Morgunblaðið - 12.09.2003, Blaðsíða 41

Sigurbjörns og þótt svo hafi ekki ver-
ið festist þetta og ég fór að kalla hann
frænda.
Útibú Landsbankans á Laugavegi
77 var um margt sérstök stofnun og
engum duldist að þetta var ríki
Sigurbjörns. Það var fyrir dugnað
hans og framsýni að þetta stóra hús
var byggt, þótt að því kæmu einnig
fleiri aðilar. Sigurbirni og Jóhanni
Ágústssyni tókst að byggja upp ótrú-
lega góðan anda, áhuga og starfs-
gleði í þessu útibúi, sem varð einnig
uppeldisstöð ungs fólks, sem svo síð-
ar varð yfirmenn og leiðandi í bank-
anum. Það er tíminn á Laugavegi 77,
sem flest okkar sem þarna unnum
minnumst sem manndómsára og
ómetanlegrar lífsreynslu.
Sigurbjörn var óumdeilanlega höf-
uðið á þessum her. Með rólegheitum
sínum og föðurlegri umhyggju vakti
hann yfir okkur. Hann var alveg viss
um hvað skipti máli í bankarekstri,
þjónusta, mannvirðing og umhverfi.
Þessi maður var langt á undan sinni
samtíð, markaðshugtakið „viðskipta-
vinurinn nr. eitt“ hafði þá ekki verið
fundið upp ef svo má segja, en þetta
var þó æðsta boðorð á Laugavegi 77.
Viðskiptavinur sagði um Sigurbjörn
á tímum gjaldeyrishafta: „Þótt mað-
ur fái klárt nei og engan gjaldeyri, þá
kemur maður alltaf ánægður af fundi
Sigurbjörns.“
Bankastjórar Landsbankans sáu
fljótlega hvern mann Sigurbjörn
hafði að geyma, sakir mikillar þekk-
ingar hans á starfsemi bankans.
Hann var því kallaður til starfa í aðal-
bankanum og í framhaldi af því varð
hann aðstoðarbankastjóri.
Ég vann í Landsbankanum í yfir
20 ár. Sigurbjörn var einn af æðstu
mönnum bankans, en var á þessum
árum ekki beinn yfirmaður minn.
Samskipti okkar Sigurbjörns voru
alla tíð ákaflega einlæg og persónu-
leg. Ég gat alltaf leitað til hans með
hvaðeina og maður fór aldrei tóm-
hentur af hans fundi. Ég missti föður
minn á besta aldri og finnst eftir á að
hyggja að Sigurbjörn hafi í reynd
gengið mér í föður stað. Hann hafði
þetta hlýlega viðmót, og leysti vand-
ann með því að beina manni í rétta
átt í stað þess að trana fram sinni
skoðun. Taki einhver þessa mannlýs-
ingu mína þannig að hér hafi farið
einhver gufa af manni, þá er það mik-
ill misskilningur. Sigurbjörn vissi
alltaf hvað hann vildi en valdi aðeins
hina mjúku aðferð til þess að koma
sínum málum fram.
Við hittumst stundum á göngu-
ferðum hans um Garðastræti; hann
var maður hreyfingar og útiveru. Ég
vil trúa því að við eigum eftir að hitt-
ast aftur í einhverju öðru Garða-
stræti.
Innilegar samúðarkveðjur til
Rögnu og fjölskyldu Sigurbjörns frá
móður minni og fjölskyldu okkar.
Jón Atli Kristjánsson.
Sigurbjörn Sigtryggsson ætlaði
sér ekki að verða bankamaður. Hann
hafði nýlokið kennaraprófi þegar
hann sá auglýsingu um laust starf í
Landsbankanum, sótti um starfið og
fékk það. Þetta var ekki hugsað til
frambúðar því að hugur hans stóð til
framhaldsnáms í uppeldisfræðum
sem kennari hans og vinur, Frey-
steinn Gunnarsson skólastjóri, hafði
hvatt hann til. En styrjöldin var
skollin á og viðdvölin í Lands-
bankanum varð lengri en ætlað hafði
verið og stóð raunar í hartnær hálfa
öld.
