Morgunblaðið - 16.07.2003, Page 35

fall vinkonu okkar. Hugurinn reikar
til liðinna ára því þegar ástvinur deyr
hrannast upp minningar og maður
reynir að fanga allt lífshlaupið á
augnabliki. Fyrstu kynni okkar af
Jónínu voru þegar Sigurður sonur
hennar og Ófeigs og Bárður sonur
okkar voru bekkjarfélagar á fyrstu
árum Foldaskóla. Það var ánægju-
legt og lærdómsríkt að fá að starfa
með þeim hjónum þar, og svo seinna
meir í foreldrafélagi Fjölnis þar sem
Þórður og Jóhannes Örn spiluðu fót-
bolta saman. Þegar Ófeigur gekk svo
til liðs við knattspyrnudeildina þá
sáum við enn betur hversu lánsöm
við vorum af hafa Jónínu, því dug-
legri og fórnfúsari konu fyrir félagið
er vart hægt að hugsa sér. Svo kem-
ur aftur nýr kafli í lífi okkar þegar
Elsa og Jón Ómar verða bekkjar-
félagar og æfa fótbolta saman, og
síðast en ekki síst allar þær ánægju-
stundir sem við fjölskyldurnar áttum
saman við veiðar og leiki í Hallá.
Karlpeningnum þóttu nú veiðar okk-
ar ekki tilkomumiklar þar sem hvor-
ug hafði ánægju af því að koma
maðkinum á krókinn og leið því
nokkuð langur tími áður en færið
komst í ána. Eitt sinn þegar sá stóri
beit á hjá okkur og við reyndum að
landa honum, sem ekki tókst því fær-
ið slitnaði, þá var óspart gert grín að
okkur og bent á að við hefðum fengið
gaddavír á færið. Við létum þetta
ekki á okkur fá en héldum veiði
áfram en það var bara okkar á milli
hversu marga fiska við fengum.
Það er sárt að þurfa að kveðja svo
góða konu í blóma lífsins, en að leið-
arlokum viljum við fá að þakka fyrir
að hafa átt svo góða vinkonu, minn-
ingin um hana mun lifa. Við biðjum
Guð að styrkja eiginmann hennar
hann Ófeig, börnin þeirra, barna-
börn, tengdadóttur, móður, systur,
bróður og aðra ástvini.
Jóhannes Bárðarson,
Agnethe og fjölskylda.
Það voru sláandi fréttir sem við
fengum hinn 4. júlí sl. Það tók okkur
tíma að átta okkur á því að þú værir
ekki lengur á meðal okkar, í lífinu
sem okkur þykir svo sjálfsagt. Hug-
urinn leitaði fljótt til fjölskyldu þinn-
ar sem orðið hefur fyrir þessum
mikla missi sem þau þurfa nú að tak-
ast á við. Þú varst kletturinn á heim-
ili þínu og með myndarlegri hús-
mæðrum sem við þekktum. Við
minnumst þess hve þú varst glaðvær
og létt í lund, en að sama skapi
ákveðin og sterk sem gerði þig að
þeim mikla persónuleika sem þú
varst.
Við sendum fjölskyldu þinni hlýjar
kveðjur á þessum erfiðu tímum en
biðjum þau að gleyma því ekki að sál
þín mun ávallt lifa með þeim, því að
sú fyrirmynd sem þú varst fjölskyldu
þinni, meðvitað sem ómeðvitað, býr í
huga þeirra og gjörðum.
Við kveðjum þig með söknuði, en
falleg minningin um þig mun ávallt
lifa með okkur.
Aðalheiður (Heiða) og Jóna.
Elsku Jónína. Það er erfitt að setj-
ast niður og rita þessar fáu línur til
minningar um þig. Okkar kynni urðu
í kringum 1988 í gegnum börnin okk-
ar, aðallega þá Dodda og Helga, sem
voru saman í fótbolta hjá Ung-
mennafélagi Fjölnis. Þessi tími sem
við áttum saman í því foreldrastarfi
og á línunni er okkur hjónunum
ógleymanlegur. Allar þær skemmti-
legu stundir sem við áttum saman
með þér, Ófeigi o.fl. eru svo ríkar í
minningunni. Þessi tími gleymist
aldrei, þú varst svo drífandi og dug-
leg. Við hjónin komum fáum árum
seinna inn í þann hóp sem stofnaði
Fjölni og var okkur tekið svo vel og
hélst vinskapur okkar þó drengirnir
væru hættir í boltanum, en við hitt-
umst allt of sjaldan síðustu ár þó svo
við töluðum oft saman í síma.
Mér er minnisstæðast þegar þú
veiktist fyrst. Þá hafðir þú setið hjá
mér í kaffi þann eftirmiðdag, fórst
heim og leið varla nema hálftími þá
varst þú komin upp á spítala. Það var
mikið áfall fyrir okkur öll, en þú náð-
ir þér nokkuð vel eftir það.
Þá kallaðir þú á okkur nokkrar
mömmur úr boltanum heim til þín
eina kvöldstund. Það var svo gaman
hjá okkur þetta kvöld. Við ætluðum
að endurtaka þetta aftur síðar, en
það varð nú ekkert úr því því miður.
Svo kom annað áfall þegar þú veikt-
ist aftur. Það var mikið áfall fyrir þig,
elsku Jónína, en þú náðir þér aftur að
miklu leyti.
Því varð þetta mikið áfall þegar
Ófeigur hringdi í mig föstudaginn 4.
júlí og sagði mér þær sorgarfréttir
að þú hefðir látist þá um hádegið. Ég
varð gjörsamlega lömuð og trúi
þessu ekki enn. Við munum sakna
þín, elsku Jónína. Megi góður guð
varðveita þig, Jónína mín, og gefa
Ófeigi, Sigga, Dodda, Elsu, tengda-
dóttur og barnabörnum styrk til að
komast yfir sorgina og söknuðinn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinakilnaðar viðkvæm stund.
Vinir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Helga, Guðmundur,
Helgi Þór og Gunnar Már.
Góður vinur er gulli betri. Það vit-
um við, saumaklúbburinn hennar
Jónínu, sem höfum hist reglulega í
tæp þrjátíu ár. Við vorum svo lán-
samar að ná vel saman og skapaðist
vinátta milli okkar sem óx og dafn-
aði.
Margt hefur á dagana drifið frá
því að við vorum unglingar og skipst
hafa á skin og skúrir í lífi okkar
flestra. Það hefur verið gott að geta
deilt skoðunum sínum og fá sjónar-
horn og lífsviðhorf annarra á því sem
hverri og einni lá á hjarta. Bara það
að geta talað um hlutina og átt trún-
að vina sinna hjálpaði hverri okkar
að takast á við sitt. Ekki þó svo að
skilja að allt hafi verið á alvarlegu
nótunum. Miklu oftar var slegið á
létta strengi og hlegið mikið. Dillandi
hláturinn hennar Jónínu ómar í huga
okkar en hún kunni manna best að
gleðjast á góðri stund.
Okkur er til efs að aðrir sauma-
klúbbar geti státað af annarri eins
fundasókn. Samviskusamlega hitt-
umst við hálfsmánaðarlega eftir staf-
rófsröð heima hjá hver annarri þar
sem hver og ein átti sitt fasta sæti.
Ýmislegt var tekið sér fyrir hendur í
saumaklúbbnum annað en handa-
vinna. Eitt skipti var þó handmennt
sinnt svo um munaði. Föndrað var
laugardag einn í desember í tæpan
hálfan sólarhring, liggur við án mat-
ar og drykkjar. Jólaföndrið var tekið
með trompi þetta árið. Auk sauma-
klúbba höfum við átt margar aðrar
skemmtilegar samverustundir. Við
höfum glaðst á góðum stundum með
fjölskyldum okkar. Einnig hefur
saumaklúbburinn lagt land undir fót
bæði innanlands og erlendis. Síðast
var farið til Minneapolis þar sem
meðal annars var farið á ógleyman-
lega tónleika Tinu Turner.
Jónínu var margt til lista lagt,
myndarleg í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur og ber heimili hennar þess
merki. Velferð fjölskyldunnar var
Jónínu hjartans mál. Hún sinnti
henni af alúð og voru þau Ófeigur
mjög samstíga í því sem og öllu öðru.
