Morgunblaðið - 07.07.2002, Blaðsíða 48

FÓLK Í FRÉTTUM
48 SUNNUDAGUR 7. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Í
OPNUNARGREIN minni,
sem birtist laugardaginn 29.
júní, var farið yfir það helsta
sem bar upp á opnunardag-
inn, fimmtudaginn 27. júní.
Ég tek því upp þráðinn þaðan sem
frá var horfið og fer stuttlega yfir
dagana þrjá sem eftir eru, föstudag,
laugardag og sunnudag.
Þegar við skildum síðast við
Skelduna var blaðamaður að reyna
að festa blund, með blysa- og flug-
eldaglamur Rammsteinliða í eyr-
unum. Morguninn eftir var svo hald-
ið beint niður í fjölmiðlaþorpið til
tölvuinnsláttar – og sturtunni meira
að segja sleppt (daginn eftir fór ég
svo í ljúfa sturtu í Iðnskólanum sem
er þarna rétt hjá).
Hann er harður, bransinn í áð-
urnefndu þorpi. Tugir ef ekki hundr-
uð snápa að snápast til hægri og
vinstri, reddandi viðtölum, skipu-
leggjandi daginn og gæðandi sér á
mat og drykk þess á milli. Þarna eru
líka helstu útgáfufyrirtækin með
bása/tjöld þar sem listamenn eru
kynntir. Þetta eru Aladdínshellar
blaðamannanna, allt ríður á hvort
hinn eða þessi listamaður er á lausu
til viðtals. Þeir eru hins vegar afar
sjaldséðir á blaðamannasvæðinu
enda er hægt að líkja því við að kasta
sér í hákarlalaug. Nei, stjörnurnar
kjósa heldur að dvelja baksviðs þar
sem enginn kemst að, þótt pressu-
pössum sé veifað fram og til baka.
Þjóðsagan segir að fari maður
sem gestur á svona hátíðir – og taki
allan þann gleði- og glaumspakka
sem því fylgir – þá nái maður að sjá
u.þ.b. fimm sveitir af þeim fjölda
tuga sem eru að spila. Ég er ekki frá
því að hafa náð að sjá heldur fleiri
sveitir en það í ár, þökk sé heil-
brigðu líferni mínu og kærkominni
pressu frá vinnunni. En þó þurfti ég
stundum að skammta sveitunum,
þetta þrjú lög, í því markmiði að
komast yfir sem mest.
Það fyrsta sem maður barði aug-
um þennan daginn var sænska sveit-
in International Noise Conspiracy,
sveit sem spilar tónlist áþekka The
Hives og White Stripes og inniheld-
ur fyrrum meðlim úr hinni rómuðu
harðkjarnasveit Refused. Tónlistin:
Kröftugt grodda-glys.
Næst færði maður sig yfir í bláa
tjaldið til að fylgjast með löndunum
múm, sem voru að tengja vel við
áhorfendur. Eitt af því sem getur
sett tónlistarunnandann í vanda er
þegar dagskrá hinna mismunandi
tjalda skarast. Haldiði ekki að
Slayer hafi verið að spila í
appelsínugula tjaldinu, stærsta svið-
inu, á nákvæmlega sama tíma og
múm! Ansans ári. En sagt get ég
ykkur að Slayer ollu ekki von-
brigðum, það litla sem ég sá af þeim.
Tom Araya, bassaleikari og söngv-
ari, var í sólskinsskapi og hann og
félagar renndu sér leikandi í gegn-
um þétta dagskrá, sem verður hrein-
lega tilkomumeiri með árunum.
Matarrölt og spjall tók því næst
við og margir listamenn þurftu því
að láta sér nægja undirleik í mat-
málstímanum mínum, sem sam-
anstóð oftar en ekki af einu glasi af
„saft“ og „pölse med bröd“.
