Morgunblaðið - 16.12.2004, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 16. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Magnús Eggerts-son fæddist í
Hjörsey á Mýrum 8.
mars 1907. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir 9. des-
ember síðastliðinn.
Magnús var sonur
hjónanna Magnúsar
Eggerts Magnússon-
ar bónda í Hjörsey
og síðar Einholtum
á Mýrum, f. 18.9.
1857, d. 21.1. 1928,
og Guðríðar Guð-
mundsdóttur, f. 12.1.
1870, d. 9.9. 1956.
Bræður Magnúsar, sammæðra,
voru Guðmundur, f. 26.3. 1905, d.
6.7. 1949, Kjartan Júlíus, f. 5.7.
1908, d. 16.12. 1982, Gunnlaugur,
f. 1.11. 1909, d. 25.6. 1994. Fyrir
átti Eggert synina Óskar, f. 2.4.
Ásbjörnssyni, synir þeirra eru
Viktor Örn og Jón Orri, 3) Unnur
Arna, gift Gunnari G. Halldórs-
syni, dætur þeirra eru Aþena
Villa og Kamilla.
Magnús lauk prófi frá Alþýðu-
skólanum á Hvítárbakka og gagn-
fræðaprófi frá MR. Námi frá Lög-
regluskóla Íslands lauk hann 1930
og sama ár hóf hann störf hjá lög-
reglunni í Reykjavík. Hann varð
varðstjóri 1930, rannsóknarlög-
regluþjónn 1941, aðalvarðstjóri
1963, aðstoðaryfirlögregluþjónn
1969 og árið 1971 var hann skip-
aður yfirrannsóknarlögreglu-
þjónn. Magnús gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum, var m.a. for-
maður Lögreglufélags Reykjavík-
ur og sat um árabil í stjórn BSRB.
Magnús lét af störfum hjá lög-
reglunni eftir 47 ára starf árið
1977. Hann var gerður heiðurs-
félagi í LR og hlaut gullmerki
Landssambands lögreglumanna
númer 1 árið 1996.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
1897, d. 26.5. 1978, og
Einar, f. 15.10. 1902,
d. 9.9. 1987.
Magnús kvæntist
hinn 23. maí 1936
Guðrúnu Lýðsdóttur,
f. 13.2. 1904, d. 11.5.
1973. Guðrún var
dóttir hjónanna Lýðs
Sæmundssonar bónda
í Bakkaseli í Stranda-
sýslu, f. 8.1. 1874, d.
23.3. 1950, og konu
hans, Elinborgar
Daníelsdóttur, f. 31.1.
1875, d. 5.12. 1938.
Dóttir Magnúsar og
Guðrúnar er Elinborg Guðríður,
f. 21.12. 1944, gift Jóni M. Magn-
ússyni húsasmíðameistara, f. 19.7.
1942. Dætur þeirra eru: 1) Guð-
rún Elín, dóttir hennar er Arna
Björk, 2) Edda Björk, gift Svavari
Elsku afi. Nú er komið að leiðarlok-
um, við systurnar setjumst niður og
rifjum upp allar skemmtilegu stund-
irnar sem við áttum og þær eru ófáar.
Ferðirnar okkar í Sundhöllina, í bíó, á
Borgarbókasafnið, í leikhúsið, á forn-
bókasölur, í Tívolí og svo enduðum við
alltaf á okkar skemmtilegu teboðum
hjá þér á Njálsgötunni.
Í teboðunum okkar drukkum við úr
pínulitlu postulínsbollunum hennar
ömmu og borðuðum kringlur með, það
var toppurinn. Alltaf fór drjúgur tími í
að skoða orðurnar þínar sem voru að
sjálfsögu algjörir gimsteinar og að fara
upp á háaloft og gramsa í öllu gamla
dótinu sem líka var mikill fjársjóður.
Oftar en ekki vörðum við miklum
tíma í að fletta upp í Öldinni okkar og
þú bættir um betur við það sem þar
var að finna. Sennilega státa ekki
margir afar af því að hafa verið getið
sem heimilda í söguritgerðum barna-
barna sinna.
Sögurnar eru margar sem þú sagðir
okkur úr sveitinni í gamla daga og frá
dögum þínum sem lögreglumanns í
Reykjavík. Við kunnum þær flestar, ef
ekki allar og minnumst þess með bros
á vör að hafa setið opinmynntar og
hlustað á þig rifja upp hvernig hesta-
lestirnar fluttu fólk og annan varning
milli staða, hvernig þú skautaðir um
Mýrarnar frostaveturinn mikla 1918
og að þú hefðir átt heima í torfbæ þeg-
ar þú varst snáði.
Við minnumst þess líka þegar þú
komst brunandi á græna Saabinum í
Espilundinn og laumaðir Opal pökkum
í hendurnar á okkur. Ekki má heldur
gleyma Hollinn-Skollinn leiknum okk-
ar sem þýddi að þú varst dreginn inn á
gang, bundið vandlega fyrir augun á
þér og svo áttir þú að finna okkur. Við
geymum minningar um einstakan afa.
Takk fyrir að vera besti afi í heimi.
Guð geymi þig.
Gunnella, Edda og Unnur.
Það er gott að eiga fallegar minn-
ingar frá bernskudögum. Hann Magn-
ús var maður sem ég á einmitt svo dýr-
mætar minningar um frá æsku minni.
Hann og kona hans Guðrún Lýðsdóttir,
ásamt Elínborgu dóttur þeirra, bjuggu
í sama húsi og ég ólst upp í og það voru
góð tengsl milli heimilanna. Sem barni
fannst mér Magnús alltaf vera minn
besti og traustasti vinur þrátt fyrir ald-
ursmuninn á okkur. Alltaf þegar ég
heyrði eða upplifði einhverjar stórfrétt-
ir eða atburði þótti mér svo sjálfsagt að
fara til hans til að segja honum frá. Þá
var ekki barið að dyrum á íbúð þeirra
hjóna, heldur gengið beint inn og alltaf
var tekið á móti manni sem aufúsugesti
og aldrei man ég eftir að Magnús hefði
ekki tíma til að hlusta á misjafnlega
merkilega lífsreynslu mína. Ég mátti
setjast hjá honum eða bara vera í
kringum hann og ég minnist þess hvað
mér leið alltaf vel í návist hans. Hann
gaf sér tíma til að tala við mig og hlusta
á það sem ég hafði að segja, og margt
sýndi hann mér og sagði, sem hafði
mikil og þroskandi áhrif á mig sem
barn. Samverustundir okkar urðu
færri þegar fjölskylda mín flutti af
Njálsgötunni, en alltaf þegar við hitt-
umst fann ég í Magnúsi þennan trausta
vin sem ég átti í æsku og það viðmót
sem einkenndist af prúðmennsku, lát-
leysi og kærleika.
Ég minnist Magnúsar vinar míns
með miklu þakklæti og sendi Elín-
borgu og fjölskyldu hennar innilega
samúðarkveðju. Guð blessi minningu
hans.
Sjöfn Jóhannesdóttir.
Frumkvöðull í baráttunni um bætt
kjör lögreglumanna í landinu, Magnús
Eggertsson, fv. yfirlögregluþjónn, er
látinn. Var hann einn af stofnendum
Lögreglufélags Reykjavíkur árið 1935
og formaður félagsins 1938 1939.
Magnús var einn af stofnendum lífeyr-
isþegadeildar Landssambands lög-
reglumanna og fyrsti formaður hennar
frá 1979 1990. Hann sat í stjórn BSRB
frá 1946–1970 og gegndi mörgum trún-
aðarstörfum fyrir opinbera starfsmenn
á miklum uppgangstímum í kjara- og
velferðarmálum þjóðfélagsins og verð-
ur þeim seint fullþakkað sem ruddu
brautina til þess umhverfis sem við bú-
um við í dag.
Í þakklætisskyni fyrir vel metin störf
var Magnús gerður að heiðursfélaga
Lögreglufélags Reykjavíkur 29. febr-
úar 1984 og einnig var hann sæmdur
gullmerki Landssambands lögreglu-
manna nr. 1, á þingi LL í Skagafirði
1996 fyrir frábær störf að félagmálum
lögreglunnar.
Um leið og Magnús er kvaddur vilja
samtök lögreglumanna þakka honum
fyrir fórnfúst starf að málefnum þeirra
og færa dóttur hans Elínborgu og fjöl-
skyldu hennar hugheilar samúðar-
kveðjur.
Landssamband lögreglumanna,
Lögreglufélag Reykjavíkur.
MAGNÚS
EGGERTSSON
tengdist. Það var orðið að venju að
fara úr Víðidalnum í stórum hópi upp
að Teigi ár hvert um páskana. Raggi
tók þá á móti okkur á höfðinglegan
hátt strax á reiðveginum. Þegar að
Teigi var komið biðu hópsins allar
gerðir kræsinga og skeggrætt var
um málefni líðandi stundar, en þó að-
allega hross og hrossarækt. Stundir
sem þessar eru ómetanlegar enda
var Raggi gríðarmikill höfðingi heim
að sækja, hjálplegur og mikill vinur
vina sinna. Síðastliðið sumar fórum
við Raggi ásamt fleirum ríðandi
austan úr Biskupstungum að Teigi
með hrossarekstur sem var á fimmta
tug hrossa. Hvort sem var í beljandi
rigningu eða glaðasólskini skein góð-
mennskan og gleðin af Ragga sem
hann smitaði til annarra.
Hugur minn og fjölskyldu minnar
dvelur hjá fjölskyldu Ragnars
Björnssonar á þessum erfiðu tímum
og vottum við þeim okkar dýpstu
samúð. Minningin um góðan félaga
mun lifa áfram.
Sigurþór Jóhannesson.
Sumarið 2004 gekk í garð, gjöfult
og gott, við Ragnar fórum að heyja í
Dagverðarnesi kátir og glaðir. Það
var slegið og snúið af miklum móð.
Eldmóður Ragga skein úr augum
hans og nú skyldi ná saman nægu
fóðri í hestana fyrir veturinn. Það
gekk á ýmsu en allt var það leyst og
ekki til annars en treysta vináttu
okkar. Stundum dró ský fyrir sólu og
við héldum að við myndum missa
heyið niður í rigningu. En ekkert
þessara skýja var þó eins dökkt,
stórt og það ský sem birtist okkur nú
á miðri aðventu. Það var seinni part
sunnudagsins 12. des. að síminn
hringdi og okkur fjölskyldunni bár-
ust þær fréttir að Raggi væri dáinn.
Ég fraus eitt augnablik og hélt svo að
mig væri að dreyma. Þetta gat ekki
verið. Ég var á leiðinni í fjárhúsin en
settist niður. Ég varð að trúa þótt ég
streittist á móti, það voru þung spor í
fjárhúsin þetta kvöldið.
Ég hef þekkt Ragga svo lengi sem
ég man. Hann var í sveit hér í Mó-
fellsstaðakoti þegar hann var strák-
ur í að minnsta kosti fjögur sumur.
Þá var ég ekki fæddur en hann hélt
tryggð við heimilið upp frá því. Ég
man að þegar ég var strákur og
Raggi kom í heimsókn var alltaf glatt
á hjalla og rifjaðar voru upp gamlar
sögur og ævintýri frá sumardvölinni
hér. Þá ríkti mikil gleði og hlýja á
báða bóga. Það var svo fyrir nokkr-
um árum að samskiptin urðu meiri
og Raggi kom oft í heimsókn til okk-
ar, oftar en ekki hlaðinn gjöfum. Þó
var það ekki síst gleðin og hlýjan sem
heillaði alla, ekki síst börnin okkar,
sem dýrkuðu hann. Nú síðustu árin
höfum við Raggi brallað margt sam-
an bæði við leik og störf. Heyskapinn
í Dagverðarnesi ber þó hæst og höf-
um við haft mjög gaman af honum
enda Raggi og Ásta verið mjög
skemmtileg heim að sækja. Ekki
datt mér í hug að samverustundirnar
yrðu ekki fleiri þegar við kvöddumst
í haust. Minningarnar eru margar og
flestar þeirra er best að eiga með
sér.
Elsku Ásta, Jón Davíð, Björn Ingi
og Jóhann Óskar, skarðið er stórt
sem höggvið hefur verið í fjölskyld-
una, megi góður guð styrkja ykkur
og styðja í sorginni.
Jón.
Hið ótímabæra fráfall Ragnars
Björnssonar kom sem reiðarslag.
Þessi lífsglaði sómadrengur var að
gera sér glaðan dag með eiginkonu
og vinum þegar örlögin gripu inn í
með skelfilegum hætti.
Ragnar var tæplega 56 ára gamall
þegar hann lést. Hann lauk prófi sem
framreiðslumaður og starfaði í
fjöldamörg ár sem þjónn á ýmsum
veitingahúsum í Reykjavík og var
annálaður fyrir snyrtimennsku sína
og þjónustulund. Einnig lauk hann
prófi frá Bændaskólanum á Hvann-
eyri og eftir að hann giftist Ástu
Jónsdóttur settu þau saman heimili
að Efri-Reykjum í Mosfellssveit. Síð-
ustu árin var hann starfsmaður
Bræðranna Ormsson og gat sér þar
sem annars staðar sérstaklega gott
orð fyrir það hversu einstakt lipur-
menni hann var. Þau hjón Ásta og
Ragnar eignuðust þrjá syni sem allir
bera foreldrum sínum gott vitni
mannkosta og dugnaðar.
Starfsvettvangur Ragnars var
mjög fjölbreyttur auk þess sem hann
var drjúgur félagsmálamaður og var
m.a. um árabil ein af sterkustu stoð-
um björgunarsveitarinnar í Mos-
fellssveit. En frístundum sínum,
einkum hin síðari ár, varði Ragnar til
búskapar að Teigi í Mosfellssveit og
þar var það sem ég kynntist honum
best og átti mest saman við hann að
sælda.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka Ragnari áralanga vináttu og
einstaklega góða samvinnu í hví-
vetna. Ég varð svo lánsamur að fá að
deila með honum hesthúsi að Teigi
og þar kynntist ég mannkostum hans
og hversu annt honum var um allt
umhverfi sitt, hvernig snyrti-
mennska og umhyggja, bæði fyrir
hrossum og sambýlingum, var við
brugðið. Honum var einkar sýnt um
að öllum sem hann umgekkst liði vel.
Greiðasemin var einstök og gott til
hans að leita. Mér og raunar fjöl-
mörgum öðrum sem þess nutu munu
verða kærar minningarnar um alla
þá vináttu og hjálpsemi sem var að
finna hjá þeim mágum Bjarna Ás-
geiri og Ragnari við bústörfin á
Teigi.
Eins og fyrr segir lauk Ragnar
námi frá Bændaskólanum á Hvann-
eyri og varð búfræðingur. Raunar
var hugur hans mjög bundinn við
landbúnað og oftar en einu sinni
hafði hann orð á því við mig að sér liði
best í sveitinni innan um skepnurnar
og hversu gjarnan hann hefði kosið
að stunda búskap. Ég er líka sann-
færður um að hann hefði orðið góður
bóndi enda snyrtimenni svo af bar,
jafnlyndur og bóngóður. Hann um-
gekkst skepnurnar af virðingu og
gætti þess að fóðra vel og að þeim liði
sem best í hvívetna, enda vel að sér
um allt skepnuhald. Ragnar var ein-
staklega hagur á allt sem vék að
verklegum framkvæmdum og vílaði
ekki fyrir sér að takast á við hin
flóknustu verkefni og leysti þau jafn-
an með miklum sóma.
Þó að þau sannindi verði ekki um
flúin að eitt sinn skal hver deyja er
það svo átakanlegt að þurfa að horf-
ast í augu við það þegar menn á besta
aldri hverfa af heimi með svo svipleg-
um hætti sem hér varð. Harmur fjöl-
skyldu og vina er mikill en þó sér-
staklega Ástu og barnanna og ekki
síst dvelur hugur minn hjá Jóhanni
Óskari, yngsta syni Ragnars. Ragn-
ar hafði oft á orði að án aðstoðar Jó-
hanns Óskars myndi hann ekki hafa
getað stundað búskapinn eins og
hann gerði í frístundum enda fylgdi
yngsti sonurinn föður sínum nánast
hvert fótmál. Þeir gengu að skepnu-
hirðingu saman, riðu út saman og
voru einstaklega góðir vinir eins og
raunar þeir feðgar allir.
Við Þorgerður vottum fjölskyldu
Ragnars innilega samúð og trúum
því og treystum að minningin um öð-
ling og drengskaparmann megi gera
þeim sorgina léttbærari.
Atli Freyr Guðmundsson.
Mér er það hjartansmál að minn-
ast með fáeinum orðum samstarfs-
manns míns, Ragnars Björnssonar,
sem var skyndilega hrifinn brott úr
hópi okkar starfsmanna Bræðranna
Ormsson ehf á svo voveiflegan hátt.
Mig grunaði ekki að ég væri að
heyra í síðasta sinn „Gott kvöld, frú
Elke“, eins og hann var vanur að
kalla mig, þegar við hittumst á jóla-
fagnaði 11.12. í Valhöll á Þingvöllum.
Þar stóð Ragnar í anddyrinu, bros-
andi og ákaflega myndarlegur í
sparifötunum og gaf sig á tal við
samstarfsmenn sína.
Ragnar réðst til Bræðranna
Ormsson ehf sem sölumaður fyrir
Becks-bjór fyrir um það bil tíu árum.
Þetta starf átti hug hans allan og
hann lagði mikinn metnað í að
byggja upp sambönd við veitingahús
um allt land. Ragnar var þekktur
sem „Raggi Becks“, og féll honum
það vel. Hann var farsæll í starfi og
vinsæll hjá öllu samstarfsfólki sínu.
Þar sem Ragnar kom var ekkert
logn, það gustaði af honum. Hjálp-
semi og greiðasemi voru eiginleikar,
sem hann hafði til að bera í ríkum
mæli, og spurði þá ekki alltaf heldur
gerði það sem þurfti að gera og var
ávallt tilbúinn að rétta hjálparhönd.
Það er sorglegt að einmitt þetta
skyldi vera frumorsök að dauða
þessa öðlings.
Um tíma vann dóttir mín náið með
Ragnari og þrátt fyrir mikinn ald-
ursmun urðu þau bestu vinir. Hún
býr nú erlendis með eiginmanni sín-
um en oft spurði Ragnar um hana og
fylgdist náið með hennar högum.
Með Ragnari er sannur öðlingur
fallinn.
Fjölskylda mín og ég sendum fjöl-
skyldu hans Ragnars innilegar sam-
úðarkveðjur.
Elke Stahmer.
Hugur minn er fullur trega og
óyndis. Mannlífið hefur birst í sinni
grimmustu mynd á aðventunni þegar
sómakær samferðamaður er skyndi-
lega horfinn úr hringiðu samfélags-
ins. Skelfileg atlaga í fullkomnu til-
gangsleysi breytir lífsmynd,
hamingju og framtíð fjölda karla og
kvenna á örskotsstundu.
Stirðlega og með döprum huga
skrifa ég örfá orð til minningar um
Ragga Björns, kunningja og sam-
starfsfélaga. Gegnumheill sómamað-
ur og vel lærður í skóla lífsins. Hann
var hreinskiptinn, glaðvær, ærlegur
og vitmaður á sína vísu.
Viðkynningin er löng, frá því fyrir
margt löngu þegar við áttum við-
skipti við barborð á veitingastöðum í
Reykjavík við drynjandi rokktónlist.
Raggi snöggur og lipur í að renna
drykkjum í glös. Ósvikinn fagmaður í
starfinu, vinsæll veitingamaður og
vel látinn.
Tíminn líður og leiðir okkar liggja
saman á nýjan leik þar sem báðir eru
starfsmenn hjá Bræðrunum Orms-
son. Raggi tók mér vel og innilega er
ég gekk þar í hús, enda tengingar
fjölmargar við sameiginlega kunn-
ingja. Báðir mótaðir af bítlatíman-
um. Við vorum fimmtíu-árgerðin.
Sprellfjörugir, hraustir og frískir.
Raggi hafði fasta viðveru hjá mér
við tölvuna daglega um þriggja miss-
era skeið. Hann skaust inn rétt sem
snöggvast á morgnana, settist og við
tókum stöðuna á fyrirtækinu, veðr-
inu, samferðafólkinu og svo tókum
við upp eitthvert ábyrgðarlaust
glens til að geta hlegið smástund.
Hann vann í bjórdeild fyrirtækisins
og samstarfsfólkið kallaði hann
stundum Ragga Becks og kenndi
hann við ölið ágæta frá Þýskalandi.
Raggi var líkamlega vel á sig kom-
in, þéttur og sterkur. Hann var vík-
ingur duglegur til allra verka,
atorkusamur og verklaginn. Þjón-
ustulund hafði hann ágæta og skýrar
skoðanir hafði hann á umfangi því
sem hann annaðist hjá Ormsson.
Mér er fast í huga allt það sem við
ræddum á síðustu vikum þegar ég
átti viðskipti við hann. Framtíðarsýn
hans var skýr og margt skemmtilegt
sem beið úrlausnar. Hann hafði jafn-
vel íhugað að breyta til, fara kannski
að sinna ýmsu öðru uppi í Mosó með
Bjarna mági sínum, sem hann mat
mikils. Áhugamálin mörg, hestar,
vélsleðar, smíðavinna, ferðalög og
umsýsla við hús og bíla. Nú hefur
Raggi Björns verið hrifinn á burt úr
tímans þunga straumi og enginn tími
til að kveðja. Við siglum áfram inn í
framtíðina harmi slegin, guggin og
sár á hjarta. Hann verður eftir, sam-
ferðafólkið heldur áfram, en Raggi
er þó ekki horfinn úr vitund okkar.
Með nístandi söknuð í döpru
hjarta þakka ég aftur og aftur Ragga
Björns í huganum fyrir góða
samfylgd í lífinu og trausta viðkynn-
ingu. Fjölskyldunum hans í Mosfells-
sveit, föður hans og ættingjum og
vinum öllum sendi ég samúðarkveðj-
ur.
Bjarni Dagur Jónsson.
RAGNAR BJÖRNSSON
 Fleiri minningargreinar
um Ragnar Björnsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Starfsmenn
áhaldahúss Mosfellsbæjar, Inga S.
Ólafsdóttir, Svanfríður A. Lár-
usdóttir og Daði Kristjánsson.