Morgunblaðið - 04.07.2002, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚLÍ 2002 33
því að hann hefði við skoðunina hjá Fagtúni
komið auga á spennandi dúk, sem myndi henta
í verk sem ákærði vann fyrir sjálfan sig. Úr
varð að hann pantaði 75 fermetra af dúk fyrir
sjálfan sig. Hann kvaðst hafa greint viðmæl-
endum sínum frá því að hann myndi ganga frá
reikningnum er hann sækti dúkinn. Hann
kvaðst telja líklegt að hann hefði ekki greint
þeim frá því að þessi dúkur væri fyrir ákærða
sjálfan. Er hann sótti dúkinn hefðu þessir við-
semjendur hans ekki verið við, en eftir að í ljós
kom að reikningurinn hafði verið sendur
Framkvæmdasýslu ríkisins kvaðst ákærði
hafa hringt og þá verið greint frá því að reikn-
ingurinn hefði verið sendur þangað fyrir mis-
tök. Reikningurinn hefði lent á röngum borð-
senda.
Hallgrímur Axelsson, framkvæmdastjóri
hjá Fagtúni ehf., kvað ákærða hafa komið að
málið við þá Bjarna Axelsson. Ákærði Árni
hefði pantað þéttidúk af ákveðinni stærð og
kvaðst Hallgrímur hafa fyllt út verkbeiðni eft-
ir upplýsingum frá Árna. Hallgrímur kvað
hafa þurft að sjóða dúkinn saman og hugðist
ákærði sækja hann síðar og ganga frá reikn-
ingi. Hallgrímur kvaðst hafa skilið þessi um-
mæli ákærða svo að hann ætlaði að árita
reikninginn er hann sækti dúkinn. Hallgrímur
kvað ákærða hafa sótt dúkinn síðar en til stóð
og að hvorugur þeirra Bjarna hefði þá verið
við. Hann kvaðst síðan hafa útbúið reikning
vegna viðskiptanna og sent byggingarnefnd
Þjóðleikhússins samkvæmt upplýsingum á
verkbeiðni, sem hann hafði áður skráð niður
eftir ákærða. Hallgrímur kvað engan vafa í
sínum huga á því að dúkinn hefði átt að nota
við Þjóðleikhúsið, en hann kvaðst hafa spurt
Árna að því hvort dúkurinn væri yfir verk-
stæði, sem Hallgrímur hafði áður athugað í
sambandi við dúk. Hallgrímur kvað sam-
kvæmt upplýsingum ákærða engan vafa að
Þjóðleikhúsið var verkkaupi og greiðandi.
Hallgrímur kvað ekki hafa verið rædd per-
sónuleg viðskipti Árna. Hallgrímur kvað
ákærða hafa hringt eftir að mál hans komst í
hámæli og beðið um að beðið yrði með að
senda reikninginn Framkvæmdasýslu, en
reikningsfjárhæðin fékkst ekki greidd af fjár-
veitingum byggingarnefndarinnar og lýsti
Hallgrímur því nánar.
Bjarni Axelsson, tæknifræðingur hjá Fag-
túni ehf., lýsti því efnislega á sama veg og vitn-
ið Hallgrímur Axelsson, er ákærði kom í fyr-
irtækið og pantaði þéttidúk af ákveðinni
stærð. Hallgrímur hefði ritað verkbeiðni eftir
upplýsingum frá Árna. Fram kom hjá ákærða
að verkkaupi var byggingarnefnd Þjóðleik-
hússins, en Bjarni kvaðst hafa talið að verið
væri að hefja framkvæmdir við leikhúsið, sem
hann taldi ekki vanþörf á, en fram kom að
Bjarni þekkti til aðstæðna í Þjóðleikhúsinu að
þessu leyti og því fannst honum ekki neitt sér-
kennilegt við þetta. Bjarni kvað ákærða síðar
hafa hringt og beðið um að reikningur vegna
kaupanna yrði sendur verktakafyrirtæki í
Vestmannaeyjum, en þá hafði upphaflegi
reikningurinn verið sendur Framkvæmdasýsl-
unni.
Niðurstaða 13. töluliðar
Ákærði neitar sök og kveðst hafa pantað
þéttidúkinn fyrir sjálfan sig, en kveðst telja
líklegt að hann hafi ekki greint viðsemjendum
sínum hjá Fagtúni frá því.
Vísað er til vitnisburðar Hallgríms og
Bjarna Axelssona. Ekkert í vitnisburði þeirra
gefur annað til kynna en að ákærði hafi látið
stíla úttektina á þéttidúknum á byggingar-
nefnd Þjóðleikhússins. Reikningsfjárhæðin
fékkst ekki greidd af fjárveitingum nefndar-
innar eins og lýst er í ákærunni.
Dómurinn telur samkvæmt þessu sannað
með vitnisburði Hallgríms og Bjarna Axels-
sona og með öðrum gögnum málsins, en gegn
neitun ákærða, að hann hafi framið þá hátt-
semi sem hér um ræðir.
Brot ákærða rétt fært til refsiákvæða í
ákærunni.
B. Meintur fjárdráttur ákærða Árna
í opinberu starfi sem formaður
byggingarnefndar Vestnorræna
ráðsins, Brattahlíðarnefndar
14. töluliður
Ákærði Árni neitar sök samkvæmt þessum
ákærulið. Hann lýsti áratuga kynnum sínum
af Þorvaldi Vigfússyni, sem hafði áður unnið
verk fyrir Brattahlíðarverkefnið. Ákærði lýsti
vangaveltum um innréttingarsmíð, sem til
greina kæmi að setja í aðalskálann á Eiríksbæ.
Hann kvað hafa verið ákveðið að smíðaðir
yrðu svokallaðir kistilhnallar og lýsti ákærði
hvernig hugmyndin var að þeir yrðu notaðir.
Hann kvað ljóst af verðkönnun sem unnin
hafði verið vegna ýmiss konar smíði í húsið, að
hver kistill myndi kosta um 50.000 krónur.
Ákærði kvað Þorvaldi hafa vaxið nokkuð í aug-
um að taka að sér að smíða kistilhnallana, en
ákærði kvaðst hafa ýtt nokkuð á hann um að
taka verkið að sér sem úr varð og hefði Þor-
valdur treyst sér til þess að smíða hvern kist-
ilhnall fyrir rúmar 25.000 krónur, að sögn
ákærða. Hann kvaðst í ljósi þess hversu hag-
stætt verðið var á kistilhnöllunum og einnig að
hann hefði þrýst nokkuð á Þorvald hafa boðið
honum að greiða fyrir smíðina fyrirfram.
Ákærði kvað peningana til þessa hafa verið
tekna út af bankareikningi Vestnorræna ráðs-
ins 22. júní 2001, eins og lýst er í þessum
ákærulið, í því skyni að greiða fyrirfram fyrir
verkið. Ákærði kvað þá Þorvald hafa farið
saman er peningarnir voru teknir út, en þá
hefði ekki farið á milli mála að Þorvaldur hefði
verið orðinn veikur, auk þess sem hann hefði
verið óviss. Ákærði kvaðst þá hafa stungið upp
á því að þeir skyldu sjá til með verkið, en
ákærði skyldi taka peningana og geyma uns
þeir ræddu þetta síðar. Ákærði kvaðst síðan
hafa rætt við Þorvald nokkrum vikum síðar og
þá komið í ljós að hann var orðinn alvarlega
veikur. Ákærði kvað fjölmiðlaumfjöllun um
mál hans hafa verið byrjaða á þessum tíma og
að hann hefði viljað reyna að hreinsa til alla
hluti. Í ljós kom að Þorvaldur hafði ekki hafið
smíðina og ákærði kvaðst þá hafa stungið upp
á því að þeir féllu frá samkomulagi sínu að
sinni að minnsta kosti og að peningarnir yrðu
lagðir inn á reikning Vestnorræna ráðsins aft-
ur. Ákærði kvaðst síðar hafa mælt sér mót við
Þorvald og afhent honum peningana í sama
umslagi og hann hafði áður tekið við þeim í og
afhent Þorvaldi umslagið og lagði hann pen-
ingana inn á reikning Vestnorræna ráðsins 22.
júlí 2001, eins og lýst er í ákærunni. Peningana
hefði ákærði ekki ætlað að nota í sína þágu.
Reikning, sem í ákæru er sagður tilhæfulaus,
kvað ákærði Þorvald hafa skrifað vegna smíð-
innar á 32 kistilhnöllum. Reikningurinn væri
dags. 20. júní 2001.
Meðal gagna málsins er yfirlýsing undirrit-
uð og dags. 22. júlí 2001, en hún er undirrituð
af Þorvaldi Vigfússyni. Yfirlýsingin er svo-
hljóðandi:
„Ég undirritaður óska hér með eftir því
vegna óvæntra veikinda að falla frá fyrirhug-
aðri smíð 32 kistilhnalla með sérsmíðuðum
lömum fyrir Brattahlíðarnefnd samkvæmt
samkomulagi frá í haust leið. Skila ég því inn
greiðslunni sem samið hafði verið um að ég
fengi alla greidda við upphaf verksins fyrir
skömmu. Vona ég að síðar geti ég unnið verk-
efni fyrir Brattahlíð.
Vinsamlegast, Þorvaldur Vigfússon (sign).“
Ákærði kvaðst hafa útbúið þetta skjal að
beiðni Þorvaldar.
Þorvaldur Vigfússon smiður kvað ákærða
hafa leitað til sín um smíði á kistilhnöllum og
boðið sér greiðslu fyrirfram. Þorvaldur kvaðst
síðan hafa veikst og að ekkert hefði orðið úr
smíðinni. Hann kvaðst hafa skrifað reikning
samkvæmt beiðni ákærða, þar sem segir að
það sé fullnaðargreiðsla vegna smíði 32 kist-
ilhnalla. Þorvaldur kvaðst ekki hafa útfyllt
fjárhæðina, sem er 782.790 krónur, en hann
kvað sér hafa brugðið er hann sá fjárhæðina,
en hann taldi þó upphæðina á reikningnum
sanngjarna miðað við að smíðaðir yrðu 32 kist-
ilhnallar. Hann staðfesti það sem hann hafði
áður borið hjá lögreglunni um það, að hann
hefði skipt tékka að fjárhæð 782.790 krónur í
banka og afhent ákærða peningana, utan
40.000 króna sem var greiðsla Árna vegna
gamallar skuldar. Þorvaldur kvað Árna hafa
samið yfirlýsinguna sem áður var rakin. Hann
kvaðst hafa skrifað undir hana. Er Þorvaldur
var spurður hvort hann hefði vitað hvað hann
var að undirrita svaraði hann: „Ég gerði mér
enga grein fyrir þessu.“ Áður lýsti Þorvaldur
því að yfirlýsingin væri mergurinn málsins.
Nánar aðspurður kvað Þorvaldur yfirlýs-
inguna að mestu leyti rétta. Hann kvað Árna í
og með hafa tekið út peninga til þess að greiða
sér fyrirfram eins og yfirlýsingin bæri með
sér. Hann kvað Árna hafa haft samband við
sig eftir að mál hans var komið í umræðuna og
þá fengið hann til þess að leggja peningana inn
á reikninginn eins og lýst er í ákærunni.
Niðurstaða 14. töluliðar
Sannað er með framburði ákærða og með
vitnisburði Þorvaldar Vigfússonar og öðrum
gögnum málsins að dagsetningum og fjárhæð-
um í þessum ákærulið er rétt lýst. Ákærði
neitar sök og ber fyrir sig samkomulag þeirra
Þorvaldar og að hann hafi geymt peningana
eins og lýst var. Texti reikningsins sem lýst er
í ákæru er svohljóðandi: „Fullnaðargreiðsla
smkv. samkomulagi fyrir 32 stk. kistilhnalla
með sérsmíðuðum lömum.“ Undir reikninginn
ritar Þorvaldur Vigfússon. Yfirlýsingin sem
rakin var að ofan vísar í samkomulag ákærða
og Þorvaldar Vigfússonar um smíðina.
Hjá lögreglunni var tekin vitnaskýrsla af
Páli Snævari Brynjólfssyni, sem var ritari
Vestnorræna ráðsins. Hann kvaðst kannast
við umræður um smíði kistilhnalla, en vissi
ekkert um greiðslur vegna þeirra.
Vísað er til vitnisburðar Þorvaldar Vigfús-
sonar fyrir dómi, sem rakinn var að framan.
Hjá lögreglunni bar Þorvaldur að hann hefði
útfyllt reikninginn að beiðni ákærða Árna, en
fjárhæðina hefði hann ekki fært inn. Ákærði
hefði komið með reikningseyðublaðið. Þor-
valdur kvaðst hafa framselt tékkann og farið
með ákærða í banka, þar sem tékkinn var inn-
leystur, en ákærði hefði gert það, en Þorvald-
ur beðið álengdar. Þorvaldur kvað ákærða
hafa greitt sér 40.000 króna skuld, en að hann
hefði ekki fengið aðra fjármuni í hendur. Þor-
valdur kvað ákærða síðan hafa komið að máli
við sig er mál ákærða var komið til umfjöll-
unar fjölmiðla. Þá hefðu þeir mælt sér mót við
Grandakaffi, þar sem Þorvaldur kvaðst hafa
undirritað yfirlýsinguna, sem lýst var. Hann
kvaðst einnig hafa lagt inn peningana eins og
lýst er í ákærunni. Þetta kvaðst Þorvaldur
hafa gert að beiðni ákærða vegna vandræða
sem upp voru komin sökum fjölmiðlaumfjöll-
unar, að hans sögn. Þorvaldur kvaðst ekki
hafa spurt ákærða út í þetta. Þorvaldur kvað
umfjöllun fjölmiðla hafa fengið mjög á sig.
Ráða má af því sem nú hefur verið rakið, að
vitnisburður Þorvaldar Vigfússonar er nokkuð
á annan veg fyrir dómi, en hann var hjá lög-
reglunni. Er tekin var skýrsla af Þorvaldi fyrir
dómi var hann rúmliggjandi á sjúkrahúsi. Að
mati dómsins hafði Þorvaldur ekki þrek í frek-
ari skýrslutöku og gaf hann það sjálfur í skyn.
Þess vegna var ekki unnt að taka af honum ná-
kvæmari skýrslu og leita skýringa á misræmi í
vitnisburði hans.
Dómurinn telur að leggja beri vitnisburð
Þorvaldar fyrir dómi til grundvallar niður-
stöðu málsins, sbr. 1. mgr. 48. gr. oml., þar
sem segir að dómur skuli reistur á sönnunar-
gögnum sem færð eru fram í meðferð máls
fyrir dómi. Samkvæmt þessu er lagt til grund-
vallar með framburði ákærða og með vitn-
isburði Þorvaldar, að þeir hafi gert samkomu-
lag um smíði kistilhnallanna, eins og lýst hefur
verið, og að ákærði hafi ætlað að greiða Þor-
valdi fyrirfram fyrir smíðina. Reikningurinn
sem lýst er í ákæru var samkvæmt þessu ekki
tilhæfulaus að öllu leyti, þar sem hann vísar til
eða virðist eins konar samkomulag milli
ákærða og Þorvaldar um smíðina.
Við mat á því hvort ákærði hafi gerst sekur
um fjárdrátt og dregið sér andvirði tékkans
eins og lýst er í ákærunni er eftirfarandi tekið
fram: Ákærði játar að hafa tekið andvirði
tékkans í sína vörslu 22. júní, en hann neitar
að hafa dregið sér fjármunina og fénýtt sér í
eigin þágu eins og ákært er fyrir. Ekkert í
gögnum málsins, svo sem útprentanir af
bankareikningum ákærða eða annað, sýnir að
ákærði hafi nýtt þessa fjármuni í sína þágu,
t.d. lagt þá inn á reikninga sína o.s.frv. Fyrir
liggur að ákærði tók út peningana af reikningi
Vestnorræna ráðsins hinn 22. júní og kvittaði
fyrir úttektinni. Hann hlaut því að gera ráð
fyrir því að þurfa að gera grein fyrir þessum
fjármunum, þótt síðar væri. Þetta þykir renna
stoðum undir frásögn ákærða um það, að hann
hafi ekki dregið sér féð. Þótt atburðarás í
þessum ákærulið sé með nokkrum ólíkindum
gerir hún ein og sér það ekki að verkum gegn
eindreginni neitun ákærða, að unnt sé að slá
því föstu að ákærði hafi verið búinn að slá eign
sinni á peningana.
Að öllu þessu virtu telur dómurinn ósannað
gegn eindreginni neitun ákærða, að hann hafi
gerst sekur um þá háttsemi sem hér er ákært
vegna og ber samkvæmt því að sýkna hann.
C. Meintar rangar skýrslur
ákærða Árna til yfirvalda
15. töluliður a og b
Ákærði kvað lýsingu í þessum ákæruliðum
rétta, en neitar að um saknæmt athæfi hafi
verið að ræða. Hann kvaðst hafa orðið fyrir
ýmsum kostnaði vegna starfa sinna, en ekki
haldið kvittunum saman og glatað þeim. Þær
fjárhæðir sem ákærði kvaðst hafa hugsað sem
bakland fyrir þá reikninga sem hér um ræðir
hafi verið mun hærri en fjárhæðir samkvæmt
þeim reikningum sem hér er ákært vegna.
