Morgunblaðið - 07.07.2002, Blaðsíða 37

barnslega hátt og ég trúi því að þér
líði betur núna.
Ég hugsa til þess þegar þú komst í
heimsókn til mín í nýju íbúðina mína
í Mosfellsbænum og við vorum að
kjafta saman um allt milli himins og
jarðar. Í einni setningunni sagðir þú
„nei þá held ég að ég myndi frekar
bara vilja deyja Drottni mínum“
… deyja Drottni mínum, mér fannst
þetta flott orðalag og hef notað það
sjálf eftir þetta. En almáttugur,
elsku Gerða þá skildi ég ekki hvað
dauðinn er endanlegur og raunveru-
legur. Og aldrei hvarflaði að mér að
hann væri svo nálægur. Þegar ég
hugsa til þín kemur alltaf upp í hug-
ann minningin um þig í eldhúsinu hjá
mömmu og pabba þar sem þú varst
að borða aspashausa upp úr dós og
grænar ólífur hverja af annarri beint
upp úr krukkunni og við Kolla systir
horfðum á þig eins og þú værir ekki
alveg normal, við vorum svo hissa.
Hláturinn þinn og röddin svo fal-
leg og sérstök, ég get enn heyrt í þér
í huganum og hvernig óð oft á þér
þegar þú varst að segja frá, þetta lif-
ir í Natalíu dóttur þinni. Oft varð
okkur sundurorða og ég sýndi sjúk-
dómi þínum lítinn skilning og lítinn
áhuga, það situr í mér núna. En ég er
bara vanmáttug gegn þessum sjúk-
dómi eins og aðrir sem ekki þekkja
hann vel. Ég sé nú hversu miklar sál-
arkvalir þú hefur gengið í gegnum
og mér svíður það að þú hafir ekki
getað með mannlegum mætti fengið
þá hjálp sem þú þurftir svo mikið á
að halda.
Fyrirgefðu, elsku vinkona, og
megir þú hvíla í friði. Ég bið algóðan
Guð að gæta aðstandenda Gerðu og
hlúa að þeim í þessari miklu, nístandi
sorg. Egill Aaron, Natalía, Ægir,
Stefán, María, Egill og Sigga, Guð
gefi ykkur styrk.
Þín mágkona,
Katrín Sif Sigurgeirsdóttir.
Ég gat ekki trúað eigin augum
þegar ég sá mynd af Gerðu Björgu
Sandholt og það var dánartilkynn-
ing. Þetta gat ekki verið. Ég fékk
sting í hjartað og var næstum viss
um hvernig dauða hennar bar að.
Tárin láku niður kinnar mínar og
mér fannst lífið ekki vera réttlátt.
Margar hugsanir streymdu um huga
minn og ég sá Gerðu fyrir mér þar
sem hún labbaði fram hjá skrifstofu
okkar Ídu í Heklu á leið til pabba
síns. Þessi stúlka virtist eiga allan
heiminn af glæsileika sínum og já-
kvæðum straumum sem af henni
geisluðu. Oft langaði mig að segja
henni hve glæsileg mér fyndist hún
og ég lét af því verða þegar við vor-
um farnar að kynnast lítillega. Mér
fannst hún líta sérlega vel út þennan
dag. Hún var ofsalega grönn og ég
sjálf var svo upptekin af því að
grennast og þarna sá ég fyrirmynd
mína í þeim efnum. Hún kom inn á
skrifstofu og spurði um Egil Aaron
sem stundum sat hjá mér og teiknaði
en hann var uppi að horfa á teikni-
myndir í þetta skiptið.
Ég sagði við hana með aðdáun:
„Rosalega ertu grönn og fit.“ „Já,
finnst þér það?“ sagði Gerða og
horfði skringilega á mig, allt að því
kaldhæðnislega. Hún settist á stól
Ídu og sagði: „Veistu, ég er nær
dauða en lífi af anorexíu. Ég var að
koma af geðdeild,“ hélt hún áfram og
horfði alvarleg á mig.
Það var engu líkara en að ég hefði
verið slegin utan undir, ég varð svo
hissa. Ég skammaðist mín innilega.
Það var út af fólki eins og mér sem
þessi sjúkdómur lifði og ég sjálf var
ekki langt frá því að ganga sama veg.
Gerða breytti lífi mínu á svip-
stundu. Eftir þetta atvik spjölluðum
við oft saman um lífið, hversu gott
það var stundum en oft um hversu
erfitt getur verið að fóta sig á þessari
jörðu. Hún talaði oft um að hún vildi
opna umræðuna um þennan skelfi-
