Réttur - 01.11.1965, Qupperneq 99

RÉTTUR
307
in en nokkur önnur, var bænin um það að komast í skóla og verða
menntaður maður.
Mig minnir, að ég hafi oftast mótað þessa bæn eitthvað á þá
lund, að ég leitaði hófanna um það 'hjá almættinu, að það útveg-
aði mér einhvers konar efnahagslega aðstoð, svo að ég mætti hrinda
þessu menntunarfyrirtæki í framkvæmd. Þetta mun hafa verið
nokkuð áþekkt fyrirbæri og þegar hin vanþróuðu lönd nú á dög-
um leita eftir fj árhagslegri aðstoð auðugra stórvelda, til þess að
hrinda í framkvæmd iðnvæðingu og öðrum tæknilegum umbótum.
Eins og hin auðugu stórveldi setja gjarnan einhver skilyrði fyrir
tæknihjálp sinni og efnahagsaðstoð, þannig fannst mér ekki nema
sjálfsagt og eðlilegt, að guð myndi setja það skilyrði fyrir efna-
hagsaðstoð sinni og tæknihjálp við mig, að ég gengi í hans þjón-
ustu og gerð.ist prestur. Það var reyndar víðs fjarri, að mér fynd-
ist það umhendis, eða væri það mótfallið að ganga að sliku skil-
yrði, þótt sett yrði. í öllum bænum mínum og samningagerðum
\ið drottinn, var ég alltaf sjálfum mér samkvæmur um það, að ég
vildi verða prestur og boða syndugum lýð fagnaðarerindið, yrði
ég þeirrar auðnu aðnjótandi að hljóta slíka menntun að ég yrði
til slíks fær.
Ég verð reyndar að játa, að í öllum þessum viðræðum v.ið guð
um væntanlega menntun mína og síðar þjónustu í hans víngarði,
kom ég ekki fram af fullkomnum heiðarleika. Ég leyndi því nefni-
lega alltaf, að það var ekki eingöngu af menntunarþrá og löngun
lil þess að vinna í víngarði drottins, að ég sóttist eftir því að ganga
menntunarveginn.
Hitt kann að hafa ráðið nokkru um og jafnvel meiru én ég gerði
mér sjálfum ljóst, að mér leiddist öll líkamleg vinna og hafði eng-
an áhuga fyrir henni. Ég var líka kraftasmár og pasturslítill og
reyndist mér því öll líkamleg áreynsla erfiðari en ella myndi orð-
ið hafa. Eg lá í bókum hvenær sem ég fékk höndum undir komið en
vann öll verk, er mér voru ætluð, utangátta og með hangandi hendi.
Og ég hélt áfram að biðja guð um að gera mig að presti.
Reyndar var ég svo raunsær, að ég sá enga skynsamlega leið til
þess að láta óskir mínar um skólagöngu og prestdóm rætast. En
ég hélt samt sem áður áfram að biðja og freista drottins. Ég hélt
áfram að trúa á kraftaverkið.
Og þó. Það var eins og djarfað hefði fyrir svolítilli von. Full-
veldi landsins var nýfengið, ef til vill myndi það, með einhverjum