Stóra sveitin þetta kvöldið var sól-
skinssveitin Red Hot Chili Peppers
frá Kaliforníu. Að mati undirritaðs
hefur piparinn skrælnað talsvert á
undangengnum árum og það gerðist
ekkert hjá Flea og félögum þetta
kvöldið til að sannfæra hann um
annað. Rétt áður en Piparinn rauði
steig á svið fylgdist ég með austur-
rísku hipp-hoppsveitinni Bauch-
klang, sem flutti sína tónlist með
raddböndunum einum – veri það
taktar, bassalínur eða hvað eina sem
þarf til að búa til hrynheita hipp-
hopptónlist. Nokkuð áhugavert.
Í græna tjaldinu stóðu Tom Ver-
laine og félagar í Television eins og
fálkar og fluttu ódauðlegar perlur –
á fremur dauðlegan hátt verður að
viðurkennast. Það hefði þurft að
gefa sjónvarpinu smá spark.
Laugardagur
Er það ekki laugardagur til
lukku? Alltént gekk allt ljómandi vel
hjá Mínus, hinu íslenska bandinu
sem maður þurfti að sjálfsögðu að
líta til með. Þeir hófu leikinn kl.
15.00, í þriðja stærsta tjaldinu og var
mætingin góð, þó hún hefði getað
verið ögn betri. Hljómurinn gekk
upp og Mínusfélagar skiluðu sínu af
fagmennsku og fengu uppklapp að
launum.
Sænska pönkrokksveitin Bob
Hund létt öllum illum látum á app-
elsínugula sviðinu en þeir eiga víst
tíu ára afmæli um þessar mundir.
Skandinavíski vinkillinn á hátíðinni
hlýtur að útskýra veru þeirra þar því
þeir hefðu betur verið geymdir í lok-
uðu tjaldi. Plebbalegt táfýlupönk
sem minnti helst á Kim Larsen á
adrenalínflippi.
Þá var bara að forða sér til Arthur
Lee og Love sem lék í græna tjald-
inu með The Forever Changes
Strings & Horns Ensemble sér til
fulltingis. Kallinn er víst nýkominn
úr steininum og er nú að túra um
víðan völl. Mestmegnis voru leikin
lög af meistaraverkinu Forever
Changes og það kom mér á óvart
hversu margir voru mættir og
hversu margir sungu með. Útkoman
var líka furðugóð og voru þetta hæg-
lega eftirminnilegustu tónleikar há-
tíðarinnar.
Þungarokksirkusinn Manowar lék
á stærsta sviðinu og átti sér greini-
lega marga fylgismenn. Síðar tróð
Erykah Badu upp í græna tjaldinu
við mikinn fögnuð. Nýtilfundin,
hefðbundin tök hennar á sálar-
tónlistinni heilluðu mig því miður
ekki og ég varð fyrir nokkrum von-
brigðum.
New Order var stærsta atriði
laugardagskvöldsins og stóðu þeir
sína pligt vel. Tóku meira að segja
Joy Division lög af stöku listfengi.
„Þá veit helmingur áhorfenda ekk-
ert hvað er að gerast og hinn helm-
ingurinn fer að grenja,“ er haft eftir
bassaleikaranum Peter Hook.
Aimee Mann hélt vel heppnaða
tónleika í gula tjaldinu og var sýni-
lega hissa á þessum ofsagóðu við-
tökum. Tónlist hennar er angurvær
og melódísk og skaut flesta við-
stadda beint í hjartastað.
Primal Scream spiluðu þá seint
um nóttina og tóku mestmegnis
flunkuný lög.
Sunnudagur
Á sunnudaginn er farið að gæta
þreytu hjá fólki. Það er nánast þann-
ig, að það kýs hægindastól og bjór
fram yfir hljómsveitina sem það hef-
ur verið að bíða eftir alla helgina.
