Morgunblaðið - 22.02.2004, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 2004 55
því þú varst frábær maður.
Ég sakna þín mjög mikið og þótti
mjög vænt um þig elsku Svenni
minn.
Kær kveðja
Þórunn María.
Hann elsku Svenni er dáinn.
Svenni sem ömmu og mömmu þótti
svo óstjórnlega vænt um. Svenni
sem öllum þótti vænt um og mér
líka.
Maður gerir sér kannski ekki
grein fyrr en á svona stundum hvað
sumt fólk sem maður elst upp með
hefur haft mikil áhrif á mann og hef-
ur verið stór hluti af uppvexti
manns. Það var svo sjálfsagt ein-
hvernveginn af því það var alltaf til
staðar.
Fyrstu ár mín ólst ég upp á
Hvalsnesi heima hjá afa og ömmu.
Þar átti Svenni frændi líka heima en
hann hafði alist upp hjá ömmu frá
tveggja ára aldri. Ég flutti á undan
Svenna frá Hvalsnesi en heimsóknir
og sumardvalir voru tíðar. Þó
Svenni flytti til Sandgerðis með
Jensu þá kom hann á hverjum degi
til ömmu og afa og var hann því
órjúfanlegur hluti af Hvalsnesinu
enda heitir eitt herbergið þar
„Svennaherbergi“.
Í mínum huga var Svenni sá sem
gat allt. Allsherjar reddari. Ég leit
alltaf á hann sem mann eins og við
sjáum í bíómyndum, vinnumanninn
og töffarann á búgarðinum sem
reddar öllu, kann allt og getur allt.
Hann átti meira að segja pikkupp
(pallbíl). Maður heyrði ömmu ósjald-
an segja „hann Svenni lagar þetta“.
Það sem snéri að mér var þá helst
bilað hjól, skautar, róla, sláttuvél og
eins og börnin segja „bara nefndu
það“. Það voru þó ekki lætin í
Svenna en húmorinn var góður.
Hann var ótrúlega barngóður og
naut ég góðs af því aftur og aftur.
Endalaus þolinmæði. Ég man þegar
hann var að smíða eldhúsið uppi á
lofti og leyfði okkur Gilla að „hjálpa“
þó hjálpin væri náttúrulega engin.
Hann var líka svo þolinmóður þegar
við vorum að atast í beljunum og
fikta í traktornum. Einu sinni þurfti
hann meira að segja að ná í mig upp
á þak á Hvalsnesinu því hetjan þorði
ekki niður, þá orðin unglingur. Það
fannst Svenna mjög fyndið. Mamma
sagði mér líka einhvern tímann að
Svenni gæti keyrt heiðina blindandi
og ég trúði því – því Svenni gat allt.
Svenni var þessi trausti, góði maður.
Svenni var myndarlegur maður,
stór og þrekinn. En þrátt fyrir þetta
hraustlega útlit var hann mjög við-
kvæmur og með risastórt hjarta.
Hann dæmdi engan. Hann var mikill
dýra- og barnavinur og tók öllum ut-
anaðkomandi vel. Gátum við komið
ár eftir ár, unglingar úr Reykjavík,
með vini okkar með okkur til Svenna
og Jensu bara til að upplifa alvöru
sjómannadag í Sandgerði. Allt þetta
er ég þakklát fyrir. Nú í seinni tíð
hafa Mikka og börnin notið góðs af
þessari umhyggju og góðmennsku
hans og ég veit að þau voru auga-
steinar Svenna.
Samband ömmu og Svenna var
einstakt. Man ég ömmu oft segja að
henni hefði ekki þótt vænna um
Svenna þó hún hefði fætt hann af
sér. Það er greypt í huga minn hvað
Svenni átti erfitt þegar amma dó.
Hann missti svo mikið – ósvikinn
stuðningsmann í gegn um tíðina,
sama á hverju gekk. Trúi ég því að
nú hafi þau hist og hafi aftur stuðn-
ing hvort af öðru.
