Réttur - 01.08.1953, Blaðsíða 21

RÉTTUR
157
með íslenzku skáldanna ágalla þann,
að allt verði botnað í rími.
Hann getur mín oft og til ills. Það, sem fer
þar aflaga og gerir menn smærri,
það lætur hann heita í hausinn á mér.
Ég held nú það sé ekki fjærri.
Ég heim til hans Kolbeins sem kunningi fer
að kveðast á, slíkt er þar siður,
og læt hann í ósigri ánal’nast mér.
Og oft kvað ég skáldin svo niður.
Svo er þú í boðið til föðursins fer,
og íulltrúum hans undir messu,
þú tjáir það allt, sem að tollir í þér,
um tilhögun mína á þessu.
Ger mér-betri afsökun. Ef það er skammt,
sem úr þessu manst eða þylur,
af rugluðu molunum sjá þeir það samt,
því samverkamaðurinn skilur.“
Svo kvöddust þau hæverskt. Er hettan stóð lyft
á hnakkasvip farandi vinar,
liún hugsaði brosandi: Bezt er ég gift
og betur en skrukkurnar hinar.
Ég veit, að þeir hafa um hann umrnæli ill,
á illræmi hvílir hans hróður.
Hann má vera óþokki, eins og liann vill,
ef aðeins við mig er hann góður.
Hann auðlegð og gersemar upp á mig ber
á eilífu skemmtanasveimi,