lega sjúkdóm til að hjálpa öðrum,
bæði í baráttunni við hann og sem
forvörn. Það sem mér finnst verst er
að ég sagði henni aldrei hvernig hún
hjálpaði mér.
Ég hef margoft vitnað í þessa sögu
og hún heldur mér enn við efnið. Ég
mun aldrei gleyma Gerðu og því sem
hún gerði fyrir mig. Guð blessi hana.
Samúðarkveðjur,
Guðfinna Hugrún Grundfjörð.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. JÚLÍ 2002 37
✝ Hreinn Pálssonfæddist í Reykja-
vík 12. desember
1957. Hann lést 28.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Anna Soffía Há-
konardóttir og Páll
Sigurðsson. Móður-
foreldrar Petrína
Narfadóttir frá Kala-
staðakoti á Hval-
fjarðarströnd og Há-
kon Halldórsson,
skipstjóri frá Akra-
nesi. Föðurforeldrar
Guðbjörg Guð-
mundsdóttir frá Kirkjubóli í
Hrófbergshreppi í Strandasýslu
og Sigurður Halldórsson frá
Litlu-Fellsöxl í Skilmannahreppi í
Borgarfjarðarsýslu. Hreinn var
sjötti í röð ellefu systkina: 1)
Þrúður, maki Þorgeir Yngvason.
Þau eiga þrjú börn, 2) Hákon,
maki Ingibjörg Hafsteinsdóttir.
Þau eiga þrjár dætur, 3) Guðrún,
látin; 4) Ingólfur, hann á einn son;
5) Sigurður, maki Margrét Krist-
jánsdóttir, þau eiga
þrjú börn, 6) Hreinn;
7) Pétur Rúnar, lát-
inn; 8) Sigurjón,
maki Theodóra
Ragnarsdóttir, þau
eiga tvo syni; 9)
Halla, maki Sig-
steinn Sigurðsson,
þau eiga tvö börn;
10) Guðlaugur, hann
á einn son; 11) Dag-
mar.
Hreinn ólst upp í
Kópavogi, fyrir utan
fimm ár sem hann
átti heima ásamt
fjölskyldu sinni að Króktúni í
Hvolhreppi. Hann stundaði sjó
um tíma. Sautján ára að aldri
veiktist hann af eitlakrabbameini
en komst til fullrar heilsu á ný.
Mörg undanfarin ár rak hann sitt
eigið fyrirtæki með múrbrot og
steypusögun. Hreinn var ókvænt-
ur og barnlaus.
Útför Hreins fer fram frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 8. júlí
klukkan 15.
Með nokkrum orðum, sem aldrei
munu þó til fulls geta tjáð tilfinn-
ingar mínar til þín, elsku Hreinsi
minn, langar mig að kveðja þig.
Þú varst svo einstakur bróðir og
vinur, alltaf tilbúinn að hjálpa ef á
þurfti að halda, hlýr og gamansam-
ur.
Við sátum oft saman og röbbuð-
um, þú með þín skondnu orðatil-
tæki eins og „það eru ekki alltaf jól-
in“ eða „það er víða pottur brotinn“,
svo veltumst við um af hlátri.
Þessar stundir eru nú gimsteinar
í minningunni um þig.
Steini þakkar þér líka einstaka
vináttu. Alltaf hafðirðu tíma til að
ræða við krakkana um þeirra
áhugamál. Þau þakka þér innilega
fyrir þær stundir.
Ég kveð þig minn ástkæra bróður
er leið þín nú liggur mér frá
þú varst traustur, tryggur og góður
þína minning fær ekkert afmáð.
Hvíl í friði elskan.
Þín systir, Halla,
og fjölskylda.
Elsku Hreinn, fráfall þitt kemur
eins og reiðarslag yfir okkur, svo
ungur og ægihraustur, dáinn án
nokkurs fyrirvara. Okkur eru efst í
huga þau forréttindi að hafa fengið
að kynnast þér svona vel. Mörgum
stundum eyddum við saman í Skrið-
ustekk og annars staðar. Hjálpsemi
þinni voru engin takmörk sett. Sorg
og tómarúm er nú í hjarta okkar en
minningin um frábæran dreng varir
að eilífu.
Góður Guð geymi þig og varð-
veiti.
Sigurður bróðir
og fjölskylda.
Okkur systkinin langar til að
minnast elskulegs frænda okkar
sem var tekinn svo skyndilega frá
okkur. Hreinn okkar var yndislegur
og velviljaður maður og vildi allt
fyrir alla gera. Hann var alltaf
fyrstur til að bjóða fram hjálp sína
á allan þann hátt sem hugsast gat.
Svo góður, duglegur og hraustur
maður er vandfundinn. Stórt skarð
er hoggið í hjörtu okkar, það skarð
verður aldrei fyllt. Söknuðurinn er
svo stór og missirinn mikill. Við er-
um þakklát fyrir allar þær yndis-
legu stundir sem við áttum með
honum. Það verður vel tekið á móti
honum og Esju, hundinum hans,
sem var honum svo mikils virði, og
hvíla þau nú á betri stað.
Þín frændsystkini,
Anna Margrét og
Sigurbjörn.
Úandi æðarfugl gárar spegil-
sléttan Hesteyrarfjörð og skyndi-
lega skýtur hrefna upp kryppunni
og blæs. Dularfull norðanbirta
sumarnæturinnar sveipar umhverf-
ið ævintýraljóma. Bálið snarkar þar
sem við höfum slegið upp búðum á
Stekkeyri. Föggur okkar eru
breiddar til þerris og við njótum
kyrrðarinnar þögulir. Þetta er eitt
af þessum augnablikum ævinnar
sem aldrei gleymist.
Við erum fjórir á ferð í júlí 1993
um Jökulfirði og Hornstrandir,
tveir á kajak og tveir á „kvenna-
báti“ – bensínknúnum slöngubáti.
Ásamt undirrituðum voru með í för
þeir Ágúst Loftsson og Hreinn
Pálsson, sem nú er kvaddur. Til-
gangur fararinnar var að gera
grein um kajaksiglingar og ferðalög
á sjókajökum. Þessi íþrótt hafði
legið í láginni frá því fyrir miðja
öldina þegar hér var mikil kajak-
vakning og um allt land voru smíð-
aðir kajakar. Frá því við fórum
ferðina eftirminnilegu er kajakróð-
ur orðinn mjög útbreiddur.
Hreinn var ómetanlegur ferða-
félagi í þessum leiðangri. Ótrúlegt
hraustmenni, afrenndur að afli og
kjarkurinn óbilandi. Hvern dag
byrjaði hann á að steypa sér í sjó-
inn og synda góðan spöl. Svo steig
hann á land, hristi sig aðeins og
þurrkaði af sér í morgunsólinni.
Hreinn naut ferðarinnar út í æsar,
enda einstök lífsreynsla að fara um
þessar heillandi slóðir.
Það munaði um Hrein í þessari
ferð og hlífði hann sér ekki frekar
en endranær. Þyrfti eitthvað að
bera tók hann tvöfalda byrði á við
aðra. Þegar utanborðsvélin var
óþæg í gang þótti honum ekkert
verra að hafa hana í gír meðan hann
trekkti mótorinn. Við áætluðum
ganghraða fullhlaðins bátsins undir
þessum ræsingum Hreins einar
fimm mílur á klukkustund!
Hreinn valdi ekki alltaf léttustu
leiðina í lífinu, vann við steinbrot og
múrsögun og aðra líkamlega krefj-
andi vinnu. Þessi hreysti og lífs-
þróttur, sem virtist svo takmarka-
laus, var því merkilegri þegar
Hreinn sagði sögu sína. Á unglings-
árum varð hann fárveikur, svo hon-
um var ekki hugað líf. Hann lá á
sjúkrahúsi, tengdur fjölda tóla og
tækja, og ekkert eftir annað en að
kveðja. Þá nennti Hreinn þessu
ekki lengur; sagðist hafa tekið allt
draslið úr sambandi, smeygt sér í
spjarirnar og skjögrað niður á
bryggju. Þar réð hann sig á útlent
skip og fór í siglingar. Í stað þess
að kveðja lífið, eins og flestir áttu
von á, náði hann heilsu og átti mörg
góð ár.
Okkur brá við að heyra af andláti
þessa eftirminnilega förunautar og
félaga. Við viljum þakka fyrir sam-
ferðina og góðar minningar um
traustan dreng. Vottum við ástvin-
um hans samúð okkar og biðjum
þess að Guð veiti þeim huggun og
blessi minningu Hreins Pálssonar.
Árni Sæberg og
Guðni Einarsson.
HREINN
PÁLSSON

 

 
       
 

 

 
 

 

 
  
 

    
 
      
 !  " 





 
  
  
      
 
    




  
 

 !  

  "  

   "! 

 

  
 
 


   
  



 
 







 

 
 
 


  ! "#$ 
% 


 
!


" 


 
 
   
    
    
          
 





   
  !

     !  
 

"
 #
"#$# "#$%
&$' "#$()) # *  "#$()) #!


 
       
  




         "#     $% &%
&  !
"" ##$!  #%$ &% !

'%$   ##$! ($#)"*" !
"  !
$ " +)##$!
" ##$!
%$ ($#$ !
""" ,*$  !  %" $##$!
%" ##$!
--. ---.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina