Morgunblaðið - 07.07.2002, Page 34

MINNINGAR
34 SUNNUDAGUR 7. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur JóhannesÞormóðsson
fæddist á Akranesi
11. nóvember 1968.
Hann lést í Dan-
mörku sunnudaginn
23. júní síðastliðinn.
Foreldrar eru Ólöf
Ólafsdóttir, f. 13. maí
1947, d. 1. ágúst
1982, og Þormóður
Theodór Sveinsson,
f. 5. ágúst 1946.
Stjúpfaðir Ólafs Jó-
hannesar er Svein-
björn Blöndal, f. 3.
maí 1932. Bræður
Ólafs Jóhannesar, sammæðra, eru
Þórarinn Blöndal, f. 15. maí 1971,
eiginkona Vera Guðmundsdóttir;
Þorvaldur Blöndal, f. 9. júní 1975,
sambýliskona Maren Albertsdótt-
ir og Þórmundur Blöndal, f. 12.
mars 1979. Eiginkona Ólafs Jó-
hannesar er Ruth Ásgeirsdóttir, f.
31. mars 1969. Foreldrar hennar
eru Guðbjörg Gísladóttir, f. 1. júní
1933, og Ásgeir Ás-
grímsson, f. 26. des-
ember 1930, d. 16.
október 1986. Börn
Ólafs Jóhannesar og
Ruthar eru Ásgeir, f.
17. desember 1989,
og Ólöf, f. 22. mars
1998.
Ólafur Jóhannes
lauk grunnskóla-
námi frá Kleppjárns-
reykjum og Reyk-
holti og stundaði
nám við Samvinnu-
skólann á Bifröst í
tvö ár. Hann fór
snemma að vinna við hugbúnaðar-
gerð, m.a. hjá Tölvubankanum,
Eurocard á Íslandi, Ceskoslo-
venská obchodní banka í Prag,
Syscope Technologies í Dublin og
nú síðast hjá Median á Íslandi.
Útför Ólafs Jóhannesar verður
gerð frá Digraneskirkju á morg-
un, mánudaginn 8. júlí og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Fyrsta minning mín um Jóa er frá
því ég var fjögurra ára gamall. Ég
hafði fengið smávægilegt gat á haus-
inn uppi í Skóginum og Jói hélt mér
fanginu og huggaði mig meðan
Doddi bróðir okkar hjólaði heim og
færði fréttir af því að „heilinn í mér
væri að leka úr hausnum“. Hann
sussaði á mig, sagði mér að ég ætti
ekki að gráta því ég væri svo stór og
hraustur.
Þó þetta séu trúlega dæmigerð
viðbrögð eldri systkina, þá lýsa þau
Jóa býsna vel. Hann var einstaklega
góður og ljúfur þeim sem voru undir
verndarvæng hans en jafnframt mat
hann hreysti og stolt mikils í fari
fólks.
Það eru rúm þrjú ár síðan heim-
sótti Jóa bróður minn til Tékklands
þar sem hann hafði lifað í vellyst-
ingum með fjölskyldu sinni um ára-
bil.
Þrátt fyrir að við hefðum ekki ver-
ið í sambandi lengi, tengdumst við
strax góðum vináttuböndum á ný,
enda afar líkir að mínu mati. Við
höfðum gjarnan sömu skoðanir á
mönnum og málefnum og ræddum
mikið um helstu áhugamál okkar,
s.s. líkamsrækt, næringu, tónlist,
forritun, raunvísindi, geimverur,
júdó, hlutabréf o.fl.
Þrátt fyrir að ég sé orðinn mun
stærri og hraustari, get ég ekki stillt
mig um að gráta eins og barnið í
Skóginum fyrir 23 árum. Jói var fjöl-
skyldu sinni stoð og stytta, ekki síst
Ásgeiri syni sínum, sem er mikill
pabbastrákur. En Ruth er líka sterk
og ég veit að hún mun læra að lifa við
þennan missi. Við verðum að þakka
fyrir að eiga minninguna um þennan
góða dreng sem var tekinn frá okkur
í blóma lífsins.