Á þessum árum voru bankamenn
ekki menntaðir í skólum heldur þjálf-
aðir í starfi, og átti það jafnt við ann-
ars staðar sem hér á landi. Það var
talinn kostur að menn hæfu störf sem
yngstir og ynnu sem lengst innan
einnar og sömu stofnunar. Frekari
kunnáttu og meira víðsýnis var leitað
í heimsóknum og námsdvöl meðal er-
lendra banka. Með þessu móti þróað-
ist mikil hollusta starfsmanna við
bankann, sem hann endurgalt með
hollustu af sinni hálfu. Einkunnar-
orðin voru trúnaður og staðfesta, en
ekki nýjung og umbreyting.
Eftir nokkurra ára starf í aðal-
banka tók Sigurbjörn við starfi gjald-
kera útibúsins á Ísafirði, en þaðan lá
leiðin aftur til aðalbankans í Reykja-
vík. Varð Sigurbjörn þá bráðlega
handgenginn Svanbirni Frímanns-
syni, sem var einn reyndasti starfs-
maður bankans, aðalbókari og síðar
bankastjóri.
Mikill gjaldeyrisskortur var á
þessum árum og skömmtun á gjald-
eyri. Opinberri skömmtun tókst þó
sjaldnast að halda leyfisveitingum
innan þeirra marka sem framboðið
setti og gjaldeyrisforði var lengst af
lítill eða enginn. Bankarnir tveir sem
með gjaldeyri fóru þurftu því sjálfir
að miðla gjaldeyri á milli viðskipta-
manna sinna, enda þótt tilskilin leyfi
væru fyrir hendi. Þessum málum
hafði Svanbjörn sinnt, en Sigurbjörn
tók við þeim árið 1951, þegar hann
varð aðalfulltrúi í gjaldeyrisdeild
bankans. Þetta var erfitt starf,
óskemmtilegt og vanþakklátt, og
kom sér betur að ekki væri öðrum
fyrir því trúað en þeim sem ekki
máttu vamm sitt vita.
Þegar leið á sjötta áratuginn varð
mikil breyting á Landsbankanum
þegar seðlabanki var aðskilinn frá
viðskiptabanka og Landsbankinn gat
betur einbeitt sér að hlutverki sínu
sem viðskiptabanki. Mikilvægur
þáttur þeirrar einbeitingar var að
koma á fót nýju og stóru útibúi innan
Reykjavíkur, sem var Austurbæjar-
útibúið á Laugavegi 77. Stofnun þess
og rekstur var með öðru sniði en áður
hafði tíðkast. Ný og rúmgóð bygging
var reist og vandað að öllu með er-
lendar fyrirmyndir í huga. Sjálfur
reksturinn var einnig mun sjálfstæð-
ari en hjá öðrum útibúum innan
Reykjavíkur. Um svipað leyti urðu
einnig umskipti í viðskipta- og gjald-
eyrismálum er frjálsræði var komið á
í áföngum.
Sigurbjörn Sigtryggsson var val-
inn til forystu í hinu nýja útibúi, og
mun það hafa verið það starf sem
honum féll best á ferli sínum. Hann
hafði umsjón með öllum undirbún-
ingi og kynnti sér þá fyrirkomulag og
afgreiðslu banka á öðrum Norður-
löndum og víðar í Evrópu. Er útibúið
lauk upp dyrum árið 1960 tók hann
við stjórn þess, sem hann hélt enn
áfram um nokkurt skeið eftir að hann
var skipaður aðstoðarbankastjóri
1964. Á þessum árum ólst upp í úti-
búinu undir hans handleiðslu hópur
ungra og dugmikilla manna sem
mjög settu svip sinn á Landsbankann
á næstu tveimur áratugum.
Þegar ég hóf störf í Landsbank-
anum árið 1969 hafði Sigurbjörn látið
af störfum útibússtjóra og gengið til
verka í bankastjórninni. Með okkur
tókust brátt hin bestu kynni. Mér er
einkum hugleikið samstarfið við Sig-
urbjörn um hvers konar skipulags-
mál bankans, stofnun og fyrirkomu-
lag útibúa, upptöku nýrra
vinnubragða og nýrrar tækni, ásamt
kynningu bankans meðal almenn-
ings. Fyrir öllu því er vera mátti
bankanum til eflingar og þjóðinni til
heilla hafði Sigurbjörn brennandi
áhuga.
Þá kom til sögunnar samstarf við
aðra banka og sparisjóði um nýjung-
ar sem standa þurfti að sameiginlega
og þar sem Landsbankinn var vanda-
bundinn um forustu vegna stærðar
sinnar. Eitt fyrsta verkefnið af þessu
tagi var sameiginleg gíróþjónusta, er
einnig náði til póstsins, en hið mik-
ilvægasta varð með tíð og tíma
Reiknistofa bankanna. Þetta sam-
starf, ásamt nauðsyn þess að taka
þátt í samskiptum banka á Norður-
löndum, leiddi til stofnunar sam-
bands viðskiptabankanna árið 1972,
og var Sigurbjörn árum saman ritari
þess sambands, og um leið fram-
kvæmdastjóri.
Þá voru félagsmál starfsmanna
bankans Sigurbirni hjartfólgin. Um
1960 var fjöldi starfsmanna í Reykja-
vík að verða það mikill að sameig-
inlegar sumarferðir áttu ekki lengur
við. Var ákveðið að leggja í þeirra
stað áherslu á sumarbúðir starfsfólks
og keypt land í því skyni í Selvík við
Álftavatn. Átti Sigurbjörn mikinn
þátt í undirbúningi og framkvæmd
þess máls. Enn kom til hans kasta
löngu síðar, þegar félagsmiðstöð var
reist á þessum stað um það leyti sem
bankinn átti hundrað ára afmæli. Það
er mjög við hæfi að sú ágæta mynd
sem Sigurður Sigurðsson listmálari
gerði af Sigurbirni skuli prýða setu-
stofu þeirrar byggingar.
Árið 1943, eftir að Sigurbjörn hafði
tekið við starfi sínu á Ísafirði, gekk
hann að eiga Ragnheiði Viggósdóttur
sem hann hafði kynnst í bankanum
nokkru áður. Hún starfaði síðar meir
að nýju í Landsbankanum við ágæt-
an orðstír. Ragnheiður var bankan-
um ekki síður holl en eiginmaðurinn,
og í sameiningu voru þau tákn þeirr-
ar festu og trausts sem var ímynd
Landsbankans. Með þeim hjónum og
okkur Guðrúnu konu minni tókst sú
vinátta sem ég minnist af hlýjum
hug.
Það er öðruvísi um að litast í heimi
bankanna nú en þegar Sigurbjörn
Sigtryggsson starfaði í Landsbank-
anum, svo ekki sé minnst á þann tíma
þegar hann hóf þar fyrst störf.
Bankamenn eru nú menntaðir í
háskólum og flytjast á milli stofnana
eftir því sem kaupin gerast á eyrinni.
Viðskiptamenn leita eftir viðskiptum
þar sem þeir telja þau hagkvæmust í
það og það skiptið, án tillits til fyrri
tengsla. Það er von okkar margra að
sú umbylting sem yfir hefur gengið
muni leiða til góðs en þeirri von má
gjarnan fylgja sú ósk að enn megi að
nokkru gæta þess anda trausts og
trúnaðar sem Sigurbjörn Sigtryggs-
son var fulltrúi fyrir.
Jónas H. Haralz.
Sigurbjörn Sigtryggsson hóf störf
í Landsbanka Íslands 9. desember
1940 og starfaði í bankanum til árs-
loka árið 1988 en þá var hann nýorð-
inn sjötugur. Fyrstu starfsár sín
starfaði hann í flestum deildum aðal-
bankans í Austurstræti 11. Þá starf-
aði hann í útibúi Landsbankans á
Ísafirði árin 1943-1945. Sigurbjörn
varð útibússtjóri í Austurbæjar-
útibúi bankans 1960. Hann tók síðan
við starfi aðstoðarbankastjóra undir
árslok 1964. Því starfi gegndi hann af
mikilli samviskusemi þar til hann lét
af störfum 31. desember 1988.
Sigurbjörn var einstaklega þægi-
legur í viðmóti, hlý persóna með ró-
legt og virðulegt yfirbragð. Hann var
í forystu í sumarhúsamálum bankans
um langt árabil og var stærsta verk-
efnið á því sviði undirbúningur og
bygging fræðslu- og frístundamið-
stöðvar Landsbankans í Selvík við
Álftavatn. Sú aðstaða varð lyftistöng
í öllu fræðslu- og félagsstarfi bank-
ans. Í setustofu fræðslumiðstöðvar-
innar er portrettmynd af Sigurbirni.
Yfirstjórn Landsbankans sendir
samúðarkveðjur til eiginkonu hans,
Ragnheiðar Viggósdóttur, og fjöl-
skyldu. Við minnumst hans með virð-
ingu og þakklæti.
F. h. Landsbanka Íslands,
Brynjólfur Helgason.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2003 41
Minnst er vinar og félaga til nærri
40 ára sem látinn er eftir skamma
baráttu við illvígan sjúkdóm. Fund-
um okkar bar fyrst saman á Akur-
eyri, í skíðaferð um páska á vegum
Menntaskólans við Hamrahlíð. Við
vorum áreiðanlega hvorugur með
skíði, notuðum bara ferðina til þess
að hitta ættingja fyrir norðan. Ég
man ekki hvort við töluðum saman
þarna, vissum bara að við vorum í
sama skóla. Að loknum prófum um
vorið hittumst við á bryggju í
Reykjavík, báðir á leið um borð í
togarann Narfa, og heilsuðumst eins
og við hefðum þekkst lengi. Þarna
hófust kynni er vöruðu óslitið síðan.
Þar sem Sigurgeir var fór dugleg-
ur maður, samviskusamur og áreið-
anlegur og komu þessir eiginleikar
fram í sérhverju sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann var þrautseigur
og óhræddur við að takast á við erfið
verkefni og reyndi einmitt mjög á
þann eiginleika hans þegar hann
veiktist tæplega þrítugur af sjúk-
dómi sem hann barðist við á þriðja ár
en hafði þá betur.
Ómögulegt er að gera skil í stuttu
máli þeim ótal viðfangsefnum sem
við unnum að saman. Minnst er
ánægjulegra samverustunda og ber
þar hæst þátttöku og áhuga þessa
kæra vinar á uppvexti barna minna
og fjölskyldu.
Ég og fjölskylda mín vottum konu
hans, dóttur, foreldrum, tengdafor-
eldrum og systkinum innilega samúð
á sorgarstund.
Einar Ingimarsson.
Góður og kær vinur, Sigurgeir
Þorsteinsson, er fallinn frá fyrir ald-
ur fram. Af einstöku æðruleysi tókst
hann á við sjúkdóm sinn og með ást
og umhyggju eiginkonu sinnar var
honum kleift að vera heima í faðmi
fjölskyldunnar til hinstu stundar.
Okkar kynni af Sigurgeiri hófust
þegar Ellen vinkona okkar færði
okkur þær fréttir að hún hefði fundið
sér mann sem hún væri tilbúin að
deila lífinu með. Fundum við í Sig-
urgeiri traustan vin sem lét hag Ell-
enar sinnar og einkadótturinnar og
augasteinsins Signýjar ávallt skipta
mestu máli.
Í byrjun marsmánaðar sl. áttum
við fjögur saman fjóra frábæra daga
í höfuðborg Bretaveldis og þeir dag-
ar verða alltaf ljós í minningunni um
Sigurgeir.
Elsku Ellen og Signý. Á þessum
erfiða tíma biðjum við góðan Guð að
veita ykkur og fjölskyldunni allri
styrk í sorg ykkar og söknuði.
Laufey og Gylfi.
Þegar ég minnist æskuáranna
finnst mér að alltaf hafi verið gott
veður, skyrtuveður á sumrin og
snjór á vetrum. Í Hlíðunum voru
endalausar víðáttur fyrir leikvelli.
Fótbolti var stundaður á götunni eða
í bakgörðum, kálgarðarnir með fugl-
um, Öskjuhlíðin með stríðsminjum,
gamli golfvöllurinn varð vettvangur
knattspyrnumóta og ef þannig lá á
hraustum mönnum voru götu-
bardagar.
Á þessum árum tók ég eftir
stórum strák í Mávahlíðinni. Hann
var bekkjarbróðir Högna vinar míns.
Þegar ég varð læs sótti ég fróðleik í
Öldina okkar. Þar var mynd af föður
og fimm sonum, sem voru togara-
skipstjórar. Stóri strákurinn í Máva-
hlíðinni var sonur eins skipstjórans
og það skýrði margt.
Eitt sumarið sagði Högni mér að
Sigurgeir væri kominn á sjóinn, þá
aðeins 12 ára gamall. Seinna frétti ég
að það hefði verið upp á hálfan hlut
til að byrja með en presturinn, sem
var munstraður sem loftskeytamað-
ur, taldi það ekkert réttlæti og krafð-
ist þess að ungi hásetinn, sem gæfi
þeim fullorðnu ekkert eftir, fengi
fullan hlut.
Svo urðum við Sigurgeir bekkjar-
bræður í landsprófi og samferða í
gegnum menntaskóla. Eftir skóla-
tíma í landsprófi í Gagnfræðaskóla
Austurbæjar gengum við ásamt
Birni vini mínum heim á leið í Hlíð-
arnar. Oftar en ekki sagði Sigurgeir
okkur frá starfi sínu á sjónum, starfi
sem ég þráði en enginn vildi ráða
mig.
Ég minnist góðs félaga, hann var
dálítið dulur, brosmildur og gaman-
samur þrátt fyrir allt, samviskusam-
ur, umfram allt traustur. Enda orð-
inn bátsmaður á aflaskipinu Narfa
áður en menntaskóla lauk.
Seinna frétti ég af veikindum hans
en trúði því að þessi stóri sterki
strákur hefði sigrast á meininu eins
og á öldum hafsins. Svo kom ólagið
aftur og þá lét Sigurgeir undan.
Ég veit að ég mæli fyrir munn
allra okkar sem gengum út í lífið úr
Menntaskólanum við Hamrahlíð 15.
júní 1972 þegar ég kveð Sigurgeir,
góðan og traustan félaga.
Hugur okkar er hjá mæðgunum
Ellen og Signýju, foreldrum, tengda-
foreldrum og systkinum. Megi þau
öðlast styrk í sorginni.
Góður drengur er fallinn, far þú
vel, vinur.
Vilhjálmur Bjarnason.
Ljúflingurinn Sigurgeir Þor-
steinsson kvaddi þennan heim nú í
haustbyrjun, segja má að himinninn
hafi grátið síðustu dagana hans sem
aldrei fyrr.
Ég sá Sigurgeir fyrst í ársbyrjun
1990 þegar Ellen vinkona mín kynnti
hann fyrir okkur Hjalta. Honum
hafði tekist að heilla hana svo, að 29.
júní 1991 gengu þau í hjónaband.
Það var ógleymanlegur dagur fyrir
alla viðstadda. Þau urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að eignast litla
telpu, Signýju, 11. febrúar 1994.
Hamingjan var fullkomnuð, þau
fengu tíu góð ár sem notuð voru til
innri sem ytri uppbyggingar.
Þau báru gæfu til að njóta hins
smáa sem hins stóra. Ferðalaga og
útilega innanlands auk ferða til út-
landa nutu þau saman. Þau hjón voru
höfðingjar heim að sækja og héldu
stórkostleg matarboð sem þau und-
irbjuggu í sameiningu og voru hin
frumlegustu. Ógleymanleg eru spila-
kvöldin og minnist ég sérstaklega
þess síðasta milli jóla og nýárs sl. þar
sem við Hjalti ásamt Sibbu sátum
með þeim hjónum yfir „Pictionary“.
