Morgunblaðið - 03.10.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 2003 41
auðvelt því að hún varð ung ekkja
með þrjú börn. Til þess að sjá þeim
farborða þurfti hún að stunda
margs konar vinnu því að hún vildi
sjá sómasamlega fyrir sér og sín-
um.
Þær voru ófáar heimsóknirnar
sem ég átti til Dódóar sem krakki,
ekki neinna sérstakra erinda og
fannst ég alltaf vera innilega vel-
komin. Stundum gat ég farið í
sendiferð fyrir hana en oftast var
bara spjallað. Mér eru líka minn-
isstæðar kvöldheimsóknirnar þeg-
ar ég var að alast upp og Dódó
kom til okkar. Þá sátu hún og
mamma yfir kaffibolla í eldhúsinu
heima, flettu tísku- og matreiðslu-
blöðum, spjölluðu og hlógu alltaf
mikið.Eða þær sátu í stofunni með
pabba að horfa á sjónvarpið eftir
að það kom til. Ég reyndi að láta
lítið fyrir mér fara svo að enginn
tæki eftir mér og ég yrði ekki send
í rúmið. Svo urðu þær alltaf jafn-
hissa hvað klukkunni leið, enda
þurftu báðar að mæta í vinnu dag-
inn eftir.
Þegar ég sest niður og hugsa til
baka, þá er það fyrsta sem kemur
upp í hugann hversu hlý og notaleg
Dódó var. Hún var athugul, yf-
irveguð og flanaði ekki að neinu.
Þá var hún líka ráðagóð og óspör á
hrós og hvatningarorð og hafði
einstakt lag á að vita hvenær
þeirra var þörf. Dódó var mikill
fagurkeri, alltaf fín og vel til höfð
og glæsileg eins og þær systur all-
ar.
Við Dódó hittumst í nokkur
skipti erlendis og naut ég þess þá
að hafa hana bara fyrir mig. Það
eru eftirminnilegar stundir, hvort
sem það voru heimsóknir í versl-
unarhús í North Carolina, skoð-
unarferðir í Washington eða Bonn.
Hún kunni vel að meta góðan mat,
og gaman var að fara með henni á
góð veitingahús eða kaupa inn og
elda og þar lágu áhugamál okkar
saman.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka fyrir allar góðu stundirnar.
Um leið sendi ég börnum hennar
og fjölskyldum þeirra mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Erna Gunnarsdóttir.
Hún Erna sagði við mig ekki alls
fyrir löngu að það hefði ekki liðið
sá dagur síðan mamma mín dó,
fyrir rúmum 20 árum, sem hún
hefði ekki hugsað til hennar. Þær
voru nefnilega vinkonur og það frá
því í æsku.
Æskusumrunum eyddi Erna í
Gerðakoti í Miðneshreppi, sem er
steinsnar frá æskuheimili mömmu
í Nýlendu. Þar kynntust þær og
héldu síðan út í lífið með vináttu
hvor annarrar sem skjól og vopn.
Án efa studdu þær hvor aðra bæði
í gleði og sorg en þegar ég kem til
sögu, örverpið, voru þær komnar á
sína staði í lífinu, mamma sjö
barna húsmóðir og Erna útivinn-
andi ekkja með börnin sín þrjú
uppkomin. Þær brösuðu margt
saman, stundum sem fínar frúr í
kápum, með hatta og hanska og
veski í stíl, sem brugðu sér í bæinn
og á kaffihús eða sátu í borðstof-
unni á Laugateignum og spjölluðu
og spjölluðu. Og svo lagði Erna
hárið á mömmu í svefnherberginu
sínu í Bogahlíðinni og kom heim úr
heimsóknum sínum til Ameríku
með andblæ útlandanna og skrítið
sælgæti í farteskinu.
Dódó og Bugga voru þær kall-
aðar af förunautum sínum að þess
tíma sið og vinátta þeirra var í
barnshuga mínum eitthvað alveg
sérstakt og óumbreytanlegt.
