Morgunblaðið - 12.09.2003, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sverrir Her-mannsson fædd-
ist á Ísafirði 22. ágúst
1931. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 3.
september síðastlið-
inn.
Sverrir var einka-
barn hjónanna Guð-
rúnar Þorvarðar-
dóttur, f. 16. júlí
1904, d. 17. október
1986, og Hermanns
Erlendssonar, f. 13.
október 1901, d. 1.
ágúst 1983.
Hinn 17. apríl 1954 giftist
Sverrir eftirlifandi eiginkonu
sinni, Guðrúnu Sigríði Jóhannes-
dóttur, f. 4. desember 1932 í
Reykjavík. Foreldrar hennar voru
Þorbjörg Friðjónsdóttir, f. 14. jan-
úar 1902, d. 21. desember 1962, og
Jóhannes Ásgeirsson, f. 20. febr-
úar 1891, d. 1. desember 1967.
Sverrir og Guðrún eiga fimm
börn, ellefu barnabörn og tvö
barnabarnabörn. Börn þeirra eru:
1) Sigrún, f. 22. september 1954,
gift Arnari Sigurbjörnssyni, f. 16.
janúar 1949, þau eiga þrjú börn;
Evu Ösp, Davíð Örn og Gunnar
Hrafn. Sambýlismaður Evu er
Benjamín Þór Þorgrímsson og
eiga þau soninn Arnar Elí. Fyrir á
Arnar synina Hrannar Björn og
Ólaf Stefán. 2) Margrét, f. 9. des-
ember 1956, gift Viðari Guð-
mundssyni, f. 20. maí 1954, þau
eiga þrjú börn; Sverri Þór, Arn-
eyju Hrund og Katrínu. Sambýlis-
kona Sverris Þórs er Sigurrós
Pálsdóttir og eiga
þau dótturina Heklu.
3) Hermann Sverris-
son, f. 3. maí 1961,
giftur Margréti Er-
lingsdóttur, f. 10.
febrúar 1964, þau
eiga þrjú börn;
Bergdísi Örnu,
Sverri og Arnþór
Grétar. 4) Erna, f.
23. ágúst 1967, gift
Viktori Jens Vigfús-
syni, f. 20. júlí 1967.
Sonur hans er Stefán
Andri. 5) Gunnar, f.
19. apríl 1970, giftur
Höllu Báru Gestsdóttur, f. 3. febr-
úar 1973, þau eiga eitt barn, Leu.
Fyrir á Gunnar soninn Guðmund
Örn.
Sverrir flutti til Reykjavíkur
ásamt foreldrum sínum á 10. ald-
ursári. Hann stundaði sjómennsku
með föður sínum og afa ungur að
árum, var sendill hjá Sambandinu
á unglingsárum og um tvítugsald-
urinn hóf hann störf hjá Skipaút-
gerð ríkisins, fyrst sem messa-
gutti og síðar sem bátsmaður.
Sverrir var bátsmaður á strand-
ferðaskipunum Heklu og Esju til
ársins 1966 þegar hann hóf störf í
landi, fyrst sem verkstjóri og síð-
ar flutningastjóri. Gegndi hann
því starfi til ársins 1992 þegar
Skipaútgerðin var lögð niður.
Hann vann hjá Samskipum á ann-
að ár og síðar í Landsbókasafni Ís-
lands - Háskólabókasafni.
Útför Sverris verður gerð frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Hetja er fallin, hetjan okkar hann
pabbi minn. Hann var Vestfirðingur í
húð og hár og stoltur af því. Sögur
hans eru í minningunni mikilfeng-
legar og þar sem allt var stærst og
best, aðalbláberin á stærð við mand-
arínur. Pabbi var sjómaður og með
honum fór ég í mína fyrstu ferð til út-
landa, þá aðeins tólf ára. Hann fór
með mig um Kaupmannahöfn og
sýndi mér undur sem ég hafði aldrei
augum litið, Tívolí, dýragarðinn og
litlu hafmeyjuna. Það voru einnig
flottir og sjaldséðir hlutir sem hann
færði okkur systkinunum, við áttum
flott safn af Barbie og Ken ásamt
fylgihlutum sem ekki sáust hér á
landi á þessum árum.Ég var litin öf-
undaraugum út af bláa kragalausa
bítlajakkanum sem hann gaf mér ’66.
