Morgunblaðið - 01.11.2002, Síða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. NÓVEMBER 2002 47
✝ Kolbrún ÓskÓlafsdóttir
fæddist 24. ágúst
1977 í Vestmanna-
eyjum. Hún lést á
gjörgæsludeild LSP
við Hringbraut 14.
október sl. Foreldr-
ar hennar eru Haf-
dís Sólveig Svein-
björnsdóttir frá
Reynivöllum í Vest-
mannaeyjum, f. 27.
mars 1958, d. 11.
október 2000, og
Ólafur Kristinsson
frá Dísukoti í
Þykkvabæ, f. 19. nóvember
1958. Systkini Kolbrúnar eru;
sammæðra, Vilhjálmur Magnús-
son, f. 22. október 1975, sam-
býliskona Ólöf Björnsdóttir,
dóttir þeirra er
Hafdís Rut; sam-
feðra, Guðni Rúnar,
f. 6. apríl 1992, og
Hanna Ruth, f. 11.
mars 2002.
Kolbrún Ósk ólst
upp í Vestmanna-
eyjum og Þykkva-
bæ. Átta ára gömul
varð hún fyrir al-
varlegu slysi í
sundlaug Vest-
mannaeyja. Hún
var vistmaður á
deild 20 á Landspít-
alanum í Kópavogi
frá 1986 til dauðadags.
Útför Kolbrúnar verður gerð
frá Fíladelfíukirkjunni, Hátúni
2, í dag og hefst athöfnin klukk-
an 15.
Hún Kolla er dáin. Unga fallega
stúlkan mín er farin frá okkur. Þeg-
ar ég lít til baka þá hrannast upp
minningar, bæði ljúfar og sárar.
Fyrir rúmum 25 árum fæddist lítil
stúlka á sjúkrahúsi Vestmannaeyja.
Hún var ásamt Villa hálfbróður sín-
um gleðigjafi ungra foreldra. Fyrst
stóð heimili þeirra í kjallara hjá afa
og ömmu í Eyjum en síðar við Ill-
ugagötu. Stundum fengum við afi
og amma í Þykkvabæ heimsókn úr
Eyjum og þá var margt að skoða og
upplifa í sveitinni. Börn og ungviði
úr dýraríkinu ná oft vel saman og
er þá ánægja á báða bóga. Síðar
flutti fjölskylda Kollu upp í Þykkva-
bæ og bjó þar í nokkur ár. Þá varð
sambandið enn meira og oft skotist
á milli bæja. Eftir skilnað foreldra
hennar flutti hún aftur til Eyja með
móður sinni og bróður.
Kolbrún var léttur og frískur
krakki og athafnasöm. Hún var í
íþróttum í Vestmannaeyjum og í
fórum sínum átti hún verðlaunapen-
inga fyrir frammistöðu sína. Henni
gekk vel í skólanum og námið var
henni auðvelt. Sumarið sem Kolla
varð átta ára dvaldi hún um tíma
hjá afa og ömmu í sveitinni ásamt
fleiri börnum. Þar á meðal var
Doddi, frændi hennar og jafnaldri.
Þau náðu mjög vel saman og margt
var brallað. Eitt af því var stofnun
útibús. Samið var við afa um hluta
af vélageymslunni og svo var hafist
handa. Innan skamms var komið
hið myndarlegasta heimili. Litla
húsmóðirin var dugleg og hug-
myndarík og aðrir meðlimir þessa
bús létu ekki sitt eftir liggja. Stund-
um var skotist inn til ömmu eftir
einu og öðru sem vantaði í hús-
haldið. Athafnasemin í útibúinu
spurðist út svo að ungviði úr ná-
grenninu fór að líta inn og taka þátt
í búskapnum. En ekkert almenni-
legt sveitaheimili getur verið án
húsdýra og svo var líka í þessu búi.
Þau yrðu að hafa hund. Það var nú
alveg lágmark. Doddi tók það hlut-
verk að sér og skilaði því með sóma.
Þau fundu hundabeisli og settu það
á hann. Já sem slíkur skyldi hann
haga sér skikkanlega en þá var nú
eins gott að hann gleymdi ekki hver
hann var og vanrækti ekki að taka
á móti gestum á viðeigandi hátt.
Það var glaðvær hópur í útibúinu
þennan tíma.
Kolla fór svo aftur heim til Eyja
og hélt þar upp á 8 ára afmæli sitt
24. ágúst ásamt frændum og vinum.
Nokkrum dögum síðar eða 29.
ágúst fóru tvær litlar leiksystur í
sund í sundlaug Vestmannaeyja.
Þar varð hræðilegt slys sem svipti 8
ára barn heilbrigðri æsku. Tók þar
við barátta upp á líf og dauða. Með
Guðs hjálp, góðra lækna og hjúkr-
unarfólks sigraði lífið. Hún kom þó
ekki ósködduð úr þeirri raun því
hún hafði orðið fyrir heilaskaða sem
olli því að hún var hreyfihömluð og
mállaus.