Mamma mín lést í náttkjólnum frá
Ernu og var í honum þegar ég sá
hana síðast og enn geymi ég ým-
islegt smálegt sem þeim fór á milli.
Nú, við þessi hvörf í sögu þeirra
vinkvenna, langar mig til að ylja
mér við mynd af þeim sitjandi á
hvítu skýi, fínlegar og vel til hafðar
með krosslagða fætur, Camel-síg-
arettur og kaffibolla að ná upp síð-
astliðnum tuttugu árum í fréttum
af fjölskyldu og vinum.
Börnum Ernu og öðrum að-
standendum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Sólveig Ólafsdóttir.
✝ Kristján Stefáns-son fæddist í
Þverbrekku í Öxna-
dal 31. mars 1920.
Hann lést á Fjórðung-
sjúkrahúsinu á Akur-
eyri 20. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Stefán
Guðmundsson, f. 15.
apríl 1886, d. 5. ágúst
1969, og Anna Mar-
grét Kristjánsdóttir,
f. 13. ágúst 1880, d. 4.
júlí 1948. Systkini
Kristjáns eru Frið-
björn Júlíus, f. 1904,
d. 1948, Anna Lilja, f. 1909, d.
1942, Jón Sigurvin, f. 1916, d.
1990, Eyþór, f. 1924, d. 1927, og
Sigurður Jóhann, f. 1926.
Kristján kvæntist 20. júní 1942
eftirlifandi eiginkonu sinni, Val-
gerði Jónasdóttur, f. í Efstalands-
koti 30. apríl 1915.
Börn Kristjáns og
Valgerðar eru: 1)
Margrét, f. 1942, gift
Jóhanni Jóhanns-
syni, börn þeirra eru
Valgerður, Halldóra,
Jóhann og Margrét
Lára, 2) Júlíus, f.
1948. Kvæntur Svan-
hildi Sigurðardóttur,
dætur þeirra eru Eva
Dögg og Vala Lind.
Kristján og Val-
gerður hófu búskap
á Miðlandi í Öxnadal
en fluttu til Akureyr-
ar 1948. Eftir að Kristján flutti til
Akureyrar vann hann sem verk-
stjóri hjá Efnaverksmiðjunni Sjöfn
og síðar sem yfirverkstjóri.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Akureyrarkirku í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Laugardaginn 20. september sl.
þegar ég var nýkominn heim af
sjónum hringdi móðir mín í mig og
sagði mér að Kristján föðurbróðir
minn væri látinn. Ég hafði frétt það
nokkrum dögum áður að Kristján
frændi væri orðinn mjög veikur og
kallið gæti komið hvenær sem væri.
Ég man að á mínum yngri árum
fór ég stundum með föður mínum
að hitta Kristján í sápudeildina í
Gilinu hjá Sjöfn en þar vann Krist-
ján til fjölda ára. Lyktinni af sáp-
unni sem þar var í stóru kerunum
gleymi ég aldrei. Kristján og Val-
gerður komu stundum í sunnudags-
bíltúr út í Stærra-Árskóg til okkar
og þar var spjallað um málefni líð-
andi stundar yfir kaffi og meðlæti.
Og oft man ég hér áður fyrr þegar
Kristján kom út eftir á sumrin að
hjálpa okkur við heyskapinn og ým-
islegt fleira. Já, við Kristján frændi
áttum margar góðar stundir saman.
Góðar minningar á ég með Krist-
jáni úr veiðitúrum hér áður fyrr og
þó að veiðin væri ekki alltaf mikil sá
ég að frændi naut sín vel að vera úti
í náttúrunni. Frændi hafði mikla
ánægju af að spila á harmonikku og
var hrókur alls fagnaðar í góðra
vina hópi. Alltaf man ég hvað Krist-
ján var ánægður þegar við ásamt
fleirum komum af stað ættarmóti
sem haldið var vestur í Skagafirði
fyrir nokkrum árum. Nokkru eftir
að það var haldið hringdi hann í mig
og bað mig að koma í kaffi. Var þá
frændi kominn með myndbands-
spólu af ættarmótinu sem hann
varð að sýna mér hve vel hefði tek-
ist til.
