Morgunblaðið - 09.01.2004, Blaðsíða 43

Þegar komið er að leiðarlokum
þökkum við fyrir vináttu og tryggð,
sem aldrei brást. En við minnumst
líka ótal gleðistunda úr tvísýnni bar-
áttu og áréttum þá sameiginlegu
sannfæringu okkar, að hún var alls
þess virði, sem í hana var lagt; and-
vökunnar, átakanna, árangursins –
og síðast en ekki sízt, bræðralagsins.
Jón Baldvin og Bryndís.
Góðar minningar koma í hugann
við leiðarlok öðlingsins Þorsteins
Jakobssonar. Okkar samleið var
lengst af í Alþýðuflokknum og þar
kynntist ég því vel hvað hann var
traust manneskja. En ég var ungling-
ur heima á Ísafirði þegar ég heyrði
fyrst um hann sem kærastann henn-
ar Ágúar og hvar sem hans var getið í
mín eyru eftir það var það að góðu
einu. Ásgerður heitin eiginkona hans,
sem við kölluðum Ágú, var heima-
gangur á æskuheimilinu mínu á Ísa-
firði á uppvaxtarárum sínum. Hún
var besta vinkona Margrétar næst-
elstu systur minnar og tók ástfóstri
við mömmu og barnahópinn hennar.
Varla leið sá dagur að hún kæmi ekki
í Aðalstrætið. Ásgerður var einbirni
en við vorum átta systkini og okkur
fannst hún njóta sín sem ein af hópn-
um. Löngu eftir að þær stöllur flutt-
ust að heiman hélt hún tryggð við
heimilið. Okkur systkinunum fannst
hún alltaf vera vinkona okkar allra-
.Það kom okkur ekki á óvart að þau
Þorsteinn eignuðust fjögur börn og
við göntuðumst með að það væru
áhrif frá barnafjörinu heima hjá okk-
ur í gamla daga. Ásgerður og Þor-
steinn áttu miklu barnaláni að fagna
og þó við fylgdumst með þeim
álengdar þóttumst við finna að á
heimili þeirra ríkti einstaklega mikil
ástúð og samheldni. Svo lágu leiðir
okkar Ágúar og Steina saman á ný í
Alþýðuflokknum. Þvílík gersemi það
er fyrir flokk að eiga liðsmenn eins og
Þorstein Jakobsson og Ásgerði
Bjarnadóttur. Þau voru vakin og sof-
in í flokksstarfinu og alltaf reiðubúin
að taka til hendi þar sem þurfti hand-
taks við. Þarna var ekki verið að láta
til sín taka til að öðlast einhverja upp-
hefð, sjálfur öðru nær. Þeim fannst
miklu skipta að vera til stuðnings því
fólki sem skipaði framvarðarsveitina
og axlaði þyngri ábyrgð á flokknum
en settu engu að síður fram afdrátt-
arlausar skoðanir á málum. Móður-
bróðir Ásgerðar var Haraldur Guð-
mundsson fyrrverandi ráðherra og
hún og Jón Sigurðsson þáverandi
iðnaðar- og viðskiptaráðherra voru
systkinabörn. Þau hjónin þekktu því
náið verk og ábyrgð þeirra sem skipa
forystuhlutverkin hverju sinni. Þó
Ásgerður hafi vaxið upp við svo póli-
tísk tengsl held ég að Þorsteinn hafi
verið jafn rammpólitískur. Hann vildi
gjarnan ræða málin og það var mjög
gaman að setjast á rökstóla við hann
um það sem efst var á baugi hverju
sinni. Það bar til tíðinda ef þau hjón
vantaði á hverskonar samkomur í
flokknum, hvort sem um var að ræða
opið hús og kaffispjall, þungir póli-
tískir átakafundir eða stór flokks-
þing. Það var hægt að reiða sig á
þessi hjón í hvívetna. Minnistætt er
þegar þau ásamt vinahjónum í
flokknum áttu frumkvæði að því
koma upp fundaraðstöðu sem kölluð
var Rósin á fyrstu hæð í Alþýðuhús-
inu og standa þar fyrir opnu húsi um
árabil. Og það var ekki í eina skiptið
sem flokkurinn naut listahandbragðs
Þorsteinn og m.a. kom hann svo
sannarlega að standsetningunni á
annarri hæð Alþýðuhússins nokkrum
árum seinna. Samheldni, vinátta, gíf-
urlega mikið og óeigingjarnt starf í
þágu flokksins og trú á málstaðinn
eru orð sem mér koma í hugann þeg-
ar ég hugsa um árin mín með Ásgerði
og Þorsteini í flokknum. Því er það að
annars verður vart getið án hins.
