Fréttablaðið - 16.12.2006, Blaðsíða 40

listarmann?“ „Ég held það sé bara
þrjóska fyrst og fremst“ segir Skúli
og hlær. „Ég hef haldið mig við
ákveðnar stefnur sem ég hef haft trú
á og hef ennþá trú á. Það er svo margt
sem hægt er að gera í tónlist og stór
hluti af því er að uppgötva sjálfan sig
og uppgötva nýjar leiðir, uppgötva
sitt hljóðfæri og reyna að brjótast út
frá hefðbundnum viðhorfum. Ég hef
áhuga á tónlist sem lifandi menningu
og eitthvað sem er mjög leitandi frek-
ar en eitthvað sem er formfast.“
Skúli hefur unnið fjölda viðurkenn-
inga fyrir bassaleik sinn og meðal
annars hefur eitt helsta djass tímarit-
ið Down Beat valið Skúla einn af tíu
bestu bassaleikurum þrjú ár í röð.
Eftir námið og komuna til New York
starfaði Skúli mikið með Allan Holds-
worth fyrstu árin. Hann var mikil
stjarna í djassheiminum og var með
stóran aðdáenadahóp. „Fyrst þegar ég
flutti til New York var ég háður því að
vera þar, kynnast fólki, byggja upp
sambönd og ýmiskonar verkefni.
Núna eru þessi verkefni öll komin vel
á veg og þau eru mörg ennþá í
gangi.“
Geturðu lýst tónlistinni sem þú
hefur verið að fást við? „Það má segja
að hún sé mjög leitandi. Þetta er ein-
hvers konar framúrstefna eða fram-
úrskarandi stefna,“ segir hann og
hlær.
Það er kannski erfitt fyrir fólk
sem er ekki með innsýn inn í þennan
tónlistarheim sem þú starfar í að átta
sig á því um hvað þetta snýst. Ef þú
værir í poppi eða rokki þá værirðu
auðvitað rokkstjarna? „Já, þessi sena
hérna í New York sem ég hef verið að
fást við er kannski svolítið öðruvísi.
Mér varð það fljótt ljóst að ég vildi
eiga langan feril sem tónlistarmaður.
Þetta var ekki spurning um að ná ein-
hverju takmarki eða gera einhverja
plötu sem myndi slá í gegn. Ég hafði
áhuga á að spila fyrst og fremst. Það
var það mikið af stefnum sem ég
hafði áhuga á snemma á námsárun-
um sem ég vildi þróa, og eina leiðin
til að gera það var að koma sér í
umhverfi þar sem var áhugi á þess
konar tónlist og nógu mikið af tón-
listarmönnum með svipuð áhugamál.
Það sem mér bauðst á Íslandi á þess-
um tíma hefði fyrst og fremst verið
kennsla en ég áttaði mig á því að það
sem ég vildi gera var að spila þannig
að ég tók þá ákvörðun að vera áfram
í Bandaríkjunum.“
Þegar Skúli flutti til New York í
kringum 1990 var mikið að gerast í
tónlist þar í kringum Knitting Factory
klúbbinn. „Það hafði myndaðist hópur
af tónlistarmönnum sem höfðu áhuga
á djassi en höfðu samt ekki áhuga á að
spila hefðbundinn djass. Við vildum
reyna að þróa þessa tegund tónlistar.
Það var allt tekið inn í dæmið, svo
sem kvikmyndir, bókmenntir og allur
þessi „avant-garde“ kúltúr. Þessi
hópur fór svo að vekja athygli útum
allan heim.“
Þegar litið er yfir feril Skúla er ljóst
að hann hefur verið mjög afkastamik-
ill. Það hlýtur að vera flókið að halda
utan um öll þessi verkefni og þegar
Skúli er spurður hvað hann hafi gefið
út margar plötur á hann erfitt með að
svara.
„Það er erfitt að segja. Það eru
mörg verkefni sem ég tek þátt í sem
stofnandi að hljómsveit og svo eru
önnur verkefni þar sem ég kem og
spila en ætli þetta sé ekki í kringum
100 plötur. Öll þessi verkefni eru lif-
andi kannski einn til tvo mánuði á ári
og svo dreifist það yfir árið. Þessu
fylgja tónleikaferðalög og þar að
auki eru ýmis utanaðkomandi verk-
efni.“
Er ekki erfitt að samræma svona
mörg verkefni? „Jú það er það, getur
verið flókið. Það koma tímabil þar
sem allt er fullbókað og svo koma
önnur tímabil þar sem allt er opið og
þá gefst manni tími til að fókusera á
eitthvað sem maður hefur ekki haft
tíma til að gera, semja tónlist, æfa sig
og slíkt. Það er mjög stór hluti af þess-
ari vinnu.“
Eins og gefur að skilja er Skúli á
stöðugum þeytingi á milli staða, annað
hvort að spila með mismundandi fólki
eða taka upp plötur og svo framvegis.
„Eitt það áhugaverðasta við þetta tón-
listarlíf eru tónleikaferðalögin og að
fá að ferðast milli staða og hitta nýtt
fólk og spila fyrir það. Mér finnst
mjög heillandi og tímalaus þessi
gamla hugmynd um tónlistarmanninn
sem ferðast um og spilar.“
„Innan djasstónlistarheimsins eru
ólíkar stefnur og stílar en allt sem ég
hef verið er að fást við er fyrir utan
þennan „mainstream“ tónlistarheim,“
segir Skúli þegar hann er spurður
hvort hann hafi aldrei langað að taka
þátt í „mainstream“ tónlist? „Jú, jú
það er eitthvað sem maður hugsar um
en það er líka stór munur á því að
spila með Blonde Redhead og á því
sem ég er að gera sóló.“
Hljómsveitin Blonde Redhead er
mjög vinsæl enda hefur hún verið
lengi að og gefið út fullt af plötum.
Hún er Íslendingum góðkunn og á
stóran og dyggan aðdáendahóp hér á
landi. „Ég kynntist þeim í Boston
strax fyrstu vikuna mína þar. Þeir
voru með mér í skólanum. Við spiluð-
um heilmikið saman þar en þá aðal-
lega djasstónlist og svo fluttum við
saman til New York og stofnuðum
hljómsveit sem var eiginlega upphaf-
ið að Blonde Redhead.“
Skúli ákvað hins vegar að einbeita
sér að djassheiminum og samstarfinu
við Allan Holdsworth við komuna til
New York. „Ég var líka háður því að
starfa með stabílli tónlistarmanni sem
ég gæti fengið borgað fyrir að spila
með. En ég hef alltaf verið í mjög
miklum tengslum við Blonde Red-
head. Ég spilaði inn á fyrstu plöturnar
þeirra og svo á þá síðustu, Misery is a
butterfly. Ég hef spilað með þeim öðru
hverju og hef mjög gaman af. En ég
er líka mjög meðvitaður um það að
svona hljómsveitir eru fjölskyldur og
þau þrjú eru auðvitað rosalega tengd.
Þau lifa fyrir þetta allan sólarhring-
inn. Ég fór þá leið að vinna fyrir
stærri hóp af fólki í stað þess að ein-
blína á eitt band. Það bara þróaðist í
þá átt að ég vildi sjá lengri feril en
bara í einni hljómsveit. Þannig að ég
gæti starfað út ævina.“
Síðustu ár hefur samstarfið við Laur-
ie Anderson tekið mikið af tíma Skúla
en hún er ein þekktasta listakona
Bandaríkjanna. Þó að Skúli taki það
fram að hún þurfi ekki frægan kær-
asta til að kynna sig þá kannski hjálp-
ar það að vera kona Lou Reed. Skúli
hefur unnið hvað mest með henni síð-
Mér varð það
fljótt ljóst að
ég vildi eiga
langan feril
sem tónlist-
armaður.
