Morgunblaðið - 10.06.2005, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2005 37
MINNINGAR
Ég hef aldrei lofað að brautin sé bein
og gullskrýddir blómstígar alla leið heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar
á göngunni löngu til himinsins helgu
borgar.
En lofað get ég þér aðstoð og styrk
og alltaf þér ljós þó að leiðin sé myrk.
Mundu svo barnið mitt að lofað ég hef
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Höf. ók.)
Æi, Limbi minn, aldrei hélt ég að
ég ætti eftir að upplifa þetta, þó svo,
að eitt af því síðasta sem mamma þín
bæði mig um væri að hlúa vel að
Drífu Sól og Huldu, því það yrði
aldrei langt á milli ykkar mæðgna,
ég játti því bara, fannst það nú frek-
ar fjarlægt að svo gæti orðið, en
„gamla“ hafði nú rétt fyrir sér með
þetta eins og svo margt annað, og
skal ég reyna að standa við það lof-
orð eins og mér er framast unnt. En
elsku Harpa, margs er að minnast
og margs er að sakna. Ég hef svo
margt að segja við þig sem ég segi
þér seinna …og líka margt að þakka
þér fyrir, þú kenndir okkur margt á
þinni stuttu ævi, kærleika, vináttu,
ást og traust. Þú varst alltaf vinur
vina þinna, þó ég viti að þú hafir
kannski ekki átt marga trausta og
góða vini, þá áttir þú mjög marga
góða kunningja, sem þú hefur
kynnst á þinni lífsins göngu, en því
fólki sem þú hleyptir að þér og sýnd-
ir þitt rétta andlit, þótti svo óend-
anlega vænt um þig.
Ekki valdir þú nú alltaf greiðustu
og auðförnustu leiðirnar í lífinu,
elsku kerlingin, en þú sýndir okkur
hinum alltaf þitt rétta andlit og varst
aldrei með neina tilgerð, maður fékk
að finna til tevatnsins, ef þér þótti
svo, og margt hefur vakið mann til
umhugsunar eftir „lesturinn“ því þú
varst sanngjörn í dómum þínum um
menn og málefni, þótt manni hafi
stundum þótt nóg um, en sannleik-
anum er hver sárreiðastur. Mikil
hagleiksmanneskja varstu í höndun-
um og góður penni, óteljandi eru
myndirnar þínar og ljóðin þín fal-
legu, og prýða veggir heimilis míns
nokkrar af myndunum þínum.
Ég vil enda þetta með erindum úr
ljóði eftir Bubba Morthens, sem þér
þótti svo vænt um.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
Ég bið góðan Guð að varðveita
litlu Drífu Sól, Huldu og pabba þinn,
og gefa þeim styrk á þessum erfiðu
tímum. Takk fyrir að hafa verið til,
elsku Harpa.
Kveðja,
Guðrún.
HARPA
SKJALDARDÓTTIR
✝ Harpa Skjaldar-dóttir fæddist á
Akureyri 19. septem-
ber 1967. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 5.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Skjöldur Tómas-
son, f. 19. október
1938, búsettur á
Akureyri og Drífa
Gunnarsdóttir frá
Tjörnum í Eyja-
fjarðarsveit, f. 25.
febrúar 1942, d. 30.
desember 2004. Syst-
ir Hörpu er Hulda Tómasína
Skjaldardóttir, f. 19. janúar 1964.
Dóttir Hörpu og Sveins Guð-
finnssonar, þáverandi sambýlis-
manns hennar, er Drífa Sól, f. 16.
mars 1994.
Útför Hörpu verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Harpa frænka fædd-
ist á Akureyri og sleit
barnsskónum í faðmi
ástríkra foreldra og
systur.
Harpan vex úr grasi,
flyst suður með móður
og systur og ættingjar
hennar njóta þess að
hafa hana í návist sinni.
Hlátur hennar
hljómar um húsið og
vakað er til kl. 4 við að
baka jólasmákökur
með undirritaðri og
eftir þær stöllur liggja
16 smákökutegundir.
Harpan á ferðalagi með okkur
fjölskyldunni á Ströndum og þá var
mikið gaman og mikið grín.
Harpan klífur stóra og mikla
múra, stundum svo háa að enginn
nema fuglinn fljúgjandi ætti að kom-
ast yfir, en Harpan er seig og hún
klífur þetta.
Harpan sest að á Akureyri og
eignast mann, heimili og barn og all-
ir eru glaðir.
Harpan er listræn og eftir hana
liggja ótal myndir og listaverk.
Að endalokum er komið, Harpan
getur ekki klifið fleiri múra, múrinn
varð einfaldlega of hár. Krabbinn
kom og sleppti ekki takinu.
Hljómar Hörpunnar eru þagnað-
ir.
Blessuð sé minning Hörpu
frænku.
Sofðu rótt.
Þín frænka,
Rósa Rútsdóttir.
Elsku Harpa.
Þú hafðir yndi af að gleðja aðra
með gjöfum og þetta ljóð gafstu mér
fyrir tæplega tveimur árum. Þessi
erindi eru mér sem fjársjóður, sem
innihalda mikinn boðskap og ég les
ljóðið aftur og aftur og finnst það
eiga erindi til mín, rétt eins og til
allra hinna. Þetta er ljóðið sem
snertir strengi í hjarta mínu og ég
vil á þessum degi helga það minn-
ingu þinni og móður þinnar.
Til minningar um Hörpu
Skjaldardóttur sem lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri, 5.
júní síðastliðinn og móður hennar
Drífu Gunnarsdóttur, sem lést 30.
desember árið 2004.
Hver fær lesið letur hugans,
leynirúnir innra manns!
Hver er sá sem kannað geti,
kafað sálardýpi hans!
Margt í hafsins hyljum djúpum
hulið er, sem enginn leit.
Margt í sálum manna leynist,
meira og betra en nokkur veit
Skammt vér sjáum, blindir blínum
báðum augum, látum hægt.
Hví skal ,,myrða“ menn í orðum?
Margt er hulið, dæmum vægt.
Auðlegð hjartans, enginn reiknar
eða sálar-fátækt manns.
Hvar er vog, sem vegið geti,
vonir eða sorgir hans.
(Richard Bech.)
Þú kvaddir þennan heim á sjó-
mannadaginn. Vaðlaheiðin skartaði
sínu fegursta, sólin ,,faðmaði“ Súlu-
tindinn og bjartur kvöldhimininn
var prýddur litum listamannsins …
konunnar … litunum þínum.
Kraftur fylgir kærleikanum eins
og allri list. Óskir ástvina þinna og
vina, um Frið þinn, kærleika Guðs
og ást til þín, fylgdu þér í ný og betri
heimkynni.
,,Hvað er að deyja? Ég stend á bryggj-
unni. Skúta siglir út á sundið. Það er fögur
sjón. Ég stend og horfi á eftir henni uns
hún hverfur sjónum mínum við sjóndeild-
arhing. Einhver nærstaddur segir með
trega í röddinni: ,,Hún er farin.“ Farin,
hvert? Farin mínum sjónum séð, það er
allt og sumt, hún heldur samt áfram sigl-
ingu sinni, með seglin þanin í sunn-
anþeynum, og ber áhöfn sína til annarrar
hafnar.
Þótt skútan hafi fjarlægst mig, mynd
hennar dofnað og loks horfið. Þá er það
aðeins fyrir augum mínum. Og á sömu
stundu og einhver við hlið mér segir:
,,Hún er farin!“ Þá eru aðrir sem horfa
með óþreyju á hana nálgast og hrópa:
,,Þarna kemur Hún!“ – og svona er að
deyja.
(Charles Henry Brent.)
Vertu Guði falin, elsku Harpa, og
megi Hann blessa, hugga og leiða
Drífu þína Sól, Huldu, föður þinn og
aðra ástvini.
Þín,
Unnur Huld.
Harpa var ein af mörgum eldri
frænkum mínum sem ég leit afskap-
lega mikið upp til þegar ég var barn.
Á þeim tíma var ég viss um að hún
hlyti að kunna allt og geta allt. Það
er sérstakt að rifja upp þessa miklu
aðdáun og trú á eldra frændfólkinu
þegar manni er löngu orðið ljóst að
þau þurfa eins og aðrir að velja úr
þeim tækifærum og takast á við þá
erfiðleika sem lífið hefur upp á að
bjóða.
Ein besta og fyrsta minning mín
um Hörpu hefur varðveist vel í huga
mér. Sú minning er sterk en eins og
í þoku vegna þess hve ég var lítil.
Hún sat við rimlarúmið mitt með
hendur í bænastöðu og sagði eitt-
hvað mjög fallegt sem ég skildi þó
ekki alveg. En mér fannst hún svo
falleg og leið alveg yndislega vel af
þessum orðum hennar.
Með innilegri þökk fyrir bænina
þína, Guð geymi þig Harpa.
Kveðja,
Vala Björt.
Harpa Skjaldardóttir er látin,
þrjátíu og sjö ára að aldri, eftir stutt
en snörp veikindi. Það voru ekki
margir sem þekktu Hörpu eins og
hún var í raun og veru því hún varð
snemma á ævinni undir í lífinu.
Þrátt fyrir margar tilraunir náði
hún sér aldrei á strik og varð það til
þess að hún dró sig í hlé. Það var
miður því að undir niðri leyndist
perla sem gaman var að kynnast.
Hún var mikill húmoristi og var
gaman að spjalla við hana um lífið og
tilveruna. Hún hafði svo sérstaka
sýn á lífið sem reynsla hennar mót-
aði og hún hafði einnig ríkan húmor
fyrir sjálfri sér. Hún var frábær
listamaður og skildi eftir sig ógrynni
málverka sem eru auðþekkjanleg
vegna hennar sérstaka stíls. Þau
heimili sem Harpa hélt voru ávallt
mjög sérstök og báru hennar per-
sónulega smekk fagurt vitni, því hún
hafði lag á að gera mikið úr svo litlu.
Það var eftirtektarvert að þar sem
hún dvaldi hverju sinni var alltaf
snyrtilegt og regla á hlutunum.
Harpa var mjög listræn, málaði
mikið eins og áður sagði, teiknaði og
hafði gaman af tónlist og ljóðum.
Hér er eitt sem henni var mjög
kært, eftir Bubba Morthens;
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Drífu Sólar,
Huldu og Skjaldar.
Helga og Jón Eggert.
Elsku hjartans Harpa.
Mikið er lífið skrýtið. Mér finnst
eins og það hafi gerst í gær, ég þú og
tvíburarnir ásamt fleirum á leiðinni
á Sauðárkrók að sýna á tískusýn-
ingu. Ætluðum sko að „meika“ það.
Hulda systir þín var umboðsmaður
okkar. Þetta var sko alvöru hópur.
Við tvær í ljósum hjá Karolínu, ætl-
uðum að verða brúnar á „no time“
eins og við orðuðum það. Ég og þú í
rökkrinu með fullt af kertaljósum og
reykelsi að hlusta á Bob Marley og
Leonard Cohen og ræða lífið og til-
veruna. Ég ætlaði að verða ljós-
myndari og þú listamaður og við
ætluðum að halda sýningu saman.
Þú varst listamaður. Við ætluðum að
eldast saman og hafa fjör á elliheim-
ilinu.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig, elsku vinkona. Það var alltaf
svo notalegt að koma til þín, þú áttir
falleg heimili. Ég sakna þín. Þú
varst mikið fyrir að spegla þig, það
var aðalbrandarinn okkar. Manstu í
sjoppunni í Amaro þegar þú máttir
ekkert vera að því að afgreiða liðið,
það gat sko beðið á meðan þú leist
„aðeins í spegilinn“ og lagaðir hárið.
Við áttum okkar leyndarmál og
okkar drauma. Og nú ertu farin, mér
finnst þetta allt saman svo skrýtið.
Ævi þín var ekki alltaf dans á rós-
um en á milli blómstraðir þú og á
einu svoleiðis tímabili eignaðist þú
Drífu Sól, sólargeislann þinn.
En myrkrið kom alltaf aftur og þá
varstu horfin okkur hinum. En í
hjarta mínu gleymdi ég þér aldrei.
Ég bað til Guðs að þú kæmir til
baka, en allt kom fyrir ekki.
Elsku Harpa, nú er rós þín fölnuð
og við fáum engu breytt. Ég bið Guð
að styrkja elsku Drífu Sól, Huldu og
Skjöld. Hugur minn er hjá ykkur.
Hvort sem við erum einmana, sjúk eða
ráðvillt fáum við umborið það allt, ef við
aðeins vitum að við eigum vini – jafnvel
þótt þeir geti ekki hjálpað okkur. Það
nægir að þeir eru til.
Hvorki fjarlægð né tími, fangavist né
stríð, þjáning né þögn megnar að slá
fölskva á vináttuna. Við þær aðstæður
festir hún einmitt dýpstar rætur.
Upp af þeim vex hún og blómgast.
(Pam Brown.)
Guð geymi þig, þín vinkona,
Guðrún Margrét.
Ég ætlaði ekki að trúa eigin eyr-
um þegar Hulda hringdi í mig á
mánudaginn var og sagði mér að
Harpa væri dáin. Hulda hafði að
vísu hringt í mig tveimur vikum áð-
ur til að segja mér frá veikindum
Hörpu en það var svo fjarri mér að
hún ætti svo stutt eftir.
