Morgunblaðið - 09.01.2004, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2004 39
✝ Magnea DóraMagnúsdóttir
fæddist í Vestmanna-
eyjum 25. nóvember
1920. Hún lést í Land-
spítalanum í Fossvogi
31. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin á
Jaðri í Vestmanna-
eyjum, Kristjana Þór-
ey Jóhannsdóttir, f. 8.
júní 1891, d. 21. mars
1969, og Magnús
Hjörleifsson, f. 5.
febrúar 1891, d. 2.
mars 1920. Systkini
Magneu eru Sigrún Inga, f. 28.
febrúar 1916 og Kristinn Hjörleif-
ur, f. 13. apríl 1918, d. 3. júlí 1984.
Magnea Dóra giftist 11. nóvem-
ber 1950 Jóni Kr. Jónssyni, út-
gerðarstjóra, f. 6. maí 1920, d. 26.
september 1990. Foreldrar hans
voru hjónin á Bræðraparti á Akra-
nesi, þau Guðlaug Gunnlaugsdótt-
ir, f. 16. apríl 1882, d. 13. febrúar
1961, og Jón Gunnlaugsson, f. 16.
júlí 1868, d. 26. mars 1956.
Magnea Dóra og Jón Kr. eign-
uðust fjórar dætur: 1) dóttir, f. 1.
mars 1951, d. 1. mars 1951. 2) Ing-
unn Guðlaug, ritari, f. 17. apríl
1952. Hún á tvö börn, Tinnu Guð-
jónsdóttur, f. 13. júlí 1981, og
Magnús Gylfa Hilmarsson, f. 27.
mars 1988. Dóttir
Tinnu er Sunna Ís-
feld Andreasen, f. 21.
júní 2002. Sambýlis-
maður Tinnu er
Þröstur Þorsteins-
son. 3) Kristjana,
bókasafnsfræðingur,
f. 14. febrúar 1955. 4)
Elín Sigrún, lög-
fræðingur, f. 22. apr-
íl 1960, gift Sigurði
Árna Þórðarsyni.
Stjúpbörn Elínar eru
Saga, f. 10. október
1986 og Þórður, f.
16. janúar 1990.
Magnea Dóra ólst upp í Vest-
mannaeyjum til tíu ára aldurs og
fluttist þá til Sandgerðis og gekk
þar í barnaskóla. Hún fluttist til
Reykjavíkur um tvítugt og var í
Húsmæðraskóla Reykjavíkur vet-
urinn 1942-43. Hún starfaði við
saumaskap hjá Hattaverslun
Soffíu Pálmadóttur á árunum
1943 til 1950. Hún flutti til Sand-
gerðis eftir að hún gekk í hjóna-
band og bjó þar til ársins 1990. Þá
fluttist hún á Seltjarnarnes og bjó
þar til ársins 1993, en bjó síðan til
dánardags á Grandavegi 47 í
Reykjavík.
Útför Magneu Dóru fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég vildi, móðir, grípa orðsins auð
og óði miðla þér. Af gulli snauð
er hönd mín enn og eflaust mun svo
löngum.
En mér er einnig stirt um tungutak,
þó töfri lindasuð og fuglakvak
og þytur blæs í grasi og skógargöngum.
Hvað get ég, móðir, sagt um öll þau ár,
sem okkur gafstu, sælu þína og tár?
Ég veit þú hefur vakað, þráð og beðið.
Og einhvernveginn er það svo um mig,
að allt hið bezta finnst mér sagt um þig,
sem aðrir hafa um aðrar mæður kveðið.
Samt vel ég mér að þegja um lífsstarf þitt.
En þakkir fyrir veganestið mitt
ég vildi þér í litlu ljóði inna.
Og þó að börn þín verði vaxnir menn,
þau vildu fegin mega njóta enn
um langan aldur móðurmunda þinna.
(Jakobína Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði elsku mamma, þínar
dætur:
Ingunn, Kristjana og Elín.
Magneu Dóra kom brosandi út úr
íbúð sinni, stríddi bílstjóranum um-
hyggjusamlega. Hún var á leiðinni í
Loftkastalann og þótti sport í að fara
í leikhús með herra upp á arminn.