Þar réð kátínan og gleðin ríkjum.
Sigurgeir þurfti í þrígang að glíma
við illvígan sjúkdóm, fyrst þegar
hann var innan við þrítugt, síðan 10
árum síðar og nú í vor hófst lokaslag-
urinn. Þrátt fyrir mikinn baráttu-
hug, æðruleysi og aðstoð færustu
sérfræðinga varð ekki við neitt ráðið.
Ellen stóð þétt við bak eiginmanns
síns með sínar líknandi hendur og
gerði honum kleift að dveljast heima
í faðmi fjölskyldunnar til hinstu
stundar.
Megi góður Guð styrkja þær
mæðgur Ellenu og Signýju, foreldra,
systkini, tengdaforeldra og aðra ást-
vini.
Guðrún B. Tómasdóttir.
Sigurgeir Þorsteinsson er látinn
langt fyrir aldur fram og mig langar
til þess að minnast hans með örfáum
orðum.
Ég kynntist Sigurgeiri fyrir u.þ.b.
þremur áratugum þegar hann gerð-
ist vinnufélagi eiginmanns míns heit-
ins og varð upp frá því velkominn
fjölskylduvinur á heimili okkar.
Sigurgeir var einstaklega ljúfur
maður og hógværð og prúðmennska
voru honum í blóð borin. Sigurgeir
var fjölskyldurækinn og samband
hans við foreldra sína og systkini
mjög gott. Stuðningur þeirra reynd-
ist Sigurgeiri síðan ómetanlegur
þegar hann þurfti að þola erfið og
tvísýn veikindi. Í þeirri orrustu hafði
Sigurgeir betur þótt stríðið tapaðist
að lokum.
Síðar kynntist Sigurgeir eigin-
konu sinni, Ellen, sem auk ungrar
dóttur þeirra veitti honum þá ham-
ingju sem hann svo sannarlega verð-
skuldaði.
Ásamt dætrum mínum, Árnýju og
Brynju, sendi ég Ellen, Oddrúnu og
Þorsteini innilegar samúðarkveðjur
vegna fráfalls þessa góða drengs.
Kolbrún Hilmarsdóttir.
Kveðja frá Keldum
Okkur starfsfólkið á Keldum
setti hljóð þegar fréttist af andláti
Sigurgeirs Þorsteinssonar skrif-
stofustjóra síðastliðinn föstudag. Við
vissum að Sigurgeir átti við erfið
veikindi að stríða, en eigi að síður var
okkur brugðið enda Sigurgeir á
besta aldri.
Sigurgeir réðst sem skrifstofu-
stjóri að Tilraunastöð HÍ í meina-
fræði á Keldum fyrir átta árum og
átti hann gott og farsælt samstarf
við samstarfsfólk á Keldum. Hann
hafði umsjón með bókhaldi og upp-
gjöri á fjárreiðum stofnunarinnar.
Sigurgeir var mjög vandvirkur og
nákvæmur á allar tölur og þurfti
aldrei að vefengja tölur sem komu
frá honum. Auk þess setti Sigurgeir
sig inn í margvísleg mál og var sam-
starfsfólki sínu alltaf mjög hjálpleg-
ur hvort sem leysa þurfti vandamál
vegna tölvuforrita eða gera við ljós-
ritunarvél.
Sigurgeir var vinsæll meðal sam-
starfsfólks sem sést vel á því að hann
var formaður starfsmannafélagsins
á Keldum um hríð og var seinna
trúnaðarmaður starfsfólks. Þegar
undirritaður hóf störf á Keldum var
gott að leita til Sigurgeirs, þar sem
kunnátta hans á innviðun stofnunar-
innar var mjög yfirgripsmikil.
Fyrir hönd Tilraunastöðvarinnar
vil ég þakka Sigurgeiri dygga þjón-
ustu á undanförnum árum.
Við á Keldum sendum Ellen og
Signýju og öðrum ástvinum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Helgi S. Helgason.