Fréttablaðið - 26.01.2007, Qupperneq 59

í háloftunum. „Á hjálminum voru
þrjár myndavélar, en hjálmurinn
vó einhver 5 kíló og var rándýr í
þokkabót,“ segir Sigurður. „Ég sér-
hæfði mig í myndatökum og mynd-
aði þegar við stukkum á jökla og
fjallatoppa, gerðum stjörnur og
settum ýmiss met.“
Sigurður myndaði meðal annars
fyrstu stjörnuna sem gerð var hér-
lendis, en svo kallast mynstur sem
hópur fallhlífastökkvara myndar er
þeir taka höndum saman í frjálsu
falli. „Svo myndaði ég 42 manna
stjörnu sem búin var til á Flórída
sem jólakveðja hingað heim,“ segir
Sigurður en myndbandið af stjörn-
unni var sent til Íslands í hraðpósti
og sýnt í sjónvarpinu á síðustu
stundu.
Hápunktur ferils Sigurðar var
hinsvegar hvorki met né fjallstindur
sem stokkið var á. „Það hringdi í mig
stúlka sem hafði hringt í sex aðra
fallhlífaklúbba en hvergi fengið að
stökkva. Það var vegna þess að hún
var blind. Þú þarft að skrifa undir
blað sem segir að þú sért með heils-
una í lagi, þar með talið að sjónin sé
góð, áður en þú mátt stökkva. Þess
vegna hafði henni verið neitað,“
segir Sigurður. Honum fannst það
hinsvegar synd að fullfrískri 35 ára
stúlku væri neitað að stökkva svo
hann sagði bara já. Hann skrifaði
athugasemd á umsögnina að hún
væri blind, sýndi henni hvað þyrfti
að gera með hendinni og svo stukk-
um þau. Á leiðinni niður lýsti hann
því sem fyrir augu bar og stuttu
síðar lentu þau heilu á höldnu. „Ég
missti leyfið tímabundið á meðan
var verið að rannsaka atvikið, en
það var vel þess virði,“ segir Sigurð-
ur. „Stelpan var svo ánægð að ég fæ
ennþá jólakort frá henni.”
ALLIR SNERU ÞEIR AFTUR
Árið 1999 snéri Sigurður til Íslands
en þá var hann hættur að stökkva.
Vegna pípulagningavinnunnar voru
hné hans orðin slæm og hann var
búinn að lenda í ýmsum óhöppum
og brjóta ýmiss bein á fallhlífaferli
sínum. “Þau gréru öll vel þannig
að það var bara eitt brákað bein í
öxlinni sem var slæmt. Það nudd-
aðist utan í taug sem gerði það að
verkum að ég missti mátt í hendinni
að hluta til. Þeir voru lengi að finna
meinið en þegar það var búið var
það lagað,” segir Sigurður.
Nú býr Sigurður á Akureyri þar
sem hann rekur verslunina Katt-
arbúðir. Í búðinni eru vörur fyrir
vélsleða- og vélhjólamenn og hefur
mótorsportið tekið við af stökkinu
sem helsta áhugamál Sigurðar. “Ég
var orðinn slæmur í hnjám eins og
ég sagði, og einnig í baki. Þá fór ég
að keyra enduro hjól, fer alltaf eftir
vinnu upp í fjöll, og ég hef sjald-
an verið betri í skrokkinum,” segir
Sigurður. “Þetta er hollt sport og ég
vil benda þeim foreldrum sem hafa
áhyggjur af börnum sínum á hjól-
unum og vélsleðum á, að meðan
þau eru í þessu er engin hætta að
þau fari í dóp og aðra vitleysu. Það
er mikils virði í dag.”
En hvað býr framtíðin í skauti sér
fyrir eitt sinn hokkímanninn, svo
fallhlífarstökkvarann og svo mót-
orhjóla- og vélsleðakappann Sigurð
Baldursson. “Þegar það var skýjað
úti í Flórída sátum við oft, ég og
félagi minn, með kokteil í hendinni
og létum okkur dreyma um að opna
kokteilbar á ströndinni,” seigir Sig-
urður og hlær. “Það er enn draum-
urinn. Ég vona að þegar búðin verði
komin vel á ról geti ég selt hana,
flutt til Hawaí og opnað lítinn kok-
teilbar á ströndinni.”
15 { vetrarlíf }