Tíminn - 21.12.1972, Page 38
38
TÍMINN
JoLABLAÐ 1972
regluþjónum i staupinu á sjálfri
lögreglustöðinni? Nei, það getur
þú bölvað þéruppá. Þetta verður
met hjá okkur, og þetta getur
komið sér vel seinna i lifinu.
Friðþjófur féllst á þessa
uppástungu, og ég stakk
flöskunni i vasann. Nokkrum
minútum seinna gengum við inn i
þau salarkynni, sem nokkrum
sinnum áður höfðu hýst okkur
sem þrjóta og þorpara, sem
ákærðir voru fyrir að raska
næturfriði heiðarlegra borgara og
brjóta i bág við lögreglusam-
þykktir bæjarins.
Lögregluþjónarnir gláptu á
okkur galopnum augum. Ég
ræskti mig. Svo tók ég til máls og
hélt dálitinn ræðustúf um helgi og
tilgang jóiahátiðarinnar. Kg
sagði,að á slikum degi ættum við
að gleyma allri misklið og
óánægju. Að visu væri það satt,
að stúdentarnir væru ekki um-
vafðir neinni gloriu i augum rétt-
visinnar, vegna, fáeinna smá-
vægilegra óhappaatvika, og
stundum — þvi miður — væri
þetta álit gagnkvæmt. Kn nú væri
það heilög skylda kristinna
manna og láta allar erjur falla
niður, og sá væri göfugastur, sem
l'yrst rétti höndina eða öllu
hcldur flöskuna — fram til sátta.
Við hefðum hugsað mikið um það,
hvaða tilfinningar hlytuað bærast
i brjósti þeirra lögregluþjóna^sem
neyddust til þess að vera á verði
hina heilögu jólanótt, þegar
enginn gerir mús mein i bænum
og það getur talizt algerlega
óþarft að halda vörð á stöðinni,
þvi að andi kærleikans og friðar-
ins svifur yfir engjunum, alveg
eins og stjárnan yfir fjárhúsinu
l'yrir nærri tvö þúsund árum
siðan. Nú skyldum við tæma
bikar kærleikans, friðarins og
sáttanna af hinu ágæta Ulanders-
púnsi, og lát það vera innsigli
þess friðar, sem báðir striðs-
aðilar hefðu svo lengi þráð. Þetta
snerti ekki aðeins okkur eina: við
kæmum i nafni allra
stúdentanna, alls Háskólans, allt
frá rektorað dyraverði, Við kæm-
um i raun og veru i nafni alls þess
hluta af sænsku þjóðarinnar, sem
i l'ramtiðinni ætti að gegna öllum
hinum mikilsverðu embættum,
allt frá forsætisráðherranum
niður i ------ja. hvað á ég að
segja? — i einu orði: Skál og þökk
fyrir allt, sem liðið er. Guð geíi,
að við eigum eftir að lil'a margar
jólanætur sem þessa.
Ég rétti flöskuna að yfirlög-
regluþjóninum - og sjá — hann
greip hana. En þarna var aðeins
eitt glas, það sem stóð á borði
lögreglufulltrúans, og það þorði
enginn maður að snerta. Hpnn
gat komið á hverri stundu i eftir-
litsferð. Svo drukkum við bara
fjóriraf sama stútnum, og engill
jólanna lagði blessum sina yfir
alla athöfnina. Þetta var dásam-
legt. Okkur var innanbrjósts eins
og trúboðum, sem hefur orðið
verulega vel ágengt i heiðnu
landi.
Kn klirrrrrrrrrrr. Siminn. Lög-
regluþjónn þaut af simanum.
- Afsakið herrar minir, en það
er simað, að það liggi fullur
maður á götunni hjá járnbrautar-
stöðinni. Við verðum að sækja
hann.
— Já, ég veit hver það er, sagði
égdrjúgur. - Það er hann Yxlöv
gamli. Það er engin þörf á að
bæði yíirvöidin fari að sækja
hann. Annar er meira en nóg, ég
fer með Við getum svo sopið
dreggjarnar á eftir. Dauðans
vandræði að verða að skilja svona
fljótt. Mér er það enn þann dag i
dag óskiljanlegt. að þessi jóla-
stemming skyldi gripa lögreglu-
þjónana svo föstum tökum, að
þeir féllust á þessa uppástungi.
Kriðþjófur sat kyrr, en ég hljóp út
með lögregluþjóninum. Það var
nistings kuldi, og við hlupum
niður eftir Vaksalgötunni og inn i
garð járnbrautarstöðvarinnar.
Eftir nokkra snúninga fundum
við manninn. Jú auðvitað var þaö
Yxlöv gamli.
Heimferðin til lögreglustöðvar-
innar var ekki sérlega tignarleg.
Við bárum gamla manninn á
gullstóli, og hann hengdi höfuðið
sofandi og skar hrúta i sifellu. Þó
komumst við leiðar okkar, án
þess að nokkrir nátthrafnar heftu
för okkar. Ég trúði lögreglu-
þjóninum fyrir syndum minum,
sem sé þvi, að sá gamli hefði
fengiö sprúttið hjá okkur
— Ojá, ojæja, það er nú reyndar
ekki svo alvarlegt svona á sjálfa
jólanóttina, sagði hann — Við
getum skolið honum inn og látið
hann sofa þetta úr sér, og svo
getur hann rambað heim á
morgun.
- Heldurðu að hann sleppi svo
við sektir?
Já, það verður þá varla
meira en svona fimmkall, en
annars þarl' það liklega ekki að
verða neitt. Við getum látið hann
sleppa. Þið félagar hafið nú verið
svo höfðinglegir og skemmtilegir
i kvöld, að maður gæti nú, svona
vegna ykkar---------já, það kem-
ur held ég enginn eftirlitsmaður á
stöðina i kvöld. Það er allt svo
rólegt á svona kvöldum.
Við setlum nú Yxlöv gamla i
steininn. Hann svaf eins og dauð-
ur poki, sem bundið er rammlega
fyrir opið á með spotta.
Svo settumst við allir aftur að
drykkju, en það var harla litið
eftir, þvi að Kriðþjófur hafði
skálað ósleitilega við sinn lög-
regluþjón, meðan við voru úti. En
við fengum að heyra margar og
skemmtilegar sögur um nætur-
lifið i Uppsölum. Við skáluðum og
drukkum dús. Við reyndum jafn-
vel að syngja svolitið, en þá datt
einhverjum i hug, að það ætti ekki
vel við að syngja i varðstofunni.
En Kriðþjófur skeytti þvi engu og
söng sem áður og losaði sig við
alla þá fyndni, sem lá honum á
hjarta.
Ég hefði gaman af að vita,
hvort lögregluþjónar á verði
hefðu nokkurn tima lifað
skemmtilegri jólanótt. Og þegar
við fórum frá þeim, eftir að hafa
sogið siðasta dropann úr
flöskunni, þrýstum við innilega
hendur hinna fyrri fjandmanna
okkar, og óskuðum þess, að þeir
yrðu brátt leystir af verði, svo að
þeir gætu helgað sig heimilislifi
sinu. konum og börnum.
Þetta er eina jólanóttin, sem ég
hel' lifað utan heimilis mins.
Hamingjan var mér hliðholl i það
sinn sem ætið endranær, og ég
óska öllum þeim, sem lesa þessa
æskuminningu — þ.e.a.s. til enda
— hinnar sömu hamingju.
— Sjáðu pabbi, hvað ég gerði á
barnaheimilinu. Ég ætlaað gefa
möminu það i jólagjöf.
«
JÓL
Krap,
og konur og menn
ganga eftir hvissandi strætum
eins og fólk á leið i strið,
ganga búð úr búð
og biðja um eitthvað fallegt.
Þreyttur sezt ég á bekk,
vonlaus um gleðileg jól,
og stari i augu fólksins,
haldin kristilegu æði,
vonlaus um gleðileg jól.
Unz
litil stúlka
kom til min, og tók i hönd mina
og leiddi mig að litlum glugga
á niðurgrafinni ibúð,
benti og spurði:
Finnst þér kertið mitt ekki fint?
Kjartan Jónasson.