Réttur - 01.08.1953, Qupperneq 11

RÉTTUR
147
í senn, til þess að reyna að sætta íslenzkt alþýðufólk smámsaman
við það, að ættjörð þess sé seld og svívirt, á þeim grundvelli að
það fái persónulega vel borgað fyrir það.
Með hvorttveggja aðfarðinni er vegið að því dýpsta og innsta
í hverjum manni, að kviku hverrar hreyfingar: að manndómi og
sjálfsvirðingu einstaklinga og samtaka.
Alþýðan þarf í þessari viðureign fyrst og fremst á hugrekki sínu
að halda. Auðvaldið treystir á að geta brotið það hugrekki í krafti
þess að auðmennirnir ráði lífsafkomu verkamanna, af því auð-
mennirnir eigi atvinnutækin og ráði þvi ríkisvaldi, sem einokar
atvinnumöguleikana, viðskiftin og lánsféð. Hinn þjóðfélagslegi
grundvöllur fyrir hugrekki verkamannsins er virðing hans fyrir
sjálfum sér, meðvitund hans um gildi sitt sem verkamanns. Og
það, sem ræður úrslitum og gerir verkamenn sem heild, — verk-
lýðsstéttina — að sterkustu, djörfustu og framsæknustu stétt
sögunnar, það er sameiginleg meðvitund allra verkamanna um
ósigrandi mátt sinn sem stéttar, um órofa samheldni og sam-
ábyrgð allra verkamanna: allir fyrir einn og einn fyrir alla.
Þetta hugrekki verkamannastéttarinnar, eins sem allra, er það
frumskilyrði baráttunnar, sem brautryðjendur sósíalismans boð-
uðu ákafast, er þeir voktu verkalýðinn til uppreisnar.
„Nei, hafirðu sjálfur ei huganum týnt,
og hjarta þitt finni það, að það er pínt,
er túnga þinn ósvikinn auður.
Ef sjálfur þú berst, mun þér lið verða lagt.
og liggirðu hniginn, þá verður það sagt:
að óragur dreingur sje dauður“.
Svo kvað Þorsteinn Erlingsson í ,,Þín heift væri betri“. Og sama
hvatning hljómar til vor frá öllum brautryðjendum stefnunnar.
Og enginn tengir þessa baráttu alþýðumannsins nú á tímum betur
við hetjulund íslendinga í fornöld en Stephan G. þegar hann
lýsir viðureign Ingjalds eða Illuga við yfirdrottnara og ofbeldi í
sínum ógleymanlegu hetjuóðum.
íslenzk verklýðshreyfing á ríka erfð og stolta í þessum efnum.