Eintak - 01.12.1993, Blaðsíða 69

Eintak - 01.12.1993, Blaðsíða 69
Ragnhildur Vigfúsdóttir Konur ráða öllu sem þær vilja Kristín Jóhannesdóttir p®fín er kvikmyndagerðarmaður. Hún býr til öðruvísi nyndir en kollegar hennar ístenskir - sem þeir gera kannski al/ir, hver um sig. Myndir Kristínar eru bara ^aira öðruvísi - kannski vegna þess að Kristín er það. Þetta er tvímælalaust einn af uppáhaldsfrös- unum mínum. Svo djúp speki í honum og mikill sannleikur. Enda trúa margar konur þessu stað- fastlega og lifa samkvæmt því. Sumir kalla þetta „að leika leikinn“ og segja frægðarsögur af sjálfum sér til að sýna hvernig þeim tekst að hafa allt eftir sínu höíði af því að „konur ráða öllu sem þær vilja“. Ég kannast við eina sem telur sig ráða öllu sem hún vill. Hún ræður til dæmis hverju maðurinn hennar klæðist, því hún kaupir á hann fötin eða sendir hann með skýr fýrirmæli í herrafataversl- unina. I blábyrjun sambandsins setti hún öll fötin hans sem henni gast ekki að á suðu, algerlega óvart, enda fékk hann allt greitt úr tryggingunum og hún gat klætt hann eftir sínu höfði. Hún er alsæl með lífið og tilveruna. Þegar þau fara út að borða notar hún trixið sent hún lærði af annálaðri fegurð- ardís: Ef hann vill frekar fara á MacDonald's en hún á Grillhús Guðmundar segist hún endilega vilja fara á þann fyrrnefnda, þótt hún hafi reynd- ar heyrt því fleygt að þar séu tóm smábörn og hamborgararnir komist ekki tærnar þar sem gummaborgarar hafa hælana, og bætir því við um leið og hún setur á sig hanskana að það sé svo gasa- þegar Hallgerður neitaði manni sínum um hár- lokkinn í bogann. Sumar konur láta ekki lemja sig, ekki einu sinni þótt eiginmennirnir geti stokkið hæð sína. „Sumar tilfinningar búa í körlum og konum. Sá er aðeins munurinn að þau eru misgeðrík. Því munu karl og kona jafnan misskilja hvort annað.“ Þetta eru orð heimspekingsins Nietzsche. Ljóð skáldkonunnar Ólafar Sigurðardóttur frá Hlöðum er staðfesting á því að það er skammt á milli ástar og haturs í sálarlífinu: Sé konu hefndin hrœðileg þið hljótið að skilja það, að raun sé óumrœðileg, sem ruddi henni af stað. Þið œttuð að heyra urg í þjöl, sem yddir konu hefnd. Þið œttuð að takast á við kvöl, sem ást ífyrstu er nefnd. Betur verður þetta vart sagt. kökunni? Þá sór ég að ég skyldi vinna fyrir mér, ekki fyrir peningana heldur vegna þess að ég gæti þá hugsað og sagt það sem mér sýndist hér í kaffi- stofunni minni.“ Lykkjufallið hafði alveg farið með sigur af hólmi. Fyrir tveimur árum var ég á ferð í París og ákvað að líta við hjá Pauline. Þegar ég kom í Blondelgötu var hvergi að finna neina kaffistofu; Chez Pauline, né heldur neinar konur með innrömmuð brjóst. Allt horfið. Þá fyrst áttaði ég mig á að hjá Pauline hafði ég aldrei verið spurð neins, aldrei spurð að nafni né þjóðerni og þaðan af síður hvað ég gerði. Hjá Pauline í Blondelgötu mátti ég vera nákvæm- lega sú eða öllu heldur þær sem ég vildi - með klikkuðum konum. Ragnhildur Vigfúsdóttir Ragnhildur hefur ritstýrt Veru, kvennablaðinu. Á Ragnhildi lenti sú raun að stjórna blaðinu þegar snyrtivöruauglýsingar og myndir afberum körlum birtust þar fyrst og fleiri vígi orþódox-femínisma féllu. Hún er eins konar Willy Brandt í détente-hlutverki sínu. Kristin Jóhannesdóttir Konur eru hysterískar, paró og klikkaðar Þetta er staður fyrir mig, hugsaði ég