Heilasérfræðingur sem faðir
hennar talaði við sagði að hann teldi
hana alveg tóma andlega. Þetta var
þungur dómur. Stuttu eftir að Kolla
kom af gjörgæslu kom ég til henn-
ar. Ég spurði hjúkrunarkonu um
ástand hennar en þá sá ég svip sem
ég þekkti svo vel. Hún setti hann
upp ef hún móðgaðist. Þá vissi ég
að hún skildi og álit læknisins var
ekki rétt. Síðar flutti Kolla á Kópa-
vogshælið og átti þar heima upp frá
því.
Hún var oft veik og þurfti stund-
um að fara á sjúkrahús. Foreldrar
hennar gerðu allt sem í þeirra valdi
stóð til að létta henni byrðarnar.
Ekki var ein báran stök í áföllum
Kollu því elskuleg móðir hennar
veiktist og barðist árum saman við
erfiðan sjúkdóm sem dró hana til
dauða fyrir tveimur árum. Eflaust
hefur sú þunga raun, að horfa upp á
barnið sitt í því ástandi sem raun
var á, haft mikil áhrif á þá baráttu.
Kolla átti marga vini meðal
starfsfólksins á hælinu, en hún var
stöðugt að koma fólki á óvart á
ýmsan hátt. Hún var meðvituð um
umhverfi sitt og skildi það sem
fram fór. Fyrir rúmu ári kom ég til
hennar. Ég var eitthvað illa fyr-
irkölluð og við það að hugsa um líf
hennar fóru tárin að renna. Hún
horfði á mig rannsakandi augum og
andlitið lýsti djúpri hryggð. Þetta
var stúlkan sem sögð var skilnings-
vana, en skildi þó allt. Það var ljúft
að koma í heimsókn til hennar og fá
bros.
Síðustu vikuna var Kolla mikið
veik. Lungun voru veik og þau gátu
ekki lengur gegnt sínu hlutverki.
Kolla lést að kveldi 14. október.
Hún var bænabarn frá fæðingu til
hinstu stundar og þegar ég bað fyr-
ir henni síðustu dagana sem hún
lifði flæddi friður Guðs inn í sál
mína. Þá vissi ég að Kolla var í
Hans hendi. Þegar lífsþráður henn-
ar slitnaði og ég lokaði augum
hennar í síðasta sinn gat ég þakkað
þeim Drottni sem gaf og sem tók
því sál hennar var farin til Drottins,
þar sem engin er sorg og engin er
neyð. Lofað veri nafn Drottins.
Ég vil þakka öllum þeim læknum
og hjúkrunarfólki sem önnuðust
Kollu í veikindum hennar. Einnig
færi ég starfsfólki á deild 20 Kópa-
vogshælis mínar innilegustu þakkir
fyrir alla þá ástúð og umhyggju
sem þið sýnduð Kollu. Guðný og
starfsfólk í sjúkraþjálfun, takk fyrir
það sem þið voruð henni. Drottinn
blessi ykkur öll. Fjölskyldu Kollu
votta ég samúð mína. Óla og fjöl-
skyldu, bræðrum hennar, fjölskyld-
um þeirra og Simma og Kollu.
Drottinn blessi ykkur öll.
Amma í Dísukoti.
Elsku systir, nú ertu farin úr
þessari jarðvist og komin til móður
okkar. Ég trúi því að þið séuð á
góðum stað þar sem ykkur líður vel.
Þegar við vorum lítil lékum við
okkur mikið saman og áttum marg-
ar frábærar stundir, oftar en ekki í
sveitinni. Í Þykkvabænum fannst
okkur gott að búa og man ég það að
við eyddum litlum tíma innandyra,
en lékum okkur mikið við krakkana
á nágrannabæjunum. Stundum fór-
um við í svokallaða stelpuleiki og þá
stjórnaðir þú okkur strákunum í
læknisleik eða mömmuleik. Stund-
um tókst mér þó að fá þig til að
taka þátt í strákapörum, eins og
þegar við stálumst í rifsberjarunn-
ann hjá nágrannahjónunum. Það
þurfti nefnilega að læðast inn í
garðinn og taka berin hljóðlega af
trjánum því ekki vildum við lenda í
því að vera nöppuð. Þegar glugginn
opnaðist á húsinu og einhver hafði
séð til okkar var tekið til fótanna og
sem betur fer var ekki langt heim.
Ég man einnig eftir einu skemmti-
legu sem þú tókst upp á alveg sjálf.
Mamma og við tvö vorum að koma
úr heimsókn frá Háfi á gamla Land
Rovernum sem pabbi átti. Ég sat í
farþegasætinu og þú í aftursætinu.