Á síðustu árum hafði ég það fyrir
reglu að fara í Einholtið rétt fyrir
jólin þar sem við borðuðum t.d.
magál, harðfisk, hangikjöt o.fl. og
síðan skáluðum við alltaf í sherry á
eftir. Kæri frændi, nú fæ ég ekki
fleiri jólakort sem voru alltaf þétt-
skrifuð um hvernig haustið hefði
verið hjá þér og hvernig jólaund-
irbúningurinn hefði tekist til. Elsku
frændi, þakka þér allar stundirnar
sem við áttum saman, þær gáfu mér
mikið. Blessuð sé minning frænda
míns Kristjáns Stefánssonar.
Valgerði konu hans, Margréti,
Júlíusi og aðstandendum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur öll.
Stefán Sigurðsson.
Í dag kveðjum við mikinn öðling.
Það hefur alltaf verið hluti af
ferðum okkar til Akureyrar að
heimsækja Kristján og Valgerði.
Það er erfitt að nefna nafn annars
þeirra án þess að nefna nafn hins
um leið. Þess vegna er erfitt að
rekja samskipti við Kristján án
þess að minnast á Valgerði svo
samrýnd voru þau hjónin. Erfitt er
að hugsa sér betri móttökur en við
fengum í heimsóknum okkar. Fyrst
var um að ræða heimsóknir lítillar
sveitastúlku til stórbæjarins Akur-
eyrar. Þau bjuggu þá í Brekkugötu
5 og síðar Brekkugötu 30. Síðan
sem unglingur og loks sem móðir
með drengjum. Síðustu árin heim-
sóttum við þau í Einholt 6C.
Ógleymanlegar eru líka heimsókn-
irnar til þeirra í sumarbústaðinn.
Alltaf stafaði frá þeim hlýja og gleði
og ekki fór fram hjá neinum hve
gagnkvæm virðing ríkti á milli
þeirra.
Alltaf vildi Kristján vera að
skemmta og gleðja aðra. Hann var
líka mjög barngóður. Þegar dreng-
irnir okkar voru yngri og Kristján
starfaði hjá Sjöfn var það fastur lið-
ur að hann sýndi þeim verksmiðj-
una og það helsta sem var að gerast
á Akureyri. Hann sýndi okkur þá
stoltur nýjustu framleiðslu Sjafnar,
sápur, sjampó, tannkrem, hárnær-
ingu og fleira og leysti okkur út
með gjöfum. Hann var stoltur af
sínu starfi og sínum vinnuveitanda.
Það fór ekki hjá því að maður fyndi
að það var gagnkvæmt traust á
milli hans og fyrirtækisins og hann
var hreykinn af sínu bæjarfélagi.
Þau hjónin voru alltaf hress og
kát og gerðu að gamni sínu. Alltaf
var eitthvað nýtt til þess að sýna
okkur. Venjulega eitthvað sem þau
höfðu verið að búa til. Eða hann var
búinn að kaupa nýjan bíl, sem
þurfti að prufukeyra og aka um bæ-
inn. Það brást ekki að bíllinn var
nýpússaður og glansandi. Það
fannst á öllu að Kristján var mjög
kappsamur. Ógleymanleg er veið-
ferð sem ég fór í með Kristjáni og
Arthúri Vilhelmssyni tendaföður
mínum vestur á Skaga. Kristján fór
á fætur eldsnemma til þess að nýta
tímann sem best og auðvitað til
þess að veiða sem mest.
Kristján kom upp notalegri sól-
stofu í Einholtinu og sýndi okkur
hana með miklu stolti í fyrsta sinn
sem við komum þangað eftir að
hann hafði sett hana upp. Það var
notalegt að setjast hjá þeim hjónum
uppi í sólstofunni þeirra. Þar þáð-
um við oft veitingar, hlustuðum á
skemmtilegar sögur og hlógum með
þeim. Þrátt fyrir langvarandi veik-
indi gátu þau alltaf gert að gamni
sínu. Eitt sinni er við spurðum
Kristján um heilsufarið þá hugsaði
hann sig um og sagði síðan sposkur
á svip að það stæði til bóta þau
væru farin að borða íþróttajógúrt
og síðan kom hláturgusa. Já, það
var alltaf stutt í gamansemina.
