Morgunblaðið - 07.07.2002, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 SUNNUDAGUR 7. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
MOSAIK


Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
✝ Magnús Kjærne-sted fæddist í
Reykjavík 29. janúar
1947. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 28. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Lárus Lúðvík
Kjærnested verk-
stjóri, f. 20. mars
1920, d.
13. apríl 1999, og
Guðrún Egilsdóttir
Marberg húsmóðir,
f. 4. des. 1918, d. 4.
júní 2001. Systkini
Magnúsar eru: Emilía, f. 24. mars
1951, gift Karli Stefáni Hannes-
syni, Sigrún, f. 5. mars 1955, gift
Ívari Magnússyni og Ragnar, f.
19. október 1957, kvæntur Ástríði
Jóhönnu Jensdóttur. Hinn 17. júlí
1971 kvæntist Magnús Ásdísi
Kristinsdóttur ritara, f. 18. júlí
1948. Foreldrar hennar voru
Kristinn Lýðsson ölgerðarmaður í
Reykjavík, f. 14. apríl 1904, d. 19.
Stýrimannaskólann og þaðan lauk
hann farmannaprófi 1970. Sjó-
mennskuferil sinn hóf Magnús 15
ára gamall sem vikadrengur á ms.
Esju. Þaðan lá leið hans á
Sambandsskipin, ms. Helgafell,
ms. Arnarfell og ms. Litlafell,
fyrst sem léttadrengur og síðan
háseti. Að námi loknu í
Stýrimannaskólanum réðst Magn-
ús til danska skipafélagsins DFDS
og sigldi sem stýrimaður á skipum
þess til fjarlægra landa á árunum
1970–71. Fljótlega eftir heimkom-
una réðst hann til Eimskipafélags
Íslands hf. og hóf störf á skipum
þess, í fyrstu sem afleysingamað-
ur en fastráðinn stýrimaður í maí
1974. Næstu 14 árin sigldi Magnús
sem 1. stýrimaður og afleysinga-
skipstjóri á skipum félagsins, m.a.
á ms. Selfossi (II), ms. Írafossi og
ms. Eyrarfossi, sem voru í föstum
Ameríku- og Evrópusiglingum.
Eftir að Magnús hætti sjómennsku
árið 1988 hóf hann störf í landi og
réðst sem verkstjóri til fyrirtæk-
isins Jónar hf., síðar Flutnings-
miðlunin Jónar hf., og Jónar
Transport til dauðadags.
Útför Magnúsar Kjærnested
verður gerð frá Fossvogskirkju á
morgun, mánudag 8. júlí og hefst
afhöfnin klukkan 13.30.
des. 1981, og Aðal-
heiður Björnsdóttir
húsmóðir, f. 19. sept.
1904, d. 20. sept.
1987. Magnúsi og
Ásdísi varð þriggja
barna auðið og eru
tvö þeirra á lífi: Krist-
inn Kjærnested sölu-
fulltrúi, f. 13. ágúst
1972, kvæntur Sig-
rúnu Þóru Gunnars-
dóttur leiðbeinanda,
f. 10. maí 1972, þau
eiga soninn Gunnar
Darra Kjærnested, f.
17. sept. 1998, og Að-
alheiður sölufulltrúi, f. 18. des.
1979. Sambýlismaður hennar er
Högni Auðunsson, f. 26. ágúst
1977. Auk þeirra fæddist þeim
drengur 3. apríl 1977, sem lést
samdægurs.
Að loknu gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskólanum við Lindar-
götu hóf Magnús nám í húsasmíði
og lauk fyrri hluta iðnskólanáms í
þeirri grein. Leið hans lá síðan í
Það er mér ótrúlega sárt að kveðja
elskulegan föður minn og kæran vin.
Ég reyni að berja í mig eldmóð og
vinna jákvætt úr reiðinni sem leitar
á. Söknuðurinn er mikill og minning-
arnar óteljandi. Er ég læt hugann
reika man ég glöggt hve ég hlakkaði
til sem polli þegar pabbi kom heim
eftir að hafa stýrt skipum Eimskips í
örugga höfn. Ég sat við stofuglugg-
ann, mundaði kíkinn og beið eftir að
hann sigldi framhjá í átt að Sunda-
höfn. Hann kom aldrei tómhentur
heim, alltaf fékk ég eitthvað dót. Síð-
ar varð það aðalsportið að fá að fljóta
með. Þeir voru ófáir túrarnir sem við
sigldum saman. Hann passaði ávallt
vel upp á mig og sá til þess að ég
kæmist í land, þótt hann ætti vakt-
ina. Vel valdir undirmenn hans
fengu þann heiður að sjá til þess að
ég sæi það sem spennandi var á við-
komandi stöðum, hvort sem þeim
líkaði það betur eða verr. Ég var,
held ég, ekkert sérlega leiðinlegur
krakki en kannski þorðu þeir ekki að
segja annað en að ég hefði verið góð-
ur strákur og verið duglegur að
borða McDonald’s-inn.
Við launuðum þeim greiðann með
nýjustu fréttum um stöðu mála í fót-
boltanum. Pabbi hlustaði eftir úrslit-
unum, ég pikkaði þau á ritvél og
stöðuna í deildinni hengdi ég síðan
upp í matsölum skipanna. Þá var ég
Bjarni Fel. hafsins.
Pabbi vildi ekki að ég yrði sjómað-
ur, hann ætlaði sér að koma í land og
mikið varð ég glaður þegar það varð
að veruleika, vorið 1988.
Líkt og í draumi bauðst pabba
vinna hjá „Jónunum“ í Hafnarfirði.
Þar tók hann að sér verkstjórn og lét
til sín taka svo um munaði og óhætt
er segja að hann hafi átt stóran þátt í
velgengni fyrirtækisins.
Hann tók frá fyrsta degi miklu
ástfóstri við Jónana og yfirmenn fyr-
irtækisins sem honum þótti vænt
um. Ég nefndi oft við mömmu hvað
honum þætti vænt um Eimskip en
hann elskaði hins vegar Jónana. Sem
fyrr naut ég góðs af að eiga hann að
því pabbi réð mig til sín í vinnu. Við
vorum vinnufélagar í ellefu ár og í
tæp sex ár vorum við samferða
kvölds og morgna. Hann sótti mig
alla morgna og það var eins gott að
vera mættur út á horn þegar hann
og Allý systir komu brunandi. Það
var engin miskunn sýnd og hvorki
stoppað né beðið ef ég var seinn fyr-
ir. Á leið til vinnu gafst tækifæri til
að ræða það sem framundan var og
síðan var dagurinn gerður upp á
heimleiðinni.
Eitt af því sem við ræddum var að
hann yrði að taka sig á í „símamál-
unum“. Honum var frekar í nöp við
síma og fannst stundum sem af hon-
um stafaði óþarfa ónæði. Heimafyrir
var svipað upp á teningnum. Sissa
konan mín veigraði sér lengi við að
hringja heim því ósjaldan svaraði
hann með hálfum huga, niðursokk-
inn í hasarmynd í kassanum og jafn-
vel fimm, tíu eða fimmtán mínútum
síðar sagðir hann, „Kiddi minn, það
er síminn til þín“.
Fátt þótti honum skemmtilegra í
seinni tíð en að ganga til rjúpna og
ná í jólamatinn og ófáar voru ferð-
irnar farnar með Geira frænda.
Snemma morguns var haldið af
stað og einni ferð þeirra gleymi ég
aldrei. Heima dressaði pabbi sig í til-
heyrandi klæðnað og var all vígaleg-
ur útlits þegar hann lagði af stað í
flýti því engan tíma mátti missa. Á
miðri leið til Geira bilaði Galant-inn
hans nálægt BSÍ. Nú voru góð ráð
dýr og stefnan tekin á nætursölu
BSÍ, því hann þurfti að komast í
síma til að hringja heim eftir aðstoð.
Mamma brást fljótt við, hún kom
innan stundar og sótti pabba á
BMW-inum sem hann fór síðan á
upp á heiðar. Fróðir menn héldu því
fram að stúlkan í nætursölunni hafi
þurft áfallahjálp eftir að pabbi var
farinn af vettvangi. Henni leist ekki
á blikuna og bjóst ábyggilega við
hinu versta þegar hann kom í öllu
sínu veldi, uppáklæddur í stríðsbún-
ingi sínum og bað um að fá að
hringja. Nóg var af rjúpunni þetta
árið.
Pabbi fékk sinn skerf af áföllum.
Hryggbrotnaði við vinnu í bílskúrn-
um er háaloftið gaf sig og hann féll
niður. Var reyndar á þeim tíma í
þungavigtarflokki, enda matmaður
mikill. Steikurnar hans voru óaðfinn-
anlegar. Nokkrum árum síðar hand-
arbrotnaði pabbi mjög illa, en stóð
það af sér af karlmennsku og kom
eins og áður sterkari til baka. Hann
var algjör jaxl og í dag dylst það eng-
um. Þrátt fyrir þetta mátti hann
ekkert aumt sjá og fann mikið til
með mér þegar fótboltahnéð á mér
gaf sig sumarið 1991. Úti varð
draumur hans um að ég yrði at-
vinnumaður og hann umboðsmaður.