Erlings-dramað var gott og þó við
heyrðum kannski ekki hvert orð var
framvindan ljós. Magnea þurfti enga
leikskrá og fræddi sessunaut sinn
um leikara, hvað þeir höfðu leikið og
um stöðu verksins í leiksögu þjóð-
arinnar. Heyrðir þú? spurði hún og
kímdi.
Það var hressandi lífsreynsla og
menntunarviðburður að fara með
Magneu Dóru í leikhús. Hún var
ótrúlega vel að sér, miðlaði áreynslu-
laust fróðleik, innsýn og skemmtiefni
um þau og það sem fyrir augu bar.
Magnea fylgdist vel með listalífi í
borginni. Hún naut þess einnig að
fara á tónleika, fylgdist jafn vel með
hvað var á döfinni í bíóhúsunum og
unglingarnir. Svo hafði hún skoðun á
nýjustu myndböndunum á Popptíví.
Að manni læddist sá grunur að hún
væri ekki á níræðisaldri, heldur á
einhverjum óræðum aldri milli ferm-
ingar og fimmtugs. Ólíkt mörgum á
sama aldri naut hún samtíma síns og
fagnaði lífsgæðum hans. Hún hafði
ímigust á heimsósómatali og skildi
ekki hvernig fólk gæti látið skugga-
hliðar stjórna lífi sínu.
Á langri ævi hafði Magnea Dóra
orðið að glíma við lífsgátur og vand-
kvæði. Hún hafði ekki lotið vandan-
um heldur þroskað með sér traust til
lífsins. Það er oft og í hennar tilviki
einnig traust til Guðs, sem leiðir hið
góða fram úr djúpum myrkurs.
Magnea Dóra var sérstaklega lipur í
samskiptum og ræktaði samband við
vini og kunningja. Hún var einstak-
lega gjafmild, sem kom fram í öllum
samskiptum. Hún hafði glöggt skop-
skyn, greindi fljótt hið hlálega og líf-
vænlega í viðburðum og skemmti sér
og viðmælendum. Hún var jafnframt
fljót að koma orðum að því, sem fyrir
augu bar. Hún bar hlýjan hug til
fólks og ef eitthvað fór verulega úr
böndum sagði hún kímandi: Það er
best sem vitlausast! Allt varð betra
og mannlífið fegurra, þegar hún
hafði farið orðum eða höndum um.
Magnea Dóra sá hlutverk sitt í þvi
að vernda lífið, létta fargi af fólkinu
sínu og vera því stoð og stytta. Hún
var hollur vinur, góð mamma, ein-
stök amma og heillandi tengda-
mamma. Sameiginlegur tími okkar
var alltof skammur. Hún féll frá í
miðri gleði lífsins. En hún hverfur
inn í himininn, þar sem allt er glatt
og gott, skopið verður heilt, engin
heyrnartæki nauðsynleg og hún fær
Herrann eina upp á arminn. Þökk sé
Magneu Dóru fyrir elskuna fyrr og
síðar. Guð geymi hana og gefi okkur
mátt til að varðveita og heiðra minn-
ingu hennar með því að leggja rækt
við gleðina, þroskann og lífið eins og
hún.
Sigurður Árni Þórðarson.
Með miklum söknuði minnist ég
elsku ömmu minnar sem kvaddi
þennan heim án mikils fyrirvara.
Hún var ekki bara elsku besta amma
mín heldur líka mjög góð og náin vin-
kona. Við erum bara tvö barnabörnin
og mikil tengsl á milli og því er miss-
irinn mikill. Ég hef alla tíð verið mik-
ið hjá henni, frá því ég var lítil stelpa
hjá ömmu og afa í Sandgerði og
seinna þegar ég fór alltaf til hennar
eftir skóla. Þegar ég varð eldri fór ég
líka reglulega til hennar og var farin
að sakna hennar eftir að hafa ekki
séð hana í nokkra daga. Því á það eft-
ir að vera erfitt og mikil viðbrigði að
geta ekki kíkt í heimsókn til hennar.
Hún hefur verið svo stór hluti af
minni ævi alla tíð, kennt mér svo
mikið, gefið mér svo mikið með ótak-
markaðri góðvild sinni og gert mig
að betri manneskju. Það var alltaf
gott að kíkja til hennar í heimsókn.
