Réttur - 01.08.1953, Blaðsíða 31

RÉTTUR
167
Á ferju sté Kolbeinn, þar leiðin upp laukst
frá landi til skers, út af vogi.
í skriði var hending, er stefnið fram straukst,
og stuðlar í árar-togi.
Því eðli Kolbeins var yfirmeimt.
Hann orkaði því, sem er fáum hent,
að lepja upp mola um lífsins stig,
en láta ekki baslið smækka sig.
Hans hugur flaug sjálfstætt og óþvingað í
hvem atburð og tíðir og geima.
Og venjan við barning er þýðing á því,
hann þuríti sig nú ekki heima.
Og úttogið fyrsta í árunum kvað,
sem ofan í ljóðahaf þrifi:
í riddarabrynjunni, Englending að,
hve Ólöf reið fjömna í Rifi.
Og næst léku stokkarnir stökur við sund
um straumbönd ins kjal-tætta löðurs
um mannfreka, þrágifta Þórunni á Grund
í þjóðhetjutygjum sins föðurs.
Og þá átti Norðurland þrjátíu menn,
sem þorðu að standa og falla.
Og það lengdi stef fyrir stefninu enn.
í stuðlana reri hann þá alla!
En skerið tók við — tryllt á svip,
sem týndra sálna flóttaskip
þar lægi hvolft að dómsins dvöl
með dauðra svipi reidda um kjöl.