Morgunblaðið - 12.09.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2003 37
komið snemma á hvítasunnudag í
Hof að sækja þennan verðandi
vinnumann, sem þá hafði nýlega
misst föður sinn aðeins tíu ára gam-
all. Þeir gengu veginn út með
Hvammsfjallinu þar til komið var
yfir Reistarána að beygt var niður-
eftir. Þegar komið var á Ásinn blasti
Bakkagerði við, þetta látlausa býli í
Möðruvallasókn sem var heimili Jóns
uns hann flutti til Hafnarfjarðar ung-
ur maður. Á lognkyrrum Eyjafirð-
inum sáust svartir blettir austur í
álnum. Það var vaðandi síld svo
snemmsumars.
Þótt engin væru salarkynnin lét
Jón vel af veru sinni hjá fólkinu í
Bakkagerði. Þar var nóg að bíta og
brenna enda sótt í sjávarfang og
hann lærði fljótt áralagið. Svo bar-
dúsuðu þeir nafnarnir við frágang
aflans í fjörunni og báru hann langa
sjávargötuna heim.
Átthagatryggð var Jóni í blóð bor-
in. Hann ólst upp þar sem ung-
mennafélög og samvinnustefna voru
í hávegum höfð. Og rómantíska
skáldið í Fagraskógi, sveitungi Jóns,
mærði eyfirsku moldina með mynd-
rænum kvæðum um helga jörð.
Ekki varð Jóni Pálmasyni heldur
bumbult af pólitíkinni í Bakkagerði,
því þau voru bæði formálalaust fram-
sóknarfólk afi minn og amma, þótt
úfar risu þar eins og á fleiri bæjum
þegar Jónas á Hriflu fór afvega í
flokknum. Þeim galt hann svo fóst-
urlaun með velvild og tryggð alla
þeirra tíð.
Jón Pálmason var kunnur borgari
í Hafnarfirði, lét sig ýmis félagsmál
skipta og var meðal annars í bæj-
arstjórn fyrir Framsóknarflokkinn
um tíma og fékk til þess ágætt fylgi á
árum þegar framsóknarmenn voru
jafnvel fátíðari í Firðinum en nú er.
Hann var nútímamaður sem hélt
til haga því besta úr fortíð, ekki síst
minningu um gengið samferðafólk.
Ég þakka fyrir þann skerf sem ég
hlaut af félagsskap við Jón Pálmason
og sé hann fyrir mér glerfínan ásamt
Sigrúnu, fágaðri eiginkonu sem gekk
við hlið hans langan aldur.
Kári Valvesson.
Með Jóni Pálmasyni er genginn
einstakur mannkostamaður. Kynni
okkar Jóns hófust í flokksstarfi
Framsóknarflokksins í Hafnarfirði,
en þar var hann einn af máttarstólp-
unum allt frá því fyrir 1960 og vann
mikið og óeigingjarnt starf. Hann
var um árabil formaður og gjaldkeri
Framsóknarfélags Hafnarfjarðar.
Jón var íhugull, úrræðagóður og yf-
irvegaður maður. Í flokksstarfi var
hann stöðugt að hvetja flokksmenn
til dáða. Sjálf þáði ég frá honum leið-
sögn og hvatningu sem hefur reynst
mér gott veganesti í stjórnmálunum.
Árið 1962 leiddi Jón lista Fram-
sóknarflokksins í bæjarstjórnar-
kosningum í Hafnarfirði og náði
hann glæsilegri kosningu. Myndaði
Jón þá sögulegan meirihluta með
Sjálfstæðisflokknum, en Alþýðu-
flokkurinn hafði farið með stjórn um
árabil. Jóni líkaði ekki hvað sjálf-
stæðismenn gengu hart fram gegn
Alþýðuflokknum og átti það stóran
þátt í því að Framsóknarflokkurinn
ákvað að slíta meirihlutasamstarfinu
á miðju kjörtímabilinu. Jón hafði
gaman af að rifja upp þessa atburði
og framganga hans á þessum um-
brotatímum í sögu Hafnarfjarðar
lýsir honum vel, sem manni friðar og
samvinnu.
Til að efla flokksstarfið hafði Jón
forgöngu um að flokkurinn keypti
húsnæði undir starfsemi sína. Einnig
sá Jón lengi um allt er laut að fjár-
málum og auglýsingum í blaðinu
Hafnfirðingi, málgagni framsóknar-
manna í Hafnarfirði.
Þótt aldurinn færðist yfir dró Jón
hvergi af sér í flokksstarfinu. Við hlið
hans í því starfi öllu stóð Sigrún Að-
albjarnardóttir kona hans með mikl-
um sóma.
Ekki hef ég tölu á þeim kosningum
þar sem Jón lagði hönd á plóg. Í þeim
síðustu, nýliðið vor, lagði Jón sitt af
mörkum sem fyrr. Hafði hann sam-
band við fólk í síma, notaði sínar að-
ferðir og fór fram með gætni og virð-
ingu. Þannig uppskar Jón stuðning
við Framsóknarflokkinn.
Vil ég þakka Jóni og konu hans
Sigrúnu allan stuðning og hvatningu
í flokksstarfi Framsóknarflokksins í
gegnum árin. Jóns verður sárt sakn-
að í okkar röðum, en minningin um
hann mun lifa. Sigrúnu, Þorgerði og
barnabörnum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Siv Friðleifsdóttir.
Það er sárt að kveðja góðan og
traustan vin við leiðarlok eftir ára-
tuga samfylgd. Við Jón Pálmason
kynntumst fyrst haustið 1937 en þá
urðum við nemendur í yngri deild
Héraðsskólans á Laugum í Suður-
Þingeyjarsýslu. Þegar við kvödd-
umst við skólalok 1939 hygg ég að við
höfum reiknað með að þar með skildi
leiðir. En sú varð ekki raunin. Jón
lauk prófi frá Samvinnuskólanum
1943. Við hittumst þá að nýju og nú
hér syðra og vorum saman í herbergi
einn vetur. Ég flutti til Hafnarfjarð-
ar 1941 og fékk vinnu þar. Ég hafði
verið í stopulu námi í menntaskóla og
hugðist ljúka því 1943–44. Ég var þá í
vinnu hjá Dröfn hf. og vildi ekki
sleppa því starfi. Ég þurfti að fá
traustan og góðan mann til að leysa
mig af. Ég leitaði til Jóns og það varð
að ráði að hann flytti til Hafnarfjarð-
ar og tæki við starfi mínu yfir vet-
urinn. Ég vissi að hann var einn
þeirra manna sem hafa mikla sam-
skiptahæfileika, eru samviskusamir,
verklagnir og vinnusamir. Það fór
því svo að stjórnendur Drafnar vildu
fá að njóta starfskrafta hans og hann
varð fastur starfsmaður Drafnar all-
an sinn starfsferil. Voru stjórnendur
og eigendur honum þakklátir fyrir
farsælt og gott ævistarf sem lauk
með því að hann skráði 50 ára sögu
fyrirtækisins.
Við Jón og Hans Lindberg skipa-
smiður, sem einnig vann í Dröfn,
byggðum húsið á Hringbraut 65 og
bjuggum þar í góðu sambýli í nokkur
ár.
Jón og kona hans Sigrún Aðal-
bjarnardóttir voru mikil náttúrubörn
og ferðuðust þau mikið bæði innan-
lands og utan. Þau héldu ávallt sterk-
um tengslum við heimabyggðir Jóns
við Eyjafjörð.
Það var notalegt að vera í nærveru
Jóns. Hann var prúður, glaðvær,
hlýr og samræðugóður. Hann var
vinsæll í skóla og sama var í lífsstarf-
inu öllu. Orðspor hans var hreint og
gott. Það hrærir okkar bestu tilfinn-
ingar að missa hann. Lífsganga hans
bætti mannlífið.
Jón var félagslyndur og lagði góð-
um málum lið. Hann braut blað í
stjórn bæjarmála í Hafnarfirði þegar
hann fyrstur framsóknarmanna var
kosinn góðri kosningu í bæjarstjórn
Hafnarfjarðar 1962. Þá hófust nýir
tímar sem leiddu til farsældar og
framfara í bænum.
Við þökkum Jóni langa, trygga og
góða samfylgd á lífsleiðinni. Hann
hefur gefið gott fordæmi og markað
spor sem farsæld fylgir að feta. Við
biðjum honum blessunar á nýjum
vegum.
Sigrúnu og fjölskyldu flytjum við
innilegar samúðarkveðjur.
Páll V. Daníelsson.
Í dag kveðjum við gamlan vin og
nágranna sem reynst hefur okkur
fjölskyldunni einstaklega vel. Allt frá
því Jón og Hans Lindberg kynntust
fyrst fyrir 60 árum hefur verið ein-
stök vinátta á milli okkar fjölskyldn-
anna. Á meðal þess sem þeir tóku sér
fyrir hendur var að þeir unnu saman
hjá Skipasmíðastöðinni Dröfn, þar
sem kynni þeirra hófust, og upp frá
því fóru þeir að leigja saman. Þeir
byggðu saman á Hringbraut í Hafn-
arfirði og síðan hvor sitt húsið á
Ölduslóðinni. Alla tíð síðan hefur
haldist mikil og góð vinátta okkar á
milli. Eftir að þeir hættu að vinna
löbbuðu þeir nær daglega saman í
sundlaugina og ræddu þá landsins
gagn og nauðsynjar. Nú er komið að
því að þeir hittast aftur og hafa þeir
örugglega um nóg að ræða.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Sigrúnu, Þorgerði, Steingrím, Viðar
Hrafn og Sigrúnu og fjölskyldur í
þeirra sorg.
Ala og Valgerður Lindberg.
Mig langar í fáum orðum að þakka
fyrir þau kynni sem ég hef haft af
Jóni í gegnum tíðina. Það eru ekki
margir fyrir utan fjölskyldumeðlimi,
sem maður hefur þekkt alla tíð. Al-
veg frá því að ég man fyrst eftir mér í
Ölduslóðinni hjá ömmu og afa þá
vissi maður af Sigrúnu og Jóni í
næsta húsi. Það var alltaf jafn gaman
að hitta þau. Jón var svona frekar
formlegur en samt með alveg ein-
staklega hlýtt viðmót og sýndi alltaf
öllu áhuga sem var að gerast hjá mér
og spurði um alla í kringum mig og
það var ekki bara af kurteisi. Kynni
afa míns og Jóns hófust fyrir u.þ.b.
60 árum og hélst sú vinátta alveg þar
til afi lést árið 1999. Amma og afi og
Jón og Sigrún byggðu hús hlið við
hlið í Ölduslóðinni, ásamt þriðju
hjónunum með þriðja húsið, og var
sú samvinna sennilega alveg einstök.
Ég og fjölskylda mín fluttum svo í
hús ömmu og afa 1998 þegar við
keyptum af þeim húsið. Betri ná-
granna held ég að við hefðum ekki
getað eignast. Þau hafa frá því við
komum í húsið fylgst með öllu sem
við höfum tekið okkur fyrir hendur
og samglaðst yfir því sem við höfum
verið að gera. Það verður breyting að
hitta ekki Jón fyrir utan og spjalla
við hann um líðandi stund.
Elsku Sigrún og fjölskylda, fyrir
hönd fjölskyldu minnar votta ég ykk-
ur innilegustu samúð. Minning um
góðan mann mun ávallt lifa.
Hörður Pétursson.
✝ Kristján HelgiBenediktsson
fæddist á Jarlsstöð-
um í Höfðahverfi 23.
október 1923. Hann
lést á heimili Stein-
laugar dóttur sinnar
4. október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Steinlaug Guð-
mundsdóttir, f. 29.
júlí 1878, d. 17. ágúst
1960, og Jóhann
Benedikt Sigur-
björnsson, f. 3. apríl
1976, d. 13. janúar
1962. Kristján Helgi
var yngstur sex bræðra en þeir
voru auk hans: Sigurbjörn, f. 16.
apríl 1899, d. 6. apríl 1987, Sig-
urður, f. 2. nóvember 1902, d. 4.
október 1987, Ingólfur, f. 25. sept-
ember 1908, d. 6. maí 1990, Bjarni,
f. 12. janúar 1914, d. 1. september
1999, og Jóhann, f. 5. júlí 1920, d.
4. október 2002.
Kristján kvæntist 1. janúar 1950
Steinunni Helgu Björnsdóttur, f.
23. september 1930, d. 28. desem-
ber 2000. Börn þeirra eru: 1)
Ragnheiður, f. 28. október 1954,
lést í apríl 1955. 2) Oddný Ragn-
heiður, f. 9. febrúar 1956, í sam-
búð með Pétri Guðjónssyni, f. 19.
október 1956, búsett á Akranesi,
sonur hennar er Helgi Gunnlaugs-
son, f. 25. september 1978, í sam-
búð með Þórunni Ágústu Garðars-
dóttur, f. 19. maí 1983, búsett á
Akureyri. 3) Einar
Birgir, f. 13. júní
1959, kvæntur Ásdísi
Sigurvinsdóttur, f.
12. mars 1960, búsett
á Akureyri, börn
þeirra eru: Kári, f.
21. júlí 1989, og
Gígja, f. 31. október
1992. 4) Steinlaug, f.
25. mars 1962, gift
Steingrími Helga
Steingrímssyni, f. 13.
september 1960, bú-
sett á Akureyri, börn
þeirra eru: Gunn-
hildur, f. 14. júní
1980, Ísak, f. 27. desember 1985,
og Steinunn, f. 29. september
1991. 5) Eygló, f. 27. júní 1965, gift
Hafsteini Sigfússyni, f. 15. apríl
1959, búsett á Grenivík, börn
þeirra eru: Kristján Helgi, f. 30.
ágúst 1983, Hákon, f. 22. mars
1991, Hlynur, f. 28. júní 1995, og
Guðrún Erla, f. 4. febrúar 1999.
Kristján og Steinunn bjuggu á
Akureyri fyrir utan árin 1955–
1960 sem þau stunduðu búskap í
Litlagerði í Dalsmynni.
Kristján útskrifaðist sem bú-
fræðingur frá Hvanneyri vorið
1944 og lærði síðan málaraiðn á
Akureyri og varð málarameistari
árið 1962 og starfaði sem slíkur
alla sína starfsævi.
Útför Kristjáns Helga fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Kvaddur verður í dag frá Akur-
eyrarkirkju Kristján Helgi Bene-
diktsson málarameistari og skáld,
samferðamaður til margra ára. Eft-
ir Kristján liggja þúsundir af lausa-
vísum og kviðlingum og virtist hann
hafa full tök á flestum þeim brag-
arháttum sem íslensk tunga bauð
uppá þótt limran hafi verið einna
handhægust þann tíma sem við
deildum saman á seinni árum.
Mín fyrstu kynni af kveðskap
Kristjáns voru vísnagátur sem gefn-
ar voru út í bæklingaformi og bar
fyrir augu mín fyrir tæpum 30 ár-
um, efni sem enn í dag er notað fólki
til ánægju. Sá er þetta ritar bar þá
gæfu að njóta tilsagnar Kristjáns og
Gísla Jónssonar í bragfræði og voru
í þeim málum engin grið gefin og
engar undantekningar frá reglunum
leyfðar, þannig að námið sóttist
seint og sennilega hefur vantað
þessa næmu tilfinningu þeirra
tveggja, þannig að sennilega er það
rétt að ekki geta allir lært til skálds.
Af mörgu er að taka þegar litið er
yfir farinn veg í rímnagerð Krist-
jáns svo sem bálkinn um þá kappa
tvo og frændur Elías og Tobías og
ævintýri þeirra sem og braginn um
manninn sem vaknaði uppá sjúkra-
húsi og hélt því fram að hann væri
forsetinn; svona mætti lengi telja.
Ennfremur man ég það vel
hversu óræður og fjarrænn svipur-
inn á konu einni mér tengdri varð
þegar lítill kvenmaður á fimmta
árinu sagði henni frá því að hún
hefði hitt frænda sinn í sundlauginni
og hann hefði kennt sér vísu og hún
byrjaði á orðunum: Aðalbjörn með
engan rass... Þar var Kristjáni rétt
lýst, um að gera að byrja að ala ung-
viðið upp við skáldskap og ljóð.
Að lokum, kæri frændi og félagi,
morgunstundirnar verða fátæklegri
í framtíðinni án þín en ég dreg ekki í
efa að þín bíði áframhaldandi átök
við rím og stökur í góðum fé-
lagsskap í nýrri vist.
Guðmundur Hrafn Brynjarsson.
Elsku afi minn, ég vona að þér sé
batnað og ég veit að þér líður vel hjá
ömmu á himnum. Ég á eftir að
sakna þess að sjá þig ekki í holunni
þinni í sófanum uppi á lofti, við mat-
arborðið og í graut í Norðurbyggð-
inni.
Ég veit að þú munt sakna okkar
allra jafnt og við söknum þín og ætíð
munum við hugsa hlýtt til þín. Ég
bið að heilsa ömmu.
Kveðja.
Steinunn.
Við söknum afa okkar mjög mikið
og þó að við séum ekki skáld eins og
hann var finnst okkur rétt að kveðja
hann með vísu:
Afi var ávallt hress og kátur,
aldrei neinn í skeifu sá.
Hann gaf mér bæði graut og slátur,
gott var hann sem afa að fá.
(K.E.)
Vertu sæll, afi minn, við biðjum að
heilsa henni ömmu.
Kári og Gígja Einarsbörn.
KRISTJÁN HELGI
BENEDIKTSSON Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi ogbróðir,
LÚÐVÍK J. KR. MAGNÚSSON
frá Bæ í Reykhólasveit,
lést á Landspítalanum í Fossvogi þriðjudaginn
2. september sl.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Þökkum auðsýnda samúð.
Jóhanna I. Lúðvíksdóttir,
Kristín L. Lúðvíksdóttir, Kolbeinn Sigurjónsson,
Atli Freyr Kolbeinsson,
Guðrún Ása Kolbeinsdóttir,
Fannar Logi Kolbeinsson
og systkini hins látna.
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞORBJÖRG VALDIMARSDÓTTIR,
Selfossi,
lést á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum, Selfossi,
miðvikudaginn 10. september.
Gunnar Guðmundsson, Áslaug Helgadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
VALLAÐUR PÁLSSON,
Dvergabakka 30,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landakotsspítala fimmtu-
daginn 11. september.
Ólöf Brandsdóttir,
Guðbjörg Vallaðsdóttir, Jón Norðmann Engilbertsson,
Sigrún Vallaðsdóttir,
Kristinn, Bjarnrún, Ólöf og Kristín Rut.