Þetta var
ekki spurn-
ing um að
ná einhverju
takmarki eða
gera ein-
hverja plötu
sem myndi
slá í gegn. Ég
hafði áhuga á
að spila fyrst
og fremst.
ustu ár og verður áframhald á þeirra
samstarfi.
„Ég var fyrst ráðinn til að gera
eitt verkefni með henni sem hófst
fyrir nokkrum árum. Það var Moby
Dick verkið. Hún var að leita að ein-
hverjum til að vinna með sér að tón-
listinni, ekki bara sem hljóðfæraleik-
ari heldur með frekara samstarf í
huga. Ég hef verið tónlistarstjóri í
mörgum hennar verkefnum og sé þá
um að ráða tónlistarmenn, útsetja og
pródúsera upptökur. Verkefnið eru
þónokkur á síðustu árum. Allt frá því
að taka upp plötur í að semja tónlist
fyrir dans, kvikmyndir eða tónleika-
hald. Þetta hefur þróast út í að vera
miklu stærra verkefni en ég átti von
á en ég hef líka fókuserað á að vinna
með henni enda er það mjög
gaman.“
„Ég hef fylgst lengi með því sem er
að gerast á Íslandi og hef mikinn
áhuga taka þátt í því tónlistarlífi. Það
er mikið af mjög áhugaverðu tónlist-
arfólki á Íslandi.“
Er meiri gróska í þeirri tónlist
sem þú hefur áhuga á hér heima?
„Já, mér finnst eins og það sé meira
núna en nokkru sinni fyrr. Ég hef
tekið þátt í Tilraunaeldhúsinu alveg
frá því að það var stofnað og við
höfum ferðast mikið. Það hefur verið
stór hópur af ungu íslensku tónlistar-
fólki sem ég hef kynnst í gegnum
það. Ég held það hafi alltaf verið
mikið að gerast hérna í tónlist en það
er kannski kominn stærri hópur af
fólki sem eru ákveðnir stílbrjótar.
Þetta snýst ekki lengur bara um
djass, klassík og rokk. Það hefur
myndast stærri hópur af fólki sem er
að fást við persónulegri tónlist eða
eru að leita að sínu eigin.“
Eru íslenskir tónlistarmenn þekkt-
ari núna heldur en þegar þú varst að
hefja ferilinn?
„Já, alveg hiklaust. Það var auð-
vitað enginn sérstakur áhugi á
íslenskri tónlist í kringum 1980. En
áhuginn byrjaði strax með Björk og í
dag er hann tengdari stærri hóp.“
Nú var platan að koma út. Er von á
útgáfutónleikum á Íslandi?
„Mig langar að spila tónleika í jan-
úar en það er erfitt að koma þessum
hóp saman. Fólkið sem er með mér á
plötunni er allt fólk sem er mikið
starfandi í tónlist bæði í New York,
Reykjavík og Hildur er í Svíþjóð. Við
erum nýkomin úr smá túr um Bret-
land sem við fóru í með Jóhanni
Jóhannssyni. Það var alveg frábært.
Það er líka svo mikið að gera hjá
Íslendingum í þessu jólabrjálæði að
það verða engir tónleikar fyrr en á
næsta ári.“
Dagskrá Skúla fyrir næsta ár er
þegar byrjuð að fyllast. Hann mun
fylgja eftir plötum Blonde Redhead
og Laurie Andersson og þegar hafa
tónleikaferðalög verið skipulögð.
Hann mun einnig halda áfram að
sinna sínum eigin verkefnum og
halda áfram frekari samstarfi með
hinum ýmsu listamönnum. Við
bíðum þó spennt eftir að hann gefi
sér tíma til að fylgja eftir Seríu á
Íslandi og halda útgáfutónleika hér
á landi.