Eintak - 01.12.1993, Blaðsíða 50

mann úr húsi bak við sjoppuna. Þegar inn kom
blasti við þessi venjulegi sjoppuvarningur: súkku-
laði, kók, ríó-kaíFi, tímaritaflóran litríka (að vísu
ekki Eintak!), sígarettur og svo framvegis, en úti í
horni rákum við augun í fornfálegan pappakassa
sem í voru notaðar bækur til sölu. Við, sem höfðum
ekki litið í bók í að minnsta kosti heilan sólarhring,
þustum auðvitað að þessum kassa og tókum að
gramsa. Bækurnar áttu það allar sameiginlegt að
hafa verið lesnar oftar en einu sinni og þegar betur
var að gáð áttu þær fleira sameiginlegt: þær fjölluðu
allar um samlíf kynjanna og svo framvegis. Mest
voru þetta þýðingar á erlendum bókum og flestar
skrifaðar af hinum fræga herra Anonymus. Að visu
var ein þeirra eftir Henry Miller, lítil sæt saga úr
lokrekkjum Parísarborgar. Okkur þótti þetta
býsna skemmtilegt, að finna úti í vegarkanti fullan
kassa af löngu liðnu kynlífi.
Ballið í Vogalandi var eins og ég sagði einhver
fallegasta og best heppnaðasta samkoma sem ég
hef komið á. Ekki aðeins fyrir tilstuðlan KK-Bands-
ins, heldur einnig vegna þess að fólkið skemmti sér
á svo sívílíseraðan hátt. Og hér nota ég siðmenntun
mínu mati teygt vel úr útlínum hennar með af-
slöppuðum gítar- og hljómborðslínum. Enda frá-
bær hljóðfæraleikari og eins og ég sá þetta kvöld,
með réttu fólki á réttum stað.
„Ég sé að börnin eru að drekka sitt,“ sagði Krist-
ján eftir nokkur lög í viðbót. „Og þeir fullorðnu að
drekka hitt. Gætum við nokkuð fengið hitt?“
Þetta var líklega í eina skiptið sem áhorfendur
voru ekki með á nótunum þetta kvöld, því Kommi
neyddist til að standa upp frá settinu og ná í vatns-
könnu handa félögum sínum.
„Máni BI_ÁR...“
Um nóttina, eftir tónleikana, keyrðum við í af-
takaveðri upp í Gufudal, sem er einhvers staðar
mitt á milli Kollafjarðar og Djúpafjarðar. Þar áðum
við, eins og sagt er á sveitamáli, hjá Einari bónda í
Efri-Gufudal og fjölskyldu hans. Svo vel var tekið
á móti okkur þar að við vorum þó nokkurn tíma að
jafna okkur daginn eftir. Það er ekkert áhlaupa-
verk að segja frá fjörugum næturgleðskap svona
eftir á, enda líka vafasamt að fjarstaddir hafi gam-
an af, en eitt er mér þó minnisstætt frá þessari
nótt. Það var þegar einn okkar rifjaði upp lag sem
kom út á íslenskri safnplötu fyrir margt löngu, og
við hinir tókum undir eins og í hljóðri bæn. Lagið
hét Verkamannsins sonur og það var ekki laust við
að maður kæmist við þegar það hljómaði þarna í
sveitakyrrðinni.
Jæja. Björgvin, Þorleifur og Pétur fóru beint í
rjúpnaleit um ellefuleytið daginn eftir, Kommi hóf
að rannsaka hvort sjónvarpsdagskráin væri sú
sama á Vesturlandi og fýrir sunnan, og ég elti
Kristján og Einar bónda út í fjárhús. Kristján
sýndi þar ótvíræða hæfileika við að gefa kindunum
grasið sitt og ég komst reyndar seinna að því að
hann hafði verið í sveit fyrir tuttugu og fimm ár-
um. Það var líka greinilegt að hann kunni vel við sig
innan um hin hefðbundnu dýr og vélar sem fylgja
sveitabæjum. Upp úr hádegi keyrðum við þrír svo
innar í Gufudalinn, ekki til að leita lamba, heldur
vopnaðir byssum. Það var reyndar fátt um þann
fugl sem við skimuðum eftir, það er að segja rjúp-
una, en stór og mikill örn sveif yfir okkur á milli
fjallanna. Það var stórkostleg sjón að sjá þennan
sjaldgæfa höfðingja sveima yfir okkur og mér
fannst eins og hann væri að segja okkur að vera
ekkert að eyða tímanum í þessa tilgangslausu leit.
Enda keyrðum við fljótlega á aðrar slóðir, út úr
dalnum og upp í þéttvaxið kjarr sem okkur hafði
verið tjáð af mönnum sem við hittum á leiðinni að
innihéldi rjúpu. Það reyndist rétt og ekki leið á
löngu þar til Kristján kom auga á eina. Ég kann
ekkert á veiðiskap, en ég held að hann hafi borið sig
mjög prófessjónelt að; hann læddist hljóðlega í átt
að fuglinum þar til hann var komin eins og tíu
metra frá henni, mundaði þá vopnið og lét skotið
ríða af. Það var tekið að skyggja um þetta leyti þegar
rjúpan féll fýrir höglunum hans og þaðan sem við
klöngruðumst í gegnum kjarrið í leit að fleiri fugl-
um sáum við hvar tæplega hálfur máninn sat á
lágri fjallsbrún, líkt og hann riðaði til falls. Sami
máninn bar Kristjáns yfir Norðurhafið í einu af eft-
irminnilegri lögum Hótels Fœreyja. Að vísu var
hann blár í það skiptið, en hvítur þarna eins og
rjúpan í beltinu hans Kristjáns. Þegar heim á bæ-
inn var komið kom í ljós að Pétur hafði náð þremur
rjúpum. Kommi var ennþá að rannsaka sjón-
varpsdagskrána, en hafði ekki komið auga á neitt
sem var frábrugðið dagskránni fýrir sunnan, og ég
var orðinn svo dasaður eftir alla þessa heilnæmu
útiveru að mér fannst ég hlyti að hafa veitt eitthvað
sjálfur. Það var reyndar ekkert áþreifanlegt, en fyrr
um daginn, í dalnum þar sem örninn hélt til, hafði
ég fengið að skjóta nokkrum hylkjum út í loftið og
hver veit nema ég hafí hitt eitthvað þá. Eitthvað
langt í burtu, eitthvað sem ég mun aldrei vita hvað
er.
Fullur kassi
AF LÖNGU LIÐNU KYNLÍFI
Þegar við yfirgáfum Efri-Gufudal og settumst
upp í jeppann til að aka niður á Króksfjarðarnes,
fannst mér ég hafa skotið rótum í þessu kompaníi
og verið á túr mun lengur en þennan eina sólar-
hring. Ekki vegna þess að ég væri orðinn þreyttur,
heldur gekk þetta allt svo þýðlega fýrir sig og var í
alla staði mjög viðkunnanlegt. Réttur sólarhringur
var liðinn frá því ég steig upp í Selfossrútuna og á
þessari stundu hugsaði ég afar hlýlega til hins vök-
ula bílstjóra sem reif af miðanum mínurn. Því hefði
hann ekki fattað feilinn hjá mér væri ég núna ör-
ugglega ekki á leiðinni á einhverja fallegustu tón-
leikasamkomu sem ég hef komið á. Stuttu áður en
við komurn í
Vogaland
stoppuðum
við í lítilli
vegasjoppu
til að kaupa
okkur tób-
ak. Við kom-
um reyndar
að lokuðum
dyrum og
þurftum að
ná í af-
g r e i ð s 1 u -