Þorvaldur Blöndal.
Lífið getur verið svo ósköp óút-
reiknanlegt. Einn daginn virðist allt
vera í lukkunnar velstandi, þann
næsta hefur sorgin tekið völdin. Þeg-
ar fréttin barst um að hann Jói mág-
ur okkar væri látinn var sem stórt
ský drægi fyrir sólu á bjartri mið-
sumarnóttu.
Það var vorið 1988 sem feiminn
ungur maður fór að venja komur sín-
ar á æskuheimili okkar að hitta litlu
systur. Við eldri systurnar höfðum
vissar efasemdir um þennan svart-
klædda töffara í ermalausa bolnum.
Við komust þó fljótt að því að hann
va hinn vænsti drengur, dugnaðar-
forkur og húmoristi góður. Jói gerði
tölvur og tækni að ævistarfi sínu og á
því sviði var hann hæfileikaríkur
hugvitsmaður.
Jói hreif hana Ruth með sér og
þau áttu eftir að eiga viðburðarík ár
saman. Þau bjuggu erlendis í 7 ár,
þar af lengst í Prag í Tékklandi. Þar
eignuðust þau marga góða vini sem
reyndust þeim vel. Þessi tími var
bæði spennandi og ánægjulegur fyr-
ir þau en reyndi á sama tíma á sam-
heldni og kærleika hvors til annars.
Ávöxtur ástar þeirra eru yndislegu
börnin tvö, Ásgeir og Ólöf, sem nú
hafa misst svo mikið.
Við þökkum þér Jói fyrir sam-
fylgdina í gegnum árin sem við héld-
um að yrðu mun fleiri en raun bar
vitni. En minningin um þig lifir.
Hví urðu ljúf og lítil blómað lúta þessum
skapadóm?
Hví varð ei lengra lífsins skeið
er leiðin virtist slétt og greið.
Menn hafa spurt og spyrja enn
þótt spurningu þá leysi ei menn
því Guðs er eins að gefa svar
og græða djúpu undirnar.
Nú falla tár. Þér fagnið þá
er finnast vinir himnum á
og samvist hefst í sælubyggð
þá sorg mun gleymd og dauðans hryggð.
Svo krjúpið hljóð við kisturnar
og kveðjið þá er blunda þar
og flytjið kvöldbæn hægt og hljótt.
Af hjarta segið: GÓÐA NÓTT.
(Valdemar V. Snævarr.)
Elsku Ruth, Ásgeir og Ólöf, megi
algóður guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg og halda verndarhendi
yfir ykkur.
Mágkonurnar
Hulda, Anna og Ása.
Það er erfiðara en orð fá lýst að
setjast niður og skrifa minningar-
grein um Jóa mág okkar sem enginn
átti von á að missa svo snemma. Við
sem eftir stöndum eigum þó dýr-
mætar minningar um hann sem
munu lifa með okkur.
Á þeim tíma sem við urðum hluti
af fjölskyldunni bjó Jói ásamt fjöl-
skyldu sinni úti í Prag. Fjarlægðin
kom í veg fyrir að við gætum hist
eins oft og við hefðum kosið, en fyrir
vikið var hver stund mikils virði og
vel nýtt. Það var því kærkomið fyrir
fjölskyldu og vini að fá þau heim fyr-
ir rúmu ári eftir langa dvöl erlendis.
Við vorum svo heppin að fá tæki-
færi til að heimsækja fjölskylduna á
meðan hún bjó í Prag og áttum við
þar ógleymanlegar stundir saman.
Jói og Ruth tóku einstaklega vel á
móti okkur, þau létu sér til dæmis
ekki muna um að sækja okkur alla
leið til Þýskalands og keyra til baka
aftur, hýsa okkur og skemmta með-
an á dvölinni stóð. Auk þess gleymist
það seint að þau munaði ekki um að
hýsa stóran hluta júdólandsliðs Ís-
lands oftar en einu sinni, elda ofan í
mannskapinn og hjálpa til á alla
vegu. Þessar móttökur lýsa Jóa og
Ruth einstaklega vel.