Hinir sænsku Kent léku á því app-
elsínugula. Afskaplega eru þeir nú
orðnir þreyttir. Löng og leiðinleg
síð-Radioheadlög sem sum hver virt-
ust engan enda ætla að taka. The
White Stripes-systkinin rokkuðu
síðar í græna tjaldinu. Nú hlýtur að
vera farið að slá í mig því mér fannst
þetta bara hundleiðinlegt – MC5 og
Stooges út í gegn. Er þá ekki bara
hægt að kaupa plötur með þeim?
Maður fann hins vegar rúsínu í
Skelduendanum í gula tjaldinu. Þar
var hljómsveit sem kann sko að
rokka. Ég veit nú ekki mikil deili á
The Icarus Line en þeir voru ger-
samlega að sprengja tjaldið utan af
sér, slíkur var hamagangurinn. Tón-
listin: Ástríðufullt og melódískt
harðrokk í anda At the Drive-In.
Það háði hins vegar Garbage, sem
var stærsta númer kvöldsins hversu
slæm hin sjarmerandi Shirley Man-
son var í röddinni. Nýtilkomnir Ís-
landsvinir í Travis slitu svo hátíðinni
með innblásnum tónleikum og end-
uðu á AC/DC slagaranum „Back in
Black“!
Að lokum
Það er erfitt að gefa svona hátíð
einkunn. Einkennandi var þó, eins
og venjulega, einstaklega góður andi
og gleði. Öryggisgæsla og þjónusta
var þá til mikillar fyrirmyndar. Shir-
ley Manson lét hafa það eftir sér á
blaðamannafundi að hvergi í heim-
inum væri vandað betur til verka á
tónlistarhátíð en í Hróarskeldu. Og
eftir að hafa dvalið þarna í góðu yf-
irlæti í fjóra daga hef ég enga
ástæðu til að rengja það.
„Stál og hnífur er merki mitt ...“ - neeii, ekki alveg. Það eru ekki bara
stjörnurnar á stóru sviðum Skeldunnar sem taka lagið.
Morgunblaðið/Arnar Eggert
Íslenska Mínus féll í góðan jarðveg meðal Hróarskeldugesta.
Við Hróarskeldulok
Hróarskelduhátíðin
fór farsællega fram
þetta árið og ein-
kenndist af öryggi,
ljúflegheitum og
stuði. Arnar Eggert
Thoroddsen tekur
hér saman það mark-
verðasta á hátíðinni.
arnart@mbl.is
Hróarskelduhátíðinni lauk síðasta sunnudag
ÞAÐ voru tvær íslenskar sveitir á Hróarskeldu
þetta árið, emmin tvö, múm og Mínus. Tónleikar
múm fóru fram á föstudeginum í Bláa tjaldinu,
sem var troðfullt og vel það og greinilegt að
hróður múm berst nú jafnt og þétt um popp-
heima. Sveitinni var vel fagnað þó meðlimir
sjálfir hafi nú ekkert verið of ánægðir með
frammistöðuna, fengu víst enga hljóðprufu og
eitthvað þótti þeim hljómurinn krambúleraður.
En svona er nú rokkið einu sinni – eða kannski
„rafpoppið“ í tilfelli múm.
Kastalarigning
Blaðamaður hitti meðlimi baksviðs að tónleik-
um loknum og var þá létt yfir mannskapnum,
eins og vænta mátti. Feginleikinn var þá ekki
bara tilkominn vegna þess að erfiðum tónleikum
var lokið heldur var nú fyrri hluti langs tónleika-
ferðalags að baki og gat fólk nú loks pústað lítið
eitt þar til að seinni hlutinn hæfist – sem mun
eiga sér stað í Norður-Ameríku og Japan í júlí
og ágúst. Evrópa loks að baki eða því sem næst.
Þau Örvar, Gyða, Kristín, Gunni og hinn óop-
inberi fimmti meðlimur, trommarinn Samuli
Kosminen, njóta því matar og drykkjar sem
boðið er upp á baksviðs og rifja upp það sem á
undan er gengið.
Kristín lætur sérstaklega vel af Ítalíu og
Sviss, segir þau hafa spilað á mörgum litlum og
töfrum slegnum stöðum, m.a. í köstulum.
„Við spiluðum í kastala í Ferrari, í hallargarð-
inum þar,“ segir Kristín.
„Fimm mínútum áður en við áttum að spila
kom hellirigning og allt var tæmt af sviðinu í
hvelli. Við og áhorfendur forðuðum okkur því í
skjól, undir hallarveggjunum. Það átti að aflýsa
tónleikunum og fullt af fólki hafði víst gert sér
sérstaka ferð í bæinn, til að sjá okkur. Við spil-
uðum því þrjú lög órafmagnað og það var fín
stemning. Stuttu síðar voru græjurnar settar
upp á öðrum, skjólsælli stað og við gátum klárað
settið okkar.“ Samuli og Kristín hverfa nú í nær-
liggjandi veitingatjald með norskum útvarps-
manni. Múm hafa veitt talvert af viðtölum á há-
tíðinni og þau segja hlæjandi frá því að
umboðsmaður þeirra þarna úti hafi komið rölt-
andi til þeirra með fimmtán blaðamenn í einu –
frá fimmtán mismunandi miðlum! Þannig virðist
allt að gerast og það heldur betur.
Íslenski blaðamaðurinn hefur sig þá loksins
upp í að viðurkenna að hann hafi ekki séð nema
hluta af tónleikum múm. Hann hafi orðið að
kíkja á bandarísku þungarokksgoðin í Slayer
sem voru að spila á sama tíma. Það var bless-
unarlega fyrirgefið – úr því að þetta voru nú
Slayer. Starfsmaður hátíðarinnar kemur nú að
sveitinni og biður múm að rýma búningsher-
bergið sitt – það eru tugir sveita á Skeldunni og
nú er komið að þeirri næstu, svo einfalt er það.
Liðsmenn múm og hjálparmenn hlýða vafninga-
laust, og gleyma heldur ekki að tæma ísskápinn
góða af þeim svalandi guðaveigum sem þar var
að finna.
Umrædd erlendis
Ný plata múm, Finally We Are No One, hefur
annars verið að fá verðskuldaða athygli í erlend-
um blöðum undanfarið. Fyrri breiðskífan, Yes-
terday was dramatic – Today is ok, var svona
svefngengill sem vakti á sér athygli, hægt en bít-
andi. Fólk var hins vegar í viðbragðsstöðu vegna
útkomu nýju plötunnar sem þykir, ef eitthvað
er, taka hinni fyrri fram í gæðum.
Það er eftirtektarvert að sveitin nýtur mikilla
vinsælda í rómönskum löndum, eins og Ítalíu,
Spáni, Portúgal og Frakklandi. Aðalpoppblað
Frakka, Les Inrockuptibles, lýsir plötunni nýju
sem ljóðrænni, viðkvæmnislegri rafpoppsplötu
sem sé dreymin bæði og töfrandi og þá gefur
Rolling Stone plötunni 3 og hálfa stjörnu af
fimm og segir sveitina feta í fótspor Bjarkar og
Sigur Rósar. Þá hefur fjöldi viðtala og dóma
birst á ýmsum vefsvæðum og í smærri blöðum,
sér í lagi norrænum þar sem mönnum virðist
bera saman um að múm sé eitt af þeim nöfnum
sem helstan gaum ber að gefa árið 2002.
Blokkflautur og bjór
Múm eru stödd í heljarmiklu tónleikaferðalagi um
þessar mundir og var hátíðin í Hróarskeldu á meðal
áfangastaða. Arnar Eggert Thoroddsen var á staðnum
og spjallaði við sveitina að loknum tónleikum.
MÚM lék við góðar undirtektir á Hróarskelduhátíðinni
Baksviðs á Hróarskeldu. Gunni og Gyða
bregða á leik.
Morgunblaðið/Arnar Eggert