Morgunblaðið - 26.03.2004, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 26. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Holger PeterGíslason fæddist í
Reykjavík 15. júní
1912. Hann lést í
Holtsbúð í Garðabæ
16. mars síðastliðinn.
Foreldrar Holgers
voru Gísli Gíslason, f.
31.5. 1884, d. 29.5.
1963, og Ragnheiður
Clausen, f. 24.8. 1879,
d. 20.9. 1966. Hálf-
systir Holgers, sam-
mæðra, var Guðrún
Olga Benediktsdóttir,
f. 12.8. 1899, d. 28.12.
1982. Alsystir Hol-
gers var Hólmfríður Gísladóttir, f.
22.4. 1911, d. 17.4. 1986.
Hinn 1. febrúar 1936 kvæntist
Holger Guðrúnu Pálínu Sæmunds-
dóttur frá Vík í Mýrdal, f. 6. júlí
1913, d. 13. janúar 2003. Foreldrar
hennar voru Oddný Runólfsdóttir
og Sæmundur Bjarnason.
Synir Holgers og Guðrúnar eru:
1) Gísli, f. 25.6. 1936,
kvæntur Idu Christ-
iansen, f. 16.8 1939.
Börn þeirra eru: a)
Holger Gísli, f. 2.7.
1967, kvæntur Katr-
ínu Halldórsdóttur, f.
11.5. 1967. b) Sigríð-
ur Dóra, f. 24.5. 1970,
gift Páli Ólafssyni, f.
29.3. 1968. c) Erik
Hermann, f. 22.7.
1975. 2) Sæmundur,
f. 8.5. 1946, kvæntur
Guðbjörgu Guð-
mundsdóttur, f. 6.5.
1953. Synir þeirra
eru: a) Pétur Snær, f. 1.2. 1977,
sambýliskona hans Magdalena
Margrét Einarsdóttir, f. 10.8. 1976.
b) Guðmundur Ágúst, f. 19.6. 1979.
c) Holger Páll, f. 23.8. 1988. Lang-
afabörnin eru níu.
Kveðjuathöfn um Holger verður
í Vídalínskirkju í Garðabæ í dag og
hefst hún klukkan 13.30.
Lokið er langri og oft viðburða-
ríkri lífsgöngu föður okkar. Fólk
sem lifði nánast alla 20. öldina fékk
að reyna margt og hafði frá mörgu
að segja. Hann var góður sögumað-
ur sem naut þess að segja frá. Hol-
ger fæddist í Vesturbænum og bjó
unglingsárin á Vesturgötunni. Allt
var nálægt sem skipti máli, fé-
lagarnir, fjaran, pabbinn sem vann
í Verslun Geirs Zoëga og mamman
var oft á basar Thorvaldsensfélags-
ins. Hann þakkaði það miklu lýsi
að hann tók að braggast vel á ung-
lingsárunum og mestalla ævi var
hann hreystimenni og léttur á sér
þó að hann væri ávallt þéttvaxinn.
Alla ævi naut hann ferðalaga og
gekk ungur mikið á fjöll og oft um
langa vegu fótgangandi og á skíð-
um. Ratvísi hans var sérstök hvort
sem hann var staddur í borgum er-
lendis eða óbyggðum Íslands.
Hann mundi ógrynni af örnefnum
og ratvísin entist honum alla ævi
þó að sjónin væri orðin mjög léleg
síðustu árin. Hann vissi ávallt hvar
hann var og gat sagt til hvar ætti
að fara.
Sautján ára hóf hann nám í raf-
virkjun hjá Júlíusi Björnssyni. Þar
var verkstjóri Johan Rönning sem
réð hann síðar með sér þegar hann
stofnaði fyrirtæki sitt. Líkaði hon-
um vel að starfa þar. Í skíðaferð
kallaði Rönning hann afsíðis og
spurði hvort hann vildi fara fyrir
sig til Djúpuvíkur því þar ætti að
reisa síldarverksmiðju. Hvorugur
vissi þá hvar Djúpavík var en samt
varð pabbi að svara strax. Það
hafði Rönning þurft að gera þegar
hann var beðinn að fara til Íslands
og nú vildi hann líka fá svar strax.
Þá var ákveðið að halda til Djúpu-
víkur.
Á Djúpuvík varð nokkur bið eftir
að raflagnaefni kæmi á staðinn og
því var ákveðið að skreppa á skíð-
um yfir í Ísafjarðardjúp. Bátur
flutti skíðafélagana svo um Djúpið
til Ísafjarðar þar sem hann tróð
upp og söng fyrir gesti skíðavik-
unnar sem þar var þá haldin. Þeg-
ar skíðakapparnir komu aftur til
Djúpuvíkur var skipið með efnið
einmitt að sigla inn fjörðinn. Verk-
ið við síldarverksmiðjuna gekk
mjög vel svo ekki virðist ferða-
þreytan hafa setið í mönnum.
Þannig hafði hann frá mörgu að
segja og naut þess að hafa orðið.
Það var ákaflega fróðleg ferð að
klöngrast veginn með honum til
Djúpuvíkur mörgum árum síðar og
fá sögurnar beint í æð af miklum
dugnaðarköppum og atburðum
sem þar urðu. Nokkru síðar lá leið
hans til Hjalteyrar þar sem síld-
arverksmiðjan varð hans fyrsta
sjálfstæða verk í rafmagni. Fram-
haldið varð rafverktakafyrirtækið
Rafall hf. í Tryggvagötunni sem
hann rak í mörg ár með öðrum uns
hann flutti 1957 ásamt fjölskyld-
unni til Kaliforníu.
Dvölin í Bandaríkjunum átti að
verða eitt ár en varð tvö. Þar nýtt-
ist vel að hann var ákaflega fjöl-
hæfur til verka því ekki var hægt
að stunda þar rafvirkjun án þar-
lendra réttinda. Dvölin í Banda-
ríkjunum fólst í miklum ferðalög-
um í frítímum og á leiðinni heiman
og heim var ekið um þver og endi-
löng Bandaríkin og aðeins kíkt inn
í Mexíkó og Kanada. Það var mikill
skóli og góður ekki síst fyrir syn-
ina.
Eftir heimkomuna lá leiðin fyrst
á Keflavíkurflugvöll í vinnu fyrir
herinn og síðar sem rafmagnseft-
irlitsmaður hjá rafveitum Suður-
nesja. Auk þessa vann hann á efri
árum meðan sjónin entist í vaxandi
mæli við rafhönnun og teikningar.
Árið 1964 reisti fjölskyldan sér hús
í Garðahreppi og í Garðabæ bjó
hann síðan til æviloka.
Þegar á unglingsárunum fór
hann að vekja athygli fyrir óvenju-
lega sönghæfileika. Hann lærði
nokkuð til söngs hjá ýmsum kenn-
urum en eins og hann sagði sjálfur
þá glefsaði hann aðeins í námið
öðru hverju. Erfitt reyndist að
koma námi við því hann varð
snemma mjög eftirsóttur til vinnu
og viljugur að vinna. Hann stund-
aði þó söng með Karlakór KFUM,
Kátum félögum og Fóstbræðrum.
Hann tók þátt í flutningi Rigoletto,
fyrstu óperusýningu á Íslandi, með
Þjóðleikhúskórnum og nokkrum
öðrum óperum sem fylgdu í kjöl-
farið. Þá fór hann söngferðir til út-
landa með Fóstbræðrum. Hann
naut söngsins mjög og átti til að
taka vel undir með stóru tenórun-
um þegar þeir heyrðust í útvarp-
inu. Þá hafa minningarnar eflaust
rifjast upp er honum stóð til boða
að verða kostaður til alvörusöng-
náms. En hann ákvað þá að ekki
vildi hann verða fátækur listamað-
ur alla ævi þó að hann langaði rosa-
lega að grípa tækifærið. Kominn
um nírætt spurði hann dreyminn á
svip sitjandi í stólnum sínum. ,,Get-
ur þú ímyndað þér hvernig tilfinn-
ing er að syngja háa c?“ Þessu
fylgdi þögn.
Hann var hagleiksmaður sem
bjó yfir frjálsri hugsun til að finna
sínar eigin leiðir ef þess var þörf.
Hann var flinkur teiknari og mál-
aði nokkur ágæt málverk um æv-
ina. Listamannsferillinn kom eig-
inlega í tveim bylgjum, sú fyrri
endaði þegar eldri sonurinn fékk
nokkurn þroska og ómótstæðilegan
áhuga á litunum og vildi gera líka
og sú síðari tíu árum síðar er sá
yngri fann hjá sér sömu hvöt. Von-
andi er betra seint en aldrei að af-
saka uppátækið. Pabbi hafði margt
á hreinu í lífinu. KR-ingar eru
bestir og menn eiga ekki að vera
pólitískir, þeir eiga bara að vera
sjálfstæðismenn. Svo var það
Gunna konan hans hún var bæði
besta og fallegasta kona í heimi og
það verðum við bræðurnir eigin-
lega að taka undir. Þau voru sam-
rýnd hjón sem bættu hvort annað
upp þó þau hefðu stundum nokkuð
ákafan samskiptamáta. Enginn ef-
aðist þó um að þau voru ávallt
miklir vinir. Þau fengu að vera
saman þar til mamma lést snemma
á síðasta ári. Eftir það átti pabbi
nokkuð erfitt og leið ekki alltaf vel.
Pabbi reyndi alltaf að fylgjast
vel með sínu fólki og sér í lagi ef
hann vissi að einhverjar fram-
kvæmdir voru í gangi. Þá hafði
hann mikinn vilja til að aðstoða eða
sendast eftir einhverju sem vant-
aði. Viðbragðsflýtirinn var með
ólíkindum hvort sem hann þurfti að
fara að nóttu eða degi. Fyrir þenn-
an eiginleika var hann stundum
góðlátlega nefndur ,,sendiherr-
ann“.
Nú við leiðarlok þessa lífs viljum
við þakka fyrrum nágrannakonu
pabba og mömmu Kristínu Egils-
dóttur fyrir einstaka ræktarsemi
alla tíð sem var okkur öllum mikils
virði. Þá viljum við þakka góðu
fólki sem starfar í Holtsbúð. Þar
eru ýmsir englar á ferð, sérstak-
lega þegar á reynir. Mikið geta
störf ykkar verið þýðingarmikil og
göfug. Pabbi hafði skýra hugsun
allt til enda. Hann veiktist að lok-
um af lungnabólgu. Þegar bráði
nokkuð af honum sagði hann okkur
einbeittur að mamma hefði komið
að rúminu til hans, haldið í höndina
á honum og talaði lengi við hann.
Hann varð ákaflega rólegur síð-
ustu dagana og hafði greinilega
fengið nóg af þessari jarðvist. Bar-
áttunni var lokið, andinn frjáls og
nú munu þau hvíla saman í Vík í
Mýrdal þar sem útsýni er hvað feg-
urst.
Gísli og Sæmundur.
HOLGER
PETER GÍSLASON
✝ Magnús Þórissonfæddist á Akur-
eyri 9. febrúar 1932.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 20. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Þórir Jónsson
málarameistari og
Þórey Júlíana Stein-
þórsdóttir klæð-
skeri. Systkini hans
eru Steinþór Jensen,
f. 1919, Vilhelm K.
Jensen, f. 1920, d.
1999, Baldur Þóris-
son, f. 1926, d. 2000, og Kolbrún
Þórisdóttir, f. 1929.
Hinn 30. desember 1955
kvæntist Magnús eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Árdísi Svanbergs-
dóttur. Synir þeirra eru: 1)
Ragnar flugstjóri, f. 9. ágúst
1954, kvæntur Kristínu Stein-
dórsdóttur. Börn þeirra: Árdís
Elfa, f. 1975, og Steindór Krist-
inn, f. 1983, unnusta hans er
Hugrún Ásdís Þorvaldsdóttir, f.
1983. Dóttir þeirra er Emilía
fædd 2003. 2) Þórir málara-
meistari, f. 25. febrúar 1956,
kvæntur Svövu
Svavarsdóttur.
Börn þeirra: Magn-
ús, f. 1983, Anna
Karen, f. 1986, og
Þórey Sif, f. 1991.
3) Einar Svanberg
bifvélavirki, f. 11.
október 1959,
kvæntur Guðnýju
Sigurharðardóttur.
Börn þeirra: Ragn-
heiður Ásta, f. 1978,
og Magnús Örn, f.
1984. 4) Ottó við-
skiptafræðingur, f.
2. desember 1964,
kvæntur Guðrúnu Gísladóttur.
Börn þeirra: Gísli, f. 1986, og
Svana, f. 1996.
Magnús var lærður bakara-
meistari og starfaði við þá iðn
hjá Brauðgerð KEA og Kexverk-
smiðjunni Lorelei. Einnig starf-
aði Magnús hjá gosdrykkjar-
verksmiðjunni Sana en frá árinu
1983 starfaði hann ásamt eig-
inkonu sinni hjá fyrirtækinu
Tindafelli.
Útför Magnúsar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Á þessari stundu finn ég fyrir
gleði og sorg. Gleði yfir því að þján-
ingum pabba er lokið en sorg yfir
því að við skulum ekki fá að njóta
samvista við hann lengur. Rúmlega
þriggja ára baráttu er lokið þar sem
krabbameinið hafði sigur að lokum,
pabbi varð að lúta í lægra haldi, en
hann var alls ekki sáttur við þau
málalok. Pabbi var ekki vanur að
ræða um tilfinningar sínar og um
sjúkdóminn vildi hann ekki ræða.
Þrátt fyrir það mátti auðveldlega
greina á hans framkomu að hann
ætlaði að sigra, lífsviljinn var sterk-
ur og það var ekki hans stíll að gef-
ast upp. Frá haustmánuðum 2003
fór þó að halla undan fæti. Frá þeim
tíma hafa starfsmenn Heimahlynn-
ingar á Akureyri komið reglulega til
pabba og er óhætt að segja að þær
yndislegu manneskjur hafi reynst
pabba og mömmu ákaflega vel. Ég
vil fyrir hönd fjölskyldunnar, þakka
þeim kærlega fyrir alla hjálpina.
Fyrir um tveimur vikum var pabbi
fluttur á sjúkrahús. Ljóst var hvert
stefndi og erfitt að horfa upp á ná-
inn ástvin fjarlægjast og líf hans
fjara út. Við tekur annað tilverustig
þar sem ég er þess fullviss, elsku
pabbi minn, að þér mun líða vel,
laus úr viðjum sjúkdómsins.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann í sambandi við persónueinkenni
pabba er hversu ríkt var í hans eðli
að sjá spaugilegu hliðina á hlut-
unum, hann var prakkari sem
sleppti sjaldan tækifærum sem gáf-
ust til að gera góðlátlegt grín að
hlutunum. Pabbi var einnig fljótur
til svars og var einstaklega orð-
heppinn maður. Fjölmörg dæmi eru
um hnyttin tilsvör pabba sem ylja
manni um hjartaræturnar.
Þar sem pabbi var nálægt, var
stutt í hláturinn, svona oftast alla-
vega. Annað sem einkenndi pabba
var einlægur áhugi á matargerð og
bakstri. Hann þurfti alltaf að vera
að prófa eitthvað nýtt og var sífellt
að prófa sig áfram með nýjar upp-
skriftir, sem voru hver annarri
betri. Hann var meistarakokkur og
ekki voru kökurnar síðri. Á heim-
ilinu var verkaskiptingin skýr,
pabbi sá alltaf um matargerðina en
mamma um tiltektina. Þau voru
samrýnd og unnu síðustu tuttugu
árin saman við kryddframleiðslu og
pökkun. Mamma hefur staðið sig
eins og hetja í veikindum pabba og
hefur enn og aftur sýnt að hún er
eins og klettur sem stenst álagið
þótt mikið bjáti á.
Pabbi minn, ég vil að lokum
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir okkur bræðurna. Þau at-
riði sem þú hefur lagt áherslu á í
uppeldi okkar bræðra, hafa og
munu reynast okkur vel í lífinu.
Þinn sonur
Ottó.
Elsku afi, núna ertu farinn frá
okkur og til guðs eftir að vera búinn
að berjast við mjög erfiðan sjúk-
dóm. Ég man svo eftir því þegar við
fórum saman í berjamó og þú
spurðir mig hvað klukkan var en þá
átti ég ekkert úr en þú varst svo
góður að þú keyptir nýtt úr handa
mér strax daginn eftir. Ég man líka
eftir því þegar þú gafst mér bangs-
ann og hann er enn í uppáhaldi hjá
mér. Það var alltaf svo gott að koma
upp í Hamró og fá eitthvað gott hjá
þér enda varstu nú besti bakari í
heimi. Svona get ég talið lengi upp
góða hluti um þig elsku afi minn, ég
á eftir að sakna þín svo mikið.
Elsku afi mig langar til að minn-
ast þín með öllum góðu minning-
unum, hvað þú varst alltaf kátur og
líka með þessu ljóði:
Sorg er eins og blóm án blaða
söngur án raddar
skyggir dökkur fugl heiðríkjuna
vorið, sem kom í gær,
er aftur orðið að vetri
(Magnús Jóhannsson.)
Ég bið góðan Guð að vera með
okkur og hjálpa okkur í gegnum
erfiða tíma.
Þín
Þórey Sif Þórisdóttir.
Elsku afi, nú ertu farinn frá okk-
ur eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm,
við sem elskuðum þig svo heitt. Þú
varst orðinn svo mikið veikur og því
var gott fyrir þig að fá hvíldina
þrátt fyrir að öllum þyki erfitt að
sætta sig við að þú sért farinn frá
okkur, þetta er mikil sorg því miss-
irinn er mikill en var þér fyrir
bestu, elsku afi.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til þín og þú varst alltaf
svo glaður þegar ég kom. Þú varst
alltaf hress og skemmtilegur og
hafðir alveg frábæran húmor, það
leið varla dagur án gríns hjá þér
sama hversu veikur þú varst og sem
betur fer halda pabbi og bræður
hans honum. Þú varst besti bak-
arinn enda lærður bakari, já, þú
varst sannkallaður bakarameistari,
þú varst einnig mjög góður kokkur.
Það brást ekki þegar maður kom í
heimsókn til þín fékk maður eitt-
hvað gott í gogginn, pönnsur, vöffl-
ur eða annað góðgæti. Á jóladag var
alltaf hangikjötsveisla í Hamragerð-
inni þar sem öll fjölskyldan kom og
átti góðar stundir saman. Það var
ávallt borðað yfir sig af hangikjöti
og öðru góðgæti og mikið hlegið
þennan dag. Á nýársdag hefur líka
verið veisla, enda á amma afmæli
þá, fólk var nú að tínast inn í seinna
lagi eftir gamlárskvöldið. Ég minn-
ist þess sumars sem ég vann hjá
þér og ömmu í Tindafelli eða
„kryddinu“ eins og við kölluðum
það. Ragnheiður frænka og Guðný
unnu líka þar. Það var svo gott að
vinna í kryddinu, þú og amma hæld-
uð mér svo mikið því ykkur fannst
ég svo dugleg og ég met það mikils.
Mér fannst þú, afi, svo ótrúlega
duglegur að vinna þrátt fyrir veik-
indi þín. Þú varst svona maður sem
gafst ekki upp fyrr en á síðustu
stundu, þú varst svo sannarlega
baráttumaður og lífsvilji þinn var
mikill. Þú varst alltaf duglegur að
fara í leikfimi á Bjarg og það hefur
eflaust skilað sér í veikindunum
hvað þú varst sterkur líkamlega og
andlega.
Elsku afi, ég sakna þín svo mikið,
mig langar til að minnast þín og
kveðja þig með ljóði sem mér þykir
svo fallegt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Takk fyrir allt, elsku afi. Ég bið
góðan Guð að styrkja ömmu, pabba,
bræðurna og aðra aðstandendur á
þessum erfiðu tímum.
Þín
Anna Karen Þórisdóttir.
Við viljum minnast þín með
nokkrum orðum. Það er sárt að
þetta skuli hafa þurft að enda á
þennan hátt. En þar sem þú varst
mjög veikur var þetta þér fyrir
bestu og gott fyrir þig að fá hvíld
eftir allt sem þú hefur gengið í
gegnum. Auðvitað er sárt að missa
þig en maður má ekki bara hugsa
um sjálfan sig.
Okkur finnst ótrúlegt hvernig þú
varst í veikindunum. Þú varst alltaf
MAGNÚS
ÞÓRISSON