Þau lögðu mikið upp úr samheldni
fjölskyldunnar bæði í hinu daglega
lífi og við hátíðleg tækifæri. Eftir að
faðir Jónínu lést hefur hún verið
móður sinni stoð og stytta. Þegar
barnabörnin komu til sögunnar naut
hún þess að hafa þau hjá sér og sótti
eldri sonarsonurinn mikið í að vera
hjá ömmu sinni, báðum til mikillar
gleði.
Jónína hafði átt við veikindi að
stríða undanfarin ár. Hún hefur þó
alltaf gert lítið úr þeim og reynt að
halda sínu striki.
Ótímabært fráfall góðrar vinkonu
kallar fram hugsanir um lífið og til-
veruna. Við hugleiðum æðri tilgang
sem engin svör fást við. Okkur sem
eftir lifum eru minningarnar hugg-
un. Þær eru margar og góðar og
milda söknuðinn og sársaukann.
Elsku Ófeigur, Doddi, Elsa, Siggi,
Sandra og synir, móðir og systkini.
Hugur okkar er hjá ykkur. Megi
birta minninganna verða ljós í lífi
ykkar.
Ása, Guðrún, Hanna Karen,
Ingigerður og Pálína.
Mín ástkæra æskuvinkona Jónína
Margrét Þórðardóttir er látin aðeins
46 ára að aldri. Hún Jónína mín sem
ég var svo heppin að kynnast strax í
átta ára bekk í Breiðagerðisskóla.
Við urðum strax bestu vinkonur, al-
gjörar samlokur.
Þegar Ófeigur tilkynnti mér lát
Jónínu vildi ég alls ekki trúa því að
hún væri dáin. Hún þessi krafta-
verkakona sem hafði náð sér eftir tvö
stóráföll, en hún fékk heilablóðfall
tvívegis með sextán mánaða millibili.
Hún sem alltaf var til staðar, tilbú-
in að hjálpa öllum, alltaf tilbúin að
ræða hin innstu hjartans mál og láta
sér annt um alla. Fyrir mér er, var og
verður Jónína þessi klettur sem allt-
af var hægt að leita til.
Þegar ég loks trúði því að hún
væri látin, fór hugurinn af stað. Þó að
árin séu ekki mörg eru minningarnar
óteljandi og ómetanlegar. Ég fór á
ljóshraða í gegnum árin, rifjaði upp
það sem við brölluðum saman sem
smástelpur, skvísur og síðan sem
mæður.
Við vorum mjög bráðþroska báðar
tvær, fórum snemma að stelast á böll
í Glaumbæ og Sigtún, en þegar hún
kynntist Ófeigi varð ekki aftur snúið.
Gæinn á Plymouth-num sem keyrði
út vörur hjá Silla og Valda, en þar
vann Jónína í ávöxtunum, hann átti
hjarta hennar. Þau giftust 1973 og
frumburðurinn Sigurður, kom í
heiminn febrúar 1974.
Jónína var mikil húsmóðir strax í
upphafi þó að ung væri og alltaf var
heimilið hreint og glansandi. Þau
byggðu sér fallegt hús við Fannafold
í Grafarvogi og fluttu inn sumarið
1987. Úti sem inni var allt fyrsta
flokks og til fyrirmyndar. Jónínu og
Ófeigi auðnaðist að eiga 30 yndisleg
ár saman. Þegar litið er til baka má
sjá að það sem þau hafa afrekað er
meira en mörg hjón ná að upplifa á
langri ævi. Jónína náði aðeins 46 ára
aldri, en á þessum fáu árum lánaðist
henni að eignast yndislega fjöl-
skyldu, góðan eiginmann, þrjú börn
á lífi og tvo ömmustráka eins árs og
þriggja ára.
Þau Ófeigur nutu þess að ferðast
um heiminn, þau gengu um Kína-
múrinn, sigldu á Níl og skoðuðu
pýramídana, einnig fóru þau til Las
Vegas og flugu yfir Miklagljúfur.
Hún Jónína mín hafði einn stóran
galla, hún hugsaði alltaf um alla aðra
en aldrei um sjálfa sig. Í síðasta sam-
tali okkar hafði hún bara áhyggjur af
mér en minntist ekki einu orði á hve
fárveik hún sjálf var. Sagðist bara
alltaf vera svo löt, hún bara nennti
engu þegar hún kæmi heim úr
vinnunni. Löt, það var hennar lýsing
á ástandinu.
Það er eiginlega ómögulegt að
hugsa sér framtíðina án þess að geta
gripið símann og hringt eða skroppið
í heimsókn til Jónínu. Hún var líka
ólöt að kíkja til mín og hita sér sjálf
kaffið því mér tókst alltaf einhvern
veginn að gera kaffið ódrekkandi.
Hún Jónína æskuvinkona mín var
örlagavaldur í lífi mínu. Ef hennar
hefði ekki notið við væri lífshlaup
mitt öðruvísi. Ég gerði mér ekki
grein fyrir þessu fyrr en nú á þessari
kveðjustundu.
Öll þessi EF, ef hún hefði ekki
fengið mig með til læknis, á ball og
margt fleira, þá væri líf mitt öðruvísi,
tómlegra. Ég á henni svo óskaplega
mikið að þakka.
Elsku Ófeigur, Elsa, Doddi, Siggi
og fjölskylda, elsku Elsa amma,
Helga og Björgvin, missir ykkar er
mikill, megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Dáðrík gæðakona í dagsins stóru önnum,
dýrust var þín gleði í fórn og móðurást.
Þú varst ein af ættjarðar óskadætrum
sönnum,
er aldrei köllun sinni í lífi og starfi brást.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Minningin um mína ástkæru vin-
konu mun lifa.
Ágústa Rósmundsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 2003 35
Ástkær móðir mín og tengdamóðir,
INGIBJÖRG GUÐRÚN SIGURÐARDÓTTIR,
áður til heimilis á Aðalgötu 7,
Blönduósi,
sem lést laugardaginn 12. júlí, verður jarðsung-
in frá Blönduósskirkju laugardaginn 19. júlí
kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þorsteinn Húnfjörð og Kristine Jóhannsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÚLFHILDUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Dysjum,
Garðabæ,
sem andaðist á hjúkrunardeild Hrafnistu, Hafn-
arfirði, miðvikudaginn 9. júlí sl., verður jarð-
sungin frá Garðakirkju fimmtudaginn 17. júlí
kl. 13.30.
Gunnar M. Guðmannsson, Ásta Ástvaldsdóttir,
Ásdís R. Guðmannsdóttir, Þórarinn Jónsson,
Inga G. Guðmannsdóttir, Elís R. Helgason,
Magnús R. Guðmannsson, Þórunn Brynjólfsdóttir,
Sigurjón M. Guðmannsson, Lilja Baldursdóttir,
Guðrún Dóra Guðmannsdóttir, Magnús Björn Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir okkar,
tengdafaðir, bróðir og afi,
JENS INGVI ARASON,
Mávabraut 3d,
Keflavík,
sem lést þriðjudaginn 8. júlí verður jarðsunginn
frá Keflavíkurkirkju fimmtudaginn 17. júlí
kl. 14.00.
Hjördís Ólafsdóttir,
Halldóra Jensdóttir, Ari Sigurðsson,
Halldóra Ingibjörg Jensdóttir, Rúnar Jóhannes Garðarsson,
Bjarney Rut Jensdóttir, Jóhann Geir Hjartason,
Fanney Jensdóttir,
Jóhann Liljan Arason,
Ágúst Guðjón Arason,
Halldór Ari Arason
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNÍNA KRISTÍN ALEXANDERSDÓTTIR
frá Suðureyri við Súgandafjörð,
Dalbraut 27,
sem lést laugardaginn 5. júlí sl., verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
17. júlí kl. 15.00.
Berta G. Björgvinsdóttir, Tómas Högnason,
Sigurður St. Björnsson, Rakel Sigurðardóttir,
Guðrún Ása Björnsdóttir, Angantýr Vilhjálmsson,
Daníel G. Björnsson, Jórunn Guðmundsdóttir,
Alexander G. Björnsson, Gyða Gorgonia Björnsson,
Björn K. Björnsson,
Marteinn S. Björnsson, Kristín Helgadóttir,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
HALLDÓRU JÓNSDÓTTUR
(Lóló),
Austurbergi 2.
Hilmar Karlsson,
Dagbjört Hilmarsdóttir, Hjálmar Diego,
Jón Hilmarsson, Guðrún Helga Theodórsdóttir,
Guðrún Hilmarsdóttir,
Reynir Hilmarsson,
Berglind Hilmarsdóttir, Unnsteinn Ólafsson,
Svanur Hilmarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.