Réttur - 01.11.1965, Page 6

Á rúmbrík sat bóndinn við baðstofugafl,
sem bræður hans kyn eftir kyn,
og tóði úr hendi sér tímanna safn
við týrunnar flöktandi skin.
Og langt fram ó nótt lagðist blað yfir blað
í bókfellsins hljóðfausa dyn.
Hve sinaber höndin var hlýlcg og styrk,
og hnitmiðuð stafanna gerð,
með upphafsstaf haglega hnýttan í rós
sem helzt væri efninu verð.
En væri hún lokað og litilsvirt blóm,
var lagt inn í krónuna sverð.
En cins gat sú rós verið opin og skýr
með útflúri um smólaufa-skil.
Og stafirnir næstu þeir nutu þess við,
hver nautn var að haga þeim til.
Og því var allt letrið sem þar var i kring,
svo þrungið af birtu og yl.
Ef útskúfað barn var af blóðrúnum skróð,
þó beygðu sig línurnar af,
svo höndin varð sjólfrótt að herða sig við
að hressa upp ó veikbyggðan staf.
Því létt var það ekki að leiða það inn,
í letursins hljóðlóta skraf.
Þó skrjófaði penninn og skrikaði til
og skriftin varð bitur og sór,
og blekið varð dekkra í linunnar lit,
svo lukust um trega hans brór.
Á örkina féll yfir forlög og neyð
eitt föllitið glitrandi tór.
Þó só ég er línurnar svignuðu i bróð,
að svo var þeim hnikað ó blað,
að eyðunnar hórbeitta óskróða mól,
það ótti sér launtryggan stað.
Því leita menn oft milli linanna og sjó,
að lesmóli er komið þar að.