Morgunblaðið - 09.01.2004, Page 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2004 41
✝ Axel WilhelmEinarsson fædd-
ist í Reykjavík 5. des-
ember 1923. Hann
lést á heimili sínu 25.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar Axels
voru hjónin Einar
Björgvin Kristjáns-
son húsasmíðameist-
ari, f. 1892, d. 1966,
og Guðrún Sigríður
Guðlaugsdóttir bæj-
arfulltrúi, f. 1893, d.
1967. Axel var þriðji
elsti í röðinni af sjö
systkinum sem voru
Guðlaugur Maggi, f. 1921, d.
1977, Kristján Ingi, f. 1922, d.
1977, Einar Gunnar, f. 1926, d.
1972, Ingibjörg, f. 1934, d. 1999,
Kristinn, f. 1938, d. 1992, og
Sverrir, f. 1927, sem er einn eft-
irlifandi systkina sinna.
Árið 1947 kvæntist Axel eftir-
lifandi eiginkonu sinni Guðrúnu
Ernu Jónsdóttur (Eddu), f. 24.
nóvember 1930, dóttur Jóns Sig-
urpálssonar kaupmanns og Guð-
rúnar Tómasdóttur húsmóður.
Börn Axels og Eddu eru: 1) Guð-
rún Þórdís, f. 1947, maki Tómas
Jónsson, synir þeirra eru: Jón Ax-
el, f. 1969, sambýliskona Anna
María Garðarsdóttir, börn þeirra
eru Eydís Ýr, f. 1994, og Andri
Snær, f. 1999. Tómas Örn, f. 1971,
maki Anna Lísa Jónsdóttir, barn
þeirra Anna Guðrún, f. 1999.
Gunnar Þór, f. 1982
nemi. 2) Jón Sturla,
f. 1952, búsettur í
Svíþjóð, fyrrverandi
maki Guðrún Ind-
íana Ólafsdóttir,
börn þeirra eru:
Gísli Már, f. 1976,
sambýliskona Made-
laine, barn þeirra
Paulina, f. 2002,
Geirmundur Hrafn,
f. 1986, og Edda
Björg, f. 1988. Áður
átti Jón son, Ólaf
Örn, f. 1971, móðir
hans er Guðrún
Ólafsdóttir. 3) Einar Rúnar, f.
1959, maki Gunnhildur Manfreðs-
dóttir, börn þeirra eru Halldóra
Sólveig, f. 2000, Kristján Logi, f.
2001, og fósturdóttirin Erla Jó-
hannsdóttir, f. 1983, dóttir Gunn-
hildar. Börn Einars frá fyrra
hjónabandi með Ingibjörgu Lofts-
dóttur eru: Axel Wilhelm, f. 1981,
Ingunn, f. 1983, og Loftur, f.
1989.
Axel Wilhelm lauk verzlunar-
prófi frá Verzlunarskóla Íslands
árið 1944. Hann hóf störf hjá
Byggingarfélaginu Stoð hf., síðan
hjá Ísbirninum og lauk starfsævi
sinni hjá Olís 73 ára að aldri og
vann hann að mestu við bókhalds-
störf alla sína starfsævi.
Útför Axels Wilhelms fer fram
frá Laugarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Á stjörnubjartri jólanótt sofnaði
elskulegur tengdafaðir svefninum
langa. Okkur setti hljóð. Minningar
um sérstakan og litríkan Axel flugu
í gegnum hugann. Þessi ljúfi og
elskulegi maður sem hreif sam-
ferðafólk sitt með sér með glettni
sinni og skemmtilegri sýn á lífið og
tilveruna. Axel var léttur í lundu og
aldrei sá ég hann skipta skapi.
Hann naut líðandi stundar og átti
sér fjölmörg áhugamál sem honum
gafst meiri tími til að sinna á efri
árum. Hann var m.a. mikill áhuga-
maður um íslensku og þýsku og
einnig hafði hann ánægju af sundi,
að spila billjard með bróður sínum
og dytta að húsinu sínu. Hann
hjálpaði okkur mjög mikið við húsið
sem við vorum að byggja, kom dag-
lega og vann af kappi, því hann
vildi láta hlutina ganga. Ég er
þakklát fyrir þennan eftirminnilega
tíma og fjörugar umræður yfir
kaffibollanum. Þjóðfélagsmálin
voru Axel hugleikin og voru frétta-
tímarnir honum heilagir svo og
lestur dagblaðanna. Allt fram á síð-
asta dag var hann mjög vel upp-
lýstur um þjóðfélagsmálin og hafði
á þeim ákveðnar skoðanir, sem
hann viðraði óspart, m.a. í sund-
ferðum sínum í Laugardalinn sem
gátu stundum tekið margar
klukkustundir.