Jói var félagslyndur og hafði gam-
an af því að borða góðan mat í góðra
vina hópi. Í því sambandi gleymist
seint gleði Jóa á bolludaginn og á
þorrablóti fjölskyldunnar þar sem
allt var í anda Jóa, rausnarlega fram
borið.
Jói var hlýlegur og áhugasamur
um flesta hluti og lét sig varða hvað
aðrir fengust við. Hann hafði mikinn
persónuleika og ákveðnar skoðanir.
Það sem kemur þó fyrst upp í hug-
ann þegar Jóa er minnst er glettnin í
augum hans og húmorinn sem aldrei
var langt undan.
Jói dó á sama aldri og Ólöf móðir
hans var þegar hún lést frá fjórum
ungum drengjum sem þá þurftu að
takast á við erfiða tíma. Síðustu ár
tengdust þeir bræður, Jói, Doddi,
Valdi og Þorri, nánari böndum og
þeir nutu þess í ríkum mæli að hitt-
ast og vera saman. Það var skemmti-
legt fyrir okkur að hlusta á þá rifja
upp gamlar sögur úr sveitinni. Þá
komst Jói oft á flug því hann sem
elsti bróðirinn mundi mörg atvik
sem hann gat notað til að skjóta á
hina. Það var greinilegt hver var
„stóri bróðir“ í hópnum því þeir
bræður litu mjög upp til Jóa. Það var
yndislegt að heyra umhyggjuna í
rödd hans þegar hann talaði við
bræður sína. Upp í huga okkar kem-
ur kveðja hans, sem var oftar en ekki
„hvað segirðu karlinn minn?“ með
tilheyrandi faðmlagi.
Elsku Ruth, okkur finnst það
táknrænt fyrir hin sterku bönd fjöl-
skyldu ykkar að sunnudaginn sem
Jói deyr, áður en sorgarfréttirnar
bárust, sitjum við saman ásamt
Ólöfu þegar hún segir uppúr eins
manns hljóði: „Við erum fjölskylda,
pabbi, ég, mamma og Ásgeir.“ Jói
var mikill pabbi og þess fengu börn
hans að njóta. Elsku Ásgeir og Ólöf,
missir ykkar er mikill.
Stundirnar okkar saman verða
ekki þær sömu án Jóa, en minningin
um nærveru hans lifir með okkur því
bræður hans og börn, sem líkjast
honum að svo mörgu leyti, minna
okkur á hann á hverjum degi.
Elsku Ruth, Ásgeir og Ólöf, við er-
um með hugann hjá ykkur hverja
stund og biðjum þess að góður Guð
veiti ykkur styrk á erfiðum stundum,
ekki gleyma hversu sterk þið eruð
saman. Við erum innilega þakklátar
fyrir allar ljúfu stundirnar sem við
áttum með Jóa.
Minning þín lifir elsku karlinn
okkar.
Vera og Maren.
Nú þegar sumarið er í fullum
skrúða þá dregur snögglega ský fyr-
ir sólu hjá okkur skólafélögum á Bif-
röst sem hófum nám 1985. Ástæðan
er skyndilegt brotthvarf eins félaga
okkar, Ólafs Jóhannesar Þormóðs-
sonar, eða Óla Jóa eins og við köll-
uðum hann alltaf. Það eru einungis
nokkrar vikur síðan útskriftarhópur-
inn hittist til að fagna 15 ára útskrift-
arafmæli okkar. Kvöldstundin var
skemmtileg og ánægjulegt var að sjá
og heyra hvað hópurinn hafði verið
að gera síðustu ár. Þegar við kvödd-
umst var það fjarri huga okkar að
innan tíðar myndum við hittast að
nýju og þá til að kveðja félaga okkar
hinstu kveðju. Með þessum fátæk-
legu orðum langar okkur að minnast
Óla Jóa.