Ásgerður Bjarnadóttir lést fyrir
nokkrum árum eftir erfið veikindi og
nú hefur Þorsteinn Jakobsson haldið
á hennar fund. Um leið og ég votta
börnum þeirra og fjölskyldum dýpstu
samúð kveð ég föður þeirra í virðingu
og þökk. Blessuð sé minning Þor-
steins Jakobssonar.
Rannveig Guðmundsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2004 43
✝ Sigríður VigdísÓlafsdóttir fædd-
ist 31. desember
1945. Hún andaðist á
Landspítalanum –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 2.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Vigfús-
son, f. 30. september
1912, d. 12. desember
1988 og Þórhildur
Kristbjörg Jakobs-
dóttir, f. 2. janúar
1918, d. 9. maí 1996.
Systkini Vigdísar eru
Sólveig Hugrún, f. 1941, gift Ósk-
ari Friðrikssyni, f. 1938, Ellen
Huldís, f. 1943, gift Þorleifi Þor-
leifssyni, f. 1929, Einar Ólafur
Berg, f. 1947, kvæntur Emilíu
Guðrúnu Jónsdóttur, f. 1951, og
Hallbjörg Gíslína, f. 1951, gift
Tom Hansen, f. 1952.
Vigdís eignaðist einn son, Arn-
ar Þór Guttormsson, f. 14. maí
1971, hann er kvæntur Karen
Jenný Heiðarsdóttur, f. 19. nóv-
ember 1972, dóttir þeirra er Þór-
hildur Gyða, f. 20. mars 1996.
Vigdís ólst upp á Seyðisfirði og
gekk í Barnaskóla Seyðisfjarðar.
Eftir gagnfræðapróf, frá Alþýðu-
skólanum á Eiðum, gekk hún í
Húsmæðraskóla Reykjavíkur. Ár-
in 1967-69 nam hún
fatasaum í Kaup-
mannahöfn og lauk
prófi sem kennari í
fatasaum. Á árunum
1969-75 kenndi Vig-
dís handavinnu í 3
vetur við Hús-
mæðraskólann á
Hallormsstað og
starfaði við prjóna-
stofuna Dyngjuna á
Egilstöðum. Eftir
það bjó hún ásamt
foreldrum sínum og
syni á Seyðisfirði. Á
þeim tíma sinnti hún
ýmsum störfum en lengst af starf-
aði hún í eldhúsi Sjúkrahúss Seyð-
isfjarðar, fyrst sem starfsstúlka
en síðar sem ráðskona. Árið 1990
fluttist hún búferlum til Reykja-
víkur og hóf nám í matarfræði
sem hún lauk árið 1992. Jafnframt
því starfaði hún í eldhúsi Land-
spítalans og þar vann hún alla tíð
síðan.
Vigdís hafði mikið yndi af kór-
söng og söng í Kirkjukór Seyðis-
fjarðar og síðan með kór Garða-
kirkju, síðar kór Vídalínskirkju,
allt frá því hún flutti til Reykjavík-
ur.
Útför Vigdísar fer fram frá
Garðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Þegar næðir í mínu hjarta og í huga mér
engin ró
og ég þrái að sjá hið bjarta sem að áður í
mér bjó
þá er lausnin ávallt nálæg, ef um hana í
auðmýkt bið
og með bæninni kemur ljósið og í ljósinu
finn ég frið.
Ó, svo dapur er dagur vaknar, dægurþrasið
svo fjarri er.
Mundu þegar þú sárast saknar og sólin skín
hvergi nálægt þér
að í bæn er falinn máttur er þig magnar
þúsundfalt
því með bæninni kemur ljósið og í ljósinu
lagast allt.
Ég vil mæta þessum degi, fagna öllu sem
fyrir ber
og ég bið þess að ég megi njóta alls sem
hann gefur mér.
Ef ég bið á hverjum degi, hef ég von sem
aldrei deyr
því með bæninni kemur ljósið og í myrkri
ég geng ei meir.
(Páll Óskar/Brynhildur Björnsdóttir.)
Elsku mamma.
Ég held að við séum ekki alveg
ennþá búinn að átta okkur á því að þú
komir ekki aftur til okkar. Þú áttir nú
til að skreppa frá okkur þegar ferða-
hugurinn greip þig, Danmörk, Ísrael,
Himalaya, Bhutan, ég meina hvar er
það? En við ferðuðumst svo sem sam-
an líka. Eins og þetta síðasta ferðalag
sem þú ert á núna. Fyrsta hlutann
fórum við saman og þó að það geti
verið erfitt að burðast með töskur um
risavaxnar flugstöðvar og troða þeim
í fullar járnbrautarlestar þá er erf-
iðara að sitja við rúm og geta lítið sem
ekkert gert nema vera bjartsýnn. En
það klikkaði aldrei hjá þér, enda man
ég svo sem ekki eftir neinum vanda-
málum hjá þér. Kannski óvænt verk-
efni eða mál sem þurfti að leysa en
aldrei vandamál. Ég lærði af þér að
gera það sem mann langar til og þó að
það hafi orðið til þess að við vorum
ekki alltaf alveg sammála þá studd-
irðu mig í flestu sem ég tók mér fyrir
hendur. T.d. þegar ég hætti í píanó-
námi, þá varstu ekki alveg sammála
en fljótlega uppúr því gafstu mér
minn fyrsta rafbassa og magnara sem
var boðlegur á hvaða svið sem var. Ef
mér tekst að gera svipað við Þórhildi
Gyðu og Jakob Þór (nema ef það
kemur stelpa) þá hefur þér tekist vel
upp með mig.
Að lokum vil ég bara segja: Þó svo
að allir vegir séu færir getur viljinn
verið í mikilli ófærð en ef viljinn er
sterkur þá skiptir fyrirstaðan engu
máli.
Þinn sonur
Arnar Þór.
Ég var svo heppin að eignast ein-
hverja þá bestu tengdamömmu sem
nokkur getur hugsað sér. Ekki bara
að hún væri alltaf til í að hjálpa og að-
stoða við hvað sem var heldur varð
hún einnig ein af mínum bestu vin-
konum sem ég gat rætt um allt við.
Vigdís kunni að hlusta og hún kunni
einnig að ráðleggja manni þannig að
vel færi og að maður sjálfur var sátt-
ur við niðurstöður vandamálanna.
Ekki var það til að skemma fyrir
hversu dugleg hún var í höndunum,
hvort sem það var til að sauma föt eða
dúkkuföt eða bara til að stytta buxur
eða laga göt sem tengdadóttirin mátti
ekki vera að, enda ef eitthvað fata-
kyns bilaði sagði Þórhildur Gyða allt-
af, Dísa amma lagar þetta bara,
mamma mín. Vigdís treysti mér nú
samt fyrir ýmsu, sem skipti miklu
máli, eins og jólamatnum, og aldrei
setti hún út á neitt, ekki einu sinni
þegar ég bar fram hráar kartöflur á
sjálft aðfangadagskvöld. Þá var nú
hlegið og gátum við í minningunni
alltaf hlegið að þessu, nú síðast um
þessi jól.
Það verður að segja það eins og það
er að ég hefði aldrei klárað þessar há-
skólagráður mínar ef ég hefði ekki
haft hana Vigdísi, að öðrum ólöstuð-
um var enginn sem hjálpaði mér
meira og það gladdi mig mjög að sjá
hversu stolt hún var af mér þegar ég
útskrifaðist nú í haust. En gráglettni
örlaganna hagaði því þannig að 3 dög-
um síðar lagðist hún inn á spítalann
og átti ekki afturkvæmt þaðan. Við
áttum yndislegar stundir saman í
gegnum árin og þótt þessir síðustu
mánuðir hafi verið erfiðir þá hafa þeir
einnig gefið mér veganesti út í lífið.
Að sjá hvernig Vigdís tók sínum veik-
indum af æðruleysi og jákvæðni og
hversu langt hún ætlaði sér var aðdá-
unarvert. En því miður var við ofur-
efli að etja í þetta sinn. Ég veit hún
vakir yfir okkur og hjálpar okkur að
taka áfram réttar ákvarðanir í lífinu.
Ég vil fyrir hönd fjölskyldunnar
þakka öllu því starfsfólki Landspít-
alans sem kom að aðhlynningu og
læknismeðferð Vigdísar, það má með
sanni segja að Landspítalinn sé ríkur
af góðu og yndislegu starfsfólki sem
alltaf var boðið og búið að gera alla
skapaða hluti fyrir okkur. Einnig vilj-
um við þakka Kór Vídalínskirkju
(kórnum hennar Vigdísar) fyrir
ógleymanlega stund sem við áttum
með þeim á spítalanum rétt fyrir jól-
in.
Guð blessi minningu þessarar ynd-
islegu og jákvæðu konu sem kenndi
okkur svo margt um það hvernig á að
lifa lífinu.
Karen Jenný
(tengdadóttirin).
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku amma.
Amma fylgir mér alltaf og ég fylgi
henni alltaf, við höfðum það alltaf
gaman, við vorum oft úti á sumrin og
við lékum okkur stundum og hún var
lítil grýla. Hún bakaði ömmubollur en
við kölluðum þær stundum fitubollur.
Ég sat uppi á borði hjá henni á meðan
hún bakaði. Ég skreið stundum upp í
rúm hjá henni af því það var svo gott
að kúra hjá ömmu. Ég sakna þín mik-
ið, og þú átt alltaf pláss í hjarta mínu,
hjá mömmu og pabba. Þau sakna þín
líka. Vonandi líður þér vel núna þegar
þú ert orðin engill. Þín
Þórhildur Gyða.
Elsku systir, ekki óraði mig fyrir
því í ágúst þegar þú komst í nokkra
daga austur að það yrði þín síðasta
heimsókn. Við ókum m.a. á Bjólf og
horfðum yfir fallega bæinn okkar og
töluðum um hve gott væri að hafa
þennan vegaslóða þá gætu þeir sem
lasburða væru komist til að njóta út-
sýnisins. Við ákváðum líka að næst
þegar þú kæmir þá færum við von-
andi í berjamó svo við gætum fengið
okkur bláber og rjóma. En enginn
ræður sínum næturstað.
Minningarnar eru margar og góð-
ar. Áður en Dísa flutti suður vorum
við báðar á Seyðisfirði og fylgdumst
að í mörgu. Löbbuðum mikið saman
og syntum. Alltaf þegar eitthvað stóð
til, fermingar eða aðrir merkisdagar,
hjálpuðumst við að. Þegar ég lenti í
vandræðum með saumaskap var gott
að eiga systur sem allt lék í hönd-
unum á og var tilbúin til þess að
hjálpa til og lagfæra með mér.
Eitt aðaláhugamál Dísu voru ferða-
lög. Ferðaðist hún bæði með kórnum
sínum og á eigin vegum. Hún söng
með Snælandskórnum í Betlehem jól-
in 1989 og það var víst alveg stórkost-
legt. Ein af hennar ferðum var til
Nepal með ferðahóp og var þá bæði
gengið á fjöll og gist í tjöldum. Sú ferð
var í miklu uppáhaldi hjá henni og
gaman að skoða með henni myndir
þaðan og heyra ferðasöguna. Til
Kaupmannahafnar var oft skroppið
og litla systir okkar og fjölskylda
heimsótt.
En nú að leiðarlokum þakka ég
samfylgdina og bið góðan guð að
styrkja Arnar Þór, Karen Jenný og
Þórhildi Gyðu í sorg þeirra.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hugrún
Látin er um aldur fram Sigríður
Vigdís Ólafsdóttir, matarfræðingur.
Vigdís var ein af fáum matarfræð-
ingum hér á landi en hún útskrifaðist
sem slíkur í desember 1992. Á náms-
tíma og að loknu námi starfaði hún í
eldhúsi Landspítala – háskólasjúkra-
húss.
Vigdís sat um árabil í stjórn Félags
matarfræðinga og eru henni hér
færðar þakkir fyrir þau störf og sam-
vinnu.
Við minnumst Vigdísar sem mjög
sérstaks og hæfileikaríks persónu-
leika, hún var söngelsk, hög í höndum
og vandvirk.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Hvíl þú í friði. Vottum ættingjum
Vigdísar samúð.
Fyrir hönd Félags matarfræðinga.
Olga Gunnarsdóttir.
Látin er í blóma lífsins samstarfs-
félagi okkar Sigríður Vigdís Ólafs-
dóttir, matarfræðingur. Vigdís, eins
og hún var kölluð, hóf störf í eldhúsi
Landspítala - háskólasjúkrahúss
haustið 1990. Á farsælum starfsferli
sínum hjá okkur tók Vigdís þátt í
flestum þeim störfum sem unnin eru í
eldhúsi, bæði sem starfsmaður og
fagmaður og nú síðast sem verkstjóri
í uppþvottadeild. Árið 1990 tók Vigdís
ákvörðun um að flytja frá Seyðisfirði,
breyta til og hefja nám matarfræð-
inga við Fjölbrautaskólann í Breið-
holti. Áður hafði hún stjórnað eldhúsi
sjúkrahúsins á Seyðisfirði.
Vigdís var glaðlynd en jafnframt
um margt sérstakur persónuleiki,
hún átti það til að taka sporið og sýna
af sér mikla kæti öllum að óvörum
þegar henni fannst ástæða til að lífga
þannig upp á hversdagsleikann. Ann-
ars var hún frekar ákveðin, fylgin sér
og nákvæm en þeir eiginleikar nýtt-
ust henni vel sem verkstjóri. Í því
starfi þurfti hún m.a. að takast á við
ýmis mál sem komið gátu upp í sam-
bandi við samskipti starfsmanna sem
eru af ýmsu þjóðerni, vegna mismun-
andi tungumála og menningar.
Vigdís var mikil hannyrðakona og
var lærður kjólameistari. Hún stund-
aði hannyrðakennslu á árum áður,
m.a. við hússtjórnarskólann á Hall-
ormsstað. Hún hafði mikið yndi af
tónlist og var virkur félagi í kór Vídal-
ínskirkju. Í veikindum sínum stytti
hún sér stundir við að hlusta á fagran
söng.
Við þökkum henni samfygldina og
samstarfið. Hennar er sárt saknað.
Sendum syni hennar, tengdadótt-
ur, sonardóttur og öðrum ættingjum
innilegar samúðarkveðjur.
Samstarfsfólk í eldhúsi og
matsölum Landspítala -
háskólasjúkrahúss.
Kveðja frá félögum
í Kór Vídalínskirkju
Í dag kveðjum við með söknuði Sig-
ríði Vigdísi Ólafsdóttur, sem í meira
en áratug hefur verið einn af okkar
allra bestu félögum. Hún hafði flesta
kosti góðs söngfélaga, altrödd sem
féll vel að hópsöng ásamt næmi og
vilja til að kunna sína rödd og sam-
viskusemi til að mæta vel og stundvís-
lega á æfingar. Hún átti um einna
lengstan veg að fara af kórfélögum,
en eins og stundum vill verða við slík-
ar aðstæður var hún oftast mætt fyrst
allra á æfingastað.
Vigdís, eins og hún var kölluð, var
hógvær kona og lítillát, hafði sig ekki í
frammi á stórfundum en var ræðin og
skemmtileg í fámennari hópi. Við átt-
um oft samleið „í bæinn“ að æfingum
loknum og þá bar margt á góma. Hún
var næm fyrir hvað hafði gengið vel
eða miður í flutningi tónlistar sem á
dagskrá var hverju sinni. Og þá skipti
ekki máli hvort það var einföld guðs-
þjónusta þar sem sungið var einradd-
að, eða flutt voru stærri og flóknari
tónverk með aðstoð fleiri aðila. Allt
vildi hún vinna af sömu alúð og vand-
virkni vitandi um, að eins og sérhver
múrsteinn byggingar er jafn mikil-
vægur og þarf að falla í heildarmynd-
ina án hnökra, eins þarf sérhver tónn
í vef sönglistarinnar að vera fagur-
lega mótaður og falla inn í samhljóm
kórsins á réttum stað og tíma, hvort
sem flutt er einfalt barnalag eða
margslungnar útsetningar eftir
Händel eða Distler.
Það var í sumar að okkar bárust
fregnir um veikindi Vigdísar og í
fyrstu var ekki ljóst hvað olli lasleika
hennar. En brátt leiddu rannsóknir í
ljós hver orsökin var og þá var séð að
baráttan myndi verða erfið. Við átt-
um þess kost að heimsækja hana á
Landspítala skömmu fyrir jól og
syngja fyrir hana jólalög í framhaldi
af aðventukvöldi safnaðarins. Það var
okkur mikil ánægja að fá að gleðja
hana fyrir jólahátíðina. Hins vegar
bjuggumst við þá ekki við að umskipt-
in yrðu svo skjótt.
En minningin um góðan félaga lifn-
ar í hvert sinn er fögur sönglist
hljómar í eyrum.
Við sendum aðstandendum hennar
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Kórs Vídalínskirkju.
Guðmundur Guðbrandsson.
SIGRÍÐUR VIGDÍS
ÓLAFSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Sig-
ríði Vigdísi Ólafsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
 Fleiri minningargreinar um Þor-
stein Jakobsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.