Pabbi kenndi mér að meta sjóinn
og alla tíð síðan hefur mér þótt
skemmtilegra að ferðast sjóleiðina.
Pabbi var sterkur persónuleiki og
hafði ákveðnar skoðanir, mikið
snyrtimenni og fargurkeri hvort sem
um var að ræða fatnað eða hluti.
Hann var mjög skipulagður og til
merkis um það er sælureitur þeirra
mömmu austur í Tungum. Þar fór
ekkert tré né annar gróður niður
nema staður og stund væri skráð.
Sökum veikinda sinna átti pabbi
erfitt með að halda á barnabörnum
sínum en sýndi þeim hlýju, væntum-
þykju og virðingu með því að fylgjast
með því sem þau gerðu og tóku sér
fyrir hendur og vissi alltaf hvernig
þeim gekk í skólanum. Þetta kunnu
þau að meta og báru bæði væntum-
þykju og virðingu fyrir afa sínum.
Elsku mamma, það hlýtur að vera
sárt að sjá á bak lífsförunauti til 50
ára og er það einlæg von okkar að við
systkinin, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn getum létt þér lífið
og hjálpað þér að líta glaðan dag í
framtíðinni.
Ó, minning þín er minning hreinna ljóða,
er minning þess, sem veit hvað tárið er.
Við barm þinn greru blómstur alls hins góða.
Ég bið minn guð að vaka yfir þér.
(Vilhjálmur frá Skáholti.)
Elsku pabbi, við Arnar munum
ávallt minnast þín eins og við sáum
þig nokkrum dögum fyrir andlát þitt
í bústaðnum með mömmu. Kærar
þakkir fyrir allt, án þín og mömmu
værum ég og afkomendur mínir ekki
hér.
Þín mun verða sárt saknað í lífi
okkar.
Kveðja,
Sigrún og Arnar.
Það er erfitt að hugsa þá hugsun
til enda hvað það er að missa félaga
sinn til fimmtíu ára; það hefur
mamma nú gert. Pabbi er dáinn. Mig
langar að minnast hans.
Það besta í fari pabba var það sem
okkur er mikilvægast, umburðar-
lyndi og samkennd með náunganum.
Hann var jafnaðarmaður fram í sína
gigtveiku fingurgóma. Okkur systk-
inunum var hann meira en góður og
mömmu var hann bestur, svo og öll-
um afa- og langafabörnunum.
Það er mér svo dýrmætt sem
pabbi kenndi mér og hefur reynst
mér hvað best, sjálfstæðið og örlítið
af þrjóskunni. Hann og mamma
leyfðu mér að finna það sjálfur hvað
mig langaði að gera. Það var ljós-
myndaáhugi pabba sem varð til þess
að ég átti mjög auðvelt með að finna
mér starfsvettvang. Ég sinni starfi
mínu með gleði og á ég það honum og
mömmu að þakka með „smá“ hjálp
frá henni Höllu Báru minni. Mér
finnst ég svo heppinn að hafa unnið
níu sumur með pabba hjá Ríkisskip-
um. Samviskusemin var hann upp-
máluð og gaman var að sjá vinnu-
félagana bera ómælda virðingu fyrir
pabba sem var ávallt ráðagóður. Þar
var hægt að læra margt af honum.
Það er ein stund ofar öllum í mín-
um huga sem við pabbi áttum tveir
saman. Það var eitt gamlárskvöld á
sælustað hans í sumarhúsinu góða í
Biskupstungum. Í svartamyrkri
skemmtum við okkur konunglega
með saltkjötsbita í annarri hendi og
flugelda í hinni. Við höfðum fyrir því
að koma okkur á staðinn vegna veð-
urs og það fannst okkur einna
skemmtilegast. Ég veit að þessi ferð
var pabba minnisstæð.
Ég er mjög þakklátur fyrir þann
tíma sem Halla Bára og tengda-
foreldrar mínir fengu með þér. Ég
veit að hann var þeim dýrmætur og
þau dáðust að baráttuþreki þínu eins
og allir sem þekktu þig, sem og
vammlausri þolinmæði þinni gagn-
vart sjúkdómi þínum.
