Réttur - 01.11.1965, Síða 9

Einn lágreistur torfbær hjá berglæknum beið
við bjargfestar heiðar og dals,
en utar var horfin með árniðnum fram
hans útför við hreppsnefndar kals.
Það hentaði að allt væri i einni för,
og eyðijörð skilað til fjalls.
Við talnaskil fannst undir fjárnámið virt,
svo fislétt við gleymskunnar mörk,
eitt handrit sem varð hvorki vegið né mælt
svo vandlega greypt í sinn börk.
Sjálft lífstréð hans rauða undir hamarsins högg,
sjálf heiðanna og fjallanna björk.
Sjálft lífstréð hans rauða í orðanna ætt
við ísmörk á fjallsbrúnir rist,
við clfanna straumþunga gljúfra-glim,
við grávíðis hrímsorfinn kvist,
við norðurljós hafin i skinandi skart,
af skrifarans nafnlausu list.
Það handrit með upphafsorð sólblómum sett
og síðast í bókahnút greypt,
af fátækra höndum var umvafið ást
og umbúðum varlega hreyft,
menn vissu, að það handrit var Islands eign,
af engum þvi selt eða kcypt.
Og því ber hún landið í hljómanna hæð
sú harpa sem kotbóndinn sló,
að línurnar skera sig allar í ætt
við afdalinn þar sem hann bjó,
við hciðanna vordýrð og vetrarins fönn
og vatnanna hyldjúpu ró.