Axel var sérstaklega vakandi yfir
barnabörnum sínum og þreyttist
aldrei á að spyrja þau út í námið.
Hann hafði mikla ánægju af að taka
þau í „aukatíma“ og fengu þau jafn-
vel verkefni send heim með pósti.
Þessa miklu umhyggju skynjuðu
börnin vel og tengdust afa sínum
sterkum böndum. Ekkert gat aftr-
að honum frá því að vera viðstadd-
ur útskrift tveggja barnabarna nú
rétt fyrir jól. Gildi menntunar var
ótvírætt í hans huga.
Mjög ljúft var að sækja þau hjón-
in heim, Axel og Eddu, eftirlifandi
eiginkonu hans. Hlýjar móttökur
og létt og skemmtilegt andrúmsloft
einkenndi heimilið.
Gaman var að fylgjast með hve
vel fór á með þeim hjónum eftir
rúmlega hálfrar aldar sambúð og er
það okkur, sem yngri erum, lær-
dómsríkt að hafa skynjað þennan
mikla kærleika.
Langri ævi er lokið og kveðju-
stundin runnin upp. Ég er þakklát
fyrir að hafa kynnst Axel og mun
minningin um hann verða okkur að
leiðarljósi. Guð blessi minningu
hans.
Gunnhildur Manfreðsdóttir.
Ég hefði aldrei trúað því hve erf-
itt það er að skrifa niður nokkur
orð um Axel afa minn. Ekki að það
sé lítið um hann að segja heldur
reynist mér það erfitt vegna sakn-
aðar.
Þú varst mér alltaf góður, og
stutt var í grínið og góða skapið.
Það var þetta sem mér þótti svo
vænt um í fari þínu. Aldrei sá ég
þig reiðan eða fúlan, þannig varstu.
Ég man þegar við sátum saman í
stofunni á Rauðalæknum og horfð-
um á box til kl. 3 um nóttina, eða
horfðum saman á fótbolta og allar
íþróttir yfirleitt. Þú kenndir mér
svo margt og ekkert virtist þér
ókunnugt, þú hafðir áhuga á öllu og
ekki síst stjórnmálum. Allt sem ég
þurfti að læra vildir þú ólmur fá að
kenna mér, svo sem íslenska mál-
fræði, þýska málfræði og bók-
færslu, og hlýða mér svo yfir allt
saman á eftir. Þú hefðir orðið frá-
bær kennari. Menntun var í háveg-
um höfð hjá þér. Þú varst alltaf vel
upplýstur um allt í kringum þig og
vildir læra. Þennan áhuga á að
fræðast hefur þú kveikt í mér og
þakka ég þér mikið fyrir.
Ég sótti þig á aðfangadag fyrir
kl. sex daginn fyrir andlát þitt (þá
var Edda amma komin á undan þér
því hún var að hjálpa mömmu með
matinn). Þú komst hlæjandi og
glaður til dyra og spjölluðum við
um lífið og tilveruna eins og svo oft
áður. Eftir á að hyggja finnst mér
að þig hafi grunað að þú ættir ekki
langt eftir. Í spjalli okkar í bílnum
sagðir þú mér hve stoltur þú værir
af öllum börnunum þínum. En eitt
situr þó efst í huga mér, þú sagðir:
„Merkilegt hvað ég elska hana
ömmu þína mikið eftir 56 ár í blíðu
og stríðu.“ Þetta hafði ég nú alltaf
vitað, en aldrei heyrt þig segja af
svona mikilli einlægni.
Elsku Axel afi, ég kveð þig með
söknuði og bið góðan Guð að
styrkja Eddu ömmu. Þinn dóttur-
sonur
Gunnar Þór Tómasson.
Langafi minn, hann Axel W. Ein-
arsson, dó um jólanóttina. Hann
var góður afi þó hann stríddi mér
stundum. Mér þótti mjög vænt um
hann. Afi var mjög hress maður.
Hann sat oft í stólnum sínum og
horfði á sjónvarpið. Ég gæti ekki
hugsað mér betri langafa en Axel
afa. Hann átti heima í rosalega
flottri íbúð á Rauðalæk 14. Það var
alltaf gaman að fara til Axels lang-
afa og Eddu langömmu. Ég sat oft
hjá afa og horfði á sjónvarpið með
honum og hjálpaði honum að ná í
hluti, það var gaman að hjálpa hon-
um, en nú ætla ég að hjálpa lang-
ömmu minni henni Eddu.
Bless Axel afi.
Eydís Ýr Jónsdóttir.
Axel bróðir minn er látinn og
skilur mig einan eftir af sjö systk-
ina hóp Hann kvaddi þennan heim
á jólanótt. Náði því að fylla áttatíu
árin því hann var fæddur 5. des.
1923.
Síðast þegar ég talaði við hann,
daginn áður en hann kvaddi, þá
hafði hann á orði með stríðnisbros
á vör að hann teldi sig hafa fullnýtt
ævikvótann og skilað því, sem af
honum mætti krefjast. Það er
vissulega orð að sönnu. Honum
tókst alla tíð að sneiða hjá því að
verða fórnardýr neysluþjóðfélags-
ins nema í hófi og laus við að spóka
sig mikið í fjölmiðlaflórunni enda
taldi hann sig ekki eiga erindi
þangað. Hann hafði hinsvegar náð
því, sem hann taldi hverjum manni
nægjanlegt að vera hluti af tróðinu
í þjóðarskútunni. Þessu tróði, sem
felst í að skila löngum vinnudegi,
ala upp börn, vera ábyrgur þjóð-
félagsþegn, tróðinu, sem skútan má
ekki slá úr sér ef hún ætlar að
fljóta. Hann bróðir minn mun hafa
fundið nokkuð snemma til ábyrgðar
því ég minnist þess þegar hann var
12 ára og ég átta, að hann hvatti
mig óspart til að gefa margföld-
unartöflunni meiri gaum. Marg-
földunartaflan væri undirstaðan í
nútíma þjóðfélagi sagði hann og ef
menn kynnu hana þá gætu menn
reiknað sjálfir út kaupið sitt og
þessari athugasemd fylgdi hann
eftir með því að hlýða mér yfir.
Þetta ýtti betur við mér en skamm-
ir kennarans. Þannig hélt hann
þeim hætti út ævina að hvetja sína
nánustu til dáða og eyddi ótöldum
stundum með börnum og barna-
börnum að kenna þeim íslensku eða
þýska málfræði eða hvað annað,
sem til féll.
Eftir barnaskólanám fór Axel í
Verslunarskólann og útskrifaðist
þaðan með ágætiseinkunn og þar
með var tekin stefna á það starf,
sem varð hans ævistarf meira og
minna, að vinna við bókhald. Í
símaskránni valdi hann af sínu lít-
illæti að kalla sig skrifara. Sjálfur
átti hann sér þann draum að verða
bóndi en gerði sér jafnframt grein
fyrir því að til þess væri hann ekki
borinn. En andlegt samband við
sveitina ræktaði hann með ætt-
rækni og ættfræði, sem hann hafði
gaman af. Á hverju ári um áratuga-
skeið heimsótti hann Skarðströnd
þar sem hann þekkti margan
manninn og var aufúsugestur á
mörgum bæjum.
Hamingja Axels var mest að
hitta sína eftirlifandi eiginkonu,
hana Eddu, Guðrúnu Ernu Jóns-
dóttur, en sameiginlega bjuggu þau
sér einkar hlýlegt heimili þangað,
sem ávallt er gott að koma. Þau
eignuðust þrjú börn og hópur
barnabarna og barnabarnabarna er
orðinn æði stór. Gagnvart þessum
hópi lagði hann sig ávallt fram við
að aðstoða eftir bestu getu.
Axels er sárt saknað. En eins og
hann sagði sjálfur: „kvótinn er upp-
urinn“.
Ég og mín fjölskylda vottum
Eddu, börnum og barnabörnum og
þeirra börnum okkar innilegustu
samúð.
Sverrir bróðir.
Í dag kveð ég kæran vin og mág,
Axel W. Einarsson, sem andaðist á
jólanótt. Samfylgdin hefur varað í
57 ár og margs góðs er að minnast.
Axel Wilhelm var eitt sjö barna
sæmdarhjónanna Guðrúnar Guð-
laugsdóttur, bæjarfulltrúa, og Ein-
ars B. Kristjánssonar, bygginga-
meistara, sem voru þekkt hjón í
Reykjavík á sínum tíma. Heimilið
var stórt, mannmargt og fjörmikið.
Þarna ólst Axel upp við glaðværð
og veraldleg gæði. Á sumrin vann
hann oft í byggingavinnu hjá föður
sínum eða við sveitastörf hjá ætt-
ingjum vestur í Dölum. Síðan lá
leiðin í Verzlunarskólann. Þegar
námi lauk vann hann við skrifstofu-
störf, ýmist hjá byggingarfélaginu
Stoð (hjá föður sínum), Ísbirninum
eða Olís. Ég held að fullyrða megi
að hann hafi alls staðar komið sér
vel, með hógværð sinni, lipurð og
frómlyndi, til orðs og æðis. Axel
bar hag barna og barnabarna mjög
fyrir brjósti og gladdist yfir hverj-
um unnum áfanga þeirra í námi og
starfi. Þá nutu börnin mín um-
hyggju Eddu og hans í mörg ár en
þau áttu heimili sitt hjá þeim þegar
þau voru í skóla hér í Reykjavík er
við foreldrarnir bjuggum úti á
landi. Fyrir það góðverk er ég æv-
inlega þakklát. Axel reyndist mörg-
um mikið vel en gerði sjálfur lítið
úr því.
Axel hafði sína vankanta, eins og
við flest mannanna börn, en í minn-
ingu minni eru þeir smávægilegir í
samanburði við alla þá góðu kosti
sem hann var gæddur.
Ég kveð góðan mág með söknuði
og bið honum, Eddu systur minni
og afkomendum þeirra Guðs bless-
unar.
Dóróthea Jónsdóttir.
Nú er hann Axel frændi okkar
farinn á fund feðra sinna eftir 80
ára farsælt lífshlaup. Hann var
einn sex bræðra sem stundum voru
kallaðir Freyjugötubræður, tvær
systur áttu þeir og lést önnur á
barnsaldri. Af þessum stóra systk-
inahópi er nú einn bróðir á lífi.
Þegar við vorum að alast upp var
þetta fólk allt í blóma síns aldurs,
sem óðast að koma sér fyrir í lífinu.
Öll systkinin gengu ung í hjóna-
band og eignuðust samtals 27 börn.
Af þessum hópi átti Axel og hin
glæsilega kona hans Guðrún Erna,
eða Edda eins og hún er oftast köll-
uð, eina stúlku og tvo drengi.
Mikill samgangur var með þessu
fólki öllu og fjölskylduboðin að
Freyjugötu 37 voru fjölmenn, há-
vær og skemmtileg, mikið spilað og
hátt hlegið.
Axel var, eins og systkini hans og
foreldrar, skemmtilegur og vel gef-
inn. Hann var laus við allan hroka
og yfirlæti, lagði gott til mála og
forðaðist illdeilur og afskiptasemi.
Hann varðveitti fram eftir öllum
aldri drengjalegt yfirbragð, hafði
enda gaman af öllum leikjum og
var íþróttamaður góður. Hann lauk
námi frá Verslunarskóla Íslands og
stundaði skrifstofustörf mest alla
sína starfsævi, lengst af hjá Bygg-
ingarfélaginu Stoð, Ísbirninum og
Olís. Hann var vandvirkur bókhald-
ari og hafði sérlega fagra og skýra
rithönd.
Í einkalífi sínu var Axel gæfu-
maður. Hátt í 60 á var hann kvænt-
ur Eddu og á heimili þeirra var
jafnan gaman að koma, þar ríkti
gestrisni og myndarskapur og
hjónin bæði skemmtileg í viðræð-
um. Axel hafði löngum mikinn
áhuga á þjóðmálum, ræddi þau og
lét fáa fréttatíma framhjá sér fara.
Það er stutt síðan við hittum Ax-
el, sem þá var nýlega orðinn átt-
ræður. Þá var sýnilega af honum
dregið en eigi að síður var hann
með gamanyrði á vörum og sló á
létta strengi eins og hans var hátt-
ur.
Hljóðlega kvaddi hann þennan
heim og er hans sárt saknað af eft-
irlifandi eiginkonu og fjölmennum
hópi afkomenda. Við kveðjum Axel
frænda okkar með klökkum huga,
enn einn úr okkar glaðværu föð-
urfjölskyldu er fallinn í valinn á
skömmum tíma. Raunabót er að
Axel átti gott líf í faðmi góðrar
konu og samheldinnar fjölskyldu,
sem og hitt að hann var vel metinn
hvar sem hann kom að starfi. Hann
var jafnan hlýr í viðmóti, gaf sér
tíma fyrir barnabörnin og sagði
jafnvel frændbörnum sínum til í
námi ef svo bar undir.