Við vorum búin að vera að nöldra
um hvort okkar ætti að sitja frammi
í en mamma leyfði mér það í þetta
sinn. Stuttu eftir að við fórum yfir
Ósabrúna greipst þú um höfuð
mömmu og fyrir augun þannig að
hún sá ekkert og munaði engu að
við færum út í skurð. Ég missti
sætið góða það sem eftir var ferð-
arinnar, því mamma vildi hafa þig
frammi í svo hún gæti séð hvað þú
værir að bralla.
Elsku Kolla mín, ég veit ekki
hvernig ég á að kveðja þig en ég
veit að ég sakna þín og mömmu
mikið og þakka fyrir þann tíma sem
við áttum saman. Ég vil enda þessa
kveðju með orðum sem mamma
skrifaði í vinadagbókina þína þegar
þú varst sjö ára. „Ég bið Guð að
vera með þér eins og hann hefur
gert.“
Þinn bróðir
Vilhjálmur.
Vegir skiptast – allt fer ýmsar leiðir,
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lífið arma breiðir
öðrum dauðinn réttir hönd.
(Einar Ben.)
Þannig kveður skáldið okkar lát-
inn vin.
Þessar ljóðlínur komu okkur í
hug er dauðinn rétti hönd sína að
þessu sinni.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Heill og blessun, friður og far-
sæld veri með ykkur öllum, ástvin-
um hinnar mætu stúlku, um
ókomna tíð.
Við kveðjum hana með þökk og
virðingu og biðjum henni blessunar
á nýjum leiðum.
Fyrir hönd starfsfólks á deild 20,
Guðbjört Ingólfsdóttir.
Elsku prinsessa, hafðu þökk fyrir
samfylgdina á deild 20.
Yfir hörpunni
hlýt ég að vaka,
uns vitjar mín sá,
er við skal taka,
ungmennið fagra
og ennisbjarta,
sem hvílir í leiðslu
við landsins hjarta
og ljóð þess nemur.
Hann kemur. Hann kemur.
Þá rís ég úr sæti –
læt söðla hestinn
sáttur við dauðann,
blessa feðranna
fornu tungu
og faðma gestinn,
bendi honum
á bekkinn auðan
og byrðina þungu
Hann skal lífið
og hörpuna erfa.
Mitt er að hverfa.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Guðs vermandi kraftur vaki yfir
þér og ástvinum öllum.
Þór, Vilhjálmur, Ingi Rafn,
Jón Hannes, Kristján og
Magnús Óli.
Elsku Kolla.
Mig langar að byrja á því að
þakka þér fyrir allar þær yndislegu
stundir sem við áttum saman. Það
var mér sönn ánægja að annast þig
þessi síðustu ár sem þú lifðir, þú
fannst alltaf leið til að gleðja hjart-
að mitt. Minningar hlaðast upp og
eru vel geymdar hjá mér. Hvíldu í
friði, gullið mitt.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Ég sakna þín og takk fyrir allt.
Þín vinkona
Sigríður.
KOLBRÚN ÓSK
ÓLAFSDÓTTIR
Ástkær eiginmaður minn, faðir, sonur, tengda-
faðir og afi,
EINAR ÁSMUNDSSON,
Dynsölum 14,
Kópavogi,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 29. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Hjálmfríður Jóhannsdóttir,
Ásmundur Einarsson, Helga Berglind Guðmundsdóttir,
Kristín Helga Einarsdóttir, Sigurður Hrannar Hjaltason,
Margrét Kjartansdóttir, Vigfús Sólberg Vigfússon
og afabörn.
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON,
Víðihlíð, Grindavík,
áður til heimilis á Suðurgötu 14,
Keflavík,
er látinn.
Jarðarförin fer fram frá Keflavíkurkirkju mánu-
daginn 4. nóvember kl. 14.00.
Þorsteinn Þorsteinsson, Ellen Hilda Bates,
Lilja Þorsteinsdóttir, Sigurður Árni Ólafsson,
Sigurður Þorsteinsson, Rannveig Sigríður Ragnarsdóttir
og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUNNAR GUÐMUNDSSON,
Köldukinn 23,
Hafnarfirði,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
miðvikudaginn 30. október.
Ólafía Albertsdóttir,
Viðar Gunnarsson, Þuríður Jónsdóttir,
María Gunnarsdóttir, Friðbert Guðmundsson,
Sævar Björn Gunnarsson
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, afi og langafi,
JÓN EYJÓLFUR EINARSSON
fv. fulltrúi hjá Kaupfélagi Borgfirðinga,
lést þriðjudaginn 29. október sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Helga Jónasdóttir,
Jónas H. Jónsson, Valgerður St. Finnbogadóttir,
Bragi Jónsson, Sonja Hille,
Sigurður Páll Jónsson, Hafdís Björgvinsdóttir,
Einar Helgi Jónsson, Unnur Mjöll Dónaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina