Réttur - 01.06.1915, Qupperneq 78

- 84 -
— — Yfirleitt er nú loks orðið samkomuiag um það
meðal Iækna og þjóðfélagsfræðinga, að móðurbrjóstið er
eina eðlilega næringarlind ungbarnsins. Og máttarstólpar
hvers þjóðfélags eru sterkbygðar og hraustar mæður, sem
fá ráðrúm til þess að gegna móðurskyldunum.
Meðan nokkurt heimili er til, þarf það á móður að halda.
En komi þeir tímar, að heimilið þarfnist eigi móðurinnar,
þá þarfnast hún heimilisins. Og ef gamalmennin eru svipt
heimilinu, sem geymir alla ást þeirra og hugsanir í faðmi
sínum, þá er alt farið; auðnin ein og sársaukinn eftir. Hið
fegursta í menningu vorri er að heimilin reynist gamal-
mennunum örugt hæli að loknu dagsverki. En nú er svo
komið, að þau eiga mjög örðugt með að inna þessa skyldu
við gatnla fólkið, svo það verður öðrum til byrði í þröng-
um Og óvistlegum kytrum í bæjunum.
Nýtízkuskipulagið hefir þannig búið afa og ömmu (að
sínu leyti) samskonar hlutskifti og nngbörnum vorum með
uppeldisstofnunum.
— — Árið 1912 var eg á alþjóðafundi í Ziirich, er stofn-
aður var til þess að ræða um verndun verkalýðsins. Pang-
að komu menn úr öllum heimsálfum, með mjög mismun-
andi skoðunum. En allir voru sammála um, að eymdin
væri langmest þar sem konurnar gæti ekki annast börnin
og heimilið, en yrðu að vinna allan daginn í verksmiðjum.
Reglusamt heimili og jarðarhorn til starfrækslu eru bak-
hjallur manngiidis, örygðar og ættjarðarástar. En heimilis-
Iaus maður verður að lokum lítt nýtur borgari.
Eg hygg þessvegna að það bezta, sem við getum gett
fyrir vora landvarnarfjendur, sé að fá þeim jarðarhorn, þar
sem þeir geta gróðursett nokkur tré og stofnað dálítil heim-
ili. Pá mundu þeir eigi framar segja: »Lofum óvinunum að
koma! Látum þá sópa greipum; öll veröldin er vort
heimili.«
Hið eina, sem ketnur manninum til að kreppa hnefann,
er sú hugsun, ef nokkur skyldi dirfast að snerta stofuna
lians og trén, sem hann gætir með ræktarsemi; því hver