Hún fylgdist alltaf vel með öllu sem
var að gerast og oft sátum við saman
í eldhúsinu og töluðum um hvað sem
er. Við áttum líka margt sameigin-
legt og töluðum saman um hluti eins
og tísku, bíómyndir og tónlist.
Þegar ég var unglingur keyptum
við stundum saumablöð og hún
hjálpaði mér að sauma föt. Hún var
svo ótrúlega skemmtileg og góður fé-
lagi, hún var alltaf að grínast með
okkur systkinunum, hafði gaman af
sömu sjónvarpsþáttum og hafði allt-
af tíma fyrir okkur. Þegar heimsókn-
inni var lokið minnti hún mig alltaf á
að ég væri alltaf velkomin og mætti
gista hvenær sem væri. Hún gaf mér
líka lykla svo ég gæti örugglega allt-
af komið í heimsókn ef hún skyldi
skreppa eitthvað. Hún minnti mig á
að kíkja endilega í heimsókn þegar
það væri gat í skólanum og að það
væri alltaf til nóg í ísskápnum og að
ég ætti endilega að leggja mig. Oft
var hún þá búin að kaupa handa mér
tímarit og hafa til mat sem hún vissi
að mér fannst góður. Mér fannst hún
aldrei eldast, hún var alltaf svo hress
og kát. Hún elsku amma mín vildi
alltaf allt fyrir mann gera, hvort sem
það var að sauma eða laga eitthvað
fyrir mann, elda besta mat í heimi
eða bara að leyfa manni að slappa af
hjá sér.
Oft kom það fyrir að þegar maður
var að seilast í vasann til að ná í lykla
eða annað þá var á undursamlegan
hátt kominn seðill eða sælgæti í vas-
ann. Þá mundi maður eftir að hafa
nýlega verið í heimsókn hjá henni
ömmu og þar var skýringin komin.
En það er svo ótalmargt sem ég er
þakklát fyrir, allar minningarnar og
sá tími sem við áttum saman. Að við
áttum yndisleg jól og að ég gat gefið
henni langömmubarn, hana Sunnu
mína, sem fékk að njóta góðvildar
langömmu sinnar í það eina og hálfa
ár sem hún hefur lifað. Hún amma
mín var líka afskaplega hrifin af
henni Sunnu litlu og naut þess sér-
staklega að sitja með hana í fanginu
og gefa henni að borða. Þá var auð-
sýnilegt að þeim leið sérstaklega vel
saman, amma naut þess að gefa
þeirri litlu að borða og Sunna naut
þess að sitja í fanginu á henni því
amma átti alltaf eitthvað gott handa
henni og naut þess að dekra við hana.
Þann dag sem fólk víða um heim
lítur til baka og kveður árið sem senn
var að líða kvaddi amma mín þennan
heim. Ég er viss um að um leið og
fólk fagnaði nýju ári hefur hún líka
verið kát á nýjum stað þar sem hún
er núna með afa og lítur eftir okkur
hinum.
Hún amma mín var mikið jóla-
barn, oft var erfitt að sjá hver var
spenntari að telja dagana til jóla og
kíkja í pakkana, hún eða við krakk-
arnir. Þess vegna er ég mjög þakklát
fyrir að við áttum svo góð jól saman.
Ég sá hana elsku ömmu mína seinast
á aðfangadagskvöld heima hjá henni,
hún var hress að vanda og vildi allt
gera til að láta okkur líða vel. Þegar
ég kvaddi hana hljóp hún inn í eldhús
og kom til baka með tvo lítra af ís og
mjólk. Hún var nefnilega gjörn á að
vilja gefa manni eitthvað til að taka
með heim. Í jólagjöf gaf ég henni
ljósaseríu sem ég vissi að henni
myndi finnast falleg.
Aldrei fékk ég að sjá þessi ljós
uppi við hjá henni en ég mun alltaf
hafa hana elsku bestu ömmu mína
sem fallega ljósið í hjarta mínu.
Tinna Guðjónsdóttir.
Á gamlársdag síðastliðinn kvaddi
um leið og gamla árið ágæt vinkona
okkar og skólasystir, Magnea Dóra
Magnúsdóttir. Hún hafði að vísu oft
hin síðari ár fundið til lasleika, en lát-
ið lítt á því bera og aldrei kvartað.
Kom skyndilegt andlát hennar okkur
því mjög á óvart.
Við vinkonurnar hittumst í fyrsta
sinn þegar við ungar stúlkur vorum
við setningu Húsmæðraskóla
Reykjavíkur haustið 1942 til að hefja
þar nám og skyldum við búa í heima-
vist skólans. Lentum við þar sex
saman hvaðanæva af landinu í súð-
arherbergi og má nærri geta að
þröngt hefur verið setinn bekkurinn
þegar við vorum allar þar saman
komnar, sex kátar stúlkur. En í þá
daga þótti slíkt ekki frágangssök.
Í skólanum skyldum við læra allt
sem að heimilishaldi laut, allt frá
ræstingu til heimilisbókhalds. Við
skólann kenndu frábærar kennslu-
konur undir styrkri stjórn frú Huldu
Stefánsdóttur, og minnumst við þess
nú ekki að þröngt húsnæði ylli
nokkru sinni vandræðum, heldur
miklu fremur, ef nokkuð var, til að
efla með okkur tillitssemi og nær-
gætni við náungann.
Eftir vetrarlangt nám tvístraðist
þessi glaði hópur skólasystra, en þá
var það umfram okkur allar Magga
Dóra sem duglegust var við að hóa
okkur saman við hátíðleg tækifæri.
Og í haust, þegar rúmlega sextíu ár
voru liðin frá námslokum okkar,
komum við fimm saman, en ein okk-
ar var þá löngu látin. Nutum við þá
enn endurfundanna og rifjuðum þá
upp liðin ár. En á skammri stundu
skipast veður í lofti, og nú er skyndi-
lega horfin úr hópnum kær vinkona
sem við munum ætíð sakna.
Magnea Dóra giftist ágætum
manni, Jóni Kr. Jónssyni í Sand-
gerði, stjórnanda útgerðarinnar
Miðness h/f. Var Jón höfðingi hinn
mesti heim að sækja, en er nú látinn
fyrir mörgum árum. Áttum við
skólasystur margar góðar stundir á
fallegu heimili þeirra hjóna sem við
minnumst nú með þakklæti. Þau
hjón eignuðust fjórar dætur en hin
fyrsta dó í fæðingu. Sendum við nú
systrunum þremur og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur á
sorgarstundu.
Fyrir hönd skólasystra,
Guðrún Gísladóttir.
Ég var á leiðinni í skólann í fyrsta
skipti, sjö ára, full af spenningi. Hin-
um megin á götunni var Magga Dóra
með yngstu dóttur sína Elínu í sömu
erindagjörðum. Ég man að mér var
starsýnt á þær. Það var eitthvað við
þessar mæðgur sem heillaði lítið
hjarta. Eitt af því tel ég hafa verið
viðmót Möggu Dóru sem brosti svo
hlýlega til mín, dálítið glettin en með
svo skilningsríku augnaráði. Hún
vissi hvernig mér leið. Þetta augna-
blik bernskunnar er mér enn í fersku
minni þó langt sé um liðið. Þessi sam-
fylgd sitt hvorum megin götunnar í
byrjun skólagöngunnar var upphafið
að kynnum mínum af Möggu Dóru
sem varað hafa æ síðan. Þetta hlý-
lega bros og skilningsríku augu hafa
fylgt allri hennar samfylgd. Á þess-
um degi hófst vinátta okkar Elínar
og dvaldi ég löngum stundum á
heimili hennar og fékk að njóta um-
hyggju, virðingu og elsku Möggu
Dóru. Hún tók mér strax opnum
örmum og sýndi ávallt mikinn áhuga
á allri minni velferð. Ég man hve
henni var umhugað um að ég fengi
nóg að borða. Notalegar minningar
streyma fram, við eldhúsborðið hlað-
ið heimalöguðu bakkelsi, „Katrín
mín, fáðu þér nú meira ég veit þú
getur það, annars held ég að þér þyki
þetta vont.“ „Katrín mín, ertu búin
að taka lýsi í morgun, svona fáðu þér
nú eina skeið, það er svo gott fyrir
þig.“ Þessi umhyggja hélt áfram alla
tíð. Síðar þegar ég var orðin fullorðin
og farin að búa sjálf kom hún aldrei
svo í heimsókn að hún kæmi ekki
færandi hendi með eitthvað í fartesk-
inu. Bakkelsi, babúskur, svuntu og
fleira smáræði einsog hún kallaði
það. Þetta viðmót var einkennandi
fyrir Möggu Dóru, hún hafði einlæg-
an áhuga á velferð fólks, hún var
fórnfús og lagði sig fram við að
styrkja og styðja samferðamenn
sína. Heimili hennar var alltaf opið
fyrir gestum og gangandi og varla
kom nokkur svo til Möggu Dóru að
sá hinn sami kæmi ekki þaðan bætt-
ari á einhvern hátt. Hún var ákaflega
viðræðugóð, var vel að sér um alla
hluti og hafði ríka réttlætiskennd.
