Eintak - 01.12.1993, Blaðsíða 11

Nornin:
Þegar ég nornast ég næ mér
í nýlega rammvillt börn.
Og plata þau til mín meö pylsum
og pítum í svanga görn.
Og alls konar gotterí gráðug
og girnileg kökuhús,
þau éta uns verða þau étin, sjálf,
yfir sig södd og fús.
Kór: Hóf er best í öllu, hóf er best í öllu,
nema illsku okkar þriggja.
Úlfur, stjúpa, norn, - kjaftur, klær og horn,
klóra, bíta, rífa, slíta, tyggja!
Stjúpan:
Ég var fegurðardrottning hér fyrrum
og fríðari engin var,
þangað til spakvitur spegill
spottaði hrukkurnar.
Og síðan ég brugg'enni bölvun
sem betri er sögð en ég,
ég ber henni banvænan ávöxt
og brosi svo, - gullfalleg!
Úlfurinn:
„Nei, líttu hvað lokkandi eru,
svo Ijómandi fögur blóm!“
Við dálitla dömu ég segi,
með digrum karlaróm!
Og meðan hún fangið sitt fyllir,
ég fylli mig sjálfan af ömmum,
og þegar svo blómarósin litla birtist,
ég bæti á mig nokkrum grömmum!
Kór: Hóf er best í öllu, hóf er best í öllu,
nema illsku okkar þriggja.
Úlfur, stjúpa, norn, - kjaftur, klær og horn,
klóra, bíta, rífa, slíta, tyggja!
Önnur eins fagnaðarlæti hafa
tæpast heyrst í íslensku leikhúsi
eins og á frumsýningu Skilaboða-
skjóðunnar, leikrits eftir Þorvald
Þorsteinsson. Fullorðið og virðu-
legt fólk reis úr sætum og æpti af
hrifningu, en börnin hoppuðu í
kring, skríkjandi af kátínu. Dagana
á eftir munduðu gagnrýnendur
stílvopn sín og voru skrif þeirra
flestra í „loksins, loksins“-stílnum,
að hér hefði íslenskt leikhús loks-
ins náð fullum þroska - þetta
stæðist fyllilega samjöfnuð við það
besta sem er gert í leikhúsi í
útlöndum. Um bæinn barst líka sá
kvittur að hér hefðu gerst einhver
stórmerki; það heyrðist sagt að
hér væru íslendingar að eignast
svar við hinum miklu skandínav-
ísku barnahöfundum, Torbjörn
Egner og Astrid Lindgren.
Það er margt sem gleður augu
og eyru í þessari ágætu sýningu;
tónlistin er sérdeilis skemmtileg,
búningar eru hugvitsamlegir og
ekki lítið í þá lagt, sagan sjálf er í
anda bestu ævintýra og svo eru
það allar forkostulegu persónurn-
ar sem stíga Ijóslifandi af blöðum
bókarinnar sem Þorvaldur skrifaði
fyrir einum fimm árum: Madda-
mamma saumakona, Putti sonur
hennar, Dreitill skógardvergur. Og
svo er það illþýðið sem er ómiss-
andi í öllum ævintýrum; Nátttröllið
sem rænir Putta litla og þar fyrir
utan nornin og vonda stjúpan og
úlfurinn, en án hjálpar þeirra opn-
ast ekki hellir Nátttröllsins...