Haustið 1985 hófum við skóla-
systkinin nám við Samvinnuskólann
á Bifröst. Nemendur voru á mismun-
andi aldri og komu alls staðar af af
landinu. Þrátt fyrir að hópurinn
samanstæði af ólíkum einstaklingum
náðist fljótt góð samstaða og mörg
góð og náin vinarsambönd mynduð-
ust. Á meðan flestir í hópnum héldu
sig við „Duran-Duran“ tísku þessa
tíma var einn maður sem skar sig úr
frá byrjun sökum klæðaburðar, Óli
Jói, en hann var fremur á þunga-
rokkslínunni. Óli Jói féll þó snemma
inn í hópinn, enda hress og viðræðu-
góður en ekki síður sökum þess
hversu hjálplegur og velviljaður
hann var.
Á Bifrastarárunum var tölvu-
kennsla að ryðja sér til rúms í fram-
haldsskólum landsins. Tölvueign
skólans var góð og samanstóð af
nokkrum IBM System 36 tölvum en
það var það nýjasta á þeim tíma. Við
lærðum að forrita og fannst flestum
það flókið, leiðinlegt og erfitt. Hinir
ágætustu námsmenn voru að fá fall-
einkunnir í fyrstu skyndiprófunum,
en þar skar Óli Jói sig úr, hann virt-
ist nánast hafa einhverja sérgáfu á
þessu sviði. Við göntuðumst stund-
um með það skólafélagar hans að
hans viðhald í skólanum væri IBM
System 36, enda eyddi hann ófáum
næturstundum í tölvustofunni og
oftar en ekki að hjálpa okkur tölvu-
skussunum fyrir prófin. Ekki vitum
við hvort það var einlægur áhugi
hans á tölvum eða einstök hjálpsemi
hans sem gerði það að verkum að
hann var alltaf tilbúinn til að aðstoða
alla þá sem þurftu hjálp við tölvunar-
fræðina. Líklega hefur það verið
sambland af hvoru tveggja.
Óli Jói eyddi ekki miklum tíma við
skólabækurnar. Hann eyddi mestum
sínum tíma fyrir framan tölvurnar.
Hann var reyndar hress og
skemmtilegur og var til í að bralla
ýmislegt, enda margt skemmtilegt
um að vera á heimavistinni. Óli Jói
var vel greindur og þrátt fyrir lítinn
heimalærdóm í öðrum fögum en
tölvufræði gekk honum ágætlega í
náminu og stóð sig vel á prófum.
Þegar við vorum komin upp á ann-
að ár var farið að safna í ferðasjóð til
þess að fjármagna fyrirhugaða utan-
landsferð sem átti að fara um vorið
eftir útskrift. Óli Jói skrifaði „gíró-
seðlaforrit“ sem hann náði með að-
stoð kennarans að selja til fyrir-
tækja. Óli Jói tók ekki annað í mál en
að allur hagnaður af sölunni rynni
beint í sameiginlegan ferðasjóð nem-
enda. Þetta var stærsta einstak-
lingsframlag inn í ferðasjóðinn. Á
þessum sama tíma var Óli Jói með
brotin gleraugu og hafði ekki ráð á
að kaupa ný. Tók ferðanefndin upp á
því að kaupa ný gleraugu handa Óla
Jóa sem þakklætisvott fyrir hið
rausnarlega framlag. Eftir útskrift
stóðu Óla Jóa til boða nokkur góð
störf í hugbúnaðargeiranum og var
það m.a. sú athygli sem gíróseðla-
forritið vakti og sú staðreynd að 18
ára „ómenntaður“ stráklingur hefði
skrifað forritið. Eftir útskriftina frá
Bifröst hóf Óli Jói störf hjá Tölvu-
bankanum og vann hann þar um
nokkurt skeið. Eins og gengur og
gerist lágu leiðir skólasystkinanna í
ólíkar áttir. Sumir hófu störf eða
nám í höfuðborginni, aðrir fluttu út á
land og enn aðrir erlendis. Óli Jói bjó
nokkur ár erlendis, aðallega í Tékk-
landi en hafði nýlega flust heim með
fjölskyldu sína þegar hann varð
bráðkvaddur.