Hann kvað þau viðskipti sem getið er um á
greiðslukvittunum, sem til grundvallar þess-
um ákærulið liggja, að hluta til raunveruleg
viðskipti en ekki að öllu leyti. Ákærði kvaðst
hafa gripið til þess ráðs að fá þessar greiðslu-
kvittanir sem hér um ræðir til þess að finna
útlögðum kostnaði stað.
Grímur Þór Gíslason matreiðslumeistari
staðfesti að hafa gefið út greiðslukvittun sem
lýst er í b-lið þessa ákæruliðar. Hann kvað að-
draganda útgáfunnar þann, að ákærði hafi
komið til sín og beðið um reikning að fjárhæð
118.000 krónur. Grímur kvaðst hafa neitað
beiðni ákærða, þar sem hann hefði þurft að
greiða virðisaukaskatt af reikningnum.
Ákærði hefði þá sagt að reikningurinn þyrfti
ekki að vera númeraður, kvittun nægði, því
þetta væri fyrir hans einkabókhald. Grímur
kvaðst því hafa gefið út greiðslukvittunina, en
ákærði hefði átt við hann mikil viðskipti og
lýsti Grímur því.
Niðurstaða 15. töluliðar a og b
Ákærði kveðst ekki hafa haldið reikningum
saman og talið raunveruleg viðskipti að
minnsta kosti að hluta til liggja að baki þeim
greiðslukvittunum, sem hér er ákært vegna.
Þar sem ekki lágu raunveruleg viðskipti að
baki greiðslukvittununum telur dómurinn að
þær hafi verið tilhæfulausar eins og lýst er í
ákærunni, en ákærði notaði greiðslukvittan-
irnar eins og þar er lýst. Samkvæmt því sem
nú var rakið telur dómurinn sannað með fram-
burði ákærða og með vitnisburði Gríms Þórs
Gíslasonar og með öðrum gögnum málsins, að
ákærði hafi gerst sekur um þá háttsemi sem
hér um ræðir. Brot ákærða er rétt fært til
refsiákvæða í ákærunni, enda voru skjölin not-
uð í málefnum sem varða hið opinbera, sbr.
147. gr. almennra hegningarlaga.
D. Meint brot ákærða Árna
í opinberu starfi, mútuþægni
16. töluliður
Ákærði neitar sök samkvæmt þessum
ákærulið. Hann kvaðst hafa leitað tilboða í
Noregi í þetta hús, en um væri að ræða óunnið
efni í hús, en ekki tilsniðið eins og lýst væri í
ákærunni. Ákærði kvaðst hafa fengið Ístak til
að panta og kaupa efnið fyrir sig og flytja til
landsins á nafni Ístaks. Ekkert hefði farið á
milli mála að hann skuldaði Ístaki þetta efni og
kvaðst hann hafa rætt við meðákærða Tómas
Tómasson um það, að ákærði myndi fljótlega
greiða helming kostnaðarins við þetta. Ákærði
neitar því að hafa fengið Ístak til að greiða
reikninginn fyrir sig og færa til gjalda í bók-
haldsreikningi vegna framkvæmdanna í
Brattahlíð. Ákærði kvað fjárhæðir og dagsetn-
ingar í þessum ákærulið réttar, en ákærði
kveðst ekki hafa neitt með færslurnar í bók-
haldi Ístaks að gera.
Meðákærði Tómas kvað ákærða Árna hafa
haft samband við sig vegna kaupa hans á staf-
kirkju í Noregi. Árni hefði beðið um að kirkjan
fengi að fljóta með í pöntun sem Ístak átti og
flytja skyldi til Vestmannaeyja. Ístak myndi
leggja út fyrir kostnaðinum. Tómas kvað Árna
hafa haft orð á því að hann myndi fljótlega
greiða helming kostnaðarins sem af þessu
hlytist. Tómas kvaðst hafa sent þessar upplýs-
ingar í tölvupósti til Páls Sigurjónssonar,
framkvæmdastjóra Ístaks, sem hefði sam-
þykkt þetta fyrirkomulag. Tómas kvaðst halda
að bókhaldsmistök hefðu orðið hjá Ístaki að
færa reikning vegna kaupa Árna á reikning
vegna byggingarframkvæmda í Brattahlíð.