Hún hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og ef henni
misbauð þá lá hún ekki á skoðun
sinni. Hún var kát og glettin og mjög
félagslynd en þó jafnframt dul á eig-
in tilfinningar. Hún fylgist vel með
menningu og listum og naut þess
ríkulega að fara í leikhús og á tón-
leika. Hún var alltaf full af orku og
hélt því fram á hinsta dag.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
vil ég þakka Möggu Dóru umhyggj-
una og allan hlýleikann sem hún
veitti mér ríkulega alla tíð. Minning
um gjöfula konu mun lifa og verma
þau okkar sem fengu notið samfylgd-
ar með henni. Ástvinum hennar öll-
um sendi ég samúðarkveðjur.
Katrín H. Árnadóttir.
MAGNEA DÓRA
MAGNÚSDÓTTIR
Haustið 1956 voru
mættar 18 stúlkur á
aldrinum18 til 29 ára til
að hefja nám við forskóla Hjúkrun-
arkvennaskóla Íslands.
Skólinn var nýfluttur í eigin hús-
næði, heimavistin var glæsileg og
þar gafst okkur kostur á að kynnast
nánar. Eins og gerist tóku sumar
okkar fljótlega ýmiss konar forystu í
hópnum en Anna var ekki ein af
þeim. Hún var hæglát og athugul,
lumaði á óborganlegum húmor. Hún
sýndi fljótt að hún bjó yfir óvenju
góðri greind og þroska hafði hún
umfram okkur flestar.
Þær okkar, sem nutu þess síðar að
ANNA SIGURBJÖRG
HAFSTEINSDÓTTIR
✝ Anna SigurbjörgHafsteinsdóttir
fæddist á Gunn-
steinsstöðum í
Langadal 9. janúar
1935. Hún andaðist á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
2. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Bú-
staðakirkju 15. des-
ember.
starfa með Önnu á
lyfjadeildinni þar sem
hún var deildarstjóri
kynntust einstökum
hæfileikum hennar
sem hjúkrunarfræð-
ings og stjórnanda.
Hún var afar um-
hyggjusöm, gætti þess
ævinlega að sjúkling-
arnir nytu fyllsta ör-
yggis og kærleika. Sér-
hver starfsmaður vissi
nákvæmlega hvað átti
að gera og hvenær.
Samviskusemin var í
fyrirrúmi og Anna
hafði vakandi auga með því hvernig
hugsað var um sjúklingana og sinnt
um hin margvíslegustörf á deildinni.
Vinnuandinn var því einstaklega
góður, allir lögðu metnað sinn í að
gera vel, smituðust af metnaði Önnu,
sem allir báru virðingu fyrir. Við
hollsysturnar vorum stoltar af
henni.
Ástvinum Önnu sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
F.h. hollsystra
Rannveig Sigurbjörnsdóttir,
Kristbjörg Þórðardóttir.
Bróðir okkar,
STEINGRÍMUR ARASON
verkfræðingur,
Kópavogsbraut 1c,
Kópavogi,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð mið-
vikudaginn 7. janúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu föstu-
daginn 16. janúar kl. 15.00.
Bjarni Arason,
Snjólaug Aradóttir,
Guðmundur Arason.