinn. Í fjölskyldunni okk-
ar er Nonni yfirleitt ekki nefndur
einn og sér, hann er hluti einingarinn-
ar NonnogDía. Þessi eining hefur
verið til í meira en hálfa öld. Ég
ímynda mér ekkert annað en að það
sé óumræðilegur sársauki að missa
helminginn af lífi sínu, sjálfum sér.
Elsku hjartans Día mín. Guð gefi
þér styrk. Ég veit að börnin þín öll slá
um þig skjaldborg og styðja þig á alla
lund. Öll okkar stóra fjölskylda mun
Jón Hj. sagði þá ásamt fleirum að
þetta væri besti staður sem við gæt-
um fengið svona stutt frá þar sem við
hugsuðum okkar aðalstöðvar (og
væri rétt að taka þessu strax). Það
varð úr að við fluttum SPV af Báru-
götu 11 í Nóatún 17 og veltan marg-
faldaðist. Þar var SPV til húsa frá
1971–1976 er hann flutti til frambúð-
ar í húsnæði sitt og er þar núna og
gengur mjög vel.
Jón Hj. var gleðimaður og hafði
gaman af að gleðjast í góðra vina
hópi. Hann var hrókur alls fagnaðar
meðal fólks. Hann var söngelskur
maður, enda hafði hann mikla og góða
rödd sem hann kunni að beita. Var oft
gaman að horfa á þennan myndarlega
mann taka lagið á senu. Við vélstjórar
sem kynntumst og þekktum Jón
Hjaltested þökkum honum samfylgd-
ina og samveruna og sendum konu
hans, börnum og aðstandendum öll-
um samúðarkveðjur.
Hvíl í friði.
Jón I. Júlíusson.
Fyrstu kynni okkar Jóns Hjalte-
sted voru á vormánuðum árið 1965 er
hann var kosinn fyrst í stjórn Spari-
sjóðs vélstjóra. Á þessum tíma var
sparisjóðurinn einn minnsti og veik-
asti sparisjóður landsins, en hann
hafði verið stofnaður með litlu eigin fé
síðla árs 1961. Jón hóf stjórnarstörf
af miklum áhuga, en hlutverk stjórn-
armanna var meira á þessum tíma en
síðar varð. Á vikulegum stjórnar-
fundum var fjallað meðal annars um
jafnvel smæstu lánamál. Lítið fjár-
magn og mikill lánsfjárskortur á
verðbólgutímum og fyrir daga verð-
tryggingar gerði störf stjórnarinnar
vandasöm. Þetta breyttist síðan í ár-
anna rás og smám saman óx spari-
sjóðnum fiskur um hrygg og er hann í
dag einn öflugasti sparisjóður lands-
ins. Samskipti mín við Jón vegna
starfs míns sem sparisjóðsstjóri voru
alla tíð mjög góð og ríkti milli okkar
gagnkvæmt traust og vinátta. Jón lét
af störfum í stjórn sparisjóðsins fyrir
rúmu ári og hafði hann þá setið sam-
fleytt í stjórn í 36 ár. Var hann heiðr-
aður fyrir störf sín á fjörtíu ára af-
mæli sparisjóðsins í nóvember
síðastliðnum.
Jón hafði til að bera persónuleika
sem laðaði að fólk og því eignaðist
hann stóran vinahóp. Hann var fé-
lagslyndur og var félagi í Oddfellow-
reglunni svo dæmi séu tekin. Hann
naut trausts félaga sinna innan Vél-
stjórafélagsins og sat í stjórn þess og
fulltrúaráði um árabil.
Á gleðistundum var hann hrókur
alls fagnaðar. Hann var góður söng-
maður eins og hann átti kyn til og
hefði eflaust náð langt á því sviði hefði
hann lagt sönginn fyrir sig. Minnist
ég margra ánægjulegra samveru-
stunda með honum og Fríðu hans
góðu konu. Ferðalög veittu honum
mikla ánægju og átti ég þess kost að
ferðast með honum bæði innanlands
og erlendis. Var hann góður og
skemmtilegur ferðafélagi, áhugasam-
ur um náttúruna og annað það sem
bar fyrir sjónir. Ég mun minnast
Jóns sem góðs drengs og er þakk-
látur fyrir að hafa átt hann að sam-
ferðamanni.
Að leiðarlokum vil ég þakka vin-
áttu og tryggð í áratugi og sendi fjöl-
skyldu hans innilegar samúðarkveðj-
ur.
Hallgrímur Jónsson.
 Fleiri minningargreinar um Jón
Einar Hjaltested bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
alltaf umvefja þig væntumþykju og
minningin um minn yndislega, merki-
lega frænda verður með okkur öllum
alla tíð.
Elsku Dabbi minn, Stebbi, Magga,
Sirrý, Grétar og Lalli. Ég og mitt fólk
sendum ykkur og fjölskyldum ykkar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Jóns Einars
Hjaltested.
Inga Lára.
Jón Hjaltested gekk til liðs við
Sparisjóð vélstóra 21.3. 1965 og var
okkur fengur í því að fá hann í stjórn.
Kom hann í stað Tómasar Guðjóns-
sonar, sem hafði þá setið í stjórn í eitt
ár en gaf ekki kost á sér lengur vegna
anna hjá Vélstjórafélagi Íslands. Á
þessum árum voru fáir starfsmenn
hjá SPV og vantaði SPV þá bæði hús-
næði og tæki svo sjóðurinn gæti
starfað eðlilega. Húsnæðið var mjög
lítið og ekki hægt að stækka það
meira. Nýlega hafði verið stækkað á
Bárugötu og starfsfólk varð því að
vinna í sátt og samlyndi og láta hverj-
um degi nægja sína þjáningu. Jón Hj.
féll vel í þennan farveg, hann var dag-
farsprúður maður. Hann vildi leysa
allan vanda eins og best var hægt að
gera hverju sinni.
Stjórn sparisjóðsins leitaði nú eftir
húsnæði sem gæti hentað SPV og
voru allir stjórnarmenn með hugann
við það. Árið 1969 sagði formaðurinn,
Jón Júlíusson, frá því að hann hefði
átt tal við fulltrúa borgarverkfræð-
ings um lóð fyrir SPV og ætti að geta
fengið lóð við Borgartún þegar búið
væri að rífa Höfðaborgina. Allir
stjórnarmenn voru fylgjandi því að
skoða þetta vandlega. Jón Hj. taldi
þetta góða staðsetningu fyrir okkur
þar sem þessi lóð væri á milli gömlu
hafnarinnar og nýju hafnarinnar við
Sundahöfn við fengum loforð fyrir
lóðinni. Stærð lóðarinnar var 5.000m²
og þurfti 450.000 krónur til að festa
hana. SPV greiddi þessa upphæð þá
þegar. Um þessar mundir var Nóa-
tún að stækka húsnæði sitt í Nóatúni
17. Jón Hj. spurðist fyrir um hvort
ekki væri hægt að fá leigt þar þangað
til við kæmumst í húsnæðið í Borg-
artúni og var ákveðið að athuga það
nánar, þetta væri á horni Laugavegs
og Nóatúns og hentaði SPV mjög vel.
Við athugun var hægt að fá þar leigða
200m², sem var æskilegt fyrir SPV.
9   

 

"//

BG
.

 B &( $I
 !
,
 -


.
 $    .    :  ; 

& %&&'

%%!$ /$( *+
-(+
$%&# -+ ' $
& &%&:/$( *+
*((6 + +' $
,$ : /$( *+ /+  +' $
    #+#-+*%#+#+#-+
(
)   

    

 6J
.

 ,(+ F$1A

&$
,
 
.  /  5* 


1 
7
     <    / 

& %&&'

* 



&# -%= 6 + ' $
, %
( ' $

$%& ( ' $
-+)+ ( *+
= #
    >
 

 >  .



 
 
)    


*
 "
,
0

"
.

 = %$ $

%($$
+% (&
+ *+
+% ( *+
J+ +% ( *+
, ' +% ( *+
 ,( $++&:&+' *+
+K)&3$  9+ ' $

*((, ,( $+ ' $
3$ +, ,( $+ ' $
,''@
,( $+ ' $
"!.-%%,( $+ ' $