Við vorum alltaf spennt að opna
jólakortið frá þeim. Það var föst
venja að kortið frá þeim var opnað
síðast. Það brást ekki að það var
ekki neitt venjulegt jólakort með
stuttri jólakveðju. Þar var miklu
frekar um að ræða sendibréf. Krist-
ján skrifaði alltaf á jólakortið helstu
fréttir af þeim Valgerði, sagði frá
spennandi veiðiferðum og lýsti því
sem þau höfðu verið að sýsla síðstu
mánuði fyrir jól. Það verður skrýtið
að fá ekkert kort frá Kristjáni um
næstu jól. En við eigum kort síð-
ustu ára og getum lesið þau til þess
að minnast hans.
Eftir að Valgerður fór að Hlíð
heimsóttum við Kristján í Einholt-
ið. Nú síðast í sumar heimsóttum
við Kristján og nú var hann líka
kominn að Hlíð. Alltaf var sama
gestrisnin og þrátt fyrir langvar-
andi heilsuleysi var hann bjartsýnn.
Hann var ótrúlega líkur sjálfum
sér, gerði að gami sínu, sýndi okkur
nýja rúmið sitt og leysti okkur út
með súkkulaði. Ekki var um annað
að ræða en að hann færi með okkur
til Valgerðar. Honum þótt vænt um
að vera kominn svo nálægt henni.
Honum þótti greinilega gott að geta
heimsótt hana og fengið hana í
heimsókn til sín og hann hrósaði
mikið starfsfólkinu að Hlíð. Krist-
jáni var umhugað um að vel færi
um Valgerði og allt væri gert til að
henni liði sem best.
Kristján var mjög trygglyndur.
Hann var vinur vina sinna. Það átti
við um okkur hjónin og syni okkar.
Móðir mín Kristjana Jónasdóttir er
systir Valgerðar. Alla tíð hefur ver-
ið mikið og gott samband milli
þeirra systranna. Sama má segja
um Kristján. Hann var æskuvinur
móður minnar og milli þeirra var
mikil vinátta. Hún vill að leiðarlok-
um þakka honum góða vináttu og
mikla tryggð.
Nú er lokið löngu stríði Kristjáns
við erfið veikindi. Við hjónin þökk-
um honum fyrir samfylgdina og
sendum fjölskyldu hans samúðar-
kveðjur.
Díana og Jóhannes.
Nú er Kristján í Holtinu allur.
Hann hefur skilið eftir hjá okkur
skýrar, ljúfar minningar og hug-
renningar sem gefa tilverunni aukið
gildi.
Lágvaxinn maður, kvikur með
hrafnsvart hár og hlýlegt, þétt
handtak.
Notalegur glettinn húmoristi,
einlægur og hlýr. Ræktarsemi,
jafnt við gróðurinn í garði og ranni
sem við eldra fólkið, föður og
tengdamóður sem nutu þess að búa
við ylinn, sem frá þeim hjónum
stafaði. Samband hjóna, fullt af kát-
ínu og virðingu.
Minningar um léttleikandi frá-
sagnir jólakortanna af daglega
amstrinu, veðráttunni og sprett-
unni. Frásagnir svo skemmtilegar,
lifandi og sannar að unun var að
lesa. Kannski saga af tré, blómi og
litlum fugli, heilt ævintýri, ramm-
íslenskt og á máli sem unun var að
lesa eða á að hlýða. Maður sem undi
sáttur við sitt.
Áhugamál Kristjáns síðustu árin
að upp yrði komið fræðasetri á ætt-
aróðali konu sinnar, Hrauni í Öxna-
dal.
