Réttur - 01.07.1917, Qupperneq 35

37
Abúð og leiguliðaréttur
þegar miðað er við verðmæti jarðarinnar, eins og hún er
nú. En nú kemur það einmitt, sem er mergurinn máls-
ins. Núna um jólaleytið kom Davíð gagngert að íinna
mig og tiikynnti mér, að sér byðist nú kaupandi að
Skuggabjörgum frá næstu fardögum, og vildi hann ó-
vægur selja. En hann gat þess um leið, að ég hefði
kaupréttinn, ef ég vildi. Ég spurði hann, hvað jörðin
ætti að kosta. Hann kvað sér boðnar 4500 krónur fyrir
hana og úr því væri ekki að þoka. Ég spurði hann þá,
hve mikið ég ætti að fá fyrir þær jarðabætur, sem ég
h§fði gert á Skuggabjörgum. Hann svaraði því nokkuð
óákveðið, en sagði þó, að sjálfsagt væri að taka sann-
gjarnt tillit til þeirra við úttekt jarðarinnar og afhend-
ingu. En inér þótti verðið hátt og allt þetta nokkuð
svona á hálku, svo ég afsalaði mér kaupunum, enda
stóð svo einkennilega á, að ég var rétt nýbúinn að erfa
jörð vestur í Húnavatnssýslu. Jörð þessi er laus úr á-
búð í vor, og konan mín, sem er ættuð þaðan, vildi ó-
væg vestur. Ég var ekki heldur á móti því; jörðinergóð
og talsvert rýmri en Skuggabjörg, og það reið nú bagga-
muninn, enda ætlum við að flytjast vestur í vor. — En
nú langar mig til að leita ráða hjá þér um, hvaða kröf-
ur ég á að gera til endurgjalds á jarðabótunum við úttekt-
ina í vor.
Bjarni: Töluðuð þið ekki nánar út í þetta?
Ari: Jú, dálítið. Ég reyndi að grafast fyrir það, hvað
honum þætti sanngjarnar bætur, en hann fór lengi und-
an í flæmingi. Loksins talaði hann þó nokkuð ljósara.
Hann minnti mig á það, að ég hefði fengið 290 króna
álag á jörðina, þegar ég tók við henni. Nú mundi hann
telja mig sleppa sæmilega, ef ég þyrfti ekki að svara á-
lagi og fengi auk þess eftir mati borgaða engjagirðing-
una, sem öll er gaddavírsgirðing. Oarð ú'r torfi og grjóti
umhverfis gamla og nýja túnið, slétturnar, vatnsveitu-
skurðina og flóðgarðana kvaðst hann engu vilja bæta.
Bjarni: Pú hefir ekki viljað fallast á þetta.