Morgunblaðið - 26.03.2004, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. MARS 2004 45
honum til New York þar sem þau
bjuggu í rúm 5 ár. Þar starfaði hún
á saumastofu Sak’s á 5th Avenue og
sagði mér ungri margar sögur af
kvikmyndastjörnum sem lögðu leið
sína í það fræga verslunarhús. Þau
skildu og Laufey fluttist heim til Ís-
lands aftur. Annar eiginmaður
hennar var Björn Guðmundsson
kennari. Hún var með í för þegar
hann fór til framhaldsnáms í Dan-
mörku og þar bætti hún við sig
menntun í klæðskerasaumi. Það var
því ævintýraljómi sem umlukti
þessa víðförlu heimskonu í augum
okkar ungra barna systur hennar.
Síðar giftist Laufey Ólafi Th.
Ólafssyni vélstjóra. Hjónaband
þeirra var farsælt og hamingjuríkt.
Síðustu ár sín átti Óli við erfið veik-
indi að stríða og hjúkraði Laufey
honum af natni og umhyggjusemi
þar til hann lést árið 1989. Þau voru
tíðir gestir hjá mér, en eftir lát Óla
eyddi hún ásamt móður minni, öll-
um jólum, páskum og öðrum stórhá-
tíðum á heimili mínu, alveg fram á
síðustu ár að hún treysti sér ekki til
þess lengur.
Við fórum líka saman í löng ferða-
lög um landið í sumarfríum mínum,
og hlógu þá systurnar mikið, stund-
um var Ásta „frænka“ , með í för en
hún er ekkja Helga bróður þeirra.
Ekki var hlegið minna í þeim ferð-
um. Einnig fórum við tvisvar sinn-
um í mánaðarferðir til Englands að
sumarlagi, heimsóttum fagrar sveit-
ir þess lands, kastala, krár, skrúð-
garða og strendur.
Eftir að Laufey festi kaup á litlu
hjólhýsi á Laugarvatni voru ófáar
ferðirnar þangað, oft skutlaði ég
henni uppeftir og sótti svo nokkrum
dögum seinna þegar hún var búin
að fá nóg í bili og var farið að langa í
bæinn aftur. Svo var skroppið á
Hótel Örk í afslöppun á milli, og
einn daginn hringdi hún frá Írlandi,
hafði þá dottið í hug að gaman væri
að skoða sig um þar áður en hún
færi á betri stað.
Og nú er hún komin á þann góða
stað, í faðm þeirra sem henni þótti
vænst um, blessuð sé minning henn-
ar.
Við móðir mín þökkum bróður-
syni hennar, Kristþóri Borg Helga-
syni, fyrir þá miklu umhyggju og
hjálpsemi sem hann sýndi henni síð-
ustu árin.
Gunnhildur Gunnarsdóttir.
Laufey föðursystir okkar hefði
orðið 86 ára hinn 10. apríl nk. hefði
hún lifað. Okkur langar að þakka
henni samfylgdina með nokkrum
kveðjuorðum.
Við minnumst hennar sem fal-
legrar, fágaðrar konu, sem sveipuð
var dálítilli dulúð, en máltækið seg-
ir: ,,Djúp vötn hafa minnstan gný“.
Hún bar ekki tilfinningar sínar á
torg og var ekki margorð um eigin
líðan. Henni lét betur að tjá sig í
verki.
Eitt sinn kom hún færandi hendi
með myndir af ömmum, öfum og
fleiri skyldmennum í fallegum
römmum, í farteskinu, eins og til
þess að minna okkur á að rækta
frændgarðinn og gleyma ekki þeim
sem á undan eru gengnir. Hún valdi
einatt allar gjafir af alúð og kost-
gæfni. Á góðri stundu átti hún það
til að segja okkur frá bernskuárum
sínum og systkinanna, einkum þótti
okkur vænt um þegar hún sagði
okkur frá Þórunni ömmu okkar sem
lést áður en við fæddumst. Meðal
annars að hún hefði unnið sér það
til ágætis að syngja inn á litla
hljómplötu árið 1934, að eigin frum-
kvæði, og senda syni sínum út á
land sem brúðkaupskveðju.
Þegar Laufey var ung stúlka var
ekki algengt að stúlkur gengju
menntaveginn. Annars vegar var
tíðarandinn sá og hins vegar réð
þröngur efnahagur þar um. Á full-
orðinsárum reyndi hún að bæta sér
það upp með ýmsum hætti og lagði
sig fram um að sækja sér marg-
víslega menntun. Hún lærði á hljóð-
færi, stundaði tungumálanám o.m.fl.
Hún var mikil hannyrðakona og var
það snjöll að sauma að hún saumaði
bæði kápur og kjóla á sjálfa sig og
aðra. Einu sinni kom hún og færði
börnum okkar stóra jólasveina sem
hún hafði teiknað og saumað, þeim
til ómældrar ánægju. Eins eigum
við frænkurnar gamlar brúður sem
hún sendi okkur frá útlöndum þegar
við vorum litlar sem við gætum vel.
Fyrir nokkrum árum, þá komin
vel á áttræðisaldur, dreif hún sig á
þýskunámskeið í Þýskalandi og
slóst þar í för með ungmennum frá
ýmsum löndum, sótti með þeim
kaffihús og ýmsa menningarvið-
burði. Lýsir það henni betur en
mörg orð.
Að leiðarlokum stendur okkur
fyrir hugskotssjónum, gáfuð kona
sem ekki fór varhluta af mótlæti
lífsins, en sýndi ótrúlega seiglu og
dugnað við að takast á við það.
Henni varð ekki barna auðið en við
frænkur hennar munum varðveita
minninguna um hana og miðla henni
til barna okkar, að hennar fordæmi.
Blessuð sé minning hennar.
Halla, Hildur og Bryndís.
þetta stóra hús alveg sjálfur. Öll fagn-
aðarlætin sem ég fékk þegar ég kom
til ykkar ömmu, alveg óháð því hvort
ég kæmi mörgum sinnum á dag eða
sjaldnar. Þið voruð flutt á Suður-
brautina þegar ég byrjaði í skóla-
görðunum. Ég tók ávallt aukakrók á
leiðinni heim til að færa ykkur góð-
gætið úr görðunum. Það var svo gam-
an að gefa ykkur radísur sem voru á
stærð við baunir, hálformétið salat og
spírur sem ég kallaði stolt gulrætur
því áhuginn sem þið sýnduð þessu var
einlægur. Mikið fannst mér ávallt
gaman að horfa á þig dunda við eitt-
hvað í bílskúrnum. Ég gat setið
klukkustundum saman og fylgst með
þér þar. Ég hafði ávallt tröllatrú á því
að þú gætir búið til allt milli himins og
jarðar. Það var sjaldnast lognmolla
hjá ykkur þegar öll fjölskyldan kom
saman. Fullorðna fólkið kom sér vel
fyrir í stofunni og við börnin lékum
okkur út um allt. Við vorum miklir
ærslabelgir og vorum öll í að prakk-
arastrikast. Það var alveg sama
hversu mikil lætin voru í okkur, aldrei
skiptir þú skapi afi minn, þú sast
gjarnan í græna stólnum með hönd
undir vanga að horfa á okkur, brostir
ávallt þínu blíða brosi og klappaðir
okkur þegar við komum til þín til að
deila einhverju með þér. Þetta fylgdi
þér til æviloka, það var svo gaman að
fylgjast með þér þegar við komum
saman, þú sast gjarnan einhvern tíma
út af fyrir þig þar sem þú hafðir góða
yfirsýn yfir okkur öll og horfðir bara
á okkur með stolti og ánægju sem
skein af þér.
Þú tókst ávallt á móti mér með
þéttu faðmlagi, tveimur kossum á
kinnina og orðunum: „Elsku besta
stelpan mín, mikið er gaman að sjá
þig.“ Svo var ég leidd inn í eldhús,
sett við eldhúsborðið, amma smurði
handa mér rúgbrauð með kæfu, án
smjörs, tíndi til kleinur og annað góð-
gæti og svo sátum við og spjölluðum
og hlógum. Þú hafðir alltaf ómældan
áhuga á því sem ég tók mér fyrir
hendur og hvattir mig óspart áfram.
Hlýjan og væntumþykjan sem þið
amma báruð til okkar barnabarnanna
var svo rík og ég fékk að sjá hana á
svo margvíslegan máta. Hvenær sem
ég leitaði til ykkar voruð þið til staðar
til að aðstoða og létta undir, ávallt
með orðunum „elskan mín, þetta er
svo lítið“, hvort sem um var að ræða
smíði heillar hillusamstæðu eða að
skutla mér milli húsa. Örlæti ykkar
og greiðvikni var svo mikil. Ég átti
alltaf öruggt skjól hjá ykkur.
Elsku afi minn, þú hefur fengið
frið. Með miklum söknuði kveð ég þig
að sinni. Takk fyrir allt sem þú varst
mér.
Þín
Hrafnhildur.
Elsku afi.
Mikið finnst okkur erfitt að vera að
skrifa minningargrein um þig, en við
getum huggað okkur við það að þér
líður vel núna og ert kominn til henn-
ar ömmu Mattý.
Það hefur verið mjög erfitt að
horfa á þig ganga í gegnum þennan
erfiða sjúkdóm, Alzheimer, og breyt-
ast með honum. En alltaf, þrátt fyrir
allt, hélstu þínum ljúfleika og gæsku.
Þú varst mikill afi í þér enda var
alltaf jafn gaman að koma til þín og
ömmu. Þú tókst alltaf á móti okkur
barnabörnunum með opnum örmum
og passaðir alltaf uppá að okkur van-
hagaði ekki um neitt. Við munum
þegar við vorum yngri spiluðum við
mikið saman og var það þá yfirleitt ol-
sen, olsen eða veiðimaður, okkur þótti
það svo gaman.
En elsku afi, við eigum ótalmargar
minningar um þig sem við munum
ávallt geyma í hjörtum okkar, betri
afa var ekki hægt að biðja um, jafn
ljúfur og yndislegur sem þú varst.
Guð geymi þig, elsku afi.
Þín
Karen og Arnór.
Elsku afi minn.
Það er sárt að kveðja þótt ég viti að
þú sért hvíldinni feginn. Það eru svo
margar góðar minningar sem þú skil-
ur eftir hjá mér og sammerkt finnst
mér vera í þeim öllum að þú ert hæg-
látur vinnandi verkin þín sem svo oft
voru handa öðrum.
Þolinmæði þín gagnvart okkur
barnabörnunum var ótæmandi að
virtist, hjálpsemi þín og greiðvirkni.
Þegar við vorum lítil fórstu svo oft
með okkur í bíltúra um helgar, öll í
einni hrúgu upp á Skaga eða í Eden.
Það fannst okkur gaman. Á sunnu-
dögum komum við saman á Bjarn-
hólastíg og borðuðum sunnudags-
matinn. Síðan sofnaðir þú í sófanum
mitt í öllum skarkalanum og látunum.
Það finnst mér lýsa þér best. Sama
hvað á dundi – þú hafðir alltaf þessa
stóísku ró yfir þér. Hana misstir þú
aldrei. Það var svo gott að njóta henn-
ar með þér þegar þú vaknaðir til
vinnu snemma morguns, þá drakk ég
með þér te og borðaði rúgbrauð í
kyrrðinni, svo fór ég aftur að sofa.
Þegar ég varð eldri voruð þið amma
alltaf til staðar, alltaf reiðubúinn að
hlaupa undir bagga og voruð börn-
unum mínum jafngóð og þið voruð
mér.
Með söknuði kveð ég þig, afi minn,
með sömu orðum og þú hvíslaðir að
mér svo ótal oft – fyrirgefðu elskan
hvað þetta er lítið.
Gunnhildur.
Elsku afi, mig langar að kveðja þig
með nokkrum orðum.
Það var á fimmtudaginn 18. mars
að ég fékk hringingu um að þú værir
orðin það veikur að þú myndir ekki
eiga nema nokkrar mínútur eftir með
okkur og kom ég til þín og fékk að sjá
þig áður en þú færir til himna að hitta
ömmu. Ég er svo ánægður að hafa
náð að koma til þín.
Það hafa komið margar yndislegar
minningar upp í hugann á mér und-
anfarna daga, þú varst sá besti maður
sem að ég hef nokkurn tíma hitt, þú
vildir alltaf gera allt sem að þú gætir
til þess að aðrir yrðu ánægðir og allt-
af varstu svo glaður, ég sá þig aldrei
reiðan eða pirraðan og það er ein-
stakt.
Ég man svo vel þegar þú og amma
komuð í Engihjallann og ég og Beggi
fengum ný hjól sem þú og amma gáf-
uð okkur, það lýsir þér best, afi minn,
svo góður og gjafmildur yndislegur
maður. Oft fékk ég að sofa hjá ykkur
ömmu og svo þegar við vöknuðum þá
fórum við í bílskúrinn, þú að vinna og
ég að búa til sverð.
Ég kveð þig með trega, elsku afi
minn, en get huggað mig við allar
góðu minningarnar sem ég á um þig,
elsku afi.
Þinn
Brynjar Logi.
Ég vil kveðja langafa minn og
þakka fyrir alla góðmennskuna og
strokurnar. Það var alltaf gott að sitja
í fangi þínu, elsku afi. Ég á eftir að
sakna heimsóknanna til þín í Sunnu-
hlíð.
Hann gekk hér um að góðra drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi hans
vinarþel hins drenglundaða manns.
Þó ævikjörin yrðu máski tvenn,
hann átti sættir jafnt við Guð og menn.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín
Aníta Crystal Finnsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐJÓN INGIMUNDARSON
kennari,
Bárustíg 6,
Sauðárkróki,
sem lést mánudaginn 15. mars, verður jarð-
sunginn frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn
27. mars kl. 14.00.
Ingibjörg Kristjánsdóttir,
Sigurbjörg Guðjónsdóttir, Jón Sigurðsson,
Birgir Guðjónsson, Soffía S. Daníelsdóttir,
Svanborg Guðjónsdóttir, Sigurjón Gestsson,
Ingimundur Kr. Guðjónsson, Agnes Hulda Agnarsdóttir,
Ingibjörg Ólöf Guðjónsdóttir, Björn Sigurðsson,
Sigurður Guðjónsson, Steinunn Sigurþórsdóttir,
Hrönn Guðjónsdóttir, Sigurður Örn Ólafsson
og öll afabörnin.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát okkar ástkæru,
BRYNDÍSAR BJÖRNSDÓTTUR BIRNIR.
Sérstakar þakkir færum við Sigurði Björnssyni,
lækni, starfsfólki Landspítala við Hringbraut,
Álftaneskórnum og öllum sem studdu hana
í veikindum hennar.
Helgi Björn Guðmundsson,
Margrét Þóra Guðmundsdóttir,
Davíð Örn Guðmundsson, Brynja Lúthersdóttir,
Brynjar Óli Guðmundsson,
Margrét Snæbjörnsdóttir, Björn Birnir,
Dagur, Anna Lísa, Högni Snær,
Snæbjörn Björnsson, Björn Björnsson,
Ólafur Björnsson, Sigríður Björnsdóttir.
Hann afi var svo sannarlega ein-
stakur maður. Hann gaf okkur svo
ótrúlega margt. Hann sagði oft við
okkur barnabörnin að hann væri of-
boðslega ríkur maður og man ég
eftir því að við vorum vön að fara
og leita að fjarsjóði hans um allt
hús hjá honum og ömmu. Það var
HANNES ÁGÚST
HJARTARSON
✝ Hannes ÁgústHjartarson
fæddist á Stóru-
Þúfu í Miklaholts-
hreppi hinn 8. júní
1924. Hann andað-
ist á Sjúkrahúsi
Akraness 2. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Akraneskirkju 9.
mars.
Í formála minn-
ingargreina um
Hannes Ágúst, sem
birtust í Morgun-
blaðinu 9. mars var
rangt farið með fæðingarár
Þorgerðar Bergsdóttur, eigin-
konu hans, sem fæddist 24. maí
1928, og föðurnafn föður hans,
Hjartar Líndals, sem var Hann-
esson.
ekki fyrr en maður fór
að eldast að maður
áttaði sig á hvað hann
átti við.
Afi minn var mikið
glæsimenni og leit allt-
af svo vel út og ef það
er eitthvað sem ég
mun aldrei gleyma þá
er það hans stolta bros
sem aldrei vantaði.
Fjölskyldan skipti
hann mestu máli .
Ekkert gladdi hann
jafn mikið og að vera
meðal þeirra sem hann
elskaði.
Ég hef verið mjög lánsöm að fá
að kynnast honum afa mínum og
mun ég aldrei gleyma öllum þeim
yndislegum minningum sem ég á
um hann. Þegar við spiluðum á spil,
gengum Langasandinn og gerðum
báta. Nú er víst komið að litla bróð-
ur mínum að fá að kynnast okkar
yndislega afa. Takk fyrir allt, afi
minn.
Guð blessi elsku ömmu og fjöl-
skylduna á þessum tíma. Megi
minningarnar um hann ylja okkur.
Þín bátakona
Lára.