Við nutum þess að koma og heim-
sækja þau Kristján og Valgerði,
hvort sem var í Einholtið eða fyrr-
um í Brekkugötuna þar sem kröft-
ugt kirsuberjatréð í garðinum fyllti
íbúðina angan.
Kristjáns er sárt saknað.
Stella, Sýbilla og Grímur.
Að mér sækja sjúkdómar að vanda,
sjálfsagt fara þeir mér nú að granda.
Við furukistu fáeinir menn standa,
er flyt ég burt til hinna björtu landa.
Hann Kristján frændi minn og
vinur okkar er farinn í ferðina sem
hann hugsar um í vísunni þeirri
sem hann bað okkur að skrifa upp
eftir sér, er við sátum hjá honum
kvöldstund fyrir nokkru í herberg-
inu hans á dvalarheimilinu Hlíð.
Hann eins og margir fleiri hefur
þá verið farinn að hugsa um hin
björtu lönd sem nú vista hann og
vonandi bíða okkar sem flestra þeg-
ar þar að kemur.
Þó að við sæjum að heilsu Krist-
jáns hrakaði hratt undir það síðasta
vorum við ekki alveg undir það búin
að missa hann svona frá okkur eins
og raunin varð. Í okkar heimsóknum
til hans bæði meðan hann dvaldi
heima í Einholtinu og eins í Hlíð var
alltaf nóg að spjalla og skrafa um.
Öxnadalurinn sem var fæðingarsveit
hans og fólkið sem þar var áður var
honum hugleikið spjallefni og gátum
við öll miðlað hvert öðru sitt lítið af
hverju svo saman varð úr skemmti-
legur fróðleiksmoli. En fleira var
skrafað því að Kristján var vel að
sér um flest það sem var að gerast í
kringum okkur frá degi til dags og
myndaði sér sínar skoðanir sem
gaman var að hlusta á. Það var hins
vegar stundum sárt að kveðja gamla
manninn og finna til með vinnulúnu
hendinni sem við vissum að hafði á
ævi hans afrekað svo margt sem un-
un var á að horfa og hlýða því þó
ekki væri hann skólagenginn frá
listnáms- eða tónlistarbrautum voru
margir munirnir sem bera merki
hagleiks hans og hugvitssemi og
notalegt var að hlusta á hann spila á
harmonikkuna sína.
Hann var líka einn af þeim sem
kunni að tala við blómin og fá þau
og annan gróður til að lifa og vera í
fullum skrúða þegar hann var ýmist
ekki vaknaður eða þá visnaður hjá
öðrum.
Nú þegar haustar að og styttist
til jólanna fer ekki hjá því að upp í
hugann kemur að fleiri verða jóla-
kortin úr Holtinu ekki. Það var allt-
af ákveðin hátíðastund á aðfanga-
dagskvöldinu að setjast niður og
lesa jólakortið frá þeim hjónunum
og skynja hvað mikil natni og hugs-
un hafði verið lögð í það að koma
sem skemmtilegastri kveðju til
skila í gegnum eitt lítið jólakort.
Við þökkum Kristjáni fyrir sam-
fylgdina og það sem hann gaf okk-
ur, og vonum að honum hafi gengið
flutningurinn vel og hans hafi beðið
allt það besta í björtu löndunum.
Við vottum Valgerði, Margréti,
Júlíusi og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúð.
Lilja og Brynjólfur.
KRISTJÁN
STEFÁNSSON
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
BJARNVEIG BORG PÉTURSDÓTTIR,
Blómvangi 13,
Hafnarfirði,
lést þriðjudaginn 30. september.
Pétur Bergmann Eyjólfsson,
Þorri Freyr Eyjólfsson,
Garðar Rafn Eyjólfsson, Guðmunda Björk Matthíasdóttir,
Þóra Dís Garðarsdóttir.
Kær bróðir og frændi,
SIGURÐUR ÞORVARÐARSON
frá Bakka,
Kjalarnesi,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
miðvikudaginn 24. september.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Starfsfólki Grundar er þakkað fyrir góða umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bjarni Þorvarðarson.