Pabbi, ég var bara ekki nógu góður,
þetta breytti engu. Upp frá því tók-
um við okkur stöðu í stúkunni, hann
fylgdist með KR úr fjarlægð en
gladdist eins og allir KR-ingar þegar
sá stóri loksins kom aftur í Frosta-
skjólið eftir langa bið. Gleðin yfir
langþráðum titli varð hins vegar að
víkja í október sama ár er hann
greindist með krabbamein. Með lífs-
viljann, baráttuandann og kraftinn
að vopni var ráðist gegn þessum vá-
lega gesti. Það var hafið nýtt mót,
batinn varð góður og allt lék í lyndi.
Vorið 2000 tjáði pabbi mér að við
værum á leið til Bítlaborgarinnar,
stefnan var tekin á Anfield Road. Við
vorum í fantaformi og tókum hressi-
lega á því. Sáum til gamans Stoke og
fengum höfðinglegar móttökur. Við
vorum samt fegnir að eiga ekki hlut í
klúbbnum, spilamennskan var afleit.
Engar kvartanir bárust þó frá okkur
vegna bjórsins sem við teyguðum á
vellinum. Degi síðar vorum við
staddir á „VIP“-barnum á Anfield og
spáðum í leikinn með sjálfum Kenny
Dalglish. Við sungum eins og venja
er „You’ll never walk alone“ og sáum
Liverpool rúlla yfir Tottenham,
stemmningin var engu lík. Mér þótti
skondið að í ferðinni virtist pabbi
hafa tekið símann í sátt því hann
hringdi reglulega heim til að gefa
skýrslu, eða rapport eins og hann
kallaði það, til mömmu, Allýjar,
Sissu eða vinnufélaganna. Ég fékk
heldur lítið útborgað þennan mán-
uðinn því símreikningurinn var í
hærra lagi. Það kom þó ekki að sök
því ferðinni gleymi ég aldrei, þökk sé
þér elsku pabbi. Mikið vildi ég að
okkur hefði gefist fleiri tækifæri til
að endurtaka leikinn.
Ég á erfitt með að skilja hvers
vegna svo góður faðir er tekinn burt
í blóma lífisns. Við Sissa fáum hon-
um aldrei fullþakkað fyrir allt það
sem hann gerði fyrir okkur. Gunnar
Darri vill fá afa Magga heim og við
vitum að þú munt halda verndar-
hendi yfir honum á lífsleiðinni.
Þegar nýja veiðistöngin frá
Magga afa verður vígð er ég viss um
að þú verður nálægur.
Þjáningum pabba er nú lokið,
hann var hetjan okkar og við munum
passa vel upp á klettinn okkar, hana
mömmu, fyrir þig.
Ég kveð þig nú elsku pabbi og til-
hugsunin ein að ég sé þinn eini sonur
er allt að því ósanngjörn því þig
hefðu margir kosið að eiga.
Þinn þakkláti sonur,
Kristinn.
Mín fyrstu ár var pabbi á sjónum
og sigldi þá til útlanda. Tilhlökkunin
að fá hann í land var ógleymanleg og
við Kristinn biðum spennt í stofu-
glugganum til að sjá hann sigla í
höfn, og alltaf færði hann okkur eitt-
hvað fallegt. Ég man eftir hjólunum
tveimur sem hann færði mér, annað
hjólið var aðeins minna og það átti
ég að nota til þess að æfa mig á. Síð-
an mátti ég byrja að nota hitt. Silver
Cross-dúkkuvagninn á ég enn.
Þær voru ógleymanlegar ferðirn-
ar sem ég fékk að fara með pabba
þegar hann sigldi innanlands á
Mánafossi. Þá fékk ég að sitja í
brúnni og tilkynna komu okkar í tal-
stöðina og þegar skipið kom í höfn
hófst veiðin. Pabbi lét mig fá færi og
kenndi mér að dorga sem varð til
þess að ég stóð tímunum saman á
dekkinu og veiddi marhnúta.
Þegar pabbi var kominn í land og
farinn að vinna hjá Jónunum eydd-
um við mun meiri tíma saman. Hon-
um fannst tími til kominn að ég lærði
að veiða fyrir alvöru og eftir að hafa
legið í öllum blómabeðum og tínt
ánamaðka var förinni heitið að El-
liðavatni. Þar eyddum við mörgum
kvöldum saman í yndislegri kyrrð og
ró. Við vorum alltaf á sama stað og
veiddum grimmt.