Óli Jói var hjálpsamur, óeigin-
gjarn og tillitssamur félagi. Hann
var þó um margt dulur og bar ekki
sínar sorgir á torg. En eftir tveggja
ára nána samveru á heimavistar-
skóla þá var það okkur félögum hans
ljóst að hann hafði ekki átt jafn far-
sæla og áhyggjulausa æsku og mörg
okkar hinna. Hann hafði þó unnið vel
í sínum málum og var búinn að koma
ár sinni vel fyrir borð þegar leiðir
okkar skildu. Það var ekki síst sök-
um erfiðrar fortíðar og reynslu hans
sem það var okkur félögum hans ein-
stök ánægja að fylgjast með hversu
vel honum gekk bæði í einkalífi og
starfi. Það eru ekki nema nokkrar
vikur síðan hópurinn hittist og þar
mætti Óli Jói ásamt Ruth, konu
sinni. Þessi síðasta samverustund
okkar með Óla Jóa var okkur mikils
virði.
Kæra Ruth, Ásgeir, Ólöf og aðrir
ættingjar og vinir. Vegur sorgarinn-
ar er vissulega langur og strangur
en þó hvorki ófær né endalaus. Megi
guð styrkja ykkur á þeirri göngu
sem framundan er. Við skólasystkini
Óla Jóa sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Við kveðj-
um góðan dreng með söknuði en þó
fyrst og fremst með virðingu og
minningum góðum.
F.h. Skólafélaga úr Samvinnu-
skólanum á Bifröst.
Elín Ólafsdóttir,
Heiðrún Jónsdóttir.
Það er sárt til þess að hugsa að Jói
er farinn í eilífðina.
Ég kynntist Jóa fyrst þegar við
hófum nám í Samvinnuskólanum á
Bifröst. Okkur kom strax ágætlega
saman, enda svipaðir grallarar á
ferðinni. Seinna árið deildum við svo
herbergi saman með Stebba félaga
okkar. Það er þó óhætt að segja að
Jói hafi lítið haldið sig á herberginu,
því utan kennslustunda fór allur tím-
inn í IBM System 36-tölvuna. Það
var hreint ótrúlegt hvaða einkunn-
um hann náði miðað við að hann
hafði aldrei tíma til að líta í bæk-
urnar. Jói hafði mjög gaman af því
þegar Jón Sig. skólastjóri gaf honum
í eitt skiptið lélega einkunn fyrir próf
hjá honum með þeim orðum að ein-
kunnin kæmi því ekki við sem var
skrifað í prófið, það hefði verið mjög
gott, heldur að hann ætti ekki skilið
að fá hærri einkunn miðað við þann
tíma sem hann eyddi í lærdóm. Svo
þegar S36-vélin hrundi lá við að Jói
væri kallaður úr tímum til að hjálpa
til við að koma henni af stað aftur.
Það leið ekki langur tími þar til hann
var búinn að komast yfir skrá með
öllum aðgangsorðum, m.a. masters-
aðgangsorðinu og búinn að taka yfir
stjórnina á tölvukerfinu. Viðskipta-
vitið vantaði ekki, þar sem á seinna
árinu forritaði hann kerfi sem hann
svo seldi í mörg kaupfélög. Eftir að
við útskrifuðumst af Bifröst fórum
við í mjög skemmtilega útskriftar-
ferð og eins og við vorum að rifja upp
nú fyrir stuttu, eigum við til myndir
hvor af öðrum við að vökva einhverj-
ar merkilegar styttur í London á
mjög eftirminnilegan hátt. Jói var
kominn með vinnu áður en skólanum
lauk, hjá Tölvubankanum. Þar vann
hann við kreditkorta-tölvukerfi, en
hann var svo ráðinn til Kreditkorta
hf. Þetta kerfi var svo selt til útlanda
til einhverra banka og honum var
boðið að fylgja því eftir þar. Vel-
gengni í vinnu leiddi hann áfram í
verkefni til Prag, þar sem Jói átti
eftir að gera mjög góða hluti fyrir
einn stærsta banka í Austur-Evrópu.
