Réttur - 01.07.1917, Qupperneq 55

Pjódjarðcisala og landleiga 57
verið sýnt fram á, að í raun réttri væri allir landeigend-
ur (eða ætti að vera) leiguliðar hins opinbera að þeim
hluta landverðsins, sem þjóðfélagið hefði skapað, og þá
kemur það eðlilega niður, að hver borgi til opinberra
þarfa í hlutfalli við þau afnotaréttindi til náttúrugæðanna,
sem honum eru í hendur fengin, en ekki eftir því, sem
»hver etur og drekkur«, eins og nú tíðkast.
Á hinn bóginn heldur George því fram í ritum sínum,
að svona löguðum 'skatti þurfi engin breyting að fylgja á
eignar og umráðarétti landsins*. Hitt dregur hann enga
dul á, að óbeinlinis myndi slíkur skattur hafa gagngerð
áhrif á afnotaskiftingu lands og verð. — Þar eð jafn
skattur myndi hvíla á lóðum og landi, hvort þau eru
notuð eða haldið lokuðum, þá myndi mikið af bygg-
ingalóðum og ræktunarhæfu landi, sem nú eru ekki látin
föl, til þess að bíða enn meiri eftirspurnar, koma á mark-
aðinn, því það borgar sig illa að gjalda skatt af þeim,
en hafa engar tekjur á móti. Pá myndi land falla dálítið
í verði yfirleitt, þó á hinn bóginn sá hlutfallsverðnumur
héldist, sem er á góðu landi og lélegu; — á lóð inn í
miðpunkti borgar eða bæjar og í úthverfi o. s. frv. —
En við það að land félli í verði og þegar meira kæmi
* Því hefir margoft verið kastað fram af niótstöðuniönnuni þess-
arar stefnu, að tilgangur hennar væri að »upphefja eiguarrétt ein-
staklingac a landi eða jörð eða jafnvel taka eignarnámi. Þetta er
hreinn misskilningur og numu þær orsakir til liggja, að skoðun-
um Oeorges hefit oft verið ranglega blandað saman við jarð-
eignakenningar >socialista«, sem einmitt vilja, að þjóðfélagið taki
jarðeignaréttinn af einstaklingum, og ennfremur fiafði þeim, sem
fyrst þýddu bók Georges á Norðurlandamál, skjátlast réttur skiln-
ingur á þeim orðum enskunnar, sem hér að lutu, og mun það
hafa stafað af því, að í enskunni eru ýms hugtök viðvíkjandi
eign, notknn og rétti til jarðar, sem engin tilsvarandi orð eiga í
Norðurlandamálum, af því skipulagið er þar öðruvísi. Hefir þetta
leitt til orðadeilu meðal »Oeorgista« sjálfra á Norðurlöndum, og
með því hafa þeir gefið mótstöðumönnum sínum vind í seglin
að óþörfu og spilt fyrir gengi málsins.