Við systkinin sendum Eddu og
fjölskyldunni okkar hlýjustu sam-
úðarkveðjur.
Guðrún Sigríður og
Einar Elías Guðlaugsbörn.
AXEL WILHELM
EINARSSON
 Fleiri minningargreinar um Axel
Wilhelm Einarsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Óli lagði sig fram um að gera alla
hluti vel og helst fullkomlega. Af
þessari viðleitni hans mátti margt
læra. Að gera áætlanir og skipu-
leggja minnstu smáatriði var fáum
betur gefið en honum. Á þessu sviði
nutum við hans ráða, ekki síst þegar
takast þurfti á við stór verkefni á við
það að koma sér upp þaki yfir höf-
uðið.
Hugur Óla stefndi snemma upp í
háloftin og samræðurnar um flugið
urðu margar og fróðlegar. Á meðan
við bjuggum í Danmörku heimsótti
Óli okkur þegar hann fór í „kass-
ann“. Þá fengum við að upplifa
undraheima flugtækninnar í lifandi
frásögn Óla af viðburðum dagsins.
Aldrei fannst okkur við öruggari í
flugi en þegar við vissum af honum
við stjórnvölinn. Ólafur var í okkar
huga hinn fullkomni flugmaður.
Nú hefur Ólafur lagt upp í sína
síðustu flugferð. Í það flug fylgja
honum kveðjur, óskir um góða ferð
og þakkir fyrir margar ljúfar sam-
verustundir. Drengjunum hans, for-
eldrum og öllum sem hann var kær
vottum við samúð og óskum guðs
blessunar.
Sigrún og Tryggvi.
Í dag er kvaddur góður vinur,
Ólafur Ketill Frostason. Um aldar-
fjórðungur er liðinn síðan leiðir okk-
ar lágu fyrst saman. Strax var lagð-
ur grunnur að vináttu sem hefur
haldist þótt samskiptin hafi verið
mismikil í gegnum árin. Óli eins og
hann var gjarnan kallaður var
heillandi maður með frjálslegt fas,
hlý augu, góðlátlegt bros og einstak-
lega skýra og hljómfagra rödd.
Hann var góðum gáfum gæddur og
hafði mikinn næmleika, bæði fyrir
tæknilegum hlutum og andlegum
efnum. Verkvit hafði hann gott, var
bæði vandvirkur og skipulagður.
Það var því gott að leita til hans við
úrlausn verkefna, enda einstaklega
greiðvikinn og bóngóður.
Fyrstu árin sem við þekktumst
bar fundum helst saman í góðra vina
hópi. Þar var Óli gjarnan hrókur alls
fagnaðar, söng og dansaði öðrum
betur. Þótt stundum liði langur tími
milli endurfunda einkenndust þeir
ávallt af kærleika og einlægri vin-
áttu.
Síðastliðið haust lágu leiðir okkar
Óla saman á nýjum vettvangi. Þá
gafst tækifæri til að kynnast enn
betur. Það samstarf var sérstaklega
ánægjulegt og sárt að ekki verður
framhald á eins og fyrirhugað var.
Fyrir það ánægjulega samstarf,
dýrmæta vináttu og alla þá aðstoð
sem hann veitti verður aldrei full-
þakkað.
Guð gefi aðstandendum styrk og
huggun.
Blessuð sé minning Ólafs Ketils
Frostasonar.
Margrét Albertsdóttir.
Það var ekki fyrr en Ólafur
hætti í fluginu og hóf að starfa
sem leiðsögumaður ferðamanna
að leiðir okkar lágu saman að ráði.
Í því starfi naut hann sín, enda
uppfræðsluhæfileikum hans við-
brugðið og að upplagi var hann
einnig sérstaklega lempinn í um-
gengni við fólk. Það hefði verið öll-
um til heilla ef starfskrafta hans
hefði notið lengur við á þessum
vettvangi.
Sonum Ólafs, systkinum og for-
eldrum votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Jón Baldur Þorbjörnsson.
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Með þessu litla bænarversi
Hallgríms Péturssonar kveð ég
minn gamla vin Ólaf Ketil Frosta-
son. Ég bið Guð að styrkja syni
hans, foreldra og aðra aðstand-
endur í sorginni.
Ólafía M. Guðmundsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um Ólaf
Ketil Frostason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.