Ég kynntist Hörpu í gegnum
Huldu systur hennar fyrir um 23 ár-
um. Sex árum síðar var ég fram-
kvæmdastjóri fyrirtækis sem rak
nokkrar verslanir. Báðar systurnar
unnu hjá fyrirtækinu en Harpa þó
aðeins tímabundið á útsölumarkaði á
Laugaveginum. Hún var hörkudug-
leg og mikil „pjattrófa“. Henni var
mikið í mun að halda sér til og halda
umhverfi sínu hreinu. Mér er minn-
isstætt þegar ég heimsótti þær syst-
ur á Tjarnargötuna þá hélt maður
fast utan um kaffibollann því um leið
og maður setti hann frá sér var
Harpa búin að taka hann og þvo.
Harpa átti við mikil veikindi að
stríða sem barn og hefur það eflaust
sett svip sinn á líf hennar. Hún var
mjög listræn en eins og oft virðist
fylgja því fólki þá var hún mjög við-
kvæm sál. Harpa var greind stúlka
með skemmtilegan húmor og hefði
eflaust náð mjög langt ef hún hefði
gengið menntaveginn. Fyrir ellefu
árum auðnaðist henni þó það dýr-
mætasta af öllu en það var að eign-
ast Drífu Sól. Drífa Sól var skírð í
höfuðið á Drífu mömmu Hörpu en
aðeins eru sex mánuðir síðan hún dó
úr krabbameini eins og Harpa. Sorg
fjölskyldunnar er því mikil. Ég bið
góðan guð um að vernda og blessa
Drífu Sól, Huldu, Skjöld og aðra
ættingja á erfiðum tímum.
Ásdís Höskuldsdóttir.
Elsku Harpa mín.
Ég minnist þess allt mitt líf er
leiðir okkar lágu saman. Þú varst
svo sterk í þínum persónuleika, að
þú náðir alltaf þínu fram, með þínum
skemmtilega orðaforða og þú varst
alltaf númer eitt. Og af hæfileikum
áttir þú nóg og þú blómstraðir á
hverjum einasta degi. Er mér það
minnisstætt þegar við sigldum til
Vestmannaeyja, hversu snögglega
þú tókst fegurðina inn í hjarta þitt.
Það var þér svo kærkomið að þig
langaði til að mála mynd af þeirri
náttúrufegurð sem þú varðst vitni að
og geymir innra með sjálfri þér.
Og ég þakka þér Harpa mín fyrir
þau spor sem við áttum saman –
kraftinn og styrkinn, ásamt þinni
hlýju sem þú gafst mér. Þú kenndir
mér svo margt gott til að lifa með.
En nú ert þú farin, elsku Harpa mín
og ég kveð þig með miklum söknuði
og ég bið Guð að vefja þig örmum
sínum að eilífu. Votta ég fjölskyldu
þinni mína dýpstu samúð.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Kristinn S. H. Styrmisson
Harpa mín, nokkur fátækleg
kveðjuorð. Samvistir okkar voru
góðar og allaf þótti mér gott að sjá
þig. Þig langaði alltaf í hús við hafið,
kannski er það þarna fyrir handan.
Trega þig og allir vinir þínir í
Reykjavík.
Þinn
Björgvin.
 Fleiri minningargreinar
um Hörpu Skjaldardóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Hildur,
Þorgeir, Margrét og Sigríður, Sig-
urdís Gunnarsdóttir og Ásdís Hösk-
uldsdóttir.
Við viljum minnast
vinar okkar og félaga
Leifs Einarssonar og
þakka honum samfylgdina.
Leifur var gæddur gleði og lífs-
krafti og átti mjög auðvelt með að
hrífa okkur með sér í glettni sinni og
kátínu. Hann hafði ánægju af þeim
verkefnum sem fyrir hann voru lögð
og leysti þau hratt og vel af hendi.
Í okkar samheldna hópi er nú stórt
skarð, guð blessi minningu Leifs.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
LEIFUR
EINARSSON
✝ Leifur Einarssonfæddist á Geit-
hellum í Álftafirði
22. desember 1955.
Hann lést á heimili
sínu í Svöluhrauni 19
í Hafnarfirði mánu-
daginn 23. maí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Hofs-
kirkju í Álftafirði 3.
júní.
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festing
færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína
sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar
bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Ný strýkur hann barm þinn
blítt og hljótt,
svo blakti síðasti loginn.
En svo kemur dagur og
sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Samúðarkveðjur sendum við ætt-
ingjum Leifs, sambýlisfólki og
starfsfólki, Svöluhrauni 19 í Hafnar-
firði.
Þjónustunotendur og starfsfólk
Hæfingarstöðvarinnar, Bæjar-
hrauni 2, Hafnarfirði.