Morgunblaðið - 19.02.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. FEBRÚAR 2003 35
urnar, mamma, Rebekka og Fríða
frænka, stússuðu í sumarbústaðnum.
Yndislega samrýndar systur, sem
tengdu sínar fjölskyldur föstum
böndum.
Rebekka frænka að fræða mig um
gróðurinn í sumarbústaðalandinu.
Rebekka frænka að fræða mig um
landafræði Þingvalla. Rebekka
frænka að fræða mig.
Fallegur morgunn með sól í heiði
og Rebekka frænka að hringja út til
allra og bjóða í sólbað og veitingar í
Barðavoginum. Veislur í Barðavogin-
um.
Jólaboð í Barðavoginum. Gamlárs-
kvöld, afmælisdagur frænku minnar,
með glæsilegum veitingum, flugeld-
um og fjöri, í Barðavoginum.
Rebekka frænka, skokkandi til
okkar í Rauðagerðinu frá miðbænum,
eins og hún væri þrjátíu-og-eitthvað
en ekki nær áttræðu.
Rebekka frænka, sannkristin kona
með gott hjarta.
Rebekka frænka, sem var skurð-
stofuhjúkrunarfræðingur á Landspít-
alanum í áratugi við frábæran orðstír,
glæsileg í skurðstofubúningnum, sem
hvatti okkur yngri kynslóðir í fjöl-
skyldunni til að sækja nám í heil-
brigðisfræðum.
Elsku frænka mín, þakka þér fyrir
yndislegar stundir og hvað þú varst
alltaf góð við mig.
Elsku Jóhannes, Hjödda,
Rebekka, Atli Rafn og fjölskyldur, við
Óli sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur.
Þín systurdóttir,
Ingibjörg Rebekka.
Ljúft er að minnast kærrar systur
okkar Rebekku – Bekku, eins og hún
var jafnan kölluð innan fjölskyldunn-
ar og í kunningjahóp.
Hún var góð systir, tillitssöm,
hjartahlý, prúð, hjálpsöm, ósérhlífin
og vel greind.
Eins og önnur sveitabörn þess tíma
gekk hún inn í heimilisstörfin innan-
húss sem utan eftir því sem á þurfti
að halda hverju sinni. Gott dæmi er
sumarið sem faðir okkar var veikur
og algerlega frá störfum. Þá tók
Rebekka, ásamt mér og eldri systur
okkar, Ingibjörgu, sem nú er dáin,
sláttuorf í hönd og gekk út að slá tún
og engi. Þannig tókst okkur að afla
heyja til komandi vetrar.
Ung lagði hún að heiman til að
mennta sig. Þá þekktust námslán
ekki, né var um að ræða fjárstyrk að
heiman. Því varð hún að vinna fyrir
námskostnaði við hvaðeina sem til
féll. Meðal annars fékk hún vinnu á
framsækinni klæðskerastofu sem
leiddi til þess að hún lærði fatasaum –
að sauma karlmannaföt eftir máli.
Það var framtak og nokkur tíðindi
fyrir unga stúlku. Þetta lék henni í
höndum, því heima lærði hún vel að
„fara með nál og spotta“, eins og það
var kallað. Þessi kunnátta kom henni
alla tíð vel.
Saumaskapurinn var þó ekki köll-
un hennar, heldur hjúkrun. Því réðst
hún í hjúkrunarnám og gerðist hjúkr-
unarkona og starfaði sem slík ævi-
langt, lengst af á skurðstofu Land-
spítalans. Í starfi var hún farsæl og
vel látin bæði af sjúklingum og sam-
starfendum. Sem dæmi um það eru
ummæli Snorra Hallgrímssonar
skurðlæknis, sem hún vann lengi með
þar: „Ég hef engar áhyggjur þegar
Rebekka er á vakt. Hún kann þetta
allt utanbókar,“ sagði hann. Þetta tal-
ar sínu máli, en var gagnkvæmt, því
fyrir Snorra bar Rebekka mikla virð-
ingu, enda var hann kostamenni.
Ævilöng samfylgd geymir ómæli
minninga og hefur frá jafnómælan-
lega mörgu að segja. En hér nem ég
staðar og systir okkar, Fríða, tekur
við á sinn hátt, því Bekka var okkur
báðum jafnkær og samofin. Þess
vegna er okkur eiginlegt að minnast
hennar sameiginlega.
Elsku systir. Enn hefur verið
höggvið í hópinn okkar, svo við verð-
um aðeins tvö eftir af níu ótrúlega
samofnum systkinahóp.
Aldrei rofnaði samband okkar,
jafnvel þó stundum skildu úthöf og
álfur. Þá var bara gripinn penninn og
bréfin þutu fram og til baka. Þetta
verður því síðasta bréfið mitt til þín,
kæra systir mín, og væntanlega ekk-
ert svar þetta sinn.
Við sitjum og syrgjum elskulega
systur sem öllum vildi vel og tók svari
þeirra sem hallað var á og aldrei lagði
nokkrum illt til.
Þú umvafðir börnin þín og barna-
börnin ástúð og hlýju sem þú áttir
nóg af. Því valdir þú að starfi það sem
framkallaði þessa hæfileika í ríkum
mæli sem var hjúkrunarstarfið. Þar
varst þú dáð af öllum sem nutu hlýju
handanna þinna.
Okkur varst þú elskuleg systir. Það
væri ekki í þínum anda að ég setti á
blað einhverja lofgjörð um þig, en
þetta er aðeins lítið eitt af öllu því sem
ég gæti um þig sagt.
Síðustu vikurnar vakti fjölskyldan
þín yfir þér daga og nætur, en ég naut
þeirra forréttinda að vera ein hjá þér
við dánarbeðinn þinn síðustu mínút-
urnar og þvílíkan frið hefi ég aldrei
upplifað fyrr. Ég held að stofan þín
hafi verið full af englum. Þú opnaðir
augun eins og þú vildir segja mér að
nú værir þú á förum – enda var það
svo. Þú andaðir djúpt þrisvar sinnum
og sofnaðir. Slíkur var friðurinn við
brottför þína af þessum heimi að ég
hef ekki upplifað annað eins.
Innilegustu þakkir öllum sem önn-
uðust og hjúkruðu systur okkar með
einstakri alúð og árvekni dag sem
nótt. Hjúkrunarkonurnar voru til fyr-
irmyndar.
Kæri Jóhannes mágur. Við systk-
inin þökkum þér sérstaklega hversu
þú hefur borið systur okkar á hönd-
um þér alla tíð og annast hana af alúð
og þrotlausri umhyggju í veikindum
hennar.
Að lokum, elsku Hjördís, Jóhann-
es, Rebekka, Atli Rafn, makar, börn
og aðrir ástvinir. Guð blessi ykkur öll
og styrki. Látið björtu minningarnar
hefja ykkur ofar harmi og trega og
lítið fram til endurfundanna á landi
lifenda.
Kæra systir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Rebekku.
Málfríður Bergljót og
Ásgeir, Jón Hjörleifur
og Sólveig.
í símann á góðum stundum. En nú
verða þau ekki fleiri á þessari jörð.
Minningin hún örvar, yngir,
yndi veitir döprum huga,
þegar eitthvað að mér þyngir
öllu betur mun hún duga.
(JKJ.)
Ég sendi hlýjar samúðarkveðjur til
ykkar allra, sem syrgið hann. En góð-
ar minningar létta ykkur söknuðinn.
Guð blessi ykkur öll.
Jódís Kristín Jósefsdóttir.
Sameiginleg áhugamál í skóla- og
menntamálum leiddu upphaflega til
kynna okkar Siglaugs fyrir um það
bil hálfum öðrum áratug. Hann og
Ingibjörg, kona hans, buðu mér heim
til sín þar sem þau bjuggu á Ljósa-
fossi til þess að ræða málin. Það var
eftirminnileg heimsókn. Þvílíkur haf-
sjór af fróðleik var þessi maður – og
vitur eftir því. Næsta heimboðs var
því beðið með eftirvæntingu og enn
undraðist gesturinn og hreifst af
þekkingu mannsins, skýrri hugsun
hans og hreinu tungutaki. Svo var að
sjá og heyra að hann vissi bókstaflega
allt. Það var sama hvar borið var nið-
ur; bókmenntir, listir, sagnfræði,
pólitík, menningarmál. Siglaugur var
alls staðar á heimavelli. Hann hafði
ekki aðeins lesið um efnið áður fyrr
heldur hafði á hraðbergi það allra
nýjasta um málið hverju sinni.