Við Högni festum kaup á íbúð um
miðjan febrúar og fengum hana af-
henta í júní sl. Pabbi hlakkaði mikið
til fyrir okkar hönd, hann vildi mála,
smíða betri girðingu í garðinn og
flísaleggja baðherbergið svo eitt-
hvað sé nefnt. Svo veiktist hann svo
mikið og fór á spítala í byrjun júní,
en ráðleggingar hans voru okkur
dýrmætar. Ég trúi að hann eigi eftir
að koma oft í heimsókn og vera hjá
mér.
Elsku besti pabbi. Ég elska þig
svo heitt að hjarta mitt brennur. Ég
get varla með orðum lýst hversu sárt
ég sakna þín. Þú varst mér alltaf svo
góður og vildir allt fyrir mig gera og
svo ótrúlega duglegur baráttunni við
sjúkdóminn. Ég get lofað því að þú
átt eftir að verða stoltur af mér rétt
eins og ég er af þér og ég á eftir að
hugsa vel um mömmu.
Þín dóttir
Aðalheiður.
Við dánarbeð Magnúsar Kjærne-
sted leita á hugann minningar um
góðan og eftirminnilegan vin sem
kallaður er á brott á besta aldri frá
fjölskyldu sinni eftir mikla baráttu
við illvígan sjúkdóm. Ferskur and-
vari barst með Magnúsi við fyrstu
kynni þegar hann tók að venja kom-
ur sínar á heimili væntanlegra
tengdaforeldra sinna, Aðalheiðar
Björnsdóttur og Kristins Lýðssonar,
á Hringbraut 52 í Reykjavík. Ásdís,
yngsta barn þeirra og síðar eigin-
kona Magnúsar, bjó þá í föðurhúsum
og var hann strax aufúsugestur á
heimilinu. Um þær mundir var
Magnús að hefja nám í Stýrimanna-
skólanum sem hann lauk að fjórum
árum liðnum, 1970. Samhliða skóla-
námi stundaði hann sjóinn og var
m.a. háseti á ms. Litlafelli. Sjó-
mennskuferil sinn hóf Magnús sem
léttadrengur á ms. Esju, en var síð-
an á Sambandsskipunum ms. Helga-
felli og ms. Arnarfelli. Með far-
mannspróf upp á vasann tók hann að
undirbúa framtíðarstarf sitt og til að
afla sér reynslu og meiri þekkingar
réðst hann til danska skipafélagsins
DFDS og sigldi sem stýrimaður á
skipum þess sem voru m.a. í ferðum
til Brasilíu og Argentínu.
Heimkominn til Íslands aftur
1971, gekk Magnús að eiga unnustu
sína, Ásdísi Kristinsdóttur, sem þol-
inmóð hafði beðið hans í festum. Með
hana sér við hlið var stofnun heimilis
næsta verkefni sem Magnús tók sér
fyrir hendur. Góðan stuðning fengu
ungu hjónin frá foreldrum sínum og
til marks um það bjuggu þau fyrsta
búskaparár sitt á heimili foreldra
Ásdísar á Hringbrautinni og þar
voru þau þegar fyrsta barn þeirra,
Kristinn, kom í heiminn árið 1972.
Næstu árin bjuggu þau í Hafnarfirði
í nýrri íbúð sem þau höfðu fest kaup
á og innréttað. Þar fæddist þeim
annar sonur 1977 sem þau urðu að
sjá á bak sama dag og hann fæddist.
Hugurinn stefndi hærra í íbúðamál-
um og ekki leið langur tími þar til
þau fluttu inn í framtíðarheimili sitt,
fallegt einbýlishús við Sefgarða á
Seltjarnarnesi, sem þau keyptu í
smíðum og innréttuðu af mikilli
smekkvísi. Meðan á frágangi hússins
stóð, sem tók á annað ár, fengu þau
aftur inni á Hringbraut 52. Í húsinu
við Sefgarða hefur heimili Magnúsar
og Ásdísar verið síðan og þar bættist
dóttirin Aðalheiður í hópinn árið
1977.
Húsið þeirra stendur skammt frá
sjó norðanmegin á Nesinu þar sem
öldurnar lemja sjávarklettana annan
daginn en gæla mjúklega við fjöru-
steina hinn og þaðan er fallegt að
horfa út á sjóinn með Akrafjall,
Skarðsheiði og Esju í öllum sínum
margbreytileika í bakgrunni. Út um
stofuglugga gat Magnús fylgst með
skipaferðum og eftir að hann kom í
land, leikur ekki vafi á því að honum
hefur verið hugsað til fyrrum félaga
sinna er þar héldu um stjórnvölinn.
Til að hlífa viðkvæmum sumargróðri
og trjám, sem þau hjónin lögðu
mikla alúð við að koma upp við húsið,
reisti Magnús skjólgarða sem nýtt-
ust einnig sem skjól fyrir fjölskyld-
una þegar hún safnaðist saman á
góðviðrisdögum. Húsinu hefur alla
tíð verið vel við haldið og ótaldar eru
stundirnar sem fóru í að dytta að,
bæði innan húss og utan. Ekki er
langt síðan Magnús, sem bágt átti
með að sitja iðjulaus, málaði sjálfur
húsið að utan og lagði mikla vinnu í
að endurnýja þakið með vini sínum.
Megnið af sjómennskuferli sínum
starfaði Magnús Kjærnested hjá
Eimskipafélagi Íslands. Þangað
réðst hann skömmu eftir heimkom-
una frá Danmörku og störfin hjá
DFDS, fyrst sem háseti og afleys-
ingamaður í brú, en 1974 var hann
fastráðinn sem stýrimaður hjá félag-
inu.
Næstu árin sigldi hann sem 1.
stýrimaður og afleysingaskipstjóri á
glæsilegustu skipum Eimskip þeirra
tíma. Má þar nefna ms. Selfoss (II),
ms. Írafoss og ms. Eyrarfoss, sem
voru í föstum Ameríku- og Evrópu-
ferðum. Sjómennskunni fylgdu lang-
ar fjarverustundir, en þær stundir
sem gáfust til samvista með fjöl-
skyldunni voru vel nýttar og gleði
ríkti á heimilinu. Til að lengja sam-
verustundirnar fór Ásdís ófáar ferð-
ir með Magga sínum til ókunnra
landa. Mikil breyting varð á þegar
Magnús hætti störfum á sjó árið
1988, en gerðist verkstjóri hjá flutn-
ingafyrirtækinu Jónar-Transport í
Hafnarfirði þar sem hann vann allt
fram undir það síðasta meðan heils-
an leyfði. Þótt vinnudagurinn væri
oftast langur og þreyta hefur án efa
sagt til sín, var hver frístund notuð
til hins ítrasta til að hlúa að heim-
ilinu og fegra umhverfið. Það geta
þeir borið vott um sem til þekktu.
Öllum sem þekktu Magnús
Kjærnested, nánasta skyldfólki
hans, jafnt sem venslafólki, vinum,
kunningjum og öðrum sem honum
kynntust, er harmur í huga og hans
er sárt saknað við ótímabært fráfall.
Sama má að segja um heimilishund-
inn Gæja, en milli þeirra Magnúsar
ríkti einstakt vinarþel.
Við hjónin þökkum Magnúsi
ánægjuleg samvistarár og auðsýnda
góðvild í okkar garð, barna okkar og
fjölskyldna þeirra.
Elsku Ásdís, við sendum þér,
börnum þínum og fjölskyldum
þeirra hugheilar samúðarkveðjur.
Unnur og Valgeir.
Elsku bróðir og mágur, nú er
komið að kveðjustund, þriggja ára
þrautagöngu þinni er lokið, sjúk-
dómurinn hefur haft yfirhöndina og
sigrað líkama þinn. Síðustu daga lífs
þíns kom svo berlega í ljós úr hverju
þú varst gerður, þú gafst ekki upp
fyrr en í fulla hnefana.
Þú varst baráttumaður mikill og
lítið fyrir að bera á torg þjáningar
þínar. Þegar þú varst spurður var
svarið alltaf „ég hef það ágætt“.
Nú þegar við hugleiðum farinn
veg streyma margar góðar minning-
ar um samverustundir sem við átt-
um með þér og fjölskyldu, sem mun
lifa og lina sorg okkar allra sem vor-
um svo lánsöm að þekkja þig.
Vinir og ættingjar allir
sem áttu með þér leið
biðja í Herrans hallir
þér heimkoman verði greið.
Þó skilji vinir á vegi
vaxa í hjörtum blóm
sem lifa þó líkaminn deyi
í lausnarans helgidóm.
(Vígþór H. Jörundsson.)
Elsku Ásdís, Kristinn, Aðalheiður,
Sigrún, Högni og Gunnar Darri.
MAGNÚS
KJÆRNESTED