Réttur - 01.11.1965, Qupperneq 96

304
RETTUR
henni auðnaðist að ná. Hið efra rikti þrí-einn Guð, faðir, sonur
og heilagur andi. Raunar skildi ég ekki nema að takmörkuðu leiti
hlutverk h,ins síðastnefnda. Hið neðra rikti djöfullinn yfir sínu
Víti, reiðubúinn að veita öllum þeim vist, er forhertu hjörtu sín
og höfnuðu hjálpræðinu í lifenda lífi.
Aldrei flögraði þó að mér að óttast um sálarheill mína, þótt
ég þættist viss um tilveru hins neðri staðar. Eg taldi mig fullkom-
lega kaskótryggðan gegn vélabrögðum djöfulsins og mér myndi
aldrei verða varpað í þann eilífa eld. Þessi kaskótrygging fólst í
því, fyrst og fremst, að Kristur hafði friðþægt fyrir allar mínar
syndir, bæði drýgðar og ódrýgðar. Það þurfti ekki annað en að
iðrast og biðja um fyrirgefningu, þá var allt í lagi. Auk þess reyndi
ég svo að lifa eins grandvöru lífi og mér var auðið, þannig, að
ég þyrfti sem minnst upp á náðina að syndga. En þar sem ?nér
þótti allur varinn góður, lét ég ekki undir höfuð leggjast að iðr-
ast daglega og biðja um fyrirgefningu, bæði á þeim syndum, er
ég hélt mig hafa drýgt og hinum, er ég hélt mig hafa drýgt óafvit-
andi. Ég vissi, að slíkar syndir eru í raun og veru öðrum syndum
lúmskari og hættulegri. Þá er djöfullinn kominn i spilið og reyn-
ir að villa um fyrir manni þannig að maður verður ekki syndanna
var.
Af móður minni hafði ég lært vers og rímaðar bænir. Nú lærð-
ist mér að búa bænirnar til og flytja þær í órímuðu máli og not-
færði ég mér slíka kunnáttu óspart.
Kunnátta mín í bænagjörð kom mér einnig oft að góðu haldi
við hin daglegu störf. Fyndust mér þau erfið eða mér ofviða,
greip ég oft til þess ráðs að biðja almættið fulltingis og vanalega
með allgóðum árangri. Færi ég í hestaleit og gengi le.itin erfið-
lega, bað ég um aðstoð og vanalega bar bænin tilætlaðan árangur.
Væri ég að binda votaband og sáturnar reyndust mér erfiðar að
Iyfta þeim til klakks, og það voru þær oftast nær, sökum þess hve
lágur ég var í loftinu, bað ég guð að hjálpa mér, þó ekki fyrr en
ég hafði gert nokkrar árangurslausar tilraunir, og guð hjálpaði
mér oftast nær.
A þessum árum var ég farinn að róa með föður mínum til fiskj-
ar fram á fjörð.inn. Við fiskuðum á færi.
Faðir minn var mesta aflakló og dró alltaf fisk, svo framarlega
einhverja bröndu væri að hafa, þótt aðrir yrðu lítt eða ekki var-
ir. Ég var hins vegar mjög lélegur við þessa iðju og keipti oft