Takk pabbi, hvað þú varst mér og
börnunum mínum góður, Guðmundi
Erni sem saknar þín svo mikið og
henni Leu. Þótt hún fái ekki að kynn-
ast þér meira mun ég halda minn-
ingu þinni á lofti í máli og myndum.
Gunnar.
Hvaða orð hæfa? Hógvær að hætti
lítilláts manns? Sterk fyrir stór-
brotinn tengdaföður? Á hugann leit-
ar það sem yfirgnæfði allt, sem þann-
ig gerir það svo auðvelt að fylgja
vafalausum óskum tengdaföður míns
um að dvelja ekki við baráttu hans
við alvarlega liðagigt. Þeirri langvar-
andi viðureign mætti Sverrir með
óbilandi æðruleysi og andlegum
styrk sem erfitt er að skilja. Það er
engu að síður önnur mynd sem gnæf-
ir yfir. Sú mynd birtir mann sem gaf,
eiginmann og föður sem gaf ást og
trúnað, vin sem hægt var að leggja
allt traust á, fyrirmynd sem göfgaði.
Hér fór einfaldlega góður maður.
Þannig er það þrátt fyrir allt
styrkur Sverris sem minnast ber. Sá
styrkur sem aldrei þvarr og okkar er
að varðveita. Minnumst alls þess
sem hann fékk áorkað þrátt fyrir alla
hæfileikana sem ekki fengu notið sín.
Við þurfum ekki að velta fyrir okkur
hvað hann hefði getað orðið því hann
var svo mikið. Hans verður ávallt
sárt saknað, minnst með virðingu og
þakklæti.
Það getur á stundum verið auðvelt
að missa sjónar á hinu góða sem
þróast hefur í samneyti manna og
einblína á það sem miður fer. Þess
vegna er mikil gæfa að eiga kost á
fyrirmyndum sem sýna hvernig má
sigrast á mótlæti, göfga líf sitt og
annarra með því að hafa réttlæti,
heiðarleika, dugnað, kímni og ást að
leiðarljósi. Tengdafaðir minn, Sverr-
ir Hermannsson, var slík fyrirmynd.
Hans arfleifð er mikil.
Viktor J. Vigfússon.
Fyrir hartnær þrjátíu árum hófust
mín fyrstu kynni af tengdaföður mín-
um. Til marks um hversu vel mér var
tekið þá liðu ekki margar vikur þar
til ég fékk lánaðan bílinn hjá honum.
Ég þóttist nokkuð viss um að hann
léti ekki hvaða strákkjána sem er fá
bílinn að láni enda hugsaði hann allt-
af vel um sína bíla. Þetta var upphaf-
ið að því trausti sem hann ávallt
sýndi mér. Hann var alltaf boðinn og
búinn að aðstoða aðra eftir fremsta
megni og það sem sagt var stóð eins
og stafur á bók.
Sverrir átti sér stóra og góða fjöl-
skyldu með trausta og góða konu sér
við hlið. Margar voru ánægjustund-
irnar sem við áttum saman. Fyrir
tveimur áratugum byggðum við
sumarbústað saman með góðra
manna hjálp í Biskupstungum og
varð þar með stór draumur þeirra að
veruleika. Þessi bústaðarreitur ber
þeim hjónum gott vitni um smekkvísi
og ötula vinnu við garðrækt. Við
komum til með að njóta þess um
ókomna tíð. Sverrir kom mörgu í
verk þrátt fyrir veikindi sín og kvart-
aði aldrei, hafði frekar áhyggjur af
því hvernig öðrum liði.
Það bitnaði oft á Sverri vegna
þrjósku sinnar að reyna að gera hlut-
ina sjálfur frekar en að þurfa að vera
upp á aðra kominn. En þannig var
hann bara og við þurftum að lifa með
því. Við áttum ýmislegt ógert fyrir
austan og bíður það betri tíma.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú gafst
mér og við deildum saman. Guð veiti
tengdamóður minni styrk í hennar
miklu sorg.
Viðar Guðmundsson.
Nú þegar fyrstu haustlaufin voru
að falla lést elskulegur tengdafaðir
minn. Þótt vitað væri í hvað stefndi
bar andlát hans brátt að. Mig langar
til að kveðja hann með fáeinum orð-
um og þakka honum fyrir samfylgd-
ina.
Það eru rúm 22 ár síðan ég kom
fyrst á Kambsveg 15 og kynntist
þeim hjónum Sverri og Guðrúnu.
Alltaf var tekið á móti mér með hlý-
hug og kræsingar voru bornar á
borð.
Sverrir var í mínum huga einstak-
lega góður og vel gerður maður,
þolinmóður og með þægilegt viðmót.
Gott var að tala við hann enda leið
manni vel í návist hans. Sjálfur var
hann ekki maður margra orða en lét
verkin tala. Hann var mikið snyrti-
menni, allt var í röð og reglu hjá hon-
um og allir hlutir á sínum stað. Um
37 ára aldur greindist hann með liða-
gigt sem lagðist á hann með miklum
þunga eftir því sem árin liðu. Sjúkra-
húsferðirnar voru orðnar æði marg-
ar en aldrei nokkurn tímann heyrði
ég hann að kvarta eða harma hlut-
skipti sitt. Það hlýtur samt að hafa
verið erfitt fyrir mann í blóma lífsins
að geta ekki gert allt sem hugurinn
stóð til.
Í sumarbústaðnum í Biskupstung-
unum undi hann sér vel og vildi
hvergi annars staðar vera. Alltaf
voru þau hjón að sýsla við eitthvað,
hvort sem var að gróðursetja eða
dytta að bústaðnum. Í júlí gistum við
fjölskyldan hjá þeim í sveitinni. Nýtt
grindverk átti að setja upp. Hamars-
höggin glumdu inn í bústaðinn þar
sem ég sat inni en Sverrir lá þar fyr-
ir. Sagði hann þá við mig hvað lélegt
honum þætti að liggja í rúminu með-
an Hermann og Sverrir yngri voru
að smíða úti og hann gæti ekkert
gert sjálfur og þá skynjaði ég sárs-
auka hans yfir eigin vanmætti.
Sverrir stóð þó ekki einn. Hann
var gæfumaður í sínu einkalífi og átti
góða konu sem stóð eins og klettur
við hlið hans á erfiðum stundum,
enda fann maður hve hann bar mik-
inn hlýhug til hennar. Þau voru sam-
stiga hjón þótt þau væru ekki endi-
lega sammála um allt. Oft var nú
brosað í laumi þegar þau voru að
kýta um ýmsa hluti því að bæði stóðu
fast á sínu.
Ég kveð þig að sinni, Sverrir minn,
betri tengdaföður var ekki hægt að
hugsa sér. Ég bið algóðan guð að
styrkja tengdamóður mína á þessum
erfiðu tímum.
Þín tengdadóttir,
Margrét.
Elsku afi, mér þykir svo sárt að
kveðja þig núna en ég veit að þér líð-
ur miklu betur en áður. Það var gam-
an að vera með þér uppi í sumarbú-
stað þar sem þér leið alltaf svo vel og
þú hefðir helst vilja búa þar. Þú
fylgdist vel með hvernig mér gekk í
skólanum og í íþróttunum. Þegar þú
varðst sjötugur stofnuðum við
barnabörnin kór sem við kölluðum
afakór og sungum lagið „Ó borg mín
borg“ sem þér þótti svo vænt um. Ég
gleymi þér aldrei, elsku afi. Ég mun
alltaf sakna þín, þegar ég horfi á
myndir af þér tárast ég alltaf og líka
þegar ég minnist einhvers sem við
gerðum saman fer ég að gráta.
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern reit
komið er sumar og fögur er sveit.
Sól er að kveðja við bláfjalla brún
brosa við aftanskin fögurgræn tún.
Seg mér hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvöldinu í fallegri sveit.
(Guðm. Guðm. skólaskáld.)
Þín
Katrín.
Erfitt er að lýsa með orðum
hvernig afi okkar var. Hann var ein-
faldlega yndislegasti maður sem
hægt var að hugsa sér. Þvílíkt æðru-
leysi, barátta og kraftur sem hann afi
bjó yfir. Hann lagði sig fram við alla
hluti og hlífði sér hvergi en það var
kannski það sem hann hefði stundum
þurft að gera. Hann hugsaði fyrst og
fremst um aðra og vildi ekki vera
byrði á neinum. Sjálfsvorkunn og
uppgjöf var ekki til í orðaforða hans.
Þótt afi hafi staðið í erfiðum veik-
indum í langan tíma lét hann það
ekki á sig fá. Það var ávallt stutt í
brosið og húmorinn. Það sem var
skemmtilegt með afa var að hann
einfaldlega lagaði hlutina að sínum
þörfum og kom oft með skemmtileg-
ar „patent“-lausnir á hinum ýmsu
hlutum til að létta sér lífið. Það varð
allt að vera í röð og reglu í kringum
afa og hann vissi nákvæmlega hvar
hver hlutur var geymdur til að hægt
væri að ganga að honum sem vísum.
Og aldrei sást svo mikið sem ryk-
korn á þeim bílum sem hann átti. Það
lýsir honum kannski best, hann var
maður sem var með allt sitt á hreinu
og vissi hvað hann vildi.
Afabörnin skipuðu ávallt stóran
sess í lífi hans og hafði hann mikinn
áhuga á að fylgjast með því sem við
tókum okkur fyrir hendur hverju
sinni. Það skipti hann miklu máli að
okkur farnaðist vel og fundum við vel
fyrir umhyggju hans í okkar garð. Ef
það er eitthvað sem hann kenndi
okkur þá er það að gefast ekki upp,
vera jákvæð og þolinmóð þrátt fyrir
allt.
Sumarbústaðurinn var sá staður
þar sem afi og amma undu sér best,
þar gátu þau verið að sýsla úti í garði
myrkranna á milli og létu sér aldrei
leiðast. Þar hafa þau búið sér ynd-
islegan stað sem við barnabörnin
eigum eftir að njóta um ókomna tíð.
Afi sagði við okkur barnabörnin að
þar vildi hann helst vera. Hann var
mikill verkstjóri í sér og hafði gaman
af því að fá hjálp frá okkur krökk-
unum við hin ýmsu verk í bústaðn-
um.
Um leið og við kveðjum elsku afa
okkar þökkum við fyrir allar góðu
stundirnar gegnum árin og geymum
þær minningar með okkur. Nú ertu
kominn á stað þar sem þér líður bet-
ur og hugsaðu nú vel um sjálfan þig.
Elsku amma, megi guð styrkja þig
í sorginni og við krakkarnir munum
styðja við bakið á þér.
Hvíl í friði, elsku afi.
Eva Ösp, Sverrir Þór,
Davíð Örn, Bergdís Arna,
Arney Hrund, Gunnar Hrafn,
Sverrir, Arnþór Grétar og
Guðmundur Örn.
Mér þótti mjög vænt um afa og
hann var góður við mig. Hann fór oft
með mig í bíltúr að skoða skipin og
það var svo gaman að borða fisk með
smjöri með honum.
Guðmundur Örn.
Kær mágur minn er fallinn frá eft-
ir 30 ára veikindi. Liðagigt heltók lík-
ama hans, svo löng var hans þrauta-
ganga, en krabbamein varð honum
að aldurtila að síðustu. Æðruleysið
og geðprýðin var með ólíkindum
enda var ég löngu hætt að spyrja:
„Hvernig líður þér?“ því að hann
svaraði því engu, slíkt var jákvæðið
og bjartsýnin.
Vinátta okkar Sverris spannar
meira en 60 ár. Ungur drengur kom
hann frá Ísafirði og flutti í næsta hús
við okkur systur. Það fyrsta sem ég
tók eftir var hve mikið af freknum
hann hafði. Ég var svo ánægð, því þá
var ég sjálf með ógrynni af freknum.
Þarna var kominn drengur sem var
enn freknóttari en ég. Engan grun-
aði þá, að hann yrði mannsefni syst-
ur minnar. Hann níu ára og hún átta
ára.
SVERRIR
HERMANNSSON
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
EGGERT THORBERG GUÐMUNDSSON
frá Melum,
Háeyrarvöllum 28,
Eyrarbakka,
andaðist á heimili sínu mánudaginn 8. septem-
ber. Útför hans fer fram frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 13. september kl. 14.
Erla Óskarsdóttir,
Helga Eggertsdóttir,
María Eggertsdóttir, Agnar Guðmundsson,
Guðrún Björk Eggertsdóttir, Páll Ólafsson,
Guðmundur Guðjón Eggertsson,
Eggert Gísli Eggertsson,
barnabörn og barnabarnabörn.