Morgunblaðið - 12.09.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurbjörn Sig-tryggsson fædd-
ist á Svarfhóli í Lax-
árdal í Dalasýslu 17.
nóvember 1918. Hann
lést laugardaginn 30.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Sigtryggur
Jónsson hreppstjóri,
f. 3. september 1887,
d. 14. nóvember 1971,
og Guðrún Sigur-
björnsdóttir ljósmóð-
ir, f. 11. janúar 1893,
d. 12. mars 1980.
Systkini Sigur-
björns eru: 1) Jón, f. 2. september
1917; og 2) Margrét, f. 10. septem-
ber 1925.
Hinn 17. nóvember 1943 kvænt-
ist Sigurbjörn eftirlifandi eigin-
konu sinni, Ragnheiði Viggósdótt-
ur, f. 4. nóvember 1920 á
Broddanesi í Strandasýslu. For-
eldrar Ragnheiðar voru Sigríður
Húnbjörg Jónsdóttir, f. 26. septem-
ber 1903, d. 19. júlí 1975, og Viggó
Halldórsson, f. 8. apríl 1898, d. 20.
júlí 1921.
Börn Sigurbjörns og Ragnheið-
ar eru: 1) Birna lögfræðingur, f.
28. maí 1956, gift Jóni Gunnlaugi
Jónassyni lækni, f. 19. janúar 1956.
Börn þeirra eru: a) Marta, f. 9. nóv-
ember 1978, b) Hjalti, f. 25. ágúst
1982, c) Ragnheiður,
f. 27. janúar 1989 og
d) Davíð, f. 24. októ-
ber 1991; 2) Hilmar
viðskiptafræðingur,
f. 20. júlí 1963.
Sigurbjörn ólst
upp á Hrappsstöðum.
Að loknu prófi frá
Héraðsskólanum í
Reykholti 1937 tók
Sigurbjörn kennara-
próf 1940 og sótti síð-
ar námskeið fyrir
bankamenn í Eng-
landi og fór í náms-
för til Bretlands,
Norðurlanda og Þýskalands. Sig-
urbjörn var starfsmaður Lands-
banka Íslands frá 1940. Hann var
gjaldkeri útibúsins á Ísafirði árin
1943 til 1945; gjaldkeri í Reykjavík
1945 til 1950; aðalfulltrúi í gjald-
eyrisdeild 1951 til 1960; útibús-
stjóri Austurbæjarútibús 1960 til
1964; og aðstoðarbankastjóri aðal-
bankans frá 1964 þar til hann fór á
eftirlaun 1988.
Hann var félagsmaður í Oddfel-
low-reglunni og á tímabili var
hann yfirmeistari í sinni stúku.
Auk þess tók hann virkan þátt í fé-
lagsmálum bankamanna.
Jarðarför Sigurbjörns verður
gerð frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Tengdafaðir minn, Sigurbjörn Sig-
tryggsson, fyrrverandi aðstoðar-
bankastjóri Landsbankans, er látinn.
Mætur maður er genginn og langar
mig til að minnast hans í fáeinum
orðum. Sigurbirni kynntist ég fyrst
þegar við eiginkona mín, Birna, fór-
um að draga okkur saman árið 1976.
Mér varð strax ljóst hvílíkur heiðurs-
maður Sigurbjörn var. Hann hafði
þétt og vingjarnlegt handtak og tók
mér afskaplega vel.
Árið 1977 dvaldist fjölskyldan um
hálfs árs skeið í London og vorum við
Birna hjá þeim í nokkrar vikur um
sumarið og ferðuðumst meðal annars
með þeim til Parísar. Á þeim tíma
kynntist ég þeim hjónum Ragnheiði
og Sigurbirni náið og varð mér ljóst
að betri tengdaforeldra var ekki
hægt að hugsa sér. Tókst þá með
okkur vinskapur, tryggð og traust
sem aldrei hefur borið skugga á síð-
an. Ég fékk þá skoðun á Sigurbirni
strax við þessi upphafskynni að þar
færi heiðarlegur, traustur, hlýr og
næmur maður, sem einnig var víðles-
inn og fróður. Þessi skoðun mín á
honum hélst æ síðan.
Sigurbjörn var ætíð fljótur að átta
sig og ráðagóður, en þessa eiginleika
hefur hann getað tamið sér í og með
vegna þess hversu vel hann ætíð var
að sér um margvísleg mál. Hann
hafði víðtækan áhuga á þjóðmálum,
t.d. málefnum atvinnuvega, fé-
lagsmálum og pólitík, þótt ekki hafi
hann getað talist verulega pólitískur.
Heimili þeirra Ragnheiðar og Sig-
urbjörns var vinalegt og þangað var
ævinlega gott að koma. Þau studdu
okkur Birnu vel á fyrstu búskaparár-
um okkar. Við bjuggum í nokkur ár í
kjallaraíbúð í húsi þeirra á Reynimel
28, á námsárum okkar í Háskóla Ís-
lands. Þar bjuggum við með elstu
dóttur okkar, Mörtu, sem fæddist
1978, og vorum við á þessum árum
nánast daglegir gestir í kvöldverði
hjá Sigurbirni og Ragnheiði. Það var
alltaf uppbyggilegt að ræða við Sig-
urbjörn og var ég ætíð margs fróðari
eftir samtöl við hann.
Í starfi var Sigurbjörn farsæll.
Hans starfsvettvangur var Lands-
banki Íslands. Er ég kynntist honum
var hann orðinn aðstoðarbankastjóri
Landsbankans. Það var ekki hans
máti að hælast um af eigin verkum,
en marga hef ég hitt sem talað hafa
vel um Sigurbjörn sem bankastjóra
og ætíð hafi verið gott að leita til
hans. Hann hafi sýnt málum skilning
og ávallt reynt að leysa farsællega
mál þeirra er til hans leituðu. Á þeim
tíma er hann var í aðstoðarbanka-
stjórastöðu var bankaumhverfi ann-
að en nú er. Ekki var eins auðvelt að
fá lán og aðalbankastjórar voru póli-
tískt ráðnir, en aðstoðarbankastjórar
ekki. Einn mann heyrði ég segja að
nokkru í gríni en að nokkru í alvöru
að „kommarnir“ hefðu getað leitað til
Sigurbjörns, þar sem þeir litu á hann
sem ópólitískan. Þótt ekki ásaki ég
aðra bankastjóra um að mismuna
viðskiptavinum eftir pólitík, þá get
ég fullvissað þá sem þetta lesa um að
Sigurbjörn Sigtryggsson fór ekki í
manngreinarálit og til hans leituðu
menn úr öllum flokkum og þjóð-
félagsstigum. Hann setti sig ævin-
lega vel inn í vanda fólks áður en
hann tók afstöðu og ráðlagði heilt.
Sigurbjörn var virkur í félagsmál-
um innan bankans og starfaði vel
með starfsmannafélagi Landsbank-
ans. Hann var í forsvari af hálfu
bankans í orlofshúsamálum og á Sig-
urbjörn miklar þakkir skildar fyrir
hversu vel staðið var að þeim málum
innan bankans. Landsbankinn var
einna fyrstur til að reisa orlofshús
fyrir starfsmenn og var það hin mikla
orlofshúsabyggð í Selvík við Álfta-
vatn í Grímsnesinu. Fleiri orlofshús
víðar um land bættust svo við síðar.
Bankinn reisti húsin og hélt þeim við
en reksturinn var í höndum starfs-
mannafélags bankans. Samstarfs-
menn mátu hann mikils, meðal ann-
ars fyrir aðkomu hans að
orlofshúsabyggingum, en einnig fyr-
ir hlýlegt viðmót í allra garð, sem var
honum eðlislægt.
Þegar Sigurbjörn lét af störfum er
hann varð sjötugur lét bankinn mála
af honum mynd sem nú hangir uppi í
myndarlegu ráðstefnuhúsi á sumar-
húsalóð bankans í Selvík, en Sigur-
björn átti einnig þátt í að láta reisa
það hús.
Sigurbjörn hafði mikla ánægju af
að ferðast. Hann ferðaðist mikið í
starfi sínu innanlands þar sem hann
hafði eftirlit með útibúum bankans
úti á landi. Í þessum ferðum kynntist
hann fjölmörgum mönnum sem urðu
góðir vinir hans en einnig kynntist
hann landinu mjög náið og var vel
inni í staðháttum og atvinnuháttum
byggða landsins, sem og landafræði
Íslands. Landafræðiþekking hans
kom einnig til vegna mikils útivist-
aráhuga Sigurbjörns, en hann var á
sínum tíma einn tiltölulega fárra sem
höfðu verulega ánægju af að ganga
úti í náttúrunni og upp á fjöll, á þeim
tíma sem margir landsmenn litu að-
eins á fjöll og ása sem farartálma.