Ekki leið á löngu þar til eiginmað-
ur minn, Þórir Gíslason, bættist í
hópinn og naut ekki síður en ég góðs
af þekkingu mannsins og frásagnar-
hæfileikum. Svo liðu árin og kunn-
ingsskapurinn, sem grundvallaðist í
byrjun á sameiginlegum áhugamál-
um okkar Siglaugs og Ingibjargar,
þróaðist yfir í djúpstæða vináttu okk-
ar allra. Þau Ingibjörg voru ólík að
mörgu leyti, mannkostirnir sem ein-
kenndu þau bæði voru þó hinir sömu;
hjartahlýja, heilindi og fordómaleysi
gagnvart mönnum og málefnum.
Eiginleikar sem manni lærist með
tímanum að búast ekki við hjá hverj-
um sem er.
Heimili þeirra Siglaugs og Ingi-
bjargar stóð víða um landið, en síð-
asta áratuginn var það í Reykjavík.
Sælureiturinn var þó húsið þeirra í
Höfnum. Lítið hús á sjávarkambi
með sjóinn á aðra hönd og kirkjuna á
hina. Þangað flutti Siglaugur bæk-
urnar sínar og pípuna, en Ingibjörg
píanóið sitt og prjónana. Þarna var
gott að vera og þarna var gott að
hugsa. Klettótt ströndin og svarrandi
brimið minnti á smæð mannsins og
varnarleysi, en skerpti um leið ástina
á landinu og virðingu fyrir því. Þann-
ig var því farið um Siglaug og þau
hjón bæði. Þeim þótti vænt um landið
og báru virðingu fyrir því og fólkinu
sem byggir það. En þau skildu líka
manna best hversu dýrmætt landið
er og vandmeðfarið, ekki síst hálend-
ið. Í þeim efnum var Siglaugur ekki
aðeins maður orða heima í stofu,
heldur beitti hann stílvopninu af mik-
illi fimi. Síðustu árin skrifaði hann
margar greinar um umhverfis- og
virkjanamál. Höfundareinkennið er
það sama og í öðrum greinum hans;
gagnrýnin hugsun og traust rök-
semdafærsla, hvort tveggja byggt á
víðtækri þekkingu á málefninu.
Siglaugur missti konu sína fyrir
tæpum tveimur árum. Hann saknaði
hennar sárt en bar harm sinn í hljóði.
Hún dó snögglega og nú hefur hann
kvatt á svipaðan hátt. Við Þórir sökn-
um þeirra beggja. Þar að auki sakna
ég þess sérstaklega að geta ekki
hringt til Siglaugs og borið undir
hann álitamál í skólamálum, bók-
menntum, þjóðfélagsmálum og póli-
tík. Hann var mér sérstaklega mikil
stoð og stytta í fyrravor þegar ég var
að ganga frá handriti að bókinni
Sveitin mín – Kópavogur. Um er að
ræða efni sem Siglaugur var lítt
kunnur og því mikilvægt að fá álit
hans áður en ráðist yrði í útgáfuna.
Og mikill var léttirinn þegar hann
lauk lofsorði á verkið og kvað það
eiga fullt erindi við almenning. Hjart-
ans þakkir okkar Þóris fyrir tryggð
og vináttu um árabil. Börnum Sig-
laugs og fjölskyldum þeirra vottum
við dýpstu samúð.
Helga Sigurjónsdóttir.
Það var mér mikið lán, að leiðir
okkar Siglaugs Brynleifssonar lágu
saman fyrir allmörgum árum. Sig-
laugur var fjölmenntaður maður, og
þá fyrst og fremst í sagnfræði. Það
var hægt að fletta upp í honum eins
og alfræðibók á margvíslegum svið-
um. En einkum beindist áhugi hans
að kjörum íslenzku þjóðarinnar í for-
tíð og nútíð. Hann var þaulkunnugur
mönnum og málefnum á Íslandi alveg
frá upphafi Íslandssögunnar og fram
á þennan dag. Hann fylgdist mjög vel
með atburðum á vettvangi þjóðmál-
anna frá degi til dags. Í þeim efnum
viðhafði hann aðferð fræðimannsins:
að afla sér hinna beztu fáanlegu
heimilda, draga síðan ályktanir og
mynda sér skoðun. Athugunum sín-
um miðlaði hann svo gjarnan í blaða-
greinum, og hefur mátt lesa greinar
hans um bækur og menntir í Lesbók
Morgunblaðsins og um dægurmál í
blaðinu sjálfu. Þeir sem hafa lesið
þessar greinar hafa tekið eftir því, að
athygli hans beindist að samskiptum
Íslendinga við land sitt, og að honum
leizt miður vel á þá stefnu, sem nú er
uppi að fórna náttúrunni fyrir
skammvinnan gróða af mengandi
málmbræðslum. Hugsjón hans var að
Íslendingar bæru virðingu fyrir nátt-
úru lands síns og nýttu sér gæði þess
innan þeirra marka. Sem betur fer
aðhyllast nú æ fleiri landar okkar
þessi sjónarmið, svo sem atburðir
sýna um þessar mundir.
Það var ætíð mikil ánægja að
sækja þau hjón, Ingibjörgu og Sig-
laug, heim, hvort sem var í íbúð
þeirra í Breiðholti eða í húsi því, sem
þau komu sér upp í Höfnum. Vonin
var sú, að þau mættu enn njóta þar
nokkurra ára í góðu yfirlæti. En nú
hefur orðið breyting á, og við það
verður að sættast.
En ég mun, meðan ég lifi, minnast
með ánægju liðinna samverustunda.
Arnór Hannibalsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARGRÉT SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Fíflholtum, Mýrasýslu,
Vesturgötu 28,
Reykjavík,
sem lést mánudaginn 10. febrúar sl., verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
20. febrúar kl. 13.30.
Halldóra Baldursdóttir, Reynir Guðlaugsson,
Jón Kjartan Baldursson, Sigurjón R. Baldursson,
Ármann Þór Baldursson, Sigurrós P. Tafjord,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær unnusti minn, faðir, sonur, bróðir og
barnabarn,
VALDIMAR GUNNARSSON,
sem lést þriðjudaginn 11. febrúar sl., verður
jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
miðvikudaginn 19. febrúar, kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Minn-
ingarsjóð Fríkirkjunnar í Hafnarfirði (í Kirkjuhús-
inu og Blómabúðinni Burkna).
Þórdís Arna Benediktsdóttir,
Axel Valdimarsson,
Karen Sif Jónsdóttir,
Sigríður Valdimarsdóttir,
Gunnar Gíslason,
Daði Gunnarsson,
Þuríður Gunnarsdóttir
og Lára Sæmundsdóttir.
Okkar elskulega móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
VILBORG ANDRÉSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju fimmtu-
daginn 20. febrúar kl. 10.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
dvalarheimilið Höfða, Akranesi.
Guðjón Valgeirsson, Hafdís Björk Hafsteinsdóttir,
Valgeir Valgeirsson, Lilja Þórey Þórðardóttir,
Sigurlína Björk Valgeirsdóttir, Pétur V. Hansson
og fjölskyldur.
Útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
RÖGNVALDAR LÁRUSSONAR,
Höfðagötu 9a,
Stykkishólmi,
sem lést föstudaginn 7. febrúar, fer fram frá
Stykkishólmskirkju föstudaginn 21. febrúar
kl. 14.00.
Sveinlaug Salóme Valtýsdóttir,
Ingunn Halldóra Rögnvaldsdóttir, Brynjólfur Nikulásson,
Gréta Rögnvaldsdóttir, Ingi Borgþór Rútsson,
Valdís Rögnvaldsdóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUNNAR ÞORSTEINSSON,
Máshólum 1,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 21. febrúar kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir.
Þeir, sem vilja minnast hans, láti líknarfélög
njóta þess.
Arndís Eva Bjarnadóttir,
Bjarni Gunnarsson, Rósa Maggý Grétarsdóttir,
Þórir Gunnarsson, Svandís B. Björgvinsdóttir,
Gunnar Gunnarsson, Sólveig Kristín Sigurðardóttir
og barnabörn.