Morgunblaðið - 27.02.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2004 35
✝ Ingveldur Sig-urðardóttir
fæddist í Hafnar-
firði 30. ágúst 1923.
Hún lést á líknar-
deild Landspítala í
Landakoti 19. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Krist-
jánsson vélstjóri, f.
23.4. 1900, d. 6.9.
1965, og Valgerður
Jóna Ívarsdóttir, f.
28.7. 1901, d. 27.8.
1987. Ingveldur var
elst átta systkina.
Hin eru: Guðrún, Kristján, lát-
inn, Sigrún, Valgerður, Sigurð-
ur Ívar, Ingibjörg, látin, og Auð-
ur.
Hinn 12. maí 1945 giftist Ingv-
eldur Jóhannesi Garðari Jóhann-
essyni, f. 8.7. 1925, d. 5.5. 2003.
Þau eignuðust fjór-
ar dætur. Þær eru:
Áslaug 13.9. 1945,
gift Þorfinni Þórar-
inssyni, þau eiga
þrjá syni og fjögur
barnabörn; Thelma,
f. 25.6. 1948, gift
Ólafi Guðnasyni,
þau eiga tvo syni og
fjögur barnabörn;
Ásrún, f. 23.10.
1950, gift Böðvari
Þorsteinssyni, þau
eiga fjögur börn og
tólf barnabörn,
Ingveldur Björk, f.
12.1. 1954, gift Inga Þórðarsyni
og eiga þau þrjú börn.
Ingveldur starfaði lengst af
við saumaskap.
Útför Ingveldar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ingveldur tengdamóðir mín var
hreinskiptin kjarnakona sem lét
fátt koma sér úr jafnvægi – hún
mótaði sér sínar eigin skoðanir á
eigin forsendum og lét tískusveiflur
fjölmiðlaumræðunnar ekki hafa
áhrif á skoðanir sínar. Hún lét
verkin tala, vék ekki illu orði að
nokkrum manni – heldur vildi hún
trúa á hið góða í öllum mönnum.
Lífsstarf Ingveldar var unnið
með höndunum – saumaskapur var
hennar aðalatvinna lengst af –
ásamt lopapeysuprjóni. Áhugamál
hennar voru fjölmörg, andleg mál-
efni voru henni hugleikin ásamt
tónlist og þá sérstaklega harmon-
ikutónlist enda var eiginmaður
hennar, Garðar Jóhannesson, flink-
ur harmonikuspilari. Hannyrðir af
ýmsu tagi sem ég kann ekki að
nefna léku í höndum hennar –
ásamt listilegri málun á postulín og
silki.
Þegar tók að sverfa að sauma-
stofum á Íslandi og störfum stór-
fækkaði nutu börn okkar Ingu
Bjarkar þess að Ingveldur amma
kom flesta morgna og tók á móti
þeim úr skólanum. Hádegisverður
var tilreiddur og síðan var þeim
hlýtt yfir námsefnið, spilað á spil
eða þeim kennt að hekla og prjóna
og síðast en ekki síst talaði hún við
börnin og miðlaði þeim fróðleik og
lífsgildum sem þau munu búa að
alla tíð.
Síðasta árið var Ingveldi erfitt í
skauti – Garðar veiktist alvarlega í
byrjun síðasta árs og lést nokkrum
mánuðum síðar. Skömmu eftir frá-
fall Garðars greindist Ingveldur
með krabbamein – sem á skömmum
tíma varð óviðráðanlegt – og hún
átti ekki afturkvæmt heim á Soga-
veginn. Hún dvaldi um mánaðar-
skeið á heimili okkar Ingu Bjarkar
síðastliðinn vetur og þá varð það
deginum ljósara hversu þjáð af
verkjum og þrotin að kröftum hún
var – meira að segja handavinnan
fékk að mestu hvíld.
Síðustu vikurnar dvaldist
Ingveldur á líknardeild Landa-
kots þar sem hún naut frábærrar
umönnunar af sama starfsfólki
og hafði hlúð að Garðari nokkr-
um mánuðum fyrr.
Ingveldi, tengdamóður mína,
kveð ég með miklu þakklæti og
virðingu.
Ingi Þórðarson.
Við andlát Ingveldar Sigurðar-
dóttur, Ingu frænku eins og okkur
systkinum var tamast að kalla
hana, leitar hugurinn til uppvaxt-
aráranna. Þá var alltaf sumar og
sól í minningunni. Má til sanns veg-
ar færa að Inga hafi verið einn af
vorboðunum. Frá því að ég man
fyrst eftir mér kom hún á vorin
með dæturnar austur í Arnarbæli
og dvaldi þar allt sumarið, síðast
þegar hún gekk með yngstu dótt-
urina, Ingveldi Björk.
Má nærri geta að stundum hafi
verið þröng á þingi en ég man ekk-
ert eftir því.
Allir hjálpuðust að og Inga lá svo
sannarlega ekki á liði sínu. Líklega
hafa dæturnar þó mátt þola ýmiss
konar yfirgang af hálfu okkar
heimakrakka, þar sem við vorum
bæði eldri og helmingi frekari, en
þær voru reyndar einstaklega ljúfar
og prúðar.
Þessi sumur var Garðar senni-
lega á síld en stundum kom hann í
heimsókn með nikkuna að sjálf-
sögðu og var þá mikið fjör.
Inga hafði sem barn og unglingur
verið öll sumur hjá ömmu og afa í
Arnarbæli og var ein af þeim sem
tóku ástfóstri við staðinn og um-
hverfið, fannst það vera heima, og
þar væru ræturnar.
Hún vissi líka að undir hryssings-
legu og hrjúfu yfirborði hjá frænda
sínum, föður okkar, var næmur og
viðkvæmur karl. Engin ástæða til
að kippa sér upp þó hann færi mik-
inn á stundum. Þeim varð vel til
vina og virtu hvort annað án þess
að vera með neitt skjall.
Þegar ég fór að heiman í atvinnu-
og ævintýraleit 15 ára fékk ég að
búa hjá Ingu og Garðari og var þar
viðloðandi nær öll menntaskólaárin
í bæjarferðum og stundum á sumr-
in. Þá var ekkert verið að velta fyr-
ir sér hvort það væri nóg pláss.
Inga var lærð saumakona og féll
aldrei verk úr hendi, vann oft langt
fram á nótt. Sjálfsagt þótti að leita
til hennar þegar eitthvað stóð til.
Hún saumaði eða hafði hönd í
bagga með fermingarkjólunum á
okkur systur, saumaði stúdents-
dragtirnar á mig og vinkonur mínar
og svo mætti lengi telja.
Garðar var oftast að spila um
helgar og hún vakti alltaf og saum-
aði þar til hann kom heim. Þó læð-
ist að manni sá grunur að hún hafi
nú alveg eins verið að fylgjast með
því að allir aðrir kæmust heilu og
höldnu heim, en það var þá gert á
þann hátt að engum fannst vera
fylgst með sér.
Hún hafði lag á að leiðbeina ungu
fólki án þess að vera með aðfinnslur
eða bein fyrirmæli. Ég man ein-
ungis eftir einu skipti sem hún fann
sig knúna til að setja ofan í við mig.
Það var verkfall og bensínskortur
og erfiðar samgöngur og ég hafði
verið að blaðra í símann allt kvöld-
ið. Þetta var fyrir tíma gemsanna
og það voru sex aðrir sem hugs-
anlega þurftu að nota símann. Hún
bað mig vinsamlega að tala ekki
svona lengi og ég lét mér það að
kenningu verða.
Inga var mjög listfeng eins og
óteljandi munir sem eftir hana
liggja bera fagurt vitni. Hún málaði
á postulín, heklaði, prjónaði og
saumaði út, allt var mjög fallegt,
fínlegt og vandað. Tvímælalaust
hefði hún farið í listnám ef það
hefði staðið til boða í hennar ung-
dæmi en eiginlega má segja að hún
hafi fundið sér ágætan farveg fyrir
listsköpun sína, sem hún stundaði
nánast fram í andlátið.
Garðar lést á síðasta ári, svo að
ekki varð langt á milli þeirra hjóna.
Ég minnist þeirra beggja með
hlýhug og þakklæti og sendi dætr-
um þeirra og öllum afkomendum
samúðarkveðjur.
Elín Guðmundsdóttir.
Það er skammt stórra högga á
milli hjá dætrum Ingu æskuvin-
konu minnar, en Garðar eiginmaður
hennar lést í maí sl. Við Inga erum
búnar að vera vinkonur síðan ég
var átta ára og hún tíu ára. Inga
ólst upp hjá foreldrum sínum í
Hafnarfirði, en var á sumrin í sveit
í Arnarbæli í Grímsnesi hjá af as-
ínum og ömmu öll sín unglingsár og
kom þá á skemmtanir á Borg. Þá
þótti sjálfsagt að allir aldurshópar
skemmtu sér saman og byrjuðu þá
samkomurnar kl. 4 á sunnudögum.
Þarna sá ég Ingu í fyrsta sinn. Ég
sá að hún kunni mjög vel að dansa
svo ég fór af stað og bauð henni
upp, maður var nú ekkert að hugsa
um það hvort það var strákur eða
stelpa sem dansað var við. Þetta
var upphafið að yfir 70 ára vináttu.
Garðar og Inga kynntust ung, hann
var í sveit í Grímsnesinu á sínum
unglingsárum. Þau giftu sig 12. maí
l945 og eignuðust fjórar efnilegar
dætur.
Öfugt við aðra vildi Garðar eiga
fyrir hlutunum og eignaðist því bíl
frekar seint, en því meiri var
ánægjan að ferðast um landið hin
seinni ár með tjaldvagn. Þau voru í
mörg ár í veiðifélagi, sem veitti
þeim mikla ánægju að vera í.
Nokkrum sinnum fórum við með
þeim í útilegu, en tjaldferðir var
aldrei mín sterka hlið.
Um áramót fyrir níu árum fórum
við saman til Kanarí. Það var nú
ekki alveg átakalaust að fá Garðar
til að samþykkja að koma með því
hann hafði ákveðið með sjálfum sér
að fara aldrei upp í flugvél, en okk-
ur Ingu tókst með lempni að fá
hann með og varð þetta upphafið að
árlegum ferðum þeirra hjóna til
Kanarí, en þess á milli til annarra
landa. Þau voru komin í svonefndan
Kanaríklúbb sem fór út núna hinn
24. feb. sl. og ætlaði ég með Ingu í
þá ferð. Mér var oft þakkað hvað
ég var ákveðin að fá þau með í
fyrstu ferðina.
Inga var lærð saumakona og
vann við það lengi, bæði á sauma-
stofu og heima, hún var flink hann-
yrðakona bæði að hekla og prjóna
og prjónaði hún í seinni tíð fallegar
lopapeysur sem hún bæði seldi og
gaf og eigum við hjónin fallegar
peysur frá henni sem ylja okkur. Ef
ég var að vandræðast með ein-
hverja handavinnu, þá fór ég til
hennar og málið var leyst.
Nú er Inga vinkona mín farin í
þá ferð sem við förum öll í, eflaust
hefur Garðar beðið við hliðið og
kannski með nikkuna.
Við Guðmundur sendum dætrum
Ingu og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Ingunn E. Stefánsdóttir.
INGVELDUR
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Helgi KristinnHelgason fædd-
ist í Ólafsvík 14. júní
1911. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Víðinesi aðfaranótt
mánudagsins 23.
febrúar síðastliðins.
Hann var sonur
hjónanna Kristínar
Sigurðardóttur, f.
27. október 1877 í
Hofssókn, Suður-
Múlasýslu, og Helga
Jónssonar, f. 25.
mars 1874 í Skamm-
árdal í Vestur-
Skaftafellssýslu. Systkini hans í
aldursröð eru sjö: Sigurður
Ágúst, Hólmfríður Agnes, Guð-
mundur Herjólfur, Elsa Dórót-
hea, Friðjón, Sigurlín og Ingi-
gerður. Þau eru öll látin nema
Sigurlín, f. 1918. Helgi Kristinn
ólst upp í Ásgarði, Ólafsvík.
Helgi Kristinn gekk að eiga
Fannýju Guðmundsdóttur frá
Ólafsvík (f. 1913, d. 2000). Þau
eignuðust sjö börn. Fyrir átti
Helgi dótturina Est-
er Kristínu sem lést
1995. Helgi og
Fanný slitu samvist-
ir. Börn þeirra í
aldursröð eru: 1)
Óskírð Helgadóttir
(látin). 2) Svein-
björn, maki Aud
Helgason. Þau eiga
fjögur börn. 3) Guð-
mundur, sambýlis-
kona Sólveig Bó-
tólfsdóttir.
Guðmundur á einn
son. 4) Helga Krist-
ín (látin). 5)Helga,
maki Bent Bjarnason. Þau eiga
fjögur börn. 6) Sólveig Sjöfn,
maki Jón S. Jónsson. Þau áttu
fjögur börn, eitt látið. 7) Birna
Sumarrós, maki Bogi Ingimars-
son. Þau eiga þrjú börn.
Barnabörn Helga Kristins eru
alls 18 (eitt látið) og barna-
barnabörnin eru 30.
Útför Helga Kristins verður
gerð frá Fossvogskapellu í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Að fæðast, komast á legg, þrosk-
ast að visku og vexti, verða fullorð-
inn, eldast og deyja er lífsins gang-
ur. Menn fæðast á mismunandi
tímum og við margbreytilegar að-
stæður. Lífsbaráttan reynist mörg-
um misgjöful eins og gengur. Hver
einstaklingur markar sín spor í
samtímanum. Við ferðalok skilja
menn eftir sig minningar um gleði
og sorg. Þeim fer nú óðum fækk-
andi þeim einstaklingum sem fædd-
ir eru um og upp úr aldamótunum
1900. Samfélag þess tíma einkennd-
ist af atvinnuleysi og harðri lífsbar-
áttu við sjúkdóma og matarskort.
Atvinnuöryggi var óþekkt og líf
fólks snerist um það að þrauka frá
degi til dags. Lífsbjörgin var sótt í
hafið við erfiðar aðstæður, til að
byrja með á árabátum og síðan á
seglskútum. Með tilkomu nýsköp-
unartogaranna (síðutogaranna) og
síðar skuttogaranna varð mikil
breyting á atvinnuháttum Íslend-
inga. Afkoma fólks tók breytingum
til hins betra og bjartsýni efldist
með þjóðinni.
Helgi Kristinn Helgason sjómað-
ur fæddist í Ólafsvík og ólst þar
upp. Hann fór ungur til sjós að
loknu venjubundnu skyldunámi. Þá
tíðkaðist það ekki að ungir menn
gengju menntaveginn. Hann reynd-
ist strax harðduglegur til allra
verka, ósérhlífinn og heiðarlegur í
samskiptum við samferðamenn
sína. Sjósókn þess tíma var harð-
dræg og það reyndi á þol og styrk.
Ekki varð komist hjá áföllum.
Margir sjómenn, vinir og vanda-
menn, týndu lífinu í glímunni við
Ægi konung. Helgi Kristinn gekk
að eiga konuefnið sitt, Fannýju
Guðmundsdóttur frá Ólafsvík. Þau
eignuðust alls sjö börn. Tvær dæt-
ur misstu þau í æsku. Fráfall
barnanna reyndi mjög á Helga og
sambúð þeirra hjóna. Árið 1948
fluttu þau til Reykjavíkur og sett-
ust að í Selásnum. Þar bjuggu þau
til ársins 1952 eru þau fluttu sig
um set með barnahópinn niður á
Suðurlandsbraut. Þar reisti Helgi
Kristinn hús yfir fjölskylduna. Þá
voru komnir brestir í sambúð
þeirra hjóna, sem lauk með skilnaði
þeirra. Á þessum árum sótti Helgi
Kristinn sjóinn stíft til að afla fjöl-
skyldunni viðurværis, m.a. á síðu-
togurum. Þar vann hann sem neta-
gerðarmaður. Þótti hann
bráðduglegur til slíkra verka. Þá
kom fyrir að hann staldraði öðru
hverju við í landi og vann þá við
uppskipun á fiski hjá Bjarna í Tog-
araafgreiðslunni. Svo ákaft gekk
hann fram til verka að tveir full-
frískir yngri menn áttu fullt í fangi
með að klára eina stíu saman, með-
an Helgi lauk einn við sína. En
þegar fast er sótt er oft hætta á að
eitthvað láti undan síga. Helgi
Kristinn háði á þessum árum erfiða
glímu við Bakkus konung. Sú glíma
gerði honum margar skráveifur og
hann einangraðist frá fjölskyldu
sinni. Á þeim árum bjó hann hjá
systur sinni Sigurlínu og fjölskyldu,
fyrst á Eiríksgötunni og síðar á
Tunguveginum. Eftir 1970 vann
hann alfarið í Togaraafgreiðslunni
þar til hann lét af störfum 1983,
fyrir aldurssakir. Það að missa
vinnuna varð honum að ýmsu leyti
nokkurt áfall, maður sem hafði
unnið hörðum höndum allt sitt líf.
Árið 1983 flutti hann að vistheim-
ilinu (síðar hjúkrunarheimilið) Víði-
nesi og bjó þar til dauðadags. Í
Víðinesi naut hann góðs atlætis
starfsfólks og smám saman styrkt-
ist hann andlega og líkamlega. Það
má segja að fjölskyldunni hafi birst
nýr og breyttur maður. Á þessum
árum kynntist ég, undirritaður,
tengdaföður mínum. Hann kom af
og til í heimsókn til okkar og við
heimsóttum hann í Víðinesið, þegar
tækifæri og aðstæður gáfu tilefni
til. Helgi Kristinn reyndist mér og
mínum ávallt vel. Hann kom mér
fyrir sjónir sem eðlisgreindur mað-
ur, fróðleiksfús með afbrigðum, en
dulur að eðlisfari. Fram á síðasta
dag var hann laus við elliglöp. Ég
var svo lánsamur að fá að taka í
hrjúfa, þykka og vinnulúna hönd
hans stuttu fyrir andlátið þegar
ljóst var að hann var að ljúka veg-
ferð sinni. Hann hafði skýrar skoð-
anir á málefnum líðandi stundar og
fylgdist vel með því sem var að
gerast hjá ungviðinu í fjölskyld-
unni. Nú er komið að leiðarlokum.
Ég vil fyrir mína hönd og barna
minna sem og annarra aðstandenda
fjölskyldunnar þakka honum fyrir
samfylgdina og bið honum bless-
unar almættisins. Hvíl í friði.
Bogi Ingimarsson.
Elsku afi og langafi. Stundirnar
okkar saman voru ekki margar en
þegar við vorum saman þá voru
það gæðastundir. Ég man þegar
við Jökull langafabarnið þitt kom-
um í heimsókn í Víðinesið og buð-
um þér í bíltúr. Þú varst fljótur að
segja já og þrátt fyrir háan aldur
hoppaðir þú út í bíl eins og ung-
lingur. Keyrðum við til Þingvalla
og fengum okkur kaffi. Dagurinn
var mjög góður og Jökull hafði
gaman af að fara með afa sínum
eða gamla afa eins og hann kallaði
þig alltaf. Við reyndum nokkrum
sinnum að endurtaka ökuferðina en
vegna veikinda hjá þér gekk það
ekki upp.
Elsku afi, takk fyrir samveru-
stundirnar, við eigum eftir að
sakna þín mikið.
Þín
Hanna og Jökull.
HELGI KRISTINN
HELGASON