Þetta hefur eins og allir vita verulega
breyst á síðustu áratugum. Ég fór
stöku sinnum með honum í slíkar
göngur en nú finnst mér það hafa
verið alltof sjaldan. Langflestar
göngurnar gekk hann með sínum
góða og trausta félaga Alfreð Karls-
syni, sem var starfsmaður Lands-
bankans. Hann hafði einnig veru-
legan áhuga á að ferðast erlendis,
einkum að kanna framandi slóðir
sem ekki var algengt að menn sæktu
til.
Sigurbjörn lét af störfum árið 1988
eftir nærri hálfrar aldar starf í
Landsbankanum. Hann hafði látið í
ljós tilhlökkun áður en hann hætti í
bankanum um að geta ferðast meira
þegar hann hefði rýmri tíma. Þótt
vissulega næði hann að þjóna þessu
áhugamáli sínu nokkuð er á eftir-
launaaldur kom varð þó ekki af því
sem skyldi.
Áhugamál Sigurbjörns voru marg-
vísleg. Auk útivistar- og gönguáhuga
og áhuga á ferðalögum stundaði
hann badminton í fjölmörg ár og sótti
mikið sundlaugar. Hann var lengi
mjög virkur í Oddfellow-reglunni í
Reykjavík. Sigurbjörn var myndar-
legur maður á velli og þau Ragnheið-
ur og Sigurbjörn glæsileg hjón. Til
dauðadags fylgdist hann vel með
þjóðmálum og var vel inni í flestum
málum. Því var ætíð gaman og gagn-
legt að ræða við hann. Hann hélt and-
legri heilsu og óskertu minni, en síð-
ustu árin varð smátt og smátt
erfiðara fyrir Sigurbjörn að ganga og
komast um, en þrátt fyrir það vildi
hann fram til dauðadags vera sjálf-
bjarga og sóttist ekki eftir aðstoð
heldur vildi eftir fremsta megni kom-
ast um með eigin mætti.
Sigurbjörn var fæddur á Svarfhóli
í Laxárdal og uppalinn á Hrapps-
stöðum í Dalasýslu. Hálfum mánuði
fyrir andlát Sigurbjörns fórum við
fjölskylda mín ásamt Ragnheiði og
Sigurbirni og Margréti, systur Sig-
urbjörns, í ferðalag í Dalina. Þar
þekkti Sigurbjörn hvern krók og
kima og naut ferðarinnar vel. Hann
fræddi mig um ýmislegt í þeirri ferð
og hlakkaði til að fara í fleiri slíkar.
Ekki hefði maður þá trúað að hann
yrði allur aðeins tveimur vikum síð-
ar.
Ég þakka fyrir og tel forréttindi að
hafa kynnst og verið samferða Sig-
urbirni Sigtryggssyni. Hann var
heiðursmaður.
Jón Gunnlaugur Jónasson.
Ég kynntist Sigurbirni fyrst árið
1964 þegar ég var ráðinn til Lands-
banka Íslands og byrjaði að vinna í
útibúi bankans á Laugavegi 77. Sig-
urbjörn og foreldrar mínir voru vina-
fólk; kona Sigurbjarnar, Ragna, og
móðir mín voru skólasystur og vin-
konur. Fljótlega fann einhver sam-
starfsmaður það út að ég væri frændi
SIGURBJÖRN
SIGTRYGGSSON
✝ Sigurgeir Þor-steinsson fæddist
á Akureyri 30. maí
1951. Hann lést á
heimili sínu 5. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Sigur-
geirs eru hjónin
Oddrún Sigurgeirs-
dóttir húsmóðir, f.
23. apríl 1929, og
Þorsteinn Auðuns-
son, fyrrverandi
skipstjóri, f. 22.
febrúar 1920. Systk-
ini Sigurgeirs eru 1)
Vilhelmína Sigríður,
f. 13. febrúar 1950, maki Ólafur
Þorsteinsson, f. 9. apríl 1945, d.
6. júlí 1991; 2) Halldór Pétur, f.
12. október 1956, maki Sigrún
Eðvaldsdóttir, f. 13. janúar 1967;
3) Þorsteinn, f. 26. mars 1960,
maki Ingibjörg Ragnarsdóttir, f.
23. september 1963; 4) Aðalheið-
ur, f. 19. maí 1974, maki Hreinn
Jónsson, f. 11. febrúar 1973.
Hinn 29. júní 1991 kvæntist
Sigurgeir eftirlifandi eiginkonu
sinni, Ellen Þórarinsdóttur
hjúkrunarfræðingi, f. 3. maí
1953, og eiga þau eina dóttur,
Signýju, f. 11. febrúar 1994. Ell-
en er dóttir
hjónanna Helgu
Signýjar Helgadótt-
ur, fyrrverandi
skrifstofumanns, f.
14. október 1932, og
Þórarins Sigfússon-
ar Öfjörð, fyrrver-
andi verkstjóra, f. 3.
janúar 1926.
Sigurgeir ólst
upp í Reykjavík frá
fjögurra ára aldri
og lauk stúdents-
prófi frá Mennta-
skólanum við
Hamrahlíð árið
1972. Að stúdentsprófi loknu hóf
hann störf hjá IBM, síðar Ný-
herja, þar sem hann starfaði til
ársins 1995 við margvísleg störf,
sem verkstjóri, umsjónarmaður
og síðast í bókhaldi. Frá árinu
1995 og þar til hann lést var
hann skrifstofustjóri á Tilrauna-
stöð Háskóla Íslands í meina-
fræði á Keldum. Árið 1999 lauk
Sigurgeir rekstrar- og viðskipta-
námi hjá Endurmenntunar-
stofnun Háskóla Íslands.
Útför Sigurgeirs verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Það var fallegur sumarmorgunn
föstudaginn 5. september þegar
Sigurgeir bróðir minn lést á Rauða-
læknum, þangað sem þau Ellen og
dóttir þeirra höfðu nýlega flutt.
Hann kvaddi þennan heim af sama
virðuleika og einkenndi allt annað
sem ég sá hann taka sér fyrir hendur
í lífinu. Þar með lauk erfiðri en
stuttri sjúkdómsbaráttu sem hófst
snemma síðastliðið vor. Þetta var
ekki í fyrsta skipti sem Sigurgeir
barðist við krabbamein því að aðeins
28 ára gamall gekk hann í gegnum
erfiða meðferð sem kom honum til
heilsu á ný þrátt fyrir dökkt útlit í
upphafi. Það ætlaði hann sér líka í
þetta skiptið en þegar það varð ljóst í
hvað stefndi tók hann því með ein-
stöku æðruleysi.
Sigurgeir var á margan hátt ein-
stakur maður og allir sem honum
kynntust eiga minningar um góðan
dreng. Aldrei man ég t.d. eftir því að
það hafi kastast í kekki með okkur. Á
uppvaxtarárunum í Mávahlíðinni
deildum við herbergi og þar sem ég
var fimm árum yngri hefði það átt að
gefa tilefni til árekstra sem aldrei
urðu. Þvert á móti átti ég alltaf hauk
í horni á þessum árum og alla tíð síð-
ar. Það eru ófáir atburðir sem rifjast
upp þegar hugsað er til baka sem
lýsa hjartalagi Sigurgeirs. Honum
var í blóð borið að lagfæra hluti sem
hann taldi að þyrftu lagfæringar við.
Þetta átti að sjálfsögðu við um allt
sem laga þurfti á heimilinu en ekki
síður ef honum þótti halla á systkini
sín. Þegar ég var tólf ára áttu, eins
og gengur og gerist, margir strákar í
götunni hjól og sumir áttu DBS-hjól
sem þótti flottast þá. Sigurgeir vissi
hvað mig langaði mikið í hjól og gerði
sér lítið fyrir og rölti með mig niður á
Laugaveg og keypti spánnýtt DBS-
hjól og gaf mér. Svona var Sigurgeir,
hann mátti ekkert aumt sjá.
Snemma fór Sigurgeir að vinna
fyrir sér. Hann stundaði sjómennsku
á sumrin öll sín námsár og hóf þau
störf tólf ára gamall með föður okkar
á Skagfirðingi SK 1 frá Sauðárkróki.
Frá þeim tíma var Sigurgeir fjár-
hagslega sjálfstæður, aðeins barn að
aldri. Hann gat sér gott orð til sjós
og naut sín á margan hátt við þau
störf þótt hugurinn stefndi annað.
Samhliða námi vann hann ýmis störf
eins og bauðst á þessum árum, m.a.
hjá togaraafgreiðslunni.
Mér eru eftirminnileg árin hans
Sigurgeirs í MH þar sem hann ásamt
Einari Ingimarssyni vini sínum, sem
hann kynntist til sjós, sá um alla fjöl-
ritun á námsefni fyrir skólann og síð-
ar fyrir fleiri menntastofnanir lands-
ins. Það var oft glatt á hjalla og mikið
gert að gamni sínu á þessum árum,
eins og þegar ég ásamt vinum mín-
um fékk vasapening fyrir að raða
saman hinum ýmsu námsbókum sem
þeir félagar framleiddu. Að stúd-
entsprófi loknu, árið 1972, hóf Sig-
urgeir störf hjá IBM sem var að
hefja störf á Íslandi. Þar voru starfs-
menn menntaðir til þeirra starfa sem
þeir gegndu og sótti Sigurgeir ófá
námskeið hér á landi og erlendis.
Hjá IBM og síðar Nýherja starf-
aði Sigurgeir til ársins 1995 en þá hóf
hann störf sem skrifstofustjóri hjá
Tilraunastöð Háskóla Íslands í
meinafræðum á Keldum en þar
starfaði hann þar til hann lést.
Árið 1991 gekk Sigurgeir að eiga
eftirlifandi eiginkonu sína, Ellen
Þórarinsdóttur. Það hefur eflaust
mörgum frænkunum þótt hann alltof
seinn í þessu en þetta gerði hann af
sömu kostgæfni og allt annað. Þeim
fæddist svo dóttirin Signý árið 1994
og var að sjá að loksins væri Sig-
urgeir kominn á þann stað í lífinu
sem hann óskaði sér. Hann naut sín
vel sem fjölskyldumaður þann tíma
sem hann hafði og skilur eftir sig
ljúfar minningar sem aldrei gleym-
ast hjá öllum sem kynntust honum.
Elsku Ellen og Signý, megi guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Halldór Pétur Þorsteinsson.
Mig langar til að minnast í nokkr-
um orðum Sigurgeirs, elsku stóra
bróður míns, sem hefur nú kvatt
þennan heim eftir erfiða sumarmán-
uði.
Þegar ég kom í heiminn var Sigur-
geir orðinn fullorðinn maður en samt
var ég svo lánsöm að nær alla mína
æsku bjó hann líka á heimili foreldra
okkar í Mávahlíðinni. Þar eignaðist
ég eiginlega þriðja foreldrið sem
sýndi mér endalausa umhyggju og
elsku sem aldrei breyttist.
Á þessum árum í Mávahlíðinni
áttum við margar góðar stundir sam-
an, sumar hversdagslegar og aðrar
óvenjulegri. Með Sigurgeiri fékk ég
nefnilega að skoða dálítið af heim-
inum því hann bauð litlu systur sinni
með sér í ótal skemmtileg ferðalög.
Þótt ég væri honum þakklát fyrir
það á sínum tíma held ég að mér hafi
ekki fundist neitt eðlilegra en að
hann byði mér með sér í allar þessar
ferðir því aldrei fann ég annað á hon-
um en að það væri alveg sjálfsagt.
Seinna skildi ég svo hvað örlæti hans
í minn garð var mikið og óvenjulegt
og hvað hann var einstakur.
Ekkert breyttist eftir að ég full-
orðnaðist því alltaf gat ég leitað til
Sigurgeirs með hvað sem var. Hlýja
glettnin sem skein úr augum hans
alla tíð gerði það að verkum að það
var alltaf gott að vera í návist hans.
Hann hafði eins marga kosti og prýtt
geta einn mann; hann var einstakt
ljúfmenni, örlátur og einstaklega
hjálpsamur. Hann var alltaf fyrstur
til að bjóða fram aðstoð sína þegar
eitthvað stóð til, hvort sem það voru
veisluhöld eða framkvæmdir, án
þess að um það þyrfti að biðja. Hann
hafði bæði gaman af alls kyns stússi
og naut þess að geta hjálpað til.
Sigurgeir var svo gæfusamur að
kynnast Ellen, eftirlifandi eiginkonu
sinni, fyrir nærri fjórtán árum, þá
kominn nálægt fertugu. Með henni
blómstraði hann sem aldrei fyrr og
þeim sjálfum og öllum ættingjum og
vinum til mikillar gleði eignuðust
þau gullmolann sinn, Signýju,
nokkrum árum síðar. Þar fékk Sig-
urgeir að nýta föðurhæfileika sína til
fulls. Hann naut þess svo sannarlega
og var afar stoltur af dóttur sinni.
Enda þótt tíminn sem þau áttu sam-
an öll þrjú hafi verið alltof stuttur
var hann vel nýttur og margt
skemmtilegt gert. Það er óhætt að
segja að bestu stundir Sigurgeirs
hafi verið þær sem hann átti með
þeim mæðgum.
Þegar að kveðjustundinni kom
vildi Sigurgeir helst af öllu vera
heima hjá sér og hjúkraði Ellen hon-
um og gætti hans af einstakri alúð
fram á síðustu stund. Það verður
seint fullþakkað.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig til að þakka Sigurgeiri
bróður mínum fyrir allt. Elsku Ellen
og Signý, megi minning hans vera
ljós í lífi ykkar.
Aðalheiður Þorsteinsdóttir.
SIGURGEIR
ÞORSTEINSSON