Elsku Jensa hefur misst svo mik-
ið, félaga sinn og lífsförunaut sem
dáði hana alla tíð. Mikka, Jórunn,
Svenni, Tinna, Elísabet og Aron
misst fósturföður og afa sem gaf
þeim svo mikið. Mamma og Gulla
frænka hafa misst kæran bróður
sem þeim þótti svo vænt um. Við
höfum misst frænda og vin sem við
sjáum eftir. Öll erum við þó fyrst og
fremst þakklát fyrir að hafa verið
svo lánsöm að verða samferða svona
góðum og heilsteyptum manni sem
gaf svona mikið og við getum lært
mikið af.
Fyrir hönd okkar systkinanna
þakka ég Svenna fyrir allt og bið
góðan Guð að blessa hann og alla
ástvini hans. Hvíl í friði.
Klara.
Hún amma mín hef-
ur alltaf verið í einu af
aðalhlutverkunum í
mínu lífi frá því ég
fæddist. Ég var svo
lánsöm að búa nánast
alltaf í næsta nágrenni við ömmu og
afa og hafði þar af leiðandi greiðan
aðgang að þeim hvenær sem ég
þurfti á þeim að halda. Óteljandi
minningar streyma fram nú þegar
ég kveð hana í síðasta sinn. Ég kom
næstum daglega til hennar eftir
skóla þegar ég var barn og unglingur
og var þá vön að setjast í stólinn
hennar inni í stofu og ýmist las eða
bara dottaði þar meðan amma var í
eldhúsinu að útbúa eitthvað handa
mér svo sem klatta, pönnukökur eða
grjónagraut. Í bakgrunni hljómaði
gamla gufan. Það var svo mikil kyrrð
og ró yfir öllu, eins og amstrið úti
næði ekki inn til okkar.
Ég var oft með ömmu og afa uppi í
„kofa“ eins og við kölluðum fjárhúsið
þeirra. Þar átti ég margar góðar
stundir með þeim. Á haustin var far-
ið í réttirnar í rússajeppanum þar
sem boðið var upp á bestu samlokur
sem hægt var að hugsa sér sem
amma smurði og setti í boxin sem áð-
ur höfðu geymt útlenskt kex. Afi
bauð svo alltaf upp á kók í litlum
flöskum og prins póló en slíkt stóð
yfirleitt ekki til boða nema á tyllidög-
um.
Hún amma mín hafði stóran og
mikinn persónuleika og ákveðnar
skoðanir. Hún hafði sterka réttlæt-
iskennd, var ráðdeildarsöm og alltaf
fljót að rétta hjálparhönd ef hún
taldi einhvern þurfa á því að halda.
Amma var alltaf sú fyrsta sem ég
kallaði til á stórum gleðistundum í
lífi mínu, því mér þótti svo mikilvægt
að hún gæti verið stolt af mér. Því
enginn gladdist meira en hún þegar
vel gekk. Hafi hún þökk fyrir allt
MARGRÉT
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Margrét Ólafs-dóttir fæddist í
Butru í Fljótshlíð 7.
mars 1911. Hún lést
á Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund 11.
febrúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Langholts-
kirkju 20. febrúar.
sem hún var mér.
Blessuð sé minning
hennar.
Sigríður.
Stundin sem ég hef
kviðið lengi er runnin
upp. Amma mín er dá-
in, konan sem var klett-
urinn og hetjan í mínu
lífi. En í sorginni er ég
jafnframt glöð, yfir því
að nú sé hún loks komin
til allra þeirra sem hún
hefur áður þurft að
kveðja. Síðust af systk-
inum sínum, langt á eftir manninum
sínum og í arma móður sinnar sem
var henni svo hugleikin síðustu árin.
Margar af mínum fyrstu minningum
eru hjá ömmu, enda átti hún mikinn
þátt í uppeldi mínu. Hún kenndi mér
að lesa áður en ég byrjaði í skóla,
kenndi mér að prjóna og hekla og
var mér alltaf svo góð. Það var aldrei
hægt að vera svangur hjá henni
ömmu. Öllum sem til hennar komu
voru boðnar veitingar og var ég eng-
in undantekning þar. Hún gaf mér
stundum glænýjar ólafsrauðar kart-
öflur með glás af smjöri og maukaði
ofan í mig epli á þann hátt að enginn
hefur getað leikið eftir. Sætsúpuna
hennar kölluðum við súpugraut, þar
sem hún var mun þykkari og betri en
uppskriftin sagði til um. En það var
meira í hana ömmu spunnið en elda-
mennskan. Hún er ástæðan fyrir því
að ég lagði hart að mér á minni
skólagöngu. Hún vildi að ég gengi
menntaveginn og léti annað bíða.
Góð menntun skipti hana öllu og ósk-
aði hún mér alls hins besta í lífinu í
því jafnt sem öðru. Hún kom í út-
skriftina mína, þrátt fyrir háan ald-
ur, og geislaði af stolti. Ég gleymi
aldrei morgnunum sem mamma og
pabbi fóru með mig í pössun til
ömmu fyrir skólann. Þá var ég vafin
inn í teppi og keyrð til hennar í
svefnrofunum. Þar var mér svo rúll-
að upp í rúm til hennar, inn í horn, í
hlýjuna, því skólinn byrjaði ekki
strax. Þar kúrðum við amma svo
saman, í alveg eins náttkjólum og
mér leið svo vel.
Síðustu árin sín bjó amma á Elli-
heimilinu Grund og þar sem ég var
stundum að vinna þar varð ég þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að geta umgeng-
ist hana mikið. Stundirnar sem ég
átti með ömmu minni mun ég varð-
veita að eilífu. Hún var hjá mér þeg-
ar ég kom í heiminn og ég hjá henni
þegar hún kvaddi hann. Fyrir það er
ég þakklát og einnig að hafa þekkt
hana. Svona fólk eins og amma gerir
heiminn að góðum stað og það er
mitt leiðarljós.
Hve gott var að faðma og þykja
vænt um þig, hve sárt er að kveðja
en ljúft að minnast þín.
Hafi hún þökk fyrir allt og hvíli í
friði.
Helga Birna.
Nú þegar ég sit hér og hugsa til
Möggu frænku þá kemur minning
upp í huga mér – þegar ég var barn
og sat inni í stofu hjá Möggu. Þar
voru allir sem bjuggu í húsinu og líka
afi og amma frá Vestmannaeyjum.
Það var ótrúlega gaman og notalegt
þarna sem við sátum að horfa á
skuggamyndir frá ferðalagi Möggu
og Torfa frá því um sumarið. Þá allt í
einu sló niður í höfuð á mér þeirri
hugsun að svona yrði þetta ekki allt-
af, við yrðum ekki alltaf öll saman,
því þannig er lífið ekki. Og nú er
komið að því. Ég sit hér og skrifa
nokkur orð til hennar í kveðjuskyni.
Magga frænka átti alveg ótrúlega
stórt hjarta og gott dæmi um það er
að við svefnherbergisgluggann
hennar og Torfa var villiköttum í
hverfinu gefið að éta og drekka. Man
ég þar sérstaklega eftir Brandi,
heldur sérlunduðum ketti sem kom
þegar honum hentaði og þá stundum
rifinn eftir slagsmál.. Eitt skiptið
dróst heldur að Brandur kæmi og
vorum við farin að halda að nú væri
hann dauður en ekki var sú raunin í
það skiptið. Ekki man ég eftir að það
væri verið með neinar sérstakar
áhyggjur yfir því þar sem þetta er
einn hluti af lífinu, að kveðja.
Svo var það skipshundurinn Dollý
sem missti stöðu sína sem skips-
hundur. Þar með endaði hún hjá
Möggu frænku því alltaf var nóg
rúm fyrir alla sem þurftu húsaskjól
eða minna máttu sín.
Sem krakki naut ég góðs af því að
búa í sama húsi og frænka mín og
Torfi. Þau áttu kindur og ég fékk oft
að fara með þeim að gefa kindunum
og sömuleiðis að fara með þeim í
réttir, bæði upp við Lögberg og svo í
Hafravatnsrétt. Þá var hún Magga
frænka í essinu sínu því hún gat kall-
að á kindurnar og komu þær þá til
hennar. Ég skildi reyndar aldrei
hvernig hún var viss um að þetta
væru réttu kindurnar án þess að
skoða markið á þeim. Hún þurfti
þess ekki því það var nóg fyrir hana
að líta í augun á þeim.
Annað var sem ég skildi ekki.
Hvernig hún gat talað um að þessi
rollan væri svo fríð og önnur ekki
eins fríð. Fyrir mér voru þær allar
eins á svipinn. Á hverju sumri fóru
þau í ferðalag um landið með vina-
hópi sínum. Þá var farið á fjallabíl
þess tíma sem var Vípon – þessi hét
held ég Sigga. Síðar bættust foreldr-
ar mínir í þennan ferðahóp. Þá
komst ég að því að þessi ferðalög
voru mest um hálendið og sem lengst
frá mannabyggðum. Ég bjó í for-
eldrahúsum í 26 ár og allan þann
tíma bjó Magga frænka í sama húsi.
Ég hefði ekki getað hugsað mér að
það væri öðruvísi. Sem krakki gat ég
alltaf leitað til hennar ef mamma var
ekki heima og svo var ekki ónýtt að
koma til hennar fá mjólk og brauð
eða kökur. Ég man ekki eftir að við
krakkaskarinn í húsinu hefðum
nokkurn tímann verið fyrir henni.
Mér er einnig minnisstætt að daginn
þegar fréttin barst um að Kennedy
hafði fallið fyrir morðingjahendi þá
vorum við krakkarnir með búð fyrir
framan dyrnar hjá henni og það var
sko full búð af tómum mjólkurhyrn-
um og pökkum. Og þá mætti maður
„í búðina“ með innkaupanet sem var
fengið að láni hjá Möggu og mömmu.
Mér er einnig minnisstætt þegar
bróðir minn og frændi framkvæmdu
þá snilldarhugmynd sína að smíða
sér hraðbát. Það gerðu þeir rétt utan
við eldhúsgluggann hjá Möggu. Ekki
sagði hún styggðaryrði við þá þótt
hávaðinn og skvaldrið væri linnulítið
meðan á því verki stóð. Hún hafði
hins vegar gaman af því að fylgjast
með þeim og sagði frá því hvað þeir
frændur væru ólíkir, annar talaði
nánast samfellt meðan hinn sagði
öðru hverju „er það?“.
En nú er komið að leiðarlokum hjá
Möggu frænku. Ég þykist viss um að
þar fyrir handan verður tekið vel á
móti henni af öllum þeim sem hún
átti svo góð samskipti við hérna
megin. Sjálf vil ég þakka henni fyrir
sérlega ánægjulega og uppbyggilega
samfylgd. Fjölskyldu hennar votta
ég samúð mína. Með Möggu frænku
er gengin mikil kona og minning
hennar lifir hjá öllum sem henni
kynntust.
Ólöf Ragnheiður.
Stundum er eins og
tíminn stöðvist eitt
andartak. Þannig var
það þegar síminn hringdi þriðju-
dagsmorguninn 10. febrúar og
sagt að afi í Langó væri dáinn.
Þegar þessi setning hljóðaði í huga
okkar rifjuðust upp margar og
skemmtilegar minningar. Eins og
öll jólin sem við áttum saman niðrí
Langó sem byrjuðu á Þorláks-
messu á afmælisveislu ömmu og
svo aðfangadag sem alltaf hefur
verið haldinn niðrí Langó. Þar var
mikið hlegið og mikil gleði. Ekki
klikkaði afi á því að bæta einni
möndlu í grautinn sinn þó svo að
amma hefði tekið það fram að búið
væri að setja möndluna í grautinn.
Þannig fékk afi alltaf möndluna og
einhver annar eða þangað til
amma merkti aðalmöndluna vel.
Þá gekk þetta ekki lengur fyrir afa
en alltaf reyndi hann jól eftir jól.
Afi var mjög sterkur persónu-
KRISTINN
GUÐMUNDSSON
✝ Kristinn Guð-mundsson fædd-
ist á Núpi undir
Vestur-Eyjafjöllum
5. október 1925.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut þriðju-
daginn 10. febrúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Bústaðakirkju 20.
febrúar.
leiki. Alltaf var stutt í
stríðnina og fengu
sumir meira af henni
en aðrir.
Þegar við vorum að
spá í að fara að
byggja sagði hann við
okkur að maður tap-
aði aldrei á því að
byggja og oft óskaði
hann þess að hann
hefði getað hjálpað
okkur. En hann hjálp-
aði okkur mikið með
því að vera alltaf já-
kvæður í okkar garð
og gaf okkur góðar
ráðleggingar.
Börnin okkar höfðu mikið dálæti
á langafa sínum. Hann tók alltaf
vel á móti þeim, bauð upp á hákarl
og sýndi þeim hvernig ætti að slá í
borð og leggja kapal.
Um leið og við þökkum fyrir
þær stundir sem við áttum með
afa langar okkur að minnast hans
með þessum bænum.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku amma, við biðjum góðan
guð að styrkja þig og fjölskylduna
alla.
Karl, Arna Þórey og börn.
Elsku afi Kristinn, nú ertu far-
inn frá okkur og ert búinn að
breytast í engill. Þú varst svo
skemmtilegur og góður afi.
Kenndir mér að spila inni í eldhúsi
hjá ykkur ömmu. Einn veturinn
smíðaðir þú stórt hús fyrir okkur
langafabörnin til að hafa úti í
garði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hvíldu í friði, elsku afi.
Þín langafastelpa
Auður Hrönn.
Diddi kennari, eins og við höfum
alltaf kallað hann, er látinn og
sendum við aðstandendum hans
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Við kynntumst honum þegar við
fluttum að Gufuskálum haustið
1984 – hann var þá kennari við
barnaskólann á Hellissandi – og
höfum haldið vinskap síðan, þó bú-
seta hafi breytzt.
Diddi kennari mun alltaf verða
okkur minnisstæður. Hann setti
mikinn svip á allt félagslíf í sinni
heimasveit, undir Jökli, á meðan
krafta hans naut við. Hann var
kennari við barnaskólann á Hellis-
sandi. Hann var meðlimur í Frí-
múrarareglunni, var ein aðaldrif-
fjöðrin í Lionsklúbbi Hellissands
og hvatti menn þar óspart til dáða.
Víst er að margur maðurinn hélt
sína fyrstu ræðu fyrir hans áeggj-
an. Hann stóð, ásamt öðrum, að
útgáfu héraðsfréttablaðs á sínum
tíma. Hann var félagi í ungmenna-
félaginu Aftureldingu á Hellis-
sandi og samdi um árabil
skemmtiatriði, í revíustíl, sem flutt
voru á þorrablótum þess. Hann
samdi leikrit, sem leikfélag Hellis-
sands setti á svið. Hann var
kvæðaskáld og gaf út ljóðabókina
Úr höll birtunnar.
Þannig minnumst við Didda
kennara og það er víst að lengi
mætti upp telja störf hans. En
hann var fyrst og fremst gefandi,
hvetjandi og hlý persóna, sem við
munum sakna.
Stefán Þór Sigurðsson,
Lilja Guðmundsdóttir,
Aðalheiður Stefánsdóttir,
Margrét Stefánsdóttir.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina