Eintak - 01.12.1993, Blaðsíða 10

Þetta hefur veriö áriö hennar Bjarkar. Hún er tvímælalaust,
alveg afdráttarlaust, kona ársins. Platan hennar Debut hefur selst
í risaupplagi, enda hreint stórkostlega skemmtilegt verk hjá stúlk-
unni. Og hún hefur verið alls staðar: Við höfum iðulega séð henni
bregða fyrir á MTV-sjónvarpsstöðinni í bráðsnjöllum smámyndum
sem gerðar voru við lög á plötunni. Varla hefur heldur mátt opna
erlent blað án þess að sjá Björk; hún var á forsíðu franska stór-
blaðsins Libération, um hana var stór grein í þýska tímaritinu Der
Spiegel sem annars er ekki þekkt fyrir að fjalla mikið um popp. Fleiri
útbreidd blöð hafa fjallað rækilega um hana; það nægir að nefna
breska tímaritið Face, bandaríska tímaritið Details og ítölsku útgáf-
una af Vogue, en þar birtist fjöldi Ijósmynda af Björk eftir þann
fræga Ijósmyndara Ellen von Unwerth.
Þarf að segja meira. Björk er heimsfrægasti íslendingurinn og
framtíðin blasir við henni; hún hlýtur að teljast líkleg til frekari afreka.

I 'v L.\\ Wjm j
andþók
urglogga
Fyrir nokkrum árum skrifaði þekktur rithöf-
undur grein í blað og hélt því fram að íslendingar
hefðu fjarskalega vondan smekk á veðri. Þjóðin
væri orðin lítilþæg í góðviðrisefnum, eins og
hann orðaði það. Hún hefði í raun enga tilfinn-
ingu fyrir veðri lengur. Svo staðhæfði hann að
sumur bernsku sinnar hefðu verið miklu betri en
þau sumur sem síðar komu - er okkur ekki öll-
um svo farið að okkur þyki sumur bernskunnar
miklu fallegri en þau sem síðar komu og fóru,
enda þótt tölfræðin segi kannski eitthvað allt
annað?
Svona er hægt að bollaleggja fram og aftur
um veðrið, um tilfinningu okkar fyrir því og tilfinn-
ingasemina í kringum það; það hefur enda verið
eitt uppáhalds umhugsunarefni íslendinga frá
því í árdaga. Það er til dæmis varla hægt að
þvertaka fyrir að forfeður okkar og formæður,
fyrir tíma hitaveitu, hafi haft tilfinningu fyrir
veðrinu; að minnsta kosti fékk það góða fólk að
reyna minnstu veðrabrigði á eigin skinni.
íslendingum var kalt í þúsund ár. Kuldinn var
alltaf mesta bölið á þessu landi sem þó er
kannski ekki svo ýkja kalt - að minnsta kosti er
meðalhitastig á íslenskum vetri hærra en víða í
Evrópu. Eða var kannski ástæðan sú að
íslendingar kunnu ekki að klæða af sér veðrið
eða byggja sér hús í samræmi við veðráttu? Eða
þótti þeim kannski fínt að vera kalt? Halldór
Laxness segir einhvers staðar frá gömlu
landpóstunum sem stærðu sig af því að hafa
aldrei átt skjólflík í lífi sínu, töldu það líklega til
marks um karlmennsku að grafa sig í fönn; í
Ijóðum Bjarna Thorarensen má lesa þá fílósófíu
að harðleikin veðrátta norðurhjarans efli karl-
mennsku og þor, en hlýindi suðrænna landa
geri menn meyra og lítilsiglda.
Það eru semsagt ótal álitamál þegar veðrið
er annars vegar og því ætti það að vera
fagnaðarefni að út er komin eins konar biblía
hins veðurglögga íslendings. Þetta er mikið rit
eftir Trausta Jónsson veðurfræðing og þar
rekur hann nokkuð ítarlega veðurfar síðustu
hundrað árin; meðaltöl, mannskaðaveður og
helstu met, úrkomu, sólarfar, hitastig og vind.
Þarna er semsé að finna ótal svör og á háu
plani, rétt eins og veðurfréttir og umræður um
veður á íslandi á eru margfalt hærra plani en sú
lágkúra sem ræður ferðinni í veðurefnum meðal
erlendra þjóða.
10
EINTAK DESEMBER