Réttur - 01.11.1965, Qupperneq 98

306
RÉTTUR
Guð lét sannarlega ekki standa á svarinu. Naumast hafði ég
mótaS hugsunina um lúSuna, fyrr en kippt var í færiS og þaS svo
hraustlega, aS ég var nærri hrokkinn útbyrSis. Þetta hlaut aS vera
geysilega stór lúSa. Af gamalli reynslu vildi ég ekki hafa uppi neina
þakkargjörS aS svo stöddu, en einbeitti mér aS því aS toga í
fær.iS eSa gefa þaS út þegar drátturinn færSist í aukana um viS-
námiS.
ViS skiptumst svo á um aS draga og þetta tók okkur tíma. Allt
JmkaSist þetta samt í áttina og nálgaSist yfirborSiS. EitthvaS
hafði pabbi orS á því, aS sér þætti Jjetta einkennileg lúða.
Við fórum að gægjast út fyrir borðstokkinn og vita, hvort ekki
lýsti af lúðunni, en aldrei sáum við neitt. Svarta hliðin hlaut þá
alltaf að snúa upp, en það fannst okkur einnig dálítið grunsamlegt
að skepnan skyldi aldrei snúa sér við í vatninu.
Loksins kom svo lausnin. Einu sinni, þegar við gægðumst út
fyrir borðstokkinn, sáum við hvers kyns drátturinn var.
Heljarstór hákarl var rétt kominn undir borð, þverkræktur
nokkuS framan v.ið miðju. Mér fór sannarlega ekki að verða um
sel. Þetta var voðaleg skepna. Hann var áreiðanlega lengri en bát-
skelin, þar sem hann lá við borðstokkinn rétt undir vatnsskorpunni.
Ég tók við færinu, fullur skelfingar, en faðir minn greip til
stórrar ífæru, sem var í bátnum og hugðist færa í kvikindið, en
áður en það mætti verða, tók hákarlinn til sinna ráða. Hann vatt
sér við í vatnsskorpunni, reis upp úr sjónum, opnaði kjaftinn og
klippti sundur færið rétt við borðstokkinn, framan við hendur
mínar og hvarf til síns upphafs með öngul og sökku í skrokk sinum.
Ég stóð eftir með færisstúfinn milli handanna og lofaði guð
fyr.ir að vera laus við ófreskjuna og hét því með sjálfum mér að
freista ekki drottins, svona að nauðsynjalausu.
ÞaS var víst ekki fyrr en ég kom í land, eða kannske það hafi
ekki verið fyrr en einhvern næstu daga, að það rann upp fyrir
mér, að ef til vill hefði ég verið að freista drottins með bænagjörð
af öðru tagi, bænagjörð, sem hafði legið mér ofar í huga allt frá
fermingu og til þess er ég dró hákarlinn. Mig fór jafnvel að gruna,
að þetta með hákarlinn væri nokkurs konar vísbending um að sú
bæn, er ég hafði borið fram fyrir almættið af svo miklu kappi ár-
um saman, myndi kannske hljóta svipaða afgreiðslu og bænin um
lúðuna. Einnig þar myndi ég hljóta hákarl í stað heilagfiskis.
Sú bæn, er hafði legið mér ofar í huga og verið oftar fram bor-