Páll Sigurjónsson, framkvæmdastjóri hjá
Ístaki, lýsti stöðu ákærða Tómasar innan fyr-
irtækisins. Hann lýsti verksviði hans og kvað
hann hafa annast verkefni Ístaks fyrir Þjóð-
leikhúsið.
Páll kvað einu afskipti sín af því, sem lýst er
í þessum ákærulið, hafa verið þau að hann
hefði fengið tölvubréf frá ákærða Tómasi, þar
sem beðið var um leyfi til að flytja inn timbur,
eins og lýst er. Páll kvaðst hafa samþykkt það.
Ekki hefði verið rætt um greiðslu Árna um-
fram það sem fram kemur í bréfinu um að
hann myndi greiða helminginn fljótlega. Hann
kvaðst ekki kunna aðrar skýringar á því hvers
vegna reikningur vegna þessara viðskipta var
færður á Brattahlíðarnefnd en þá að um mis-
tök eða trassaskap hefði verið að ræða. Páll
kvaðst ekki telja að Árni hefði beðið um að
reikningurinn yrði færður eins og gert var.
Páll kvað mistökin hafa verið leiðrétt um leið
og þau komu í ljós og þá var reikningurinn
færður á viðskiptareikning Árna hjá Ístaki.
Niðurstaða 16. töluliðar
Ákærði neitar sök og kveður alltaf hafa ver-
ið ljóst að hann skuldaði Ístaki vegna kaup-
anna, en hann kveðst hafa fengið félagið til að
flytja efnið hingað til lands. Ákærði kvaðst
ekkert hafa haft með reikningsfærslu Ístaks
að gera vegna þessa. Meint brot ákærða sam-
kvæmt þessum kafla er talið varða við 128. gr.
almennra hegningarlaga, þar sem segir að ef
opinber starfsmaður heimtar, tekur við eða
lætur lofa sér eða öðrum gjöfum eða öðrum
ávinningi, sem hann á ekki tilkall til í sam-
bandi við framkvæmd starfa síns, þá skuli
hann sæta fangelsi allt að 6 árum eða sektum,
ef málsbætur eru. Ekki eru skilyrði sam-
kvæmt greininni að um fjárhagslegan ávinn-
ing sé að ræða. Hins vegar er skilyrði að
ávinningurinn sé tengdur framkvæmd starfa
hins opinbera starfsmanns. Í þessum ákærulið
er því lýst að ákærði vann um þetta leyti að
móttöku þjóðargjafar Norðmanna til Íslend-
inga. Dómurinn skilur ákæruna svo að vísað sé
til þess að ávinningur ákærða af því að Ístak
flutti efnið hingað til lands fyrir hann og
greiddi hafi tengst starfi ákærða sem for-
manns byggingarnefndar um stafkirkju í
Vestmannaeyjum. Þetta starf ákærða eitt og
sér er ekki til þess fallið að útiloka ákærða frá
samskiptum við Ístak fyrir sjálfan sig, eins og
lýst er í ákærunni, öðruvísi en saknæmt teljist.
Því er ekki lýst í ákærunni hvernig þessi op-
inberu störf ákærða tengdust innflutningi
hans á efninu í stafkirkjuna, þannig að sak-
næmt hafi verið af hans hálfu. Þá kom ekkert
fram undir aðalmeðferð málsins um þetta.
Meðákærði Tómas og vitnið Páll Sigurjóns-
son, framkvæmdastjóri Ístaks, lýstu því báðir
hvernig staðið var að þessum innflutningi og
að til hefði staðið að ákærði greiddi skuld sína.
Að öllu þessu virtu telur dómurinn ósannað
að innflutningurinn á timbrinu hafi tengst
hinu opinbera starfi ákærða, sem lýst er í
ákærunni, þannig að varði við 128. gr. al-
mennra hegningarlaga og ber samkvæmt því
að sýkna ákærða af þessum ákærulið.
17. töluliður
Ákærði neitar sök. Hann kvaðst hins vegar
hafa tekið við 650.000 krónum eins og lýst er í
þessum ákærulið úr hendi meðákærða Gísla
Hafliða. Ákærði Árni kvaðst engin samskipti
hafa haft við meðákærða Björn Kristmann