Réttur - 01.08.1953, Blaðsíða 25

RÉTTU R
161
Hann reri til hlutar á haf þennan dag,
sem Höfðinginn kvaddi þar neðra.
Því skamnidrjugar urðu, hans ómaga fans,
þær aígangaleifar til neyzlu,
sem brúðurin knýtti í hálsklútinn hans
sem hróðurlaun síðustu veizlu.
En einrætt var trog hans og tvær hcndur lið
og trafala andkul úr mekki,
svo um það, hvort liann komst þá hraðar á mið
en Höfðinginn, veit ég nú ekki.
Af erfiðismunum varð afkoman smá.
Á öngulinn gráðugt var bitið,
því fádæma óður yar fiskurinn þá,
en færið drógst alla tíð slitið.
_ Lt . “ J
Hann kom svo að' aftur að álíka hag —
að aflanum þurfti ekki að gera.
Hann grunaði hálfgert, að hreint þennan dag
á hafshoti\i myndi ekki vera.
En að tók að skyggja. í skyndi til legs
hann skelina dró upp að lijalli.
Þá rásuðu brunandi rollur hans sex
fram rifahjarnsgler uppi í fjalli.
Hann rauk þeim til bjargar. í hættu þar hékk
öll hjörðin og kannske var töpuð.
Og áður en komizt hann fyrir þær féklt,
var forystuærin þó hröpuð.
Og fjárprýðin var hún og konunnar kind
og kenjarnar ei hennar siður.
11
l