Réttur - 01.01.1957, Qupperneq 137

RÉTTUR
137
sérstöku aðstæður i vissum löndum? Mundi það leiða út í sömu
villur og Stalíns, ef farið væri eftir þessum kenningum? Það er
fullkomlega ljóst, að málavextir eru ekki þannig. Þessar kenning-
ar marxismans hafa staðizt prófið í sögu hinnar alþjóðlegu komm-
únistahreyfingar og í þróun sósíalistískra landa og fram til þessa
dags hafa ekki verið til neinar þær aðstæður, er telja mætti undan-
tekningu.
Skýringin á villum Stalíns er ekki sú, að lýðræðislegu mið -
stjórnarvaldi hafi verið beitt í málefnum ríkisins og að flokkur-
inn færi með forystu, heldur er skýringin einmitt sú, að Stalín
braut á vissu sviði og í vissum mæli gegn hinu lýðræðislega mið-
stjórnarvaldi og gegn forustu flokksins. Það að beita afdráttar-
laust lýðræðislegu miðstjórnarvaldi í ríkismálefnum og efla á
réttan hátt forustu flokksins — það er megin tryggingin fyrir
þróttmiklum viðgangi landanna í hinum sósíalistíska hluta heims
á grundvelli þess að sameina þjóðirnar, vinna sigur á óvinunum,
yfirvinna erfiðleikana.
Það er einmitt af þessum ástæðum, að heimsvaldasinnar og aliir
gagnbyltingarsinnar krefjast af oss ,,frjálslyndisstefnu“ til þess
að veita málstað vorum áfall, einbeita kröftum sínum að því að
grafa undan forustusamtökum hreyfingar vorrar, tortíma kjarna
verkalýðsins — kommúnistaflokknum —. Þeir láta í ljós feikna
ánægju með hið „ótrausta ástand“, sem skapazt hefur um þessar
mundir í vissum sósíalistískum löndum vegna þess, að framin voru
agabrot í stofnunum flokks og ríkisstjórnar, og þetta hafa þeir
notfært sér til að auka undirróðurs- og spellvirkjastarfsemi sína.
Þessi staðreynd sýnir, hversu mikilvægt það er fyrir grundvallar-
hagsmuni alþýðunnar að vernda hið lýðræðislega miðstjórnar-
vald svo og forustuhlutverk flokksins. Það er ekkert efamál, að
skipulagning lýðræðislegs miðstjórnarvalds verður að byggjast
á hinum víðtækustu lýðræðisreglum og að flokksforustan verður
að byggjast á hinum víðtækustu lýðræðisreglum og að flokksfor-
ustan verður að vera forusta, sem er í nánum tengslum við alla
alþýðu. Ágalla á þessu sviði verður að fordæma og fjarlægja hisp-
urslaust. En öll fordæming á slíkum ágöllum má einungis miða að
því að styrkja hið lýðræðislega miðstjórnarvald, styrkja forystu
flokksins og má með engu móti leiða til upplausnar og glund-
roða í röðum verkalýðsins, eins og stéttarandstæðingur hans
leitast við að skapa.
Meðal þeirra, sem hafa tekið sér fyrir hendur að epdurskoða
marxismann undir því yfirskini, að þeir séu að berjast gegn
kreddufestu, eru til menn sem einfaldlega neita því, að takmörk