Fljótlega eftir að Jói fór að vinna í
Tölvubankanum keypti hann sér eld-
rauðan Ford Escort XR3i, með spoi-
ler og svuntu. Við fórum í ófáar ferð-
ir á honum og var hann mesti
töffarinn á rúntinum. Ég veit ekki
hver saga Ruthar er, en Jói sagði að
hún hafi fallið fyrir honum vegna
bílsins. Þá var það leikurinn að flauta
á eftir sætu stelpunum á rúntinum,
en svo var brunað í burtu ef þær litu
við... Ruth var held ég fyrsta stelpan
sem Jói talaði við sem hann hafði
flautað á eftir.
Jói var mjög vinnusamur og var
strax á ágætislaunum í fyrstu
vinnunni, sem er ekki frásögur fær-
andi, nema það að hann var alltaf
með allan peninginn í reiðufé, í fimm
þúsund kr. seðlum. Svo þegar leið á
mánuðinn fækkaði í seðlabúntinu
þar til peningurinn var búinn. Eftir
það sást lítið til hans, en þá vann
hann á fullu fram að mánaðamótum.
Jóa var alltaf illa við að skulda og
eyddi bara því sem hann átti, náði
svo að skrimta fram að næstu út-
borgun.
Eftir að Jói stofnaði fjölskyldu
sína og ég fór utan í nám minnkaði
sambandið hjá okkur. Þau komu í
nokkur skipti að heimsækja okkur í
Lúxemborg. Það voru skemmtilegir
tímar þegar hann kom með fjöl-
skyldunni í heimsókn og það var ekki
fyrr en þá sem fjölskyldur okkar
kynntust.
Þegar Jói og Ruth fluttu heim í
fyrra, keyptu þau sér hús í nágrenni
við mig í Smáranum. Við höfum und-
anfarið verið í miklu sambandi og
náð að endurnýja kynnin ágætlega.
Þessir undanförnu mánuðir eru nú
ennþá dýrmætari í minningunni og
er ég þakklátur fyrir að hafa náð
þessum tíma með honum.
Á þessari hinstu kveðjustund er
það mikil huggun að eiga góðar
minningar um frábæran félaga og
vin. Hann skilur eftir sig tvo ávexti
lífsins, sem hann mun áfram lifa í.
Þau Ásgeir og Ólöf eru besta sönnun
þess hvaða gæðamaður var á ferð-
inni.
Kæri vinur, ég þakka þér fyrir
samfylgdina og megi þér vegna vel á
nýjum slóðum.
Elsku Ruth, Ásgeir og Ólöf, við
vottum ykkur mína dýpstu samúð.
Megi Guð gefa ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum.
Jóhannes Ingi Kolbeinsson
og fjölskylda.
Ég kynntist Óla Jóa í Kleppjárns-
reykjaskóla þegar ég var 13 ára,
þangað þurfti ég að sækja 7. og 8.
bekk, en allan grunnskóla þar áður
sótti ég á Hvanneyri, þar sem ég ólst
upp. Óli Jói hafði verið á Kleppjárns-
reykjum í grunnskóla að ég held og
bjó ekki langt frá í Bæjarsveit. Við
vorum ekki neinir sérstakir vinir þar
en vissum hvor af öðrum, hann var
einu ári eldri og á þeim árum skipti
aldursmunurinn miklu máli. Hins-
vegar vissi ég að Óli Jói var töluverð-
ÓLAFUR JÓHANNES
ÞORMÓÐSSON