þegar ég gekk inn í kaffistofu við Blondelgötu í Paris. Það fyrsta sem ég hafði rekið augun í var skiltið „Chez Pauline" með neonskrifstöfum fýrir ofan dyrnar. Innan við móðuna á rúðunum sá ég svartan ka- byssuofn. Það var enginn kúnni inni. Ég settist við borð hjá ofninum og tók þá eftir konu sem sat á stól við endann á barborðinu. Hún var fjörgömul með silfrað hár sem hún tók saman í hnút í hnakkanum. Nei, hún minnti mig alls ekki á Virginíu Woolf, heldur ekki á Beauvoir og ör- ugglega ekki á ísak Dinesen Blixen, en ég sé það núna að allar voru þær með sams konar hnút í hnakkanum og sama augnaráðið. Hún hallar undir flatt og horfir lengi á mig. „Ma fille, stúlka mín“, sagði hún svo, „þú ert svo svöng, ég ætla að ná í eitthvað að borða.“ Svo fikraði hún sig upp þröngan hringstigann, þrátt fýrir mótmæli mín og hvarf upp á efri hæðina. Ég ætlaði að fara að læðast út, þegar dyrnar opnuðust og inn rann safh af konum. Og ég meina konum. Það hefði ekki farið fram hjá neinum að þetta voru kon- ur. Það átti heldur ekki að fara ffarn hjá neinum. Það fýrsta sem blasti við voru brjóstin, innrömmuð í svartar blúndur og rautt satín eða tígrisskinn eða alveg óinnrömmuð undir pelsunt. Þessi brjóst, dreifð og svo ótrúlega sjálfstæð og sögðu margt. Þær vildu kaffi calvados, þeim var kalt, enda voru þær ekki klæddar til að standa úti á götu í nóv- emberkulda, það verður að segjast eins og er. Sú gamla kom til baka með Lorraineböku og vínber og þá fyrst tók ég eftir höndunum á henni. Nánast fjólubláar og svo stórar að það var nær óhugsandi að þær tilheyrðu þessum fínlega líkama og fágaða andliti. „Ma fille, borðaðu og vertu hörð. Það eru aðeins harðir málmar sem senda ffá sér hljóma. Ég gerði bökuna sjálf,“ sagði hún og tíndi upp í mig vínber og hélt áffam að hjala við mig eins og hún gerði í mörg næstu ár, því ég hélt áfrant að korna þarna og sitja stundum heilu næturnar, sérstaklega þeg- ar ég gat tekið undir með Bessie Smith: „Nobody knows you when you are down and out.“ Allan þennan tíma flysjaði ég af mér ímyndir sem allar höfðu sín teikn. Gallabuxur. Leðurstígvél. Karlmennska. Flipper. Svart. Beauvoirklútur. Sex. Tangó. Stríðsáradragtir. Whiskí. Leður. Kínagalli. Kjaftur. En þarna inni hjá Pauline við Blondelgötu í París breyttist ekkert. Aldrei. Hvorki staðurinn né konurnar. Og alltaf vildi Pauline gefa mér að borða. „Ef tnenn væru ekki svona takmarkaðir, alltaf að reyna að vera ein persóna, ef menn leyfðu sér að vera rnargir, þá væri svo miklu léttara yfir öllu, svo miklu meira fjör,“ sagði Pauline og verrndi calvadosglasið mitt í fjólubláum höndunum. „Er ostakakan ekki góð?“ Kvöldið sem Pauline sagði mér frá hjónabandi sínu hafði ég lengi vel drepið tímann við að fýlgjast með konunum sem stóðu eins og ævinlega við bar- inn. Það hafði lykkjufall farið af stað á svörtum sokk. Það skreið alltaf lengra og lengra upp og mig var farið að kitla. Eiginmaðurinn hafði oft lokað hana inni - ég man ekki lengur af hverju - bundið hana niður í rúm og spilað barnsgrát af segulbandi sem hann hafði undir rúminu. „Viltu aðra sneið af osta- desember eintak 69
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140

x

Eintak